Sprawa T‑328/21

Airoldi Metalli SpA

przeciwko

Komisji Europejskiej

Postanowienie Sądu (czwarta izba) z dnia 2 maja 2022 r.

Skarga o stwierdzenie nieważności – Dumping – Przywóz elementów wyciskanych z aluminium pochodzących z Chin – Akt nakładający ostateczne cło antydumpingowe – Importer – Akt regulacyjny wymagający przyjęcia środków wykonawczych – Brak indywidualnego oddziaływania – Niedopuszczalność

Skarga o stwierdzenie nieważności – Osoby fizyczne lub prawne – Akty regulacyjne wymagające przyjęcia środków wykonawczych – Pojęcie – Rozporządzenie nakładające cła antydumpingowe – Włączenie – Wprowadzenie teleinformatycznego systemu wymiany informacji między przedsiębiorcami a krajowymi organami celnymi – Brak wpływu

(art. 263 akapit czwarty TFUE; rozporządzenie Komisji 2021/546)

(zob. pkt 19, 20, 23–33, 35)

Streszczenie

W następstwie skargi złożonej przez stowarzyszenie reprezentujące europejskich producentów elementów wyciskanych z aluminium (zwanych dalej „produktem objętym postępowaniem”) Komisja Europejska po zakończeniu dochodzenia antydumpingowego przyjęła rozporządzenie wykonawcze nakładające ostateczne cło antydumpingowe na przywóz produktu objętego postępowaniem pochodzącego z Chińskiej Republiki Ludowej (zwane dalej „zaskarżonym rozporządzeniem”) ( 1 ).

Airoldi Metalli SpA (zwana dalej „skarżącą”), spółka zajmująca się przywozem produktu objętego postępowaniem, wniosła skargę o stwierdzenie nieważności zaskarżonego rozporządzenia.

Komisja podniosła zarzut niedopuszczalności tej skargi ze względu na to, że w jej ocenie skarżącej nie przysługuje legitymacja procesowa na podstawie art. 263 akapit czwarty TFUE, ponieważ zaskarżone rozporządzenie wymaga względem niej środków wykonawczych i nie dotyczy jej indywidualnie.

Ów zarzut niedopuszczalności został uwzględniony przez Sąd, który w świetle argumentów skarżącej opartych na automatyzacji postępowań celnych, jaka nastąpiła w wyniku zmiany przepisów celnych, wyjaśnił swoje orzecznictwo, zgodnie z którym rozporządzenia nakładające ostateczne cła antydumpingowe wymagają środków wykonawczych w rozumieniu art. 263 akapit czwarty TFUE.

Ocena Sądu

Na wstępie Sąd przypomniał, że zgodnie z art. 263 akapit czwarty TFUE każda osoba fizyczna lub prawna może wnieść skargę na akty, których jest adresatem (przypadek pierwszy) lub które dotyczą jej bezpośrednio i indywidualnie (przypadek drugi), oraz na akty regulacyjne, które dotyczą jej bezpośrednio i nie wymagają środków wykonawczych (przypadek trzeci).

Stwierdziwszy, że w okolicznościach rozpatrywanej sprawy skarżąca nie jest adresatem zaskarżonego rozporządzenia, i zauważywszy, że zgodnie z utrwalonym orzecznictwem takie rozporządzenie bezpośrednio dotyczy importera takiego jak ona, Sąd zbadał, czy skarżącej przysługuje legitymacja procesowa do wniesienia skargi na zaskarżone rozporządzenie na podstawie drugiego lub trzeciego przypadku przewidzianego w art. 263 akapit czwarty TFUE.

Co się tyczy w pierwszej kolejności przypadku trzeciego, który odnosi się do braku środków wykonawczych do zaskarżonego aktu regulacyjnego, Sąd przypomniał, że zgodnie z utrwalonym orzecznictwem zapoczątkowanym na podstawie przepisów kodeksu celnego z 1992 r. ( 2 ). i kontynuowanym w oparciu o przepisy kodeksu celnego z 2013 r. ( 3 ). rozporządzenia nakładające ostateczne cła antydumpingowe wymagają środków wykonawczych względem importerów będących dłużnikami z tytułu owych ceł, polegających na powiadomieniu importera o wynikającym z nich długu celnym.

W szczególności Sąd zauważył, że przepisy kodeksu celnego z 2013 r. przewidują między innymi, że kwoty należności celnych są określane przez krajowe organy celne, że dłużnik jest o tych kwotach przez rzeczone organy powiadamiany oraz że zwolnienie towarów przez organy celne jest równoznaczne z powiadomieniem dłużnika o długu celnym, w przypadku gdy kwota tego długu jest równa kwocie zgłoszonej przez importera. Ze zmiany przepisów celnych nie można zatem wywodzić, że pod rządami kodeksu celnego z 2013 r., mającego zastosowanie w rozpatrywanej sprawie, rozporządzenia nakładające ostateczne cła antydumpingowe nie wymagają już środków wykonawczych względem importerów – tym bardziej, że owe przepisy kodeksu celnego z 2013 r. prawie nie różnią się od przepisów wcześniej obowiązujących.

Zdaniem Sądu, przede wszystkim, wniosków tych nie podważa informatyzacja systemu wymiany informacji wprowadzonego przez kodeks celny z 2013 r. Owa informatyzacja dotyczy bowiem wymiany informacji między przedsiębiorcami a organami celnymi i nie oznacza sama w sobie, że w przywozie produktów i zapłacie ceł antydumpingowych uczestniczą obecnie wyłącznie przedsiębiorcy, bez późniejszego zaangażowania krajowych organów celnych.

Następnie, badając procedurę zgłoszenia celnego i określenia kwoty należności celnych do zapłaty, Sąd uznał, że zaskarżone rozporządzenie może wywoływać skutki dopiero w następstwie zgłoszenia celnego wprowadzonego przez importera do teleinformatycznego systemu celnego, po którym w sposób konieczny dochodzi do przyjęcia środka przez krajowe organy celne. Chociaż prawdą jest, że środek ten przybiera najczęściej formę powiadomienia przy wykorzystaniu systemu teleinformatycznego, nie zmienia to faktu, że jest to akt przyjmowany przez organy krajowe.

Wreszcie, Sąd zauważył, że wnioskowanie z ustanowionej w kodeksie celnym z 2013 r. automatyzacji, że zaskarżone rozporządzenie nie wymaga środków wykonawczych, oznaczałoby uzależnienie oceny prawnego kryterium braku środków wykonawczych do danego aktu od okoliczności czysto technicznych. Takie uproszczenie o charakterze materialnym, nawet jeżeli byłoby uzasadnione brakiem zakresu uznania po stronie organów krajowych przy wdrażaniu zaskarżonego rozporządzenia, nie może wywoływać takich konsekwencji.

W szczególności w świetle tych rozważań Sąd doszedł do wniosku, że skarżącej nie przysługuje legitymacja procesowa do wniesienia skargi o stwierdzenie nieważności zaskarżonego rozporządzenia na podstawie trzeciego przypadku przewidzianego w art. 263 akapit czwarty TFUE, ponieważ wspomniane rozporządzenie wymaga względem niej środków wykonawczych.

Stwierdziwszy w drugiej kolejności, że ponadto zaskarżone rozporządzenie nie dotyczy skarżącej indywidualnie w rozumieniu drugiego przypadku przewidzianego w art. 263 akapit czwarty TFUE, Sąd odrzucił skargę o stwierdzenie nieważności jako niedopuszczalną.

( 1 ) Rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2021/546 z dnia 29 marca 2021 r. nakładające ostateczne cło antydumpingowe i stanowiące o ostatecznym pobraniu cła tymczasowego nałożonego na przywóz elementów wyciskanych z aluminium pochodzących z Chińskiej Republiki Ludowej (Dz.U. 2021, L 109, s. 1).

( 2 ) Rozporządzenie Rady (EWG) nr 2913/92 z dnia 12 października 1992 r. ustanawiające Wspólnotowy kodeks celny (Dz.U. 1992, L 302, s. 1), ze zmianami.

( 3 ) Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 952/2013 z dnia 9 października 2013 r. ustanawiające Unijny kodeks celny (Dz.U. 2013, L 269, s. 1), ze zmianami.