1)

Czy art. 13 ust. 1 lit. b) ppkt (i) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady nr 883/2004/WE z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego (1), art. 3 ust. 1 lit. a) oraz art. 11 ust. 1 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1071/2009 z dnia 21 października 2009 r. ustanawiającego wspólne zasady dotyczące warunków wykonywania zawodu przewoźnika drogowego i uchylającego dyrektywę Rady 96/26/WE (2) oraz art. 4 ust. 1 lit. a) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1072/2009 z dnia 21 października 2009 r. dotyczącego wspólnych zasad dostępu do rynku międzynarodowych przewozów drogowych (3) należy interpretować w ten sposób, że z okoliczności, iż przedsiębiorstwo uzyskało zgodnie z rozporządzeniami (WE) nr 1071/2009 i nr 1072/2009 zezwolenie na przewóz drogowy, a zatem musi posiadać rzeczywistą i stałą siedzibę w tym państwie członkowskim, wynika, iż na potrzeby ustalenia mającego zastosowanie systemu zabezpieczenia społecznego wykazane zostało w sposób niewzruszalny, że siedziba tego przedsiębiorstwa znajduje się w tym państwie członkowskim w rozumieniu art. 13 ust. 1 rozporządzenia nr 883/2004/WE, oraz że organy państwa członkowskiego miejsca zatrudnienia są tym ustaleniem związane?

2)

Czy sąd krajowy państwa członkowskiego miejsca zatrudnienia, który ustali, że przedmiotowe zezwolenie na wykonywanie transportu drogowego zostało uzyskane w drodze oszustwa, może zignorować istnienie takiego zezwolenia, czy też, w oparciu o ustalenie popełnienia oszustwa, organy państwa członkowskiego miejsca zatrudnienia powinny najpierw zwrócić się o cofnięcie zezwolenia do organów, które zezwolenie to wydały?