23.10.2004   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 262/28

Skarga wniesiona dnia 25 czerwca 2004 r. przez Zubeyir Aydar w imieniu Kongra-gel i 10 pozostałych przeciwko Radzie Unii Europejskiej

(Sprawa T-253/04)

(2004/C 262/55)

Język postępowania: angielski

Dnia 25 czerwca 2004 r. do Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich została wniesiona skarga przeciwko Radzie Unii Europejskiej przez Zubeyira Aydara, Fryburg, Szwajcaria, Haydara Isika, Maisoich, Niemcy, Kazima Babę, Berlin, Niemcy, George'a Aryo, Oldenzaal, Niderlandy, Saita Uzuna, Egg/Flaw, Szwajcaria, Lorda Nicholasa Rea, Londyn, Zjednoczone Królestwo, Hugo Charltona, Londyn, Zjednoczone Królestwo, Rogera Tomkinsa, Droucha, Cypr, Marka Thomasa, Londyn, Zjednoczone Królestwo, Hugo Van Rompaye'a, Geel, Belgia oraz Jeana Paula Nuneza, Montpellier, Francja, reprezentowanych przez M. Mullera, E. Grievesa and C. Vine'a, Barristers i G. Pierce'a, Solicitor.

Strona skarżąca wnosi do Sądu Pierwszej Instancji o:

—

stwierdzenie nieważności części decyzji Rady Unii Europejskiej 2004/306/WE z dnia 2 kwietnia 2004 r. o zdelegalizowaniu KONGRA-GEL jako inaczej zwanego PKK oraz rozporządzenia nr 2508/2001;

—

alternatywnie, uznanie rozporządzenia nr 2508/2001 za bezprawne w odniesieniu do jego zastosowania wobec skarżących;

—

podjęcie takich dalszych działań, jakie Sąd może w swym majestacie uznać za odpowiednie;

—

zasądzenie od Rady kosztów poniesionych przez skarżących w trakcie niniejszego postępowania;

—

zasądzenie odszkodowania od Rady.

Zarzuty i główne argumenty

Skarżący podnoszą, że podejmując decyzję o zdelegalizowaniu KONGRA-GEL jako inaczej zwanego PKK, Rada Unii Europejskiej działała w naruszeniu Traktatu WE, zarówno w zakresie materialnym jak i formalnym.

Skarżący podnoszą, że Rada Unii Europejskiej naruszyła przepisy prawa materialnego zawarte w Traktacie WE w związku z:

—

niezastosowaniem zrozumiałych, obiektywnych kryteriów do odpowiednich faktów;

—

nieprzestrzeganiem podstawowych praw takich jak wolność wyrażania opinii oraz wolność stowarzyszania się, chronionych na mocy art. 10 i 11 Europejskiej Konwencji Praw Człowieka;

—

naruszeniem zasad prawa wspólnotowego, takich jak zasada proporcjonalności, zasada pewności prawnej, równości oraz prawa do rzetelnego procesu sądowego;

—

nadużyciem władzy.

Ponadto skarżący podnoszą, że Rada naruszyła Traktat WE w odniesieniu do przepisów prawa procesowego w następujący sposób:

—

poprzez nieprzyznanie skarżącym możliwości skorzystania z prawa do przedstawienia swojego stanowiska przed aktem delegalizacji i/lub niezapewnienie skarżącym rzetelnego procesu sądowego lub skutecznych środków odwoławczych, na podstawie których mogliby zakwestionować twierdzenia co do faktów, na których opierała się Rada Unii Europejskiej, w znaczeniu art. 6 i 13 Europejskiej Konwencji Praw Człowieka;

—

poprzez niewskazanie dokładnego i wystarczającego uzasadnienia jako podstawy prawnej i faktycznej swojej decyzji.