1)

Czy wykładni art. 14 ust. 2 lit. b) w związku z ust. 5) rozporządzenia (WE) nr 178/2002 (1) należy dokonywać w ten sposób, że sprzeciwia się on uregulowaniu lub wykładni na poziomie państwa członkowskiego, w myśl których środki spożywcze należy uznać za nienadające się do spożycia przez ludzi, jeżeli nie jest zagwarantowana możliwość ich zastosowania zgodnie z przeznaczeniem, przy czym nie muszą występować wskazane w art. 14 ust. 5 rozporządzenia (WE) nr 178/2002 powody, dla których środek spożywczy nie może być spożywany przez ludzi (zanieczyszczenie, zarówno przez czynniki obce, jak i w inny sposób, czy też z powodu gnicia, psucia się lub rozkładu)?

W wypadku udzielenia na pytanie pierwsze odpowiedzi przeczącej:

2)

Czy wykładni art. 14 ust. 2 lit. b) w związku z ust. 5) rozporządzenia (WE) nr 178/2002 należy dokonywać w ten sposób, że powinno się uznać, iż środek spożywczy nie nadaje się do spożycia przez ludzi, jeżeli jego zgodne z przeznaczeniem spożycie prowadzi do bardzo dużego (w przypadku średniego dorosłego o masie ciała na poziomie 70 kg – pięciokrotnego) przekroczenia wartości akceptowanego dziennego spożycia, ustalonej przez Europejski Urząd ds. Bezpieczeństwa Żywności w ramach oceny dodatku do żywności (zawartego w środku spożywczym)?