Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Corte suprema di cassazione (Włochy) w dniu 11 kwietnia 2022 r. – Fallimento Villa di Campo Srl/Agenzia delle Entrate

(Sprawa C-250/22)

(2022/C 266/15)

Język postępowania: włoski

Sąd odsyłający

Corte suprema di cassazione

Strony w postępowaniu głównym

Strona wnosząca skargę kasacyjną: Fallimento Villa di Campo Srl

Druga strona postępowania: Agenzia delle Entrate

Pytanie prejudycjalne

Czy art. 5 ust. 8 dyrektywy 77/388/EWG (1) i art. 19 dyrektywy 2006/112/WE (2) sprzeciwiają się przepisowi prawa krajowego takiemu jak art. 20 decreto del Presidente della Repubblica (dekretu prezydenta republiki) nr 131 z dnia 26 kwietnia 1986 r., zmieniony przez art. 1 ust. 87 lit. a) pkt 1 i 2 ustawy nr 205 z dnia 27 grudnia 2017 r. oraz przez art. 1 ust. 1084 ustawy nr 145 z dnia 30 grudnia 2018 r., który nakłada na organ administracji podatkowej obowiązek kwalifikacji transakcji dokonanej między stronami wyłącznie na podstawie elementów tekstowych zawartych w umowie, zakazując powoływania się na elementy pozatekstowe (nawet jeśli elementy te obiektywnie istnieją i są udowodnione), co prowadzi do całkowitego wykluczenia możliwości udowodnienia przez organ administracji podatkowej, że dana transakcja gospodarcza, stanowiąca zbycie przedsiębiorstwa i będąca sama w sobie nierozerwalną, została w rzeczywistości sztucznie rozdzielona na kilka świadczeń – wiele dostaw towarów – i w konsekwencji do uznania odliczenia VAT bez spełnienia przesłanek określonych w prawie Unii Europejskiej?

---

(1)  Szósta dyrektywa Rady z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw Państw Członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych – wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku (Dz.U. 1977, L 145, s. 1).

(2)  Dyrektywa Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.U. 2006, L 347, s. 1)