1)

Czy art. 3 ust. 1 rozporządzenia Rady (WE/Euratom) nr 2988/95 (1) z dnia 18 grudnia 1995 r. sprzeciwia się rozwiązaniu przyjętemu w prawie krajowym, zgodnie z którym nie można zastosować przedawnienia w związku z upływem terminu przedawnienia we wszczętym sądowym postępowaniu dotyczącym przymusowej egzekucji, ponieważ ocena tej kwestii jest dopuszczalna jedynie w przypadku zaskarżenia decyzji ustalającej obowiązek zwrotu nienależnie pobranych kwot na skutek stwierdzenia dopuszczenia się nieprawidłowości?

W przypadku odpowiedzi przeczącej na to pytanie:

2)

Czy przewidziany w art. 3 ust. 2 trzyletni termin należy uznać za termin przedawnienia dochodzenia długu, który powstaje w wyniku wydania decyzji nakazującej zwrot nienależnie pobranych kwot w wyniku nieprawidłowości w finansowaniu? Czy termin ten należy liczyć od dnia wydania tej decyzji?

W przypadku odpowiedzi przeczącej na to pytanie:

3)

Czy art. 3 rozporządzenia nr 2988/95 sprzeciwia się rozwiązaniu przyjętemu w prawie krajowym, z którego wynika, że termin przedawnienia dochodzenia długu zostaje przerwany w przypadku skierowania egzekucji wobec odpowiedzialnych posiłkowo obok spółki będącej beneficjentem wsparcia, którzy zostali wskazani we wniosku, oraz to, że wspomniany termin zostaje zawieszony do czasu wydania prawomocnego orzeczenia w sprawie wniesionego przez nich sprzeciwu?