—

stwierdzenie nieważności rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2023/265 z dnia 9 lutego 2023 r. nakładającego ostateczne cło antydumpingowe na przywóz płytek ceramicznych pochodzących z Indii i Turcji (1) (zwanego dalej „zaskarżonym rozporządzeniem”) w zakresie dotyczącym skarżących;

—

obciążenie Komisji kosztami postępowania.

1.

Zarzut pierwszy dotyczący naruszenia przez zaskarżone rozporządzenie art. 3 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/1036 (2) (rozporządzenia podstawowego) w zakresie, w jakim Komisja popełniła oczywisty błąd w ocenie, stwierdzając, że przemysł Unii poniósł istotną szkodę.

2.

Zarzut drugi dotyczący tego, że zaskarżone rozporządzenie naruszyło art. 3 ust. 6 rozporządzenia podstawowego w zakresie, w jakim Komisja popełniła oczywisty błąd w ocenie, stwierdzając, że przywóz z państw, których dotyczy postępowanie, wyrządzał szkodę dominującemu przemysłowi Unii.

3.

Zarzut trzeci, zgodnie z którym zaskarżone rozporządzenie naruszyło art. 4 ust. 1 rozporządzenia podstawowego w zakresie, w jakim Komisja przeprowadziła analizę szkody nieopartą na znaczącej części całkowitej produkcji unijnej w rozumieniu art. 4 ust. 1 rozporządzenia podstawowego w związku z art. 4 ust. 1 porozumienia antydumpingowego WTO.

4.

Zarzut czwarty dotyczący naruszenia przez zaskarżone rozporządzenie art. 2 ust. 9 i 10 rozporządzenia podstawowego w zakresie, w jakim (i) Komisja błędnie odliczyła koszty sprzedaży, koszty ogólne i administracyjne oraz zysk przedsiębiorstwa handlowego powiązanego z Bien & Qua od ceny eksportowej oraz, ewentualnie (ii) Komisja, nie stosując tych samych odliczeń od wartości normalnej, nie dokonała obiektywnego porównania.