25.9.2004

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 239/25

Skarga wniesiona dnia 7 czerwca 2004 r. przez Dominique Hardy przeciwko Radzie Unii Europejskiej i Komisji Wspólnot Europejskich.

(Sprawa T-208/04)

(2004/C 239/56)

Język postępowania: francuski

Dnia 7 czerwca 2004 r. do Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich została wniesiona skarga przeciwko Radzie Unii Europejskiej i Komisji Wspólnot Europejskich przez Dominique Hardy, mającą siedzibę w Coudeville-plage (Francja), reprezentowaną przez Jeana-François Péricauda, adwokata.

Skarżąca wnosi do Sądu Pierwszej Instancji o:

orzeczenie, tytułem roszczenia głównego, że Wspólnota Europejska, poprzez fakt przyjęcia, a następnie stosowania na szkodę maklerów okrętowych art. 5 Wspólnotowego Kodeksu Celnego w sposób bezprawny, wywołała swą odpowiedzialność względem niej;

orzeczenie, ewentualnie, że Wspólnota Europejska, poprzez fakt przyjęcia, nawet w sposób zgodny z prawem, a następnie stosowania art. 5 Wspólnotowego Kodeksu Celnego, w wyniku czego skarżąca poniosła szkodę nienormalną i szczególną, wywołała swą odpowiedzialność względem niej;

solidarne zasądzenie od Rady i Komisji na jej rzecz kwoty 60 510 euro, ewentualnie kwoty 47 829 euro, tytułem odszkodowania, w każdym przypadku powiększonej o stawkę odsetek ustawowych naliczanych od chwili wniesienia niniejszej skargi;

solidarne obciążenie Rady i Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty:

Skarżąca wskazuje, że w wyniku wszczęcia przez Komisję postępowania w przedmiocie uchybienia przez Państwo Francuskie ciążącym na nim obowiązkom, Francja zniosła, w celu zapewnienia zgodności prawa francuskiego z art. 5 rozporządzenia nr 2913/92 (1), monopol korporacji maklerów morskich, której członkiem jest skarżąca, na stosowanie regulacji celnych. Według skarżącej, zniesienie monopolu wynika bezpośrednio ze stosowania art. 5 rozporządzenia nr 2913/92, może zatem zostać przypisane bezpośrednio Wspólnocie Europejskiej.

W zarzucie głównym skarżąca podnosi bezprawność przyjęcia art. 5 rozporządzenia nr 2913/92, powodującą odpowiedzialność Wspólnoty.

Przede wszystkim, skarżąca utrzymuje, że artykuł ten nie uwzględnia postanowień derogacyjnych art. 45 Traktatu WE, w zakresie w jakim zawód maklera morskiego uczestniczy, poprzez wprowadzanie w życie ustawodawstwa celnego, w wykonywaniu władzy publicznej.

Skarżąca powołuje się następnie na zasady bezpieczeństwa prawnego i ochrony zaufania do prawa. Utrzymuje ona, z jednej strony, że art. 5 rozporządzenia nr 2913/92 odnosi się do pojęcia „przedstawienia towarów organom celnym”, różnego od pojęcia „stosowanie regulacji celnych”, przy czym to ostatnie wskazuje obowiązki w rzeczywistości wykonywane przez maklerów morskich. Wykładnia per analogiam tego artykułu byłaby według skarżącej sprzeczna z zasadą bezpieczeństwa prawnego. Z drugiej strony, skarżąca wskazuje na naruszenie jej zaufania do prawa, polegające na braku jakichkolwiek środków przejściowych oraz wynikające z faktu, że francuscy maklerzy morscy zostali jedynymi we Wspólnocie ciągle nieobjętymi uprzednimi środkami liberalizacyjnymi.

Ponadto, skarżąca powołuje się na naruszenie zasad równości i proporcjonalności, wynikające z braku środków przejściowych. Wreszcie, skarżąca podkreśla naruszenie prawa do poszanowania dóbr, wskazując, że zniesienie monopolu uczyniło ich ładunek niezbywalnym i spowodowało utratę jego całej wartości.

Pomocniczo, skarżąca utrzymuje, że biorąc pod uwagę nienormalny i szczególny charakter poniesionej przez nią szkody, zostanie stwierdzona obiektywna odpowiedzialność Wspólnoty. Twierdzi ona, że szkoda jest nienormalna w zakresie, w jakim utrata wartości handlowej ładunku i marży zysku przekracza granice normalnego ryzyka ekonomicznego i jest szczególna w tym rozumieniu, że maklerzy morscy stanowią grupę wyraźnie odrębną od podmiotów gospodarczych.

(1) Rozporządzenie Rady (EWG) nr 2913/92 z dnia 12 października 1992 r. ustanawiające Wspólnotowy Kodeks Celny (Dz.U. L 302, str. 1).