—

Stwierdzenie, na podstawie art. 256 i 263 TFUE, częściowej nieważności rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2021/1139 z dnia 7 lipca 2021 r. ustanawiającego Europejski Fundusz Morski, Rybacki i Akwakultury oraz zmieniającego rozporządzenie (UE) 2017/1004 (Dz.U. 2021, L 247, s. 1), w szczególności jego art. 17, 18 i 19;

—

obciążenie Parlamentu Europejskiego i Rady Unii Europejskiej całością kosztów postępowania.

1.

Zarzut pierwszy dotyczący naruszenia celów dotyczących wysokiego poziomu ochrony środowiska naturalnego i zrównoważonego rozwoju. Skarżąca twierdzi, że art. 17, 18 i 19 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2021/1139 z dnia 7 lipca 2021 r. ustanawiającego Europejski Fundusz Morski, Rybacki i Akwakultury oraz zmieniające rozporządzenie (UE) 2017/1004 (zwanego dalej „rozporządzeniem EFMRA”) wprowadzają ponownie dotacje o skutkach szkodliwych dla środowiska morskiego, co stanowi naruszenie celów dotyczących wysokiego poziomu ochrony środowiska naturalnego i zrównoważonego rozwoju potwierdzonych w przepisach europejskich.

2.

Zarzut drugi dotyczący naruszenia przyjętych w prawie Unii ogólnych zasad ostrożności i proporcjonalności. Zdaniem skarżącej art. 17, 18 i 19 rozporządzenia EFMRA są sprzeczne z zasadą ostrożności zapisaną w art. 191 ust. 2 TFUE. Ponadto skutki stosowania wyżej wymienionych artykułów są niezgodne z zasadą proporcjonalności mającą zastosowanie w zakresie rybołówstwa.

3.

Zarzut trzeci dotyczący naruszenia Konwencji Narodów Zjednoczonych z dnia 10 grudnia 1982 r. o prawie morza, Konwencji o ochronie środowiska morskiego i regionu przybrzeżnego Morza Śródziemnego z dnia 9 lipca 2004 r. i zasady wykonywania konwencji w dobrej wierze. Skarżąca utrzymuje, że art. 17, 18 i 19 rozporządzenia EFMRA są sprzeczne z zobowiązaniami w zakresie przeciwdziałania przełowieniu i ochrony zasobów morskich przewidzianymi w wyżej wymienionych konwencjach. Przez przyjęcie kwestionowanych artykułów Parlament i Rada naruszyły zasadę wykonywania konwencji w dobrej wierze.