—

stwierdzenie nieważności dyrektywy Rady (UE) 2022/2523 z dnia 14 grudnia 2022 r. w sprawie zapewnienia globalnego minimalnego poziomu opodatkowania międzynarodowych grup przedsiębiorstw oraz dużych grup krajowych w Unii (1) w zakresie, w jakim:

—

art. 17 wyłącza z zakresu zastosowania dochód z żeglugi międzynarodowej objęty systemem podatku tonażowego państw członkowskich dozwolonym na podstawie zasad pomocy państwa, inny niż „dochód z żeglugi międzynarodowej” i „kwalifikowany dochód poboczny z żeglugi międzynarodowej”;

—

art. 17 ma zastosowanie jedynie gdy „jednostka składowa wykaże, że strategiczne lub handlowe zarządzanie wszystkimi statkami, których to dotyczy, jest skutecznie prowadzone z obszaru jurysdykcji, w której dana jednostka składowa ma siedzibę”;

—

dyrektywa nie przewiduje przepisów przejściowych dla podatników, którzy dokonali istotnych inwestycji w oparciu o krajowy system podatku tonażowego;

—

nakazanie Radzie Unii Europejskiej zapłaty kosztów postępowania.

1.

Zarzut pierwszy dotyczący tego, że dyrektywa narusza ogólną zasadę równego traktowania porównywalnych przedsiębiorstw.

2.

Zarzut drugi dotyczący tego, że dyrektywa narusza ogólną zasadę proporcjonalności, ponieważ jej skutki wykraczają poza to, co jest konieczne dla osiągnięcia jej celu.

3.

Zarzut trzeci dotyczący tego, ze stosowanie postanowień dyrektywy do wyłącznie krajowych sytuacji narusza zasadę proporcjonalności.

4.

Zarzut czwarty dotyczący naruszenia zasady ochrony uzasadnionych oczekiwań i pewności prawa.

5.

Zarzut piąty dotyczący naruszenia art. 115 i 107 TFUE.