Wydanie tymczasowe

WYROK SĄDU (czwarta izba)

z dnia 29 października 2025 r.(*)

Służba publiczna – Urzędnicy – Zabezpieczenie społeczne – Artykuł 73 regulaminu pracowniczego – Wypadek – Odrzucenie zgłoszenia wypadku – Zgłoszenie spóźnione – Przekroczenie terminu dziesięciu dni roboczych od chwili wystąpienia wypadku – Pojęcie „uzasadnionej przyczyny”

W sprawie T‑530/24

FU, którą reprezentował S. Orlandi, adwokat,

strona skarżąca,

przeciwko

Parlamentowi Europejskiemu, który reprezentowały M. Mão Cheia Carreira oraz D. Boytha, w charakterze pełnomocników,

strona pozwana,

popieranemu przez

Radę Unii Europejskiej, którą reprezentowali M. Bauer oraz M. Alver, w charakterze pełnomocników,

oraz przez

Komisję Europejską, którą reprezentowali J.-F. Brakeland oraz O. Dani, w charakterze pełnomocników,

interwenienci,

SĄD (czwarta izba),

w składzie podczas narady: R. da Silva Passos, prezes, N. Półtorak i T. Pynnä (sprawozdawczyni), sędzie,

sekretarz: V. Di Bucci,

uwzględniając pisemny etap postępowania,

uwzględniając, że w terminie trzech tygodni od doręczenia stronom powiadomienia o zamknięciu pisemnego etapu postępowania nie wpłynął wniosek o przeprowadzenie rozprawy, i zdecydowawszy, na podstawie art. 106 § 3 regulaminu postępowania przed Sądem, o wydaniu rozstrzygnięcia w przedmiocie skargi z pominięciem ustnego etapu postępowania,

wydaje następujący

Wyrok

1        W skardze opartej na art. 270 TFUE skarżąca, FU, wnosi o stwierdzenie nieważności decyzji Parlamentu Europejskiego z dnia 30 listopada 2023 r., którą Parlament odrzucił zgłoszenie wypadku z dnia 27 listopada 2023 r. ze względu na przekroczenie terminu (zwanej dalej „zaskarżoną decyzją”).

 Okoliczności powstania sporu

2        W dniu 20 sierpnia 2023 r. podczas podróży do Grecji skarżąca, będąca urzędnikiem Parlamentu, odczuła ból prawego kolana podczas skoku.

3        W dniu 21 sierpnia 2023 r. skarżąca udała się do lekarza w Grecji, który w szczególności zalecił jej między innymi wstrzymanie się z poddaniem się badaniu rezonansem magnetycznym (MRI) do czasu ustąpienia obrzęku.

4        W dniu 12 września 2023 r., nadal odczuwając bóle kolana po powrocie z podróży, skarżąca zasięgnęła opinii swojego lekarza prowadzącego, który zalecił jej poddanie się badaniom lekarskim przeprowadzanym przez innego lekarza.

5        W dniu 12 października 2023 r. skarżąca wykonała MRI.

6        W dniu 19 października 2023 r., na podstawie wyników MRI, lekarz specjalista ortopeda zalecił skarżącej skonsultowanie się z chirurgiem w celu uzyskania drugiej opinii i rozważenie, w razie potrzeby, zabiegu chirurgicznego.

7        W dniu 24 października 2023 r. chirurg potwierdził konieczność zabiegu chirurgicznego.

8        W dniu 15 listopada 2023 r. inny lekarz specjalista również doradził zabieg chirurgiczny.

9        W dniu 27 listopada 2023 r. skarżąca dokonała zgłoszenia wypadku Parlamentowi (zwanego dalej „zgłoszeniem wypadku”). W zgłoszeniu wypadku lekarz prowadzący skarżącej wyjaśnił, że w dniu badania nie można było ocenić powagi urazu.

10      W dniu 30 listopada 2023 r. organ powołujący poinformował skarżącą w zaskarżonej decyzji o odrzuceniu zgłoszenia wypadku, które uznano za spóźnione.

11      W dniu 27 lutego 2024 r. skarżąca wniosła zażalenie na zaskarżoną decyzję, które zostało oddalone decyzją Parlamentu z dnia 12 lipca 2024 r., doręczoną skarżącej tego samego dnia.

 Żądania stron

12      Skarżąca wnosi do Sądu o:

–        stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

–        obciążenie Parlamentu kosztami postępowania.

13      Parlament, popierany przez Radę Unii Europejskiej, wnosi do Sądu o:

–        oddalenie skargi;

–        obciążenie skarżącej kosztami postępowania.

14      Komisja Europejska wnosi do Sądu o oddalenie skargi.

 Co do prawa

15      Na poparcie skargi skarżąca podnosi trzy zarzuty oparte, po pierwsze, na naruszeniu obowiązku uzasadnienia oraz art. 15 ust. 2 przepisów wspólnych dotyczących ubezpieczenia chorobowego urzędników Wspólnot Europejskich (zwanych dalej „zasadami ubezpieczenia”) oraz na oczywistym błędzie w ocenie, po drugie, na naruszeniu zasad równego traktowania i proporcjonalności, a po trzecie, tytułem ewentualnym, na zarzucie niezgodności z prawem art. 15 ust. 2 zasad ubezpieczenia.

 W przedmiocie dopuszczalności skargi

16      Nie podnosząc formalnie zarzutu niedopuszczalności, Parlament kwestionuje, na dwóch podstawach, dopuszczalność skargi.

 W przedmiocie pierwszej podstawy niedopuszczalności, opartej na braku jasności skargi

17      Parlament podnosi, że skarżąca ani nie usystematyzowała swojej skargi wokół jasno określonych zarzutów, ani nie zachowała porządku wskazanego na początku skargi, ani nie zgrupowała swoich argumentów pod tytułem odpowiadającym tytułowi tych zarzutów. Ponadto żądania skarżącej opierają się na zarzutach, które nie zostały rozwinięte w sposób wystarczający pod względem prawnym, takich jak naruszenie art. 4 i 7 zasad ubezpieczenia, naruszenie obowiązku dbałości i prawa do dobrej administracji, a także naruszenie obowiązku uzasadnienia.

18      Skarżąca podważa tę argumentację.

19      W tym względzie należy przypomnieć, że art. 76 lit. d) regulaminu postępowania przed Sądem stanowi, że składana w pierwszej instancji skarga musi zawierać „podnoszone zarzuty i argumenty, a także zwięzłe omówienie tych zarzutów”. Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem sąd Unii Europejskiej nie jest zatem zobowiązany do ustosunkowywania się do podnoszonych przez stronę argumentów, które nie są wystarczająco jasne i precyzyjne, o ile nie są one przedmiotem dalszego rozwinięcia i nie są poparte szczegółową argumentacją (zob. podobnie wyrok z dnia 11 grudnia 2024 r., FFPE sekcja Rady/Rada, T‑179/23, EU:T:2024:897, pkt 128 i przytoczone tam orzecznictwo).

20      W niniejszej sprawie, chociaż skarżąca wskazuje, że podnosi trzy zarzuty wymienione w pkt 15 powyżej, prawdą jest, że skarga nie opiera się na sukcesywnym przywołaniu tych zarzutów i że nie zostały one przedstawione pod odrębnymi tytułami. Jednakże przedstawienie argumentów w głównej części skargi pozwala na zidentyfikowanie w sposób wystarczająco zrozumiały trzech podniesionych zarzutów i argumentów przedstawionych na ich poparcie.

21      Ponadto w odniesieniu do argumentów dotyczących zarzucanego naruszenia art. 4 i 7 zasad ubezpieczenia skarżąca podnosi, że przypadki spóźnionego zgłoszenia wypadku nie stanowią przypadku wyłączenia ochrony ubezpieczeniowej lub świadczeń przewidzianych w tych artykułach. W tym względzie należy stwierdzić, że chociaż argumentacja nie jest poparta własnymi rozważaniami, to jednak wydaje się ona wiązać z zarzucaną błędną wykładnią art. 15 ust. 2 zasad ubezpieczenia, na którą powołano się w ramach zarzutu pierwszego, dotyczącego naruszenia tego artykułu i oczywistego błędu w ocenie.

22      To samo dotyczy zarzucanego naruszenia zasady dbałości i prawa do dobrej administracji. W tym względzie skarżąca podnosi, że zawężająca wykładnia art. 15 ust. 2 zasad ubezpieczenia byłaby sprzeczna z prawem do dobrej administracji, które nakłada na administrację obowiązek sprawiedliwego rozpatrywania spraw każdej osoby, a także z obowiązkiem dbałości administracji o swoich pracowników, który to obowiązek wymaga od niej dogłębnego zbadania wszystkich okoliczności danego przypadku.

23      Wreszcie, co się tyczy naruszenia obowiązku uzasadnienia, skarżąca podnosi, że organ powołujący naruszył ciążący na nim obowiązek uzasadnienia w ten sposób, że nie sprecyzował pojęcia „uzasadnionej przyczyny” ani kryteriów mających zastosowanie w niniejszej sprawie. W tym względzie należy zauważyć, że argumentacja ta jest ściśle związana z argumentacją dotyczącą pojęcia „uzasadnionej przyczyny”, zawartego w art. 15 ust. 2 zasad ubezpieczenia, przedstawioną w ramach zarzutu pierwszego, w związku z czym należy uznać, że się do niego odnosi.

24      W konsekwencji pierwszej podstawy niedopuszczalności nie można uwzględnić.

 W przedmiocie drugiej podstawy niedopuszczalności, dotyczącej nieprzestrzegania zasady zgodności

25      Parlament podnosi, że skarżąca nie zastosowała się do zasady zgodności pomiędzy zażaleniem a skargą. Jego zdaniem w zażaleniu skarżąca nie podniosła żadnego argumentu dotyczącego zarzucanego naruszenia zasad równego traktowania i proporcjonalności, zarzucanego naruszenia art. 4 i 7 zasad ubezpieczenia oraz zarzucanego naruszenia obowiązku uzasadnienia, a także zarzutu niezgodności z prawem art. 15 ust. 2 zasad ubezpieczenia.

26      Skarżąca kwestionuje tę argumentację.

27      W tym względzie należy przypomnieć, że zasada zgodności między zażaleniem a skargą wymaga, pod rygorem niedopuszczalności, aby zarzut podniesiony przed sądem Unii został już podniesiony w ramach postępowania poprzedzającego wniesienie skargi, po to, by administracja mogła zapoznać się wystarczająco dokładnie z uwagami krytycznymi, jakie zainteresowany formułuje w odniesieniu do zaskarżonej decyzji. Tak więc w sprawach z dziedziny służby publicznej żądania przedstawiane przed sądem Unii mogą wprawdzie zawierać zasadnicze punkty zaskarżenia oparte na tej samej podstawie, na której opierają się zasadnicze punkty zaskarżenia podniesione w zażaleniu, jednakże te zasadnicze punkty zaskarżenia mogą zostać rozwinięte przed sądem Unii przez podanie zarzutów i argumentów niekoniecznie zawartych w zażaleniu, ale ściśle się do nich odnoszących. Ponadto należy podkreślić, po pierwsze, że ponieważ postępowanie poprzedzające wniesienie skargi ma charakter nieformalny, a zainteresowani działają na ogół na tym etapie bez wsparcia adwokata lub radcy prawnego, administracja nie powinna interpretować zażaleń w sposób zawężający, lecz przeciwnie, powinna je badać w duchu otwartości, a po drugie, że art. 91 Regulaminu pracowniczego urzędników Unii Europejskiej (zwanego dalej „regulaminem pracowniczym”) nie ma na celu związania w sposób ścisły i ostateczny ewentualnego etapu postępowania sądowego (zob. podobnie wyrok z dnia 13 listopada 2024 r., WS/EUIPO, T‑221/23 niepublikowany, EU:T:2024:820, pkt 47–49 i przytoczone tam orzecznictwo).

28      Jak wyjaśniono w pkt 21–23 powyżej, argumenty dotyczące naruszenia art. 4 i 7 zasad ubezpieczenia, obowiązku dbałości i prawa do dobrej administracji, a także zarzucanego naruszenia obowiązku uzasadnienia zostały podniesione przez skarżącą na poparcie zarzutu pierwszego. Zarzut ten opiera się na tej samej podstawie co podstawa, na której oparte są zasadnicze punkty zaskarżenia podniesione w zażaleniu. Co się tyczy zarzucanego naruszenia zasad równego traktowania i proporcjonalności, zaskarżenie odnosi się do tej samej podstawy, na której opierają się zasadnicze punkty zaskarżenia podniesione w zażaleniu. W związku z tym nie można uznać, że argumenty te stanowią nowe zarzuty w odniesieniu do zażalenia.

29      Co się tyczy zarzutu niezgodności z prawem podniesionego w ramach zarzutu trzeciego, z orzecznictwa wynika, że co do zasady kontekst systemowy incydentalnego środka prawnego, jakim jest zarzut niezgodności z prawem, uzasadnia to, aby taki zarzut niezgodności z prawem, podniesiony po raz pierwszy przed sądem Unii, został uznany za dopuszczalny, w drodze odstępstwa od zasady zgodności pomiędzy skargą a zażaleniem (wyrok z dnia 16 grudnia 2020 r., RN/Komisja, T‑442/17 RENV, EU:T:2020:618, pkt 60).

30      Zatem okoliczność, że zarzut niezgodności z prawem art. 15 ust. 2 zasad ubezpieczenia został podniesiony po raz pierwszy na etapie skargi, nie pociąga za sobą niedopuszczalności tego zarzutu.

31      W świetle powyższych rozważań należy oddalić podstawę niedopuszczalności dotyczącą nieprzestrzegania zasady zgodności.

 Co do istoty

 W przedmiocie zarzutu pierwszego, dotyczącego naruszenia obowiązku uzasadnienia oraz art. 15 ust. 2 zasad ubezpieczenia i oczywistego błędu w ocenie

32      Po pierwsze, skarżąca podnosi, że początek biegu terminu, w którym należy dokonać zgłoszenia wypadku, powinien zostać ustalony w odniesieniu do chwili, w której ubezpieczony dowie się, że był ofiarą wypadku. Tymczasem z uwagi na niegroźny charakter wypadku i późne wystąpienie objawów stopniowo uświadamiała ona sobie rozmiar doznanych obrażeń. Opóźnienie w zgłoszeniu wypadku było zatem niezamierzone. Termin dokonania zgłoszenia wypadku był jej zdaniem rozsądny, z uwagi na fakt, że do dnia 15 listopada 2023 r. nie wiedziała ona o tym, że doszło do naruszenia jej integralności cielesnej.

33      Po drugie, skarżąca utrzymuje, że opóźnienie w zgłoszeniu wypadku jest również uzasadnione tym, że nie miała możliwości skonsultowania się z lekarzem, który byłby w stanie dokonać wymaganych ustaleń. Tymczasem zgodnie z art. 15 ust. 1 zasad ubezpieczenia i zgodnie z samym brzmieniem formularza zgłoszenia wypadku do zgłoszenia wypadku należy dołączyć opinię lekarską określającą charakter urazów i prawdopodobne następstwa wypadku.

34      Parlament, popierany przez Radę i Komisję, kwestionuje tę argumentację.

35      Zasady ubezpieczenia zostały przyjęte przez instytucje Unii na podstawie art. 73 ust. 1 regulaminu pracowniczego.

36      Artykuł 2 ust. 1 zasad ubezpieczenia definiuje „wypadek” jako oznaczający „każde nagłe zdarzenie o negatywnych skutkach dla zdrowia fizycznego lub psychicznego ubezpieczonego, którego przyczyna lub jedna z przyczyn leży poza organizmem poszkodowanego”.

37      Ponadto art. 15 ust. 1 zasad ubezpieczenia, zatytułowany „Zgłoszenie wypadku”, przewiduje, że „[u]bezpieczony poszkodowany w wypadku lub jego następcy prawni zgłaszają wypadek administracji instytucji, której podlega ubezpieczony”. Ustęp 2 tego artykułu stanowi, co następuje:

„Zgłoszenia należy dokonać w terminie dziesięciu dni roboczych od daty wypadku. Jednakże termin ten może zostać przedłużony w przypadku siły wyższej lub innej uzasadnionej przyczyny, o ile ubezpieczony przedstawi dowód zaistnienia wypadku oraz wykaże związek przyczynowy zachodzący pomiędzy wypadkiem a upośledzeniem fizycznym lub psychicznym”.

38      Z art. 15 ust. 2 zasad ubezpieczenia wynika, że to dzień, w którym miał miejsce wypadek, powoduje rozpoczęcie biegu terminu dziesięciu dni roboczych, w którym należy dokonać zgłoszenia, a nie dzień, w którym ubezpieczony uświadomił sobie, że doznał wypadku. Ponadto art. 15 ust. 2 zasad ubezpieczenia przewiduje, że ubezpieczony może przekroczyć dziesięciodniowy termin zgłoszenia w przypadku siły wyższej lub innej uzasadnionej przyczyny, pod warunkiem że ubezpieczony przedstawi dowód zaistnienia wypadku oraz wykaże związek przyczynowy zachodzący pomiędzy wypadkiem a upośledzeniem fizycznym lub psychicznym.

39      Pojęcie „uzasadnionej przyczyny” spóźnionego zgłoszenia wypadku nie zostało zdefiniowane ani w zasadach ubezpieczenia, ani w orzecznictwie. Pojęcie to powinno być stosowane ściśle z dwóch powodów: po pierwsze, ze względu na to, że stanowi ono wyjątek od wyraźnie ustanowionego obowiązku zgłoszenia wypadku w terminie dziesięciu dni roboczych, a po drugie, ze względu na to, że chodzi o pojęcie odnoszące się do przepisów prawa Unii, które uprawniają do świadczeń finansowych (zob. podobnie wyrok z dnia 7 czerwca 2023 r., OP/Parlament, T‑143/22, EU:T:2023:313, pkt 99 i przytoczone tam orzecznictwo). Zgodnie z orzecznictwem dotyczącym wniosku o przeniesienie nabytych uprawnień emerytalnych, aby uzasadnić niedochowanie terminu w sytuacji, której nie można uznać za przypadek siły wyższej, urzędnik musi wykazać, że znalazł się w wyjątkowej sytuacji wynikającej z przyczyn, których nie można mu przypisać. Przesłanki wymagane do usprawiedliwienia takiej sytuacji są mniej restrykcyjne niż przesłanki wymagane do uzasadnienia przypadku siły wyższej i to do danej osoby należy udowodnienie istnienia lub wystąpienia zdarzeń zewnętrznych uniemożliwiających jej wypełnienie obowiązku, podczas gdy w celu uzasadnienia wystąpienia siły wyższej osoba ta musi wykazać nie tylko wystąpienie nadzwyczajnych i niezależnych od jej woli zdarzeń, lecz również, że zachowała się z należytą starannością, aby zapobiec skutkom tych zdarzeń (zob. podobnie wyrok z dnia 9 października 2024 r., CF/Komisja, T‑51/24, niepublikowany, EU:T:2024:686, pkt 77).

40      W tym względzie pojęcie „uzasadnionej przyczyny” należy interpretować w ten sposób, że ubezpieczony musi wykazać, iż znalazł się w wyjątkowej sytuacji wynikającej z przyczyn, których nie można mu przypisać i które wiążą się z jego niezdolnością do zgłoszenia wypadku w ciągu dziesięciu dni roboczych od jego zaistnienia.

41      W pierwszej kolejności, jeśli chodzi o argument skarżącej dotyczący braku uzasadnienia, skarżąca utrzymuje, że zaskarżona decyzja nie precyzuje pojęcia „uzasadnionej przyczyny” i mających zastosowanie kryteriów. Jednakże z decyzji tej wynika, że zgłoszenie wypadku zostało odrzucone z powodu przekroczenia terminu i że termin na zgłoszenie wypadku odnosi się do dnia wypadku, a nie do dnia, w którym ubezpieczony odczuł pogorszenie się stanu zdrowia, ani do dnia, w którym uzyskano pełną diagnozę. Stwierdzono również, że skarżąca miała świadomość zaistnienia wypadku tego samego dnia i że nie przedstawiła żadnego dowodu na przypadek siły wyższej ani na żadną uzasadnioną przyczynę uniemożliwiającą jej zgłoszenie wypadku w przewidzianym terminie. Tym samym zaskarżona decyzja zawiera jasne i jednoznaczne wyjaśnienie powodów, dla których przyczyny podane przez skarżącą nie stanowią uzasadnionej przyczyny usprawiedliwiającej opóźnienie w przedstawieniu zgłoszenia wypadku. Umożliwiło jej to zapoznanie się z uzasadnieniem tej decyzji, a Sądowi przeprowadzenie kontroli jej zgodności z prawem. Wynika z tego, że Parlament nie naruszył obowiązku uzasadnienia ustanowionego w art. 296 akapit drugi TFUE i w art. 41 ust. 2 lit. c) Karty praw podstawowych Unii Europejskiej (zob. podobnie wyrok z dnia 10 listopada 2017 r., Icap i in./Komisja, T‑180/15, EU:T:2017:795, pkt 287 i przytoczone tam orzecznictwo).

42      W drugiej kolejności, w świetle pkt 40 powyżej, skarżąca niesłusznie uważa, że samo przedstawienie dowodu wypadku wystarcza do usprawiedliwienia opóźnienia w zgłoszeniu wypadku. Wynika z tego również, że w braku usprawiedliwienia przypadkiem siły wyższej lub inną uzasadnioną przyczyną opóźnienie w zgłoszeniu wypadku pociąga za sobą odmowę objęcia ubezpieczeniem od wypadku. Niemniej jednak, jak wyjaśniają Parlament, Rada i Komisja, nawet jeśli ubezpieczony nie może korzystać z dodatkowego ubezpieczenia wypadkowego w braku dowodu siły wyższej lub jakiejkolwiek innej uzasadnionej przyczyny, nadal uprawniony jest do zwrotu kosztów leczenia w ramach wspólnego systemu ubezpieczenia chorobowego.

43      W niniejszej sprawie, co się tyczy kwestii, czy opóźnienie w zgłoszeniu wypadku mogło być usprawiedliwione uzasadnionymi przyczynami, należy zauważyć, że skarżąca w swoim zgłoszeniu wypadku opisała objawy, a mianowicie obrzęk kolana i trudności w chodzeniu, które mogła stwierdzić już następnego dnia po wypadku. Wyjaśniła, że lekarz, z którym konsultowała się w tym dniu w placówce medycznej, zalecił jej wykonanie MRI po powrocie z podróży. Twierdzi ona, że po powrocie ból się utrzymywał. W tych okolicznościach nie mogła ona, przed upływem terminu dziesięciu dni roboczych od daty wypadku, nie wiedzieć, że doznała wypadku w rozumieniu art. 2 ust. 1 zasad ubezpieczenia. W celu wykazania, że opóźnienie w zgłoszeniu wypadku było usprawiedliwione uzasadnioną przyczyną, nie może ona zatem twierdzić, że powagę urazu uświadomiła sobie z opóźnieniem.

44      Ponadto prawdą jest, że z formularza zgłoszenia wypadku wynika, iż do zgłoszenia wypadku należy załączyć opinię medyczną wydaną przez lekarza. Nie ma jednak wymogu pełnej diagnozy przed zgłoszeniem wypadku. Artykuł 15 ust. 1 zasad ubezpieczenia przewiduje bowiem jedynie zaświadczenie lekarskie „określające charakter urazów i prawdopodobne następstwa wypadku”. Tymczasem ze zgłoszenia wypadku wynika, że skarżąca udała się w terminie dziesięciu dni przewidzianym w art. 15 ust. 1 zasad ubezpieczenia do placówki medycznej i nie wykazała, że lekarz, z którym się konsultowała, odmówił jej wystawienia zaświadczenia lekarskiego.

45      W świetle powyższych rozważań skarżąca nie udowodniła istnienia przypadku siły wyższej lub uzasadnionej przyczyny, które miałyby jej uniemożliwić dochowanie terminu dziesięciu dni roboczych przewidzianego w art. 15 ust. 2 zasad ubezpieczenia. Uznając, że nie przedstawiła ona uzasadnionej przyczyny uzasadniającej opóźnienie, z jakim dokonała zgłoszenia wypadku, Parlament ani nie popełnia błędu w ocenie, ani nie stosuje w nieprawidłowy sposób art. 15 zasad ubezpieczenia. W tym względzie zaskarżona decyzja nie jest dotknięta błędem.

46      Stwierdzenia tego nie mogą podważyć dodatkowe argumenty podniesione przez skarżącą.

47      Skarżąca twierdzi, że przypadki spóźnionego zgłoszenia wypadku nie stanowią przypadku wyłączenia z zakresu ubezpieczenia lub świadczeń przewidzianych w art. 4 i 7 zasad ubezpieczenia. W tym względzie należy zauważyć, że art. 4 i 7 zasad ubezpieczenia określają istotne warunki uznania wypadku, które są niezależne od terminu przewidzianego w art. 15 ust. 2 zasad ubezpieczenia.

48      Ponadto zdaniem skarżącej interpretacja art. 15 ust. 2 zasad ubezpieczenia zawarta w zaskarżonej decyzji jest sprzeczna z prawem do dobrej administracji, które nakłada na administrację obowiązek sprawiedliwego rozpatrywania spraw każdej osoby, a także z obowiązkiem dbałości administracji o swoich pracowników, który to obowiązek wymaga od niej dogłębnego zbadania wszystkich okoliczności danego przypadku. Jak wynika z pkt 41 powyżej, organ powołujący przeprowadził pogłębioną analizę okoliczności sprawy, a wobec braku dalszych wyjaśnień ze strony skarżącej nie zostało wykazane, że interpretacja art. 15 ust. 2 zasad ubezpieczenia była sprzeczna z zasadą dobrej administracji i obowiązkiem dbałości.

49      Z całości powyższych rozważań wynika, że zarzut pierwszy należy oddalić.

 W przedmiocie zarzutu drugiego, dotyczącego naruszenia zasad równego traktowania i proporcjonalności

50      W zarzucie drugim skarżąca podnosi, że doszło do naruszenia zasad równego traktowania i proporcjonalności.

51      Parlament, popierany przez Radę, uważa, że zarzut drugi jest niedopuszczalny.

52      W tym względzie należy zauważyć, że na poparcie tego zarzutu skarżąca ogranicza się, bez dalszych wyjaśnień, do twierdzenia, po pierwsze, że Parlament zastosował w sposób arbitralny przewidziane w art. 15 ust. 2 zasad ubezpieczenia kryterium „uzasadnionej przyczyny”, a po drugie, że odrzucenie jej zgłoszenia wypadku narusza zasadę proporcjonalności, ponieważ przekroczenie terminu nie wynikało z zaniedbania.

53      W konsekwencji w zakresie, w jakim skarżąca nie rozwija swojej argumentacji, zarzut drugi należy odrzucić jako niedopuszczalny zgodnie z orzecznictwem przypomnianym w pkt 19 powyżej.

 W przedmiocie zarzutu trzeciego, dotyczącego niezgodności z prawem art. 15 zasad ubezpieczenia

54      Tytułem ewentualnym skarżąca podnosi zarzut niezgodności z prawem art. 15 ust. 2 zasad ubezpieczenia. Gdyby przepis ten należało interpretować w ten sposób, że narzuca on ściśle termin dziesięciu dni roboczych na zgłoszenie wypadku, przepis ten należałoby uznać za niezgodny z prawem w świetle nieuzasadnionego i nieproporcjonalnego naruszenia prawa – wynikającego z regulaminu pracowniczego – do ubezpieczenia od ryzyka wypadku, o którym mowa w art. 73 regulaminu pracowniczego. Brzmienie tego przepisu stoi jej zdaniem na przeszkodzie wykładni zawężającej w odniesieniu do przyczyn, które mogą być brane pod uwagę przy badaniu, czy przekroczenie terminu zgłoszenia było usprawiedliwione. Warunek ten, interpretowany w sposób, w jaki czyni to organ powołujący, upodabnia się jej zdaniem do nieuczciwego warunku powodującego nierównowagę między odpowiednimi prawami ubezpieczonych i ubezpieczyciela i narusza prawo do zabezpieczenia społecznego zapisane w art. 73 regulaminu pracowniczego.

55      Parlament, popierany przez Radę i Komisję, kwestionuje tę argumentację.

56      Podniesiony przez skarżącą zarzut niezgodności z prawem dotyczy niemożności stosowania art. 15 ust. 2 zasad ubezpieczenia ze względu na brak zgodności tego artykułu z art. 73 regulaminu pracowniczego, a to w zakresie, w jakim przewiduje on, że zgłoszenie wypadku powinno zostać dokonane w terminie dziesięciu dni roboczych od dnia, w którym wypadek miał miejsce.

57      W tym względzie należy przede wszystkim zauważyć, że z art. 73 ust. 1 regulaminu pracowniczego jasno wynika, że urzędnik jest ubezpieczony od ryzyka wypadku „zgodnie z przepisami przyjętymi w drodze wspólnego porozumienia organów powołujących instytucji”. Artykuł ten posłużył jako podstawa prawna do przyjęcia zasad ubezpieczenia, a zatem określenie warunków zwrotu poniesionych kosztów wchodzi w zakres kompetencji przyznanej instytucjom w art. 73 regulaminu pracowniczego.

58      Następnie od terminu przewidzianego w art. 15 ust. 2 zasad ubezpieczenia istnieją wyjątki, a mianowicie przypadki siły wyższej i istnienie uzasadnionych przyczyn.

59      Ponadto, jak utrzymują Parlament, Komisja i Rada, ustanowienie warunku czasowego dla zgłoszenia wypadku stanowi środek konieczny do zapobiegania nadużyciom prawa i oszustwom. Warunek taki ma bowiem na celu umożliwienie instytucjom sprawdzenia z wystarczającą pewnością, czy zgłoszony wypadek rzeczywiście miał miejsce, a także czy istnieje związek przyczynowy między tym wypadkiem a urazem.

60      Wreszcie w zakresie, w jakim ubezpieczeni mogą załączyć do zgłoszenia wypadku zaświadczenie lekarskie po raz pierwszy go stwierdzające, które następnie może zostać uzupełnione, termin dziesięciu dni nie jest nierozsądny.

61      W związku z tym termin określony w art. 15 ust. 2 zasad ubezpieczenia, w którym to terminie należy, z wyjątkiem przypadku siły wyższej lub uzasadnionej przyczyny, zgłosić wypadek w celu uzyskania zwrotu poniesionych kosztów, nie może być sprzeczny z art. 73 ust. 1 regulaminu pracowniczego.

62      W konsekwencji zarzut niezgodności z prawem należy oddalić jako bezzasadny, co skutkuje oddaleniem skargi w całości.

 W przedmiocie kosztów

63      Zgodnie z art. 134 § 1 regulaminu postępowania kosztami zostaje obciążona, na żądanie strony przeciwnej, strona przegrywająca sprawę. Ponieważ skarżąca przegrała sprawę, należy obciążyć ją jej własnymi kosztami oraz kosztami poniesionymi przez Parlament zgodnie z jego żądaniem.

64      Zgodnie z art. 138 § 1 regulaminu postępowania państwa członkowskie i instytucje, które wstąpiły do sprawy w charakterze interwenienta, pokrywają własne koszty. Rada i Komisja pokryją zatem własne koszty.

Z powyższych względów

SĄD (czwarta izba)

orzeka, co następuje:

1)      Skarga zostaje oddalona.

2)      FU pokrywa własne koszty oraz koszty poniesione przez Parlament Europejski.

3)      Rada Unii Europejskiej i Komisja Europejska pokrywają własne koszty.

Wyrok ogłoszono na posiedzeniu jawnym w Luksemburgu w dniu 29 października 2025 r.

Podpisy

*      Język postępowania: francuski.