Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez High Court (Irlandia) w dniu 3 czerwca 2022 r. – AHY/The Minister for Justice

(Sprawa C-359/22)

(2022/C 303/23)

Język postępowania: angielski

Sąd odsyłający

High Court (Irlandia)

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: AHY

Strona przeciwna: The Minister for Justice

Pytania prejudycjalne

Czy prawo do skutecznego środka zaskarżenia w formie odwołania od „decyzji o przekazaniu” lub wniosku o jej ponowne rozpoznanie, z powodów faktycznych lub prawnych, zgodnie z przepisami art. 27 ust. 1 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 604/2013 (1) z dnia 26 czerwca 2013 r. (zwanego dalej „rozporządzeniem Dublin III”), obejmuje prawo do takiego skutecznego środka zaskarżenia od decyzji podjętej przez państwo członkowskie na podstawie art. 17 ust. 1 rozporządzenia Dublin III w związku ze skorzystaniem z przyznanego mu w art. 17 ust. 1 uprawnienia dyskrecjonalnego do rozpatrzenia wniosku o udzielenie ochrony międzynarodowej wniesionego w tym państwie przez obywatela państwa trzeciego lub bezpaństwowca, nawet jeżeli za takie rozpatrzenie nie jest ono odpowiedzialne na podstawie kryteriów ustanowionych w rozporządzeniu Dublin III?

W razie udzielenia odpowiedzi twierdzącej na pytanie pierwsze:

a)	czy wynika z tego, że wnioskujące państwo członkowskie nie może wykonać decyzji o przekazaniu do chwili rozstrzygnięcia złożonego przez wnioskodawcę wniosku o skorzystanie z uprawnienia dyskrecjonalnego przyznanego w art. 17 ust. 1 rozporządzenia Dublin III?

czy przepisy art. 27 ust. 3, który zobowiązuje państwa członkowskie do zastosowania w ich krajowych porządkach prawnych jednego z trzech wariantowych modeli skutku zawieszającego na użytek odwołań od decyzji o przekazaniu lub wniosków o ich ponowne rozpoznanie, odnoszą się również do środka zaskarżenia decyzji na podstawie art. 17 ust. 1, w której odmawia się skorzystania z możliwości przejęcia odpowiedzialności za wniosek o udzielenie ochrony międzynarodowej (zwanej dalej „decyzją odmowną na podstawie art. 17”)?

czy jeżeli żadne konkretne uregulowanie krajowe nie wprowadza jednego z trzech wariantowych modeli skutku zawieszającego, o których mowa w art. 27 ust. 3, to czy w przypadku zaskarżenia decyzji odmownej na podstawie art. 17 sądy rozpatrujące taki środek zaskarżenia są zobowiązane do nadania w prawie krajowym skutku zawieszającego w oparciu o jeden z tych trzech wariantowych modeli, a jeżeli tak, to w oparciu o który z tych modeli?

d)	czy wszystkie środki zaskarżenia o skutku zawieszającym, o których mowa w art. 27 ust. 3, należy traktować jako powodujące zawieszenie biegu terminu wykonania decyzji o przekazaniu na podstawie art. 29 ust. 1 rozporządzenia Dublin III?

W razie udzielenia odpowiedzi przeczącej na pytanie pierwsze:

czy prawo do skutecznego środka prawnego zagwarantowane w art. 47 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej uniemożliwia wnioskującemu państwu członkowskiemu wykonanie decyzji o przekazaniu do chwili rozpatrzenia złożonego przez wnioskodawcę wniosku o skorzystanie z uprawnienia dyskrecjonalnego na podstawie art. 17 ust. 1 rozporządzenia Dublin III?

czy prawo do skutecznego środka prawnego zagwarantowane w art. 47 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej uniemożliwia wnioskującemu państwu członkowskiemu wykonanie decyzji o przekazaniu do chwili rozstrzygnięcia w przedmiocie środka zaskarżenia w trybie kontroli sądowej od decyzji odmownej na podstawie art. 17, który został wniesiony zgodnie z przepisami prawa krajowego?

alternatywnie – czy środek zaskarżenia w trybie kontroli sądowej od decyzji odmownej na podstawie art. 17, wniesiony zgodnie z przepisami prawa krajowego, powoduje zawieszenie biegu terminu wykonania decyzji o przekazaniu na podstawie art. 29 ust. 1 rozporządzenia Dublin III lub wywołuje innego rodzaju skutek zawieszający w odniesieniu do decyzji o przekazaniu?

(1) Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 604/2013 z dnia 26 czerwca 2013 r. w sprawie ustanowienia kryteriów i mechanizmów ustalania państwa członkowskiego odpowiedzialnego za rozpatrzenie wniosku o udzielenie ochrony międzynarodowej złożonego w jednym z państw członkowskich przez obywatela państwa trzeciego lub bezpaństwowca (Dz.U. 2013, L 180, s. 31).