1

W swojej skardze opartej na art. 263 TFUE skarżący, Ladislav Zdút, wnosi o stwierdzenie nieważności decyzji Drugiej Izby Odwoławczej Urzędu Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO) z dnia 10 marca 2021 r. (sprawa R 1216/2020‑2) (zwanej dalej „zaskarżoną decyzją”).

2

W dniu 6 maja 2013 r. skarżący dokonał w EUIPO zgłoszenia do rejestracji unijnego znaku towarowego na podstawie rozporządzenia Rady (WE) nr 207/2009 z dnia 26 lutego 2009 r. w sprawie w sprawie znaku towarowego Unii Europejskiej (Dz.U. 2009, L 78, s. 1), ze zmianami [zastąpionego rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001 z dnia 14 czerwca 2017 r. w sprawie znaku towarowego Unii Europejskiej (Dz.U. 2017, L 154, s. 1)].

3

Znak, o którego rejestrację wniesiono, to przedstawione poniżej oznaczenie graficzne:

4

Towary, dla których wystąpiono o rejestrację, należą do klas 18, 24 i 25 w rozumieniu Porozumienia nicejskiego dotyczącego międzynarodowej klasyfikacji towarów i usług dla celów rejestracji znaków z dnia 15 czerwca 1957 r., ze zmianami, i odpowiadają dla każdej z tych klas następującemu opisowi:

5

Zgłoszenie znaku towarowego zostało opublikowane w Biuletynie Wspólnotowych Znaków Towarowych nr 2013/107 z dnia 10 czerwca 2013 r.

6

Znak towarowy został zarejestrowany w dniu 31 października 2014 r. pod numerem 11794112 dla towarów, o których mowa powyżej w pkt 4.

7

W dniu 17 czerwca 2019 r. interwenienci, Isabel Nehera, Jean-Henri Nehera i Natacha Sehnal, złożyli wniosek o unieważnienie prawa do wspomnianego znaku towarowego, zgodnie z przepisami art. 59 ust. 1 lit. b) rozporządzenia 2017/1001, w odniesieniu do wszystkich towarów oznaczonych tym znakiem towarowym. Podnieśli oni, że skarżący w momencie dokonywania zgłoszenia do rejestracji spornego znaku towarowego działał w złej wierze. W szczególności twierdzili oni, że ich dziadek, Jan Nehera, założył w latach 30. XX wieku w Czechosłowacji przedsiębiorstwo zajmujące się handlem odzieżą i dodatkami odzieżowymi oraz zgłosił – i używał go – krajowy znak towarowy identyczny ze spornym znakiem towarowym (zwany dalej „dawnym czechosłowackim znakiem towarowym”).

8

Decyzją z dnia 22 kwietnia 2020 r. Wydział Unieważnień EUIPO oddalił wniosek o unieważnienie prawa do znaku na tej podstawie, że nie wykazano, iż skarżący w momencie dokonywania zgłoszenia do rejestracji spornego znaku towarowego działał w złej wierze.

9

W dniu 15 czerwca 2020 r. interwenienci wnieśli do EUIPO odwołanie od decyzji Wydziału Unieważnień na podstawie art. 66–71 rozporządzenia nr 2017/1001.

10

W zaskarżonej decyzji Druga Izba Odwoławcza EUIPO uwzględniła odwołanie interwenientów, uchyliła decyzję Wydziału Unieważnień i unieważniła prawo do spornego znaku towarowego

11

Izba Odwoławcza zauważyła w istocie, że dawny czechosłowacki znak towarowy był powszechnie znanym znakiem towarowym i był rzeczywiście używany w Czechosłowacji w latach 30. XX wieku. Stwierdziła ona, że skarżący wiedział o istnieniu i sławie zarówno Jana Nehery, jak i dawnego czechosłowackiego znaku towarowego, który zachował pewną nadal istniejącą renomę. Izba Odwoławcza wskazała również, że skarżący próbował ustanowić powiązanie między nim samym a tym znakiem towarowym. W tych okolicznościach Izba ta uznała, że zamiarem skarżącego było czerpanie nienależnej korzyści z renomy nazwiska Jana Nehery i dawnego czechosłowackiego znaku towarowego. Wywnioskowała stąd, że skarżący w momencie dokonywania zgłoszenia do rejestracji spornego znaku towarowego działał w złej wierze.

12

Skarżący wnosi do Sądu o:

13

EUIPO i interwenienci wnoszą do Sądu o:

14

W załączniku do skargi skarżący przedłożył, po pierwsze, wyciąg ze słowackiego rejestru przedsiębiorstw dotyczący spółki Jandl, oraz po drugie, broszurę opracowaną przez tę spółkę i promującą sporny znak towarowy.

15

Jak słusznie zauważyło EUIPO, dokumenty te, jako przedstawione po raz pierwszy w postępowaniu przed Sądem, nie mogą zostać wzięte pod uwagę. Skarga do Sądu ma bowiem na celu dokonanie kontroli zgodności z prawem decyzji izb odwoławczych EUIPO w rozumieniu art. 72 rozporządzenia nr 2017/1001, a zatem zadaniem Sądu nie jest ponowne rozpoznanie stanu faktycznego w świetle dokumentów przedłożonych przed nim po raz pierwszy. Należy zatem odrzucić wyżej wskazane dokumenty, bez potrzeby badania ich mocy dowodowej [zob. podobnie wyrok z dnia 24 listopada 2005 r., Sadas/OHIM – LTJ Diffusion (ARTHUR ET FELICIE), T‑346/04, EU:T:2005:420, pkt 19 i przytoczone tam orzecznictwo].

16

Na wstępie należy uściślić, że z uwagi na datę dokonania rozpatrywanego zgłoszenia do rejestracji, a mianowicie dzień 6 maja 2013 r., która to data jest rozstrzygająca dla ustalenia mającego zastosowanie prawa materialnego, okoliczności faktyczne niniejszej sprawy podlegają przepisom materialnoprawnym rozporządzenia nr 207/2009 (zob. podobnie postanowienie z dnia 5 października 2004 r., Alcon/OHIM, C‑192/03 P, EU:C:2004:587, pkt 39, 40; wyrok z dnia 29 stycznia 2020 r., Sky i in., C‑371/18, EU:C:2020:45, pkt 49). W konsekwencji w niniejszej sprawie, co się tyczy przepisów materialnoprawnych, odniesienia do art. 59 ust. 1 lit. b) rozporządzenia 2017/1001 poczynione przez Izbę Odwoławczą w zaskarżonej decyzji oraz przez strony w ich pismach procesowych należy rozumieć jako dotyczące mającego identyczną treść art. 52 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 207/2009.

17

Na poparcie skargi skarżący podnosi jeden zarzut, dotyczący naruszenia art. 52 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 207/2009.

18

Skarżący utrzymuje w istocie, że Izba Odwoławcza niesłusznie uznała, iż w momencie dokonywania zgłoszenia do rejestracji spornego znaku towarowego działał on w złej wierze. Z jednej bowiem strony interwenienci nie wykazali, że dawny czechosłowacki znak towarowy był nadal zarejestrowany lub używany w tej dacie, w związku z czym nie mieli oni żadnych praw do oznaczenia i nazwiska Nehera. Z drugiej strony interwenienci nie wykazali również, że nazwisko Jana Nehery i dawny czechosłowacki znak towarowy cieszyły się jeszcze w tej dacie sławą lub nadal istniejącą renomą W tych okolicznościach nie można skarżącemu zarzucić żadnego nieuczciwego zamiaru ani żadnej nieuczciwej praktyki.

19

EUIPO i interwenienci kwestionują argumenty skarżącego.

20

Należy przypomnieć, że na mocy art. 52 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 207/2009 prawo do unijnego znaku towarowego podlega unieważnieniu na podstawie wniosku do EUIPO lub roszczenia wzajemnego w postępowaniu w sprawie naruszenia, w przypadku gdy zgłaszający w momencie dokonywania zgłoszenia do rejestracji tego znaku towarowego działał w złej wierze.

21

W tym względzie należy zaznaczyć, że pojęcie złej wiary, o którym mowa w art. 52 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 207/2009, nie jest ani zdefiniowane, ani zakreślone, ani opisane w jakikolwiek sposób w przepisach [zob. wyrok z dnia 29 czerwca 2017 r., Cipriani/EUIPO – Hotel Cipriani (CIPRIANI), T‑343/14, EU:T:2017:458, pkt 25 i przytoczone tam orzecznictwo].

22

Niemniej jednak należy zauważyć, że Trybunał i Sąd poczyniły kilka uściśleń co do sposobu, w jaki należy interpretować pojęcie złej wiary, o którym mowa w art. 52 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 207/2009, i dokonywać oceny istnienia takiej złej wiary.

23

W pierwszej kolejności, zgodnie z jego zwykłym rozumieniem w języku ogólnym, pojęcie złej wiary zakłada istnienie nieuczciwego nastawienia lub zamiaru (wyroki: z dnia 12 września 2019 r., Koton Mağazacilik Tekstil Sanayi ve Ticaret/EUIPO, C‑104/18 P, EU:C:2019:724, pkt 45; z dnia 29 stycznia 2020 r., Sky i in., C‑371/18, EU:C:2020:45, pkt 74).

24

Pojęcie złej wiary należy ponadto rozumieć w kontekście prawa znaków towarowych, jakim jest obrót handlowy. W tym względzie reguły dotyczące unijnego znaku towarowego mają w szczególności na celu przyczynienie się do ustanowienia systemu niezakłóconej konkurencji w Unii Europejskiej, w którego ramach każde z przedsiębiorstw, aby móc przywiązać do siebie klientów dzięki wysokiej jakości swych towarów lub usług, powinno mieć możliwość rejestrowania w charakterze znaków towarowych oznaczeń umożliwiających konsumentowi – bez ryzyka wprowadzenia w błąd – odróżnienie tych towarów lub usług od towarów lub usług pochodzących z innych przedsiębiorstw (wyroki: z dnia 12 września 2019 r., Koton Mağazacilik Tekstil Sanayi ve Ticaret/EUIPO, C‑104/18 P, EU:C:2019:724, pkt 45; z dnia 29 stycznia 2020 r., Sky i in., C‑371/18, EU:C:2020:45, pkt 74).

25

W konsekwencji wskazana w art. 52 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 207/2009 bezwzględna podstawa unieważnienia ma zastosowanie, gdy z istotnych i spójnych poszlak wynika, że właściciel unijnego znaku towarowego dokonał zgłoszenia tego znaku towarowego nie w celu konkurowania w sposób uczciwy, lecz z zamiarem naruszenia, w sposób niezgodny z uczciwymi obyczajami, interesów osób trzecich lub z zamiarem uzyskania, nawet bez odniesienia się do konkretnej osoby trzeciej, wyłącznego prawa w celach innych niż cele związane z funkcjami znaku towarowego, w szczególności ze wspomnianą powyżej w pkt 24 podstawową funkcją wskazywania pochodzenia (wyroki: z dnia 12 września 2019 r., Koton Mağazacilik Tekstil Sanayi ve Ticaret/EUIPO, C‑104/18 P, EU:C:2019:724, pkt 46; z dnia 29 stycznia 2020 r., Sky i in., C‑371/18, EU:C:2020:45, pkt 75).

26

W drugiej kolejności – zamiar zgłaszającego znak towarowy jest elementem subiektywnym, który jednak w sposób obiektywny powinny ustalić właściwe organy administracyjne i sądowe. W konsekwencji każde twierdzenie dotyczące złej wiary należy oceniać całościowo, uwzględniając wszelkie istotne okoliczności faktyczne danego wypadku. Jedynie w ten sposób możliwe jest przeprowadzenie obiektywnej oceny twierdzenia dotyczącego złej wiary zgłaszającego (wyroki: z dnia 12 września 2019 r., Koton Mağazacilik Tekstil Sanayi ve Ticaret/EUIPO, C‑104/18 P, EU:C:2019:724, pkt 47 i przytoczone tam orzecznictwo).

27

W tym celu należy zwłaszcza uwzględnić, po pierwsze, okoliczność, że zgłaszający wie lub powinien wiedzieć, iż osoba trzecia używa w co najmniej jednym państwie członkowskim oznaczenia identycznego lub podobnego dla towarów lub usług identycznych lub podobnych, które to oznaczenie może zostać pomylone z oznaczeniem zgłoszonym do rejestracji; po drugie, zamiar uniemożliwienia przez zgłaszającego dalszego używania tego oznaczenia przez osobę trzecią; oraz po trzecie, stopień ochrony prawnej, z której korzystają oznaczenie osoby trzeciej i oznaczenie zgłoszone do rejestracji (wyrok z dnia 11 czerwca 2009 r., Chocoladefabriken Lindt & Sprüngli, C‑529/07, EU:C:2009:361, pkt 53).

28

Niemniej czynniki wymienione powyżej w pkt 27 stanowią jedynie przykłady wyróżnione spośród wszystkich elementów, które mogą zostać wzięte pod uwagę na potrzeby oceny ewentualnej złej wiary zgłaszającego do rejestracji znak towarowy w momencie dokonywania zgłoszenia (zob. podobnie wyrok z dnia 29 czerwca 2017 r., CIPRIANI, T‑343/14, EU:T:2017:458, pkt 28 i przytoczone tam orzecznictwo).

29

Dlatego też mogą zaistnieć przypadki, w których zgłoszenie znaku towarowego może zostać uznane za dokonane w złej wierze pomimo braku prawdopodobieństwa wprowadzenia w błąd w przypadku oznaczenia używanego przez osobę trzecią i spornego znaku towarowego lub braku używania przez osobę trzecią oznaczenia identycznego lub podobnego do spornego znaku towarowego. Inne okoliczności faktyczne mogą bowiem w danym wypadku także stanowić istotne i spójne poszlaki wykazujące istnienie złej wiary zgłaszającego (zob. podobnie wyrok z dnia 12 września 2019 r., Koton Mağazacilik Tekstil Sanayi ve Ticaret/EUIPO, C‑104/18 P, EU:C:2019:724, pkt 52–56).

30

Należy zatem stwierdzić, że w ramach przeprowadzanej na podstawie art. 52 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 207/2009 całościowej analizy można także wziąć pod uwagę pochodzenie zakwestionowanego oznaczenia i jego używanie od czasu stworzenia, strategię handlową, w jaką wpisuje się dokonanie zgłoszenia oznaczenia do rejestracji jako unijnego znaku towarowego, a także chronologię wydarzeń związanych z dokonaniem wspomnianego zgłoszenia [zob. wyrok z dnia 7 lipca 2016 r., Copernicus‑Trademarks/EUIPO – Maquet (LUCEO), T‑82/14, EU:T:2016:396, pkt 32 i przytoczone tam orzecznictwo].

31

Podobnie można wziąć pod uwagę stopień powszechnej znajomości, jaką cieszy się rozpatrywane oznaczenie w momencie dokonywania jego zgłoszenia do rejestracji (zob. podobnie wyrok z dnia 11 czerwca 2009 r., Chocoladefabriken Lindt & Sprüngli, C‑529/07, EU:C:2009:361, pkt 51), w szczególności gdy oznaczenie to zostało wcześniej zarejestrowane lub było używane przez osobę trzecią jako znak towarowy [zob. podobnie wyrok z dnia 8 maja 2014 r., Simca Europe/OHMI – PSA Peugeot Citroën (Simca), T‑327/12, EU:T:2014:240, pkt 40].

32

Okoliczność bowiem, że używanie oznaczenia, o którego rejestrację wniesiono, umożliwiłoby zgłaszającemu czerpanie nienależnej korzyści z renomy wcześniejszego znaku lub oznaczenia albo nazwiska sławnej osoby może stanowić dowód złej wiary zgłaszającego [zob. podobnie wyroki: z dnia 8 maja 2014 r., Simca, T‑327/12, EU:T:2014:240; z dnia 14 maja 2019 r., Moreira/EUIPO – Da Silva Santos Júnior (NEYMAR), T‑795/17, niepublikowany, EU:T:2019:329].

33

W trzeciej kolejności – w sytuacji gdy zła wiara zgłaszającego znak towarowy opiera się na jego zamiarze czerpania nienależnej korzyści z renomy wcześniejszego oznaczenia lub wcześniejszej nazwy czy wcześniejszego nazwiska, właściwym kręgiem odbiorców dla celów oceny istnienia tej renomy i korzyści nienależnie czerpanej ze wspomnianej renomy jest krąg odbiorców objęty zakresem spornego znaku towarowego, a mianowicie przeciętny konsument towarów, dla których znak ten został zarejestrowany (zob. podobnie wyrok z dnia 27 listopada 2008 r., Intel Corporation, C‑252/07, EU:C:2008:655, pkt 36).

34

W czwartej i ostatniej kolejności należy przypomnieć, że to na składającym wniosek o unieważnienie prawa do znaku spoczywa obowiązek wykazania okoliczności pozwalających stwierdzić, że właściciel unijnego znaku towarowego w momencie dokonywania zgłoszenia tego znaku towarowego działał w złej wierze (zob. wyrok z dnia 8 maja 2014 r., Simca, T‑327/12, EU:T:2014:240, pkt 35 i przytoczone tam orzecznictwo), zważywszy, że do czasu przedstawienia dowodu przeciwnego w tym względzie zachodzi domniemanie dobrej wiary [zob. wyrok z dnia 13 grudnia 2012 r., pelicantravel.com/OHMI – Pelikan (Pelikan), T‑136/11, niepublikowany, EU:T:2012:689, pkt 57].

35

To w świetle tych wstępnych rozważań należy dokonać kontroli zgodności z prawem zaskarżonej decyzji w zakresie, w jakim Izba Odwoławcza stwierdziła, że w momencie dokonywania zgłoszenia do rejestracji spornego znaku towarowego skarżący działał w złej wierze.

36

Z pkt 35 i 37 zaskarżonej decyzji wynika, że aby dojść do wniosku, iż skarżący działał w złej wierze, Izba Odwoławcza oparła się na fakcie, że dokonując zgłoszenia do rejestracji spornego znaku towarowego, skarżący zmierzał w rzeczywistości do wykorzystania w sposób pasożytniczy renomy nazwiska Jana Nehery i dawnego czechosłowackiego znaku towarowego, a tym samym do czerpania nienależnej korzyści z tej renomy. Zatem to zamiar przyjęcia zachowania pasożytniczego („free‑riding”) w odniesieniu do wspomnianej renomy jest podstawą wniosku Izby Odwoławczej.

37

W tym kontekście, pośród różnych czynników, które mogą być brane pod uwagę w celu dokonania całościowej oceny dobrej lub złej wiary skarżącego, szczególnie istotne jest zbadanie, oprócz faktycznego i historycznego kontekstu sporu, stopnia ochrony prawnej, rzeczywistego używania i renomy zarówno dawnego czechosłowackiego znaku towarowego, jak i nazwiska Jana Nehery, a także stopnia wiedzy, jaką posiadał skarżący o tych elementach.

38

Ponadto, w świetle orzecznictwa przytoczonego powyżej w pkt 33, w niniejszej sprawie właściwym kręgiem odbiorców dla celów oceny istnienia renomy dawnego czechosłowackiego znaku towarowego i nazwiska Jana Nehery oraz nienależnej korzyści czerpanej z tej renomy są przeciętni konsumenci towarów, o których mowa w pkt 4, czyli szeroki krąg odbiorców Unii.

39

Bezsporne jest, że Jan Nehera, urodzony w 1899 r. w Kostelcu na Hané (obecnie w Republice Czeskiej), był przedsiębiorcą w sektorze mody działającym w Czechosłowacji w latach 20., 30. i 40. XX wieku. W szczególności założył on na początku lat 30. XX wieku w Prostějovie (obecnie w Republice Czeskiej) przedsiębiorstwo pod firmą, której nazwa nawiązywała do jego nazwiska rodowego i która produkowała i sprzedawała gotową odzież damską, męską i dziecięcą oraz dodatki odzieżowe. Dzięki nowoczesnym metodom zarządzania i intensywnemu wykorzystaniu reklamy przedsiębiorstwo to odnosiło pewne sukcesy w Czechosłowacji i za granicą. W przededniu II wojny światowej zatrudniało ono prawie 1000 pracowników i dysponowało siecią ponad 130 sklepów detalicznych w Europie, Stanach Zjednoczonych i Afryce. Wspomniane przedsiębiorstwo kontynuowało swoją działalność w czasie II wojny światowej, pod faktyczną kontrolą obywatela niemieckiego po „fuzji” narzuconej Janowi Neherze. W dniu 1 stycznia 1946 r. przedsiębiorstwo zostało znacjonalizowane, a jego własność przeszła na państwo czechosłowackie. Następnie kontynuowało ono działalność pod nową firmą, której nazwa nie nawiązywała już do nazwiska rodowego założyciela. W tym czasie Jan Nehera opuścił już Czechosłowację i przeniósł się do Maroka, gdzie nadal prowadził dwa sklepy odzieżowe i gdzie zmarł w 1958 r.

40

Bezsporne również jest to, że Jan Nehera zgłosił do rejestracji w Czechosłowacji za pośrednictwem swojego przedsiębiorstwa znak towarowy identyczny ze spornym znakiem towarowym, a mianowicie dawny czechosłowacki znak towarowy (zob. powyżej pkt 7). Znak ten został zarejestrowany w czerwcu 1936 r. pod numerem 6414 w czechosłowackim rejestrze izb handlowych, z którego wyciąg został przedstawiony przez interwenientów. Jan Nehera używał wspomnianego znaku towarowego w latach 30. i 40. XX wieku do sprzedaży w Czechosłowacji i za granicą produktów wytwarzanych przez jego przedsiębiorstwo. Używał również tego znaku towarowego w swoich marokańskich sklepach odzieżowych aż do lat 50. XX wieku.

41

Skarżący jest z kolei słowackim przedsiębiorcą prowadzącym działalność w dziedzinie reklamy i marketingu. Nie łączy go żaden związek pokrewieństwa z Janem Neherą i jego rodziną. W 2006 r. zgłosił on do rejestracji i uzyskał w Republice Czeskiej rejestrację krajowego znaku towarowego, który jest identyczny z dawnym czechosłowackim znakiem towarowym i spornym znakiem towarowym; prawo ochronne do tego czeskiego znaku towarowego wygasło w 2016 r. W dniu 6 maja 2013 r. skarżący dokonał zgłoszenia spornego znaku towarowego do rejestracji jako unijnego znaku towarowego; znak ten został zarejestrowany w dniu 31 października 2014 r. (zob. powyżej pkt 2, 3 i 6). W 2014 r. skarżący zaczął prezentować kolekcje odzieży damskiej na pokazach mody i wprowadzać ją na rynek, używając przy tym spornego znaku towarowego.

42

Z akt sprawy nie wynika – ani nie twierdzi tego ponadto żadna ze stron - że dawny czechosłowacki znak towarowy był nadal zarejestrowany na rzecz osoby trzeciej w dacie dokonania zgłoszenia do rejestracji spornego znaku towarowego. Wręcz przeciwnie, z jednej strony – EUIPO przyznaje, że dawny czechosłowacki znak towarowy utracił ważność w 1946 r. Z przedstawionego przez interwenientów wyciągu z czechosłowackiego rejestru izb handlowych wynika bowiem, że rejestracja tego znaku została unieważniona w czerwcu 1946 r. Z drugiej strony bezsporne jest to, że jeśli w latach 1992–2002 w Republice Czeskiej zarejestrowano na rzecz osoby trzeciej krajowy znak towarowy identyczny z dawnym czechosłowackim znakiem towarowym, to prawo ochronne do tego znaku wygasło przed dokonaniem zgłoszenia do rejestracji spornego znaku towarowego.

43

Nie wykazano też ani nawet nie twierdzono, że nazwisko Jana Nehery korzystało z jakiejkolwiek szczególnej ochrony prawnej w dacie dokonania zgłoszenia do rejestracji spornego znaku towarowego.

44

Z akt sprawy nie wynika również – ani nie twierdzi tego ponadto żadna ze stron – że dawny czechosłowacki znak towarowy był nadal używany przez osobę trzecią do sprzedaży odzieży w dacie dokonania zgłoszenia do rejestracji spornego znaku towarowego. Z jednej bowiem strony EUIPO przyznaje, że z wyjątkiem pewnego używania w Maroku w latach 50. XX wieku przez Jana Neherę ów znak towarowy nie był używany po 1946 r. Interwenienci nie powołują się również na fakt, że wspomniany znak towarowy był w jakikolwiek sposób używany czy to w Europie po nacjonalizacji przedsiębiorstwa Jana Nehery w 1946 r., czy też w Maroku po jego śmierci w 1958 r. Z drugiej strony nie wydaje się, aby osoba trzecia będąca właścicielem krajowego znaku towarowego identycznego z dawnym czechosłowackim znakiem towarowym i zarejestrowanego w Republice Czeskiej w latach 1992–2002 kiedykolwiek go używała.

45

W przeciwieństwie do Wydziału Unieważnień Izba Odwoławcza uznała w pkt 33 i 34 zaskarżonej decyzji, że Jan Nehera był „osobą sławną” i że dawny czechosłowacki znak towarowy nadal cieszył się co najmniej „pewną nadal istniejącą renomą”, a zatem zachował „wartość historyczną” w dacie dokonania zgłoszenia do rejestracji spornego znaku towarowego.

46

Strony są zgodne co do tego, że dawny czechosłowacki znak towarowy i nazwisko Jana Nehery cieszyły się co najmniej pewną renomą lub pewną sławą w Czechosłowacji w latach 30. i 40. XX wieku. Nie zgadzają się natomiast co do tego, czy ta renoma lub sława utrzymywały się w dacie dokonania zgłoszenia do rejestracji spornego znaku towarowego.

47

Skarżący jest bowiem zdania, że nazwisko Jana Nehery i dawny czechosłowacki znak towarowy są obecnie całkowicie zapomniane. EUIPO przyznaje również, że nie wydaje się, aby istniały na pierwszy rzut oka jakiekolwiek dowody na to, by cieszyły się one nadal istniejącą renomą w Republice Czeskiej lub na Słowacji. Interwenienci utrzymują jedynie, że w dalszym ciągu cieszyły się one renomą w tych dwóch państwach członkowskich w 2013 r.

48

W tym względzie należy najpierw zauważyć, że w celu wykazania trwałości tej renomy interwenienci ograniczają się do powołania się przed Sądem jedynie na dwa dowody, a mianowicie, po pierwsze, na artykuł w encyklopedii Wikipedia poświęcony Janowi Neherze, a po drugie, na pracę magisterską czeskiego studenta na temat nacjonalizacji przedsiębiorstwa Jana Nehery i historii tego przedsiębiorstwa w latach 1945–1948. W szczególności interwenienci powołują się na fragment tej pracy magisterskiej, zgodnie z którym „nazwisko Jana Nehery pozostaje w pamięci jako nazwisko osoby będącej jednym z najważniejszych czechosłowackich przedsiębiorców w sektorze odzieżowym pierwszej republiki [czechosłowackiej]”.

49

O ile jednak dwa dowody, na które powołują się interwenienci, zawierają informacje o historii Jana Nehery i jego przedsiębiorstwa w latach 30. i 40. XX wieku, o tyle nie zawierają one żadnych szczegółowych informacji, które pozwoliłyby ustalić, że nazwisko Jana Nehery lub dawny czechosłowacki znak towarowy były w 2013 r. nadal znane znacznej części właściwego kręgu odbiorców. Co więcej, samo EUIPO uważa te dwa dowody za pozbawione mocy dowodowej.

50

Następnie skarżący słusznie wskazuje, że pozostałe dowody przedstawione przez interwenientów przed EUIPO również nie są w stanie wykazać trwałości renomy nazwiska Jana Nehery lub dawnego czechosłowackiego znaku towarowego. Interwenienci przedłożyli do akt EUIPO na przykład, po pierwsze, fotografię wykonaną w Maroku w latach 50. XX wieku, przedstawiającą sklep wystawiający na pokaz dawny czechosłowacki znak towarowy, po drugie, broszurę okolicznościową wydaną w 2000 r. przez słowackie przedsiębiorstwo Ozeta z okazji 60. rocznicy jego powstania, w której mowa o otwarciu w 1940 r. przez przedsiębiorstwo Jana Nehery fabryki w Trenczynie (obecnie na Słowacji), oraz po trzecie, kilka artykułów prasowych i innych dokumentów dotyczących działalności skarżącego. Tymczasem te różne dowody nie zawierają żadnych informacji świadczących o aktualnej wiedzy właściwego kręgu odbiorców o Janie Neherze lub dawnym czechosłowackim znaku towarowym w dacie dokonania zgłoszenia do rejestracji spornego znaku towarowego.

51

W szczególności skarżący zwraca uwagę Sądu na przedstawiony przez interwenientów wywiad z projektantem mody. W wywiadzie tym, udzielonym w 2015 r., to jest na długo przed złożeniem wniosku o unieważnienie prawa do spornego znaku towarowego, a w konsekwencji bez jakiegokolwiek związku z tymże wnioskiem, Samuel Drira, współzałożyciel i redaktor naczelny francuskiego magazynu o modzie, wyjaśnił, że o istnieniu znaku towarowego Nehery dowiedział się dopiero dzień przed przyjazdem do Bratysławy i spotkaniem ze skarżącym, który zaproponował mu wówczas pracę dyrektora kreatywnego w swoim przedsiębiorstwie. Wydaje się zatem, że nawet specjalista w sektorze mody zatrudniony przez skarżącego celem rozpoczęcia jego działalności gospodarczej w zakresie wytwarzania odzieży damskiej był całkowicie nieświadomy istnienia dawnego czechosłowackiego znaku towarowego.

52

Wreszcie należy zauważyć, że między rokiem 1946, czyli rokiem, w którym to dawny czechosłowacki znak towarowy przestał być używany w Europie, a rokiem 2013, czyli rokiem, w którym skarżący dokonał zgłoszenia do rejestracji spornego znaku towarowego, upłynęło prawie siedem dekad.

53

W tych okolicznościach interwenienci nie przedstawili dowodu, którego przedstawienie spoczywa na nich na podstawie orzecznictwa przywołanego powyżej w pkt 34, że w 2013 r. dawny czechosłowacki znak towarowy nadal cieszył się pewną renomą w Republice Czeskiej, na Słowacji lub w innych państwach członkowskich lub że nazwisko Jana Nehery było nadal sławne wśród znacznej części właściwego kręgu odbiorców. Wynika z tego, że Izba Odwoławcza niesłusznie uznała, że ów znak towarowy zachował „pewną nadal istniejącą renomę” i że nazwisko Jana Nehery było nadal sławne w momencie dokonywania zgłoszenia do rejestracji spornego znaku towarowego.

54

Bezsporne jest to, że – jak stwierdziła Izba Odwoławcza w pkt 29 zaskarżonej decyzji – skarżący posiadał wiedzę o istnieniu dawnej renomy nazwiska Jana Nehery i dawnego czechosłowackiego znaku towarowego, w momencie kiedy dokonywał zgłoszenia do rejestracji spornego znaku towarowego.

55

Z akt sprawy, a w szczególności z wyjaśnień skarżącego zawartych w skardze oraz w wiadomości wysłanej przez niego pocztą elektroniczną do N. Sehnal w dniu 16 lutego 2016 r. wynika, że poszukiwał on starego, nieużywanego i zapomnianego znaku towarowego, który mógłby wykorzystać do rozpoczęcia własnej działalności w zakresie wytwarzania odzieży damskiej. Po rozważeniu kilku nazw zdecydował się na użycie marki Nehera Praguea, a następnie dawnego czechosłowackiego znaku towarowego, aby „oddać hołd”„złotej erze czechosłowackiego przemysłu tekstylnego lat 30. XX wieku”, a zwłaszcza Janowi Neherze, którego uważał za „wielką postać” i „symbol” tego „świetlanego okresu” dla czechosłowackiego sektora odzieżowego.

56

Z pkt 42–53 powyżej wynika, że w dacie dokonywania zgłoszenia do rejestracji spornego znaku towarowego dawny czechosłowacki znak towarowy i nazwisko Jana Nehery nie były już ani zarejestrowane lub chronione, ani używane przez osobę trzecią do sprzedaży odzieży, ani nawet nie cieszyły się renomą wśród właściwego kręgu odbiorców.

57

Tymczasem zachowanie pasożytnicze w odniesieniu do renomy oznaczenia lub nazwy czy nazwiska, takie jak to, które Izba Odwoławcza przywołała w zaskarżonej decyzji jako podstawę stwierdzenia złej wiary skarżącego, jest co do zasady możliwe tylko wtedy, gdy to oznaczenie lub nazwa czy nazwisko cieszą się rzeczywiście i aktualnie określoną renomą lub określoną sławą (zob. analogicznie wyrok z dnia 3 września 2015 r., Iron & Smith, C‑125/14, EU:C:2015:539, pkt 29).

58

I tak Sąd Unii stwierdził już w odniesieniu do osoby ubiegającej się o rejestrację unijnego znaku towarowego zamiar czerpania nienależnej korzyści z nadal istniejącej renomy wcześniejszego znaku towarowego, w tym w sytuacji, gdy znak ten nie był używany (wyrok z dnia 8 maja 2014 r., Simca, T‑327/12, EU:T:2014:240), lub z aktualnej sławy nazwiska osoby fizycznej (wyrok z dnia 14 maja 2019 r., NEYMAR, T‑795/17, niepublikowany, EU:T:2019:329), w przypadkach, w których ta nadal istniejąca renoma lub aktualna sława zostały należycie wykazane. Stwierdził on natomiast brak zawłaszczenia renomy określenia zastrzeżonego przez osobę trzecią, a w konsekwencji brak złej wiary po stronie zgłaszającego znak towarowy, gdy określenie to nie było ani zarejestrowane, ani używane, ani nie cieszyło się renomą w Unii [zob. podobnie wyrok z dnia 29 listopada 2018 r., Khadi and Village Industries Commission/EUIPO – BNP Best Natural Products (Khadi Ayurveda), T‑683/17, niepublikowany, EU:T:2018:860, pkt 68–71].

59

W tych okolicznościach, wobec braku nadal istniejącej renomy dawnego czechosłowackiego znaku towarowego oraz aktualnej sławy nazwiska Jana Nehery w momencie dokonywania zgłoszenia do rejestracji spornego znaku towarowego, późniejsze używanie przez skarżącego tego ostatniego znaku nie mogło co do zasady stanowić zachowania pasożytniczego, które ujawniałoby złą wiarę skarżącego.

60

Wniosku tego nie podważa fakt, że skarżący wiedział o istnieniu i dawnej renomie Jana Nehery oraz dawnego czechosłowackiego znaku towarowego (zob. powyżej pkt 54 i 55). Sama okoliczność, iż zgłaszający znak towarowy wie lub powinien wiedzieć, że osoba trzecia używała w przeszłości znaku towarowego identycznego lub podobnego do zgłoszonego znaku towarowego, nie wystarcza do wykazania istnienia złej wiary po stronie tego zgłaszającego (zob. podobnie i analogicznie wyroki: z dnia 27 czerwca 2013 r., Malaysia Dairy Industries, C‑320/12, EU:C:2013:435, pkt 36, 37 i przytoczone tam orzecznictwo; z dnia 29 listopada 2018 r., Khadi Ayurveda, T‑683/17, niepublikowany, EU:T:2018:860, pkt 69].

61

Należy jednak jeszcze zbadać pozostałe argumenty EUIPO i interwenientów, które zasadniczo zmierzają do wykazania zamiaru pasożytnictwa i złej wiary ze strony skarżącego niezależnie od dalszego istnienia renomy dawnego czechosłowackiego znaku towarowego i nazwiska Jana Nehery.

62

W pierwszej kolejności EUIPO, popierane przez interwenientów, zasadniczo zarzuca skarżącemu dążenie do stworzenia skojarzenia między swoją działalnością z jednej strony a dawnym czechosłowackim znakiem towarowym i nazwiskiem Jana Nehery z drugiej strony. Zdaniem EUIPO skarżący uzyskał przewagę na rynku, budując wizerunek swojego przedsiębiorstwa na wyraźnym powiązaniu z niegdyś renomowanym znakiem towarowym i z niegdyś sławnym przedsiębiorcą.

63

W tym względzie jest niewątpliwie prawdą to, że – jak zaznaczyła w istocie Izba Odwoławcza w pkt 35 zaskarżonej decyzji – skarżący wykazał powiązanie między swoim przedsiębiorstwem a dawnym czechosłowackim znakiem towarowym. Bezsporne bowiem jest to, że wielokrotnie odwoływał się on do tego znaku towarowego i do Jana Nehery w kontekście strategii komunikacyjnej i marketingowej swojego przedsiębiorstwa. Tak więc liczne materiały znajdujące się w aktach sprawy, takie jak na przykład strona internetowa przedsiębiorstwa skarżącego, strona tego przedsiębiorstwa na portalu społecznościowym Facebook oraz kilka artykułów prasowych, wskazują na to, że przedsiębiorstwo to „ponownie wprowadziło na rynek” i „ożywiło” dawną markę Nehery, stworzoną przez Jana Neherę w latach 30. XX wieku.

64

Należy jednak przypomnieć, że zgodnie z orzecznictwem istnienie w odczuciu właściwego kręgu odbiorców powiązania między późniejszym znakiem towarowym a wcześniejszym oznaczeniem lub wcześniejszą nazwą czy wcześniejszym nazwiskiem nie może samo w sobie wystarczyć do stwierdzenia, że doszło do czerpania nienależnej korzyści z renomy takiego oznaczenia lub takiej nazwy czy takiego nazwiska (zob. podobnie i analogicznie wyroki: z dnia 27 listopada 2008 r., Intel Corporation, C‑252/07, EU:C:2008:655, pkt 32; z dnia 3 września 2015 r., Iron & Smith, C‑125/14, EU:C:2015:539, pkt 31).

65

Ponadto należy zauważyć, że pojęcie czerpania nienależnej korzyści z renomy oznaczenia lub nazwy czy danego nazwiska odnosi się do sytuacji, w której osoba trzecia działa w cieniu wcześniejszego renomowanego oznaczenia lub wcześniejszej renomowanej nazwy czy takiego nazwiska w celu skorzystania z ich atrakcyjności, reputacji i prestiżu oraz wykorzystania, bez żadnej rekompensaty finansowej i bez podjęcia ze swej strony żadnego wysiłku w tym kierunku, wysiłku handlowego włożonego przez właściciela lub użytkownika takiego oznaczenia lub takiej nazwy czy takiego nazwiska w wykreowanie i utrzymanie wizerunku oznaczenia, nazwy czy nazwiska, o których mowa (zob. podobnie i analogicznie wyrok z dnia 18 czerwca 2009 r., L’Oréal i in., C‑487/07, EU:C:2009:378, pkt 49).

66

W niniejszej zaś sprawie skarżący twierdzi, czemu nie zaprzeczyli EUIPO i interwenienci, że dawny czechosłowacki znak towarowy i nazwisko Jana Nehery były całkowicie zapomniane przez właściwy krąg odbiorców w 2013 r. i że on sam poświęcił wiele wysiłku, czasu i pieniędzy, aby ożywić znak towarowy Nehery i upowszechnić historię Jana Nehery i jego przedsiębiorstwa. Wynika z tego, że skarżący nie tylko był daleki od wykorzystania w sposób pasożytniczy dawnej renomy dawnego czechosłowackiego znaku towarowego i nazwiska Jana Nehery, ale podjął własne wysiłki handlowe w celu ożywienia wizerunku tego znaku towarowego i przywrócenia w ten sposób, na własny koszt, tej renomy. W tych okolicznościach sam fakt, że dla celów promocji spornego znaku towarowego odwołano się do historycznego wizerunku Jana Nehery i dawnego czechosłowackiego znaku towarowego, nie wydaje się sprzeczny z uczciwymi praktykami w handlu i przemyśle.

67

W drugiej kolejności EUIPO i interwenienci twierdzą, że skarżący usiłował wprowadzić odbiorów w błąd co do tego, że jest on następcą i prawowitym spadkobiercą Jana Nehery. W szczególności interwenienci zarzucają skarżącemu chęć stworzenia „iluzji ciągłości” i „fałszywego stosunku dziedziczenia” pomiędzy jego przedsiębiorstwem a przedsiębiorstwem Jana Nehery. Interwenienci powołują się również na art. 7 ust. 1 lit. g) rozporządzenia 2017/1001, który stanowi, że nie są rejestrowane znaki towarowe, które mogą wprowadzać w błąd odbiorców, na przykład co do charakteru, jakości lub pochodzenia geograficznego towaru lub usługi.

68

W tym względzie należy zauważyć, że nie można wykluczyć, iż w pewnych szczególnych okolicznościach ponowne używanie przez osobę trzecią dawnego cieszącego się niegdyś renomą znaku towarowego lub nazwiska niegdyś sławnej osoby może wywołać fałszywe wrażenie ciągłości lub stosunku dziedziczenia z tym dawnym znakiem towarowym lub z tą osobą. Może to mieć miejsce w szczególności w przypadku, gdy zgłaszający znak towarowy przedstawia się właściwemu kręgowi odbiorców jako następca prawny lub gospodarczy właściciela dawnego znaku towarowego, podczas gdy między właścicielem dawnego znaku towarowego a zgłaszającym znak towarowy nie istnieje żaden związek ciągłości lub dziedziczenia. Taka okoliczność mogłaby zostać uwzględniona w celu wykazania, w stosownym wypadku, złej wiary po stronie zgłaszającego znak towarowy i w konsekwencji orzeczenia o unieważnieniu prawa do nowego znaku towarowego na podstawie przepisów art. 52 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 207/2009.

69

Jednakże w niniejszej sprawie należy najpierw zauważyć, że Izba Odwoławcza nie oparła swojego rozumowania na zamiarze stworzenia przez skarżącego fałszywego wrażenia ciągłości lub stosunku dziedziczenia między jego przedsiębiorstwem a przedsiębiorstwem Jana Nehery.

70

Następnie w każdym wypadku nie wykazano ani nawet nie twierdzono, że skarżący powoływał się na związek pokrewieństwa z Janem Neherą lub że przedstawiał się jako spadkobierca i następca prawny Jana Nehery lub jego przedsiębiorstwa. Ponadto wskazując, że ożywił i przywrócił do życia dobrze prosperującą w latach 30. XX wieku markę, skarżący sugerował raczej przerwę, a tym samym brak ciągłości między działalnością Jana Nehery a swoją własną działalnością. Nie wydaje się zatem, by skarżący celowo dążył do stworzenia fałszywego wrażenia ciągłości lub stosunku dziedziczenia między jego przedsiębiorstwem a przedsiębiorstwem Jana Nehery.

71

Wreszcie przepisy art. 7 ust. 1 lit. g) rozporządzenia 2017/1001 są pozbawione wszelkiego znaczenia w kontekście niniejszej skargi. Izba Odwoławcza unieważniła bowiem prawo do spornego znaku towarowego nie na podstawie przepisów art. 52 ust. 1 lit. a) rozporządzenia nr 207/2009 w związku z art. 7 ust. 1 lit. g) tego samego rozporządzenia, dotyczących znaków towarowych mogących zwieść odbiorców, lecz wyłącznie na podstawie przepisów art. 52 ust. 1 lit. b) tego samego rozporządzenia, dotyczących złej wiary.

72

W trzeciej kolejności interwenienci podnoszą, że skarżący zamierzał oszukać zstępnych i spadkobierców Jana Nehery oraz przywłaszczyć sobie ich prawa, nie uzyskując ich zgody przed dokonaniem zgłoszenia do rejestracji spornego znaku towarowego.

73

W tym względzie należy zauważyć, po pierwsze, że Izba Odwoławcza nie oparła swojego rozumowania na zamiarze oszukania przez skarżącego zstępnych i spadkobierców Jana Nehery lub przywłaszczenia sobie ich praw.

74

Po drugie, w każdym wypadku, dawny czechosłowacki znak towarowy i nazwisko Jana Nehery nie podlegały już żadnej ochronie prawnej na rzecz osoby trzeciej w dacie dokonywania zgłoszenia do rejestracji spornego znaku towarowego (zob. powyżej pkt 42 i 43). Wynika stąd, że zstępni i spadkobiercy Jana Nehery nie byli właścicielami żadnego prawa, które mogłoby stać się przedmiotem oszustwa lub przywłaszczenia przez skarżącego. Nie wydaje się zatem, aby dokonując zgłoszenia do rejestracji spornego znaku towarowego, skarżący miał zamiar dopuszczenia się oszustwa względem zstępnych i spadkobierców Jana Nehery lub miał zamiar przywłaszczenia sobie ich domniemanych praw.

75

W czwartej kolejności interwenienci podnoszą, że Jan Nehera został bezprawnie i niesprawiedliwie pozbawiony swojego mienia, gdy jego przedsiębiorstwo zostało znacjonalizowane w 1946 roku. Uważają, że zgodnie z zasadą, że prawo nie rodzi się z bezprawia (ex iniuria ius non oritur), nikt nie może teraz czerpać korzyści z tej niesprawiedliwości celem wzbogacenia się przy użyciu nazwiska Jana Nehery.

76

W tym względzie należy zauważyć, że nacjonalizacji przedsiębiorstwa Jana Nehery w 1946 r. nie można przypisywać skarżącemu. To samo dotyczy braku ochrony i używania dawnego czechosłowackiego znaku towarowego przez prawie siedem dekad oraz zaniku renomy tego znaku i sławy jego twórcy. W tych okolicznościach fakt, że Jan Nehera został bezprawnie lub niesłusznie pozbawiony swojego mienia, nie może służyć wykazaniu istnienia złej wiary po stronie skarżącego.

77

W piątej i ostatniej kolejności EUIPO podnosi, że – jak stwierdziła Izba Odwoławcza w pkt 36 zaskarżonej decyzji – pojęcie złej wiary nie musi koniecznie oznaczać jakiegokolwiek stopnia naganności moralnej.

78

W tym względzie wystarczy stwierdzić, że zgodnie z orzecznictwem przypomnianym powyżej w pkt 23 pojęcie złej wiary zakłada istnienie nieuczciwego nastawienia lub zamiaru. W niniejszej sprawie EUIPO i interwenienci nie wykazali, by w momencie dokonywania zgłoszenia do rejestracji spornego znaku towarowego skarżącym kierowały nieuczciwe nastawienie lub zamiar.

79

Z powyższego wynika, że Izba Odwoławcza niesłusznie uznała, że zamiarem skarżącego było czerpanie nienależnej korzyści z renomy nazwiska Jana Nehery i z dawnego czechosłowackiego znaku towarowego i niesłusznie doszła stąd do wniosku, że w momencie dokonywania zgłoszenia do rejestracji spornego znaku towarowego skarżący działał w złej wierze.

80

W związku z tym należy uwzględnić jedyny zarzut skarżącego i stwierdzić nieważność zaskarżonej decyzji.

81

Zgodnie z art. 134 § 1 regulaminu postępowania przed Sądem kosztami zostaje obciążona, na żądanie strony przeciwnej, strona przegrywająca sprawę. W niniejszym przypadku EUIPO i interwenienci przegrali sprawę. Ponieważ skarżący wniósł o obciążenie jedynie EUIPO kosztami postępowania przed Sądem, należy orzec, że EUIPO pokryje własne koszty oraz koszty poniesione przez skarżącego w niniejszej instancji.

82

Ponadto skarżący wniósł o obciążenie EUIPO kosztami postępowania odwoławczego przed Izbą Odwoławczą. W tym względzie należy przypomnieć, że zgodnie z art. 190 § 2 regulaminu postępowania niezbędne wydatki poniesione przez strony w związku z postępowaniem przed izbą odwoławczą uznaje się za koszty podlegające zwrotowi. W związku z tym należy również obciążyć EUIPO niezbędnymi wydatkami poniesionymi przez skarżącego w związku z postępowaniem przed izbą odwoławczą.

83

Ponadto, zgodnie z art. 138 § 3 regulaminu postępowania, interwenienci winni pokryć własne koszty.

Z powyższych względów

SĄD (dziesiąta izba w składzie powiększonym)

orzeka, co następuje: