—

uchylenie wyroku Sądu Unii Europejskiej z dnia 3 lutego 2021 r., doręczonego w dniu 3 lutego 2021 r., Evariste Boshab/Rada Unii Europejskiej (T-111/19);

—

odniesienie się do istoty skargi i stwierdzenie nieważności decyzji Rady (WPZiB) 2018/1940 z dnia 10 grudnia 2018 r. w zakresie, w jakim na jej podstawie pozostawiono nazwisko wnoszącego odwołanie w pkt 8 załącznika II do decyzji 2010/788/WPZiB, oraz rozporządzenia wykonawczego Rady (EU) 2018/1931 z dnia 10 grudnia 2018 r. w zakresie, w jakim na jego podstawie pozostawiono nazwisko wnoszącego odwołanie w pkt 8 załącznika Ia do rozporządzenia (WE) nr 1183/2005 (1);

—

obciążenie Rady Unii Europejskiej kosztami postepowania w obu instancjach.

—

stwierdził, że opóźnione przekazanie informacji przez Radę Unii Europejskiej, które uniemożliwiło wnoszącemu odwołanie przedstawienie uwag przed wydaniem odnośnej decyzji przedłużającej obowiązywanie środków ograniczających, nie stanowi naruszenia prawa do bycia wysłuchanym, ponieważ informacje te nie stanowiły nowego elementu; oraz

—

nie wyciągnął należytych wniosków z okoliczności, że Rada nie przeprowadziła w niniejszym przypadku jakiejkolwiek weryfikacji.

—

nie uwzględnił okoliczności, że środki ograniczające mają charakter zabezpieczający oraz z definicji tymczasowy, a ich ważność jest uzależniona od trwania okoliczności faktycznych i prawnych, które spowodowały ich przyjęcie, a także od konieczności ich utrzymania w celu realizacji związanego z nimi celu;

—

nie stwierdził, że okoliczności przedstawione przez Radę nie mogły w żaden sposób uzasadniać istnienia jakiegokolwiek zachowania objętego kryterium umieszczenia w spornych wykazach, a mianowicie czynów stanowiących poważne przypadki naruszania praw człowieka; oraz

—

nie zarzucił Radzie, że nie zbadała informacji przekazanych przez wnoszącego odwołanie w ramach procedury ponownego badania oraz że nie przeprowadziła na tej podstawie własnej weryfikacji.