1)

Czy art. 12 ust. 2 zdanie pierwsze dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2015/2302 z dnia 25 listopada 2015 r. w sprawie imprez turystycznych i powiązanych usług turystycznych, zmieniającej rozporządzenie (WE) nr 2006/2004 i dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady 2001/83/UE oraz uchylającej dyrektywę Rady 90/314/EWG (zwanej dalej „dyrektywą w sprawie imprez turystycznych”) (1) należy interpretować w ten sposób, że przepis ten przewiduje dodatkowe – w stosunku do przewidzianego w art. 12 ust. 1 dyrektywy w sprawie imprez turystycznych – prawo do rozwiązania umowy, którego skutki prawne występują tylko wtedy, gdy podróżny powoła się na to prawo w swoim oświadczeniu o odstąpieniu od umowy?

2)

Czy art. 12 ust. 2 dyrektywy w sprawie imprez turystycznych należy interpretować w ten sposób, że obowiązek poniesienia opłaty z tytułu odstąpienia od umowy nie wygasa, gdy w swoim oświadczeniu o odstąpieniu od umowy o udział w imprezie turystycznej podróżny nie podaje powodu lub powód odstąpienia od umowny nie jest związany z niemożliwą do uniknięcia, nadzwyczajną okolicznością?