4.9.2023 |
PL |
Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej |
C 314/9 |
Skarga wniesiona w dniu 27 czerwca 2023 r. – Zalando/Komisja
(Sprawa T-348/23)
(2023/C 314/13)
Język postępowania: niemiecki
Strony
Strona skarżąca: Zalando SE (Berlin, Niemcy) (przedstawiciele: R. Briske, K. Ewald, L. Schneider i J. Trouet, adwokaci)
Strona pozwana: Komisja Europejska
Żądania
Strona skarżąca wnosi do Sądu o:
— |
stwierdzenie nieważności decyzji Komisji Europejskiej C(2023) 2727 final z dnia 25 kwietnia 2023 r.; |
— |
obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania. |
Zarzuty i główne argumenty
Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi następujące zarzuty.
1. |
Zarzut pierwszy: naruszenie zakresu stosowania rozporządzenia (UE) 2022/2065 (1) (zwanego dalej „aktem o usługach cyfrowych”) oraz naruszenie prawa przy stosowaniu aktu o usługach cyfrowych Skarżąca uważa, że akt o usługach cyfrowych nie ma do niej zastosowania, ponieważ nie jest ona już dostawcą usługi pośredniej, a zatem nie jest ani dostawcą usługi hostingu, ani platformą internetową w rozumieniu aktu o usługach cyfrowych. Nie została spełniona przesłanka dostarczania treści stron trzecich. Sprzedając swoje artykuły, skarżąca dostarcza własnych treści i w całości przejęła je również od swoich partnerów w ramach rygorystycznego procesu onboardingu. Nawet gdyby część usługi należało zakwalifikować jako platformę internetową, nie osiągnęłaby ona progu 45 mln aktywnych odbiorców miesięcznie. Pozwana nie uwzględniła hybrydowego charakteru usługi: nie wszyscy odbiorcy usługi automatycznie stykają się z treściami dostarczonymi przez osoby trzecie; konieczne jest dokładne rozróżnienie. Pozwana opiera się na błędnych kryteriach, takich jak rzekoma niemożność zidentyfikowania dostawcy. Pomija ona fakt, że nie jest to element rozstrzygający, lecz raczej – biorąc pod uwagę ocenę z punktu widzenia prawa Unii – element przemawiający za przyjęciem istnienia własnych treści. |
2. |
Zarzut drugi: brak precyzji art. 33 ust. 1 i 4 aktu o usługach cyfrowych w związku z art. 24 ust. 2 tego aktu Wymogi dotyczące obliczania wartości progowej są zbyt nieprecyzyjne i naruszają zasadę pewności wynikającą z prawa Unii. Artykuł 33 ust. 1 aktu o usługach cyfrowych nie stanowi zatem podstawy prawnej zgodnej z prawem Unii. Motyw 77 aktu o usługach cyfrowych, ze względu na swój charakter prawny i niepełną treść, jest niewystarczający do określenia metody obliczania, ponieważ zbyt wiele kluczowych kwestii pozostaje otwartych. Motyw ten opisuje jedynie kto powinien być nią objęty, ale nie w jaki sposób. Ostatecznie nie można wystarczająco określić kryteriów bez przyjęcia aktu delegowanego. Na braki te wskazuje porównanie z rozporządzeniem (UE) 2022/1925 (2) (aktem o rynkach cyfrowych): rozporządzenie to opiera się częściowo na tej samej wartości progowej, ale idzie dalej, i nawet przedstawia kryteria obliczania w odrębnym załączniku. Niemniej jednak brakuje w nim również wystarczająco konkretnych wymogów obliczeniowych. |
3. |
Zarzut trzeci: naruszenie ogólnej zasady równości Nieprecyzyjność metody obliczania narusza art. 2 zdanie pierwsze TUE oraz art. 20 Karty praw podstawowych, ponieważ prowadzi do (faktycznego) nierównego traktowania dostawców platform internetowych. Dostawcy wypełniają lukę wynikającą w szczególności z zakazu trackingu indywidualnych użytkowników – za pomocą niejednolitych i nieprzejrzystych metod. Jednocześnie akt o usługach cyfrowych nie przewiduje obowiązkowej kontroli wszystkich metod obliczania, lecz jedynie weryfikacje ad hoc. Nie sprzyja to tworzeniu równych warunków konkurencji między konkurującymi ze sobą usługodawcami. Ponadto akt o usługach cyfrowych narusza zasadę równego traktowania, ponieważ przewiduje jedną generalną wartość progową dla wszystkich platform internetowych, niezależnie od opartych na analizie ryzyka kryteriów odnoszących się do danych usług. |
4. |
Zarzut czwarty: naruszenie zasady proporcjonalności Zastosowanie aktu o usługach cyfrowych stanowi nieproporcjonalną ingerencję w podstawowe prawa i wolności skarżącej, a tym samym narusza zasadę proporcjonalności ustanowioną w art. 5 ust. 4 akapit drugi TUE. Po pierwsze, jedna generalna wartość ryczałtowa nie jest odpowiednia, a po drugie, nakładanie na skarżącą dalszych obowiązków nie jest już konieczne, ponieważ handel online jest już poddany nadmiernej regulacji. |
5. |
Zarzut piąty: naruszenie obowiązku uzasadnienia W swojej decyzji pozwana naruszyła obowiązek uzasadnienia przewidziany w art. 296 TFUE, w związku z czym decyzja ta nie jest zrozumiała dla skarżącej jako adresata. Brakuje w niej jakiejkolwiek subsumpcji pod definicję usługi hostingu w rozumieniu art. 3 lit. g) ppkt (iii) aktu o usługach cyfrowych, podczas gdy ma to decydujące znaczenie do celów stosowania art. 33 tego aktu. |
(1) Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2022/2065 z dnia 19 października 2022 r. w sprawie jednolitego rynku usług cyfrowych oraz zmiany dyrektywy 2000/31/WE (akt o usługach cyfrowych) (Dz.U. 2022, L 277, s. 1).
(2) Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2022/1925 z dnia 14 września 2022 r. w sprawie kontestowalnych i uczciwych rynków w sektorze cyfrowym oraz zmiany dyrektyw (UE) 2019/1937 i (UE) 2020/1828 (akt o rynkach cyfrowych) (Dz.U. 2022, L 265, s. 1).