1)

Artykuły 135 i 137 dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej należy interpretować w ten sposób, że nie stoją one na przeszkodzie przepisom krajowym, które uzależniają prawo podatnika do wyboru opodatkowania podatkiem od wartości dodanej (VAT) sprzedaży nieruchomości od przesłanki, wedle której nieruchomość ta musi zostać przeniesiona na podatnika, który w chwili zawarcia transakcji jest już zidentyfikowany do celów VAT.

2)

Przepisy dyrektywy 2006/112 oraz zasady neutralności podatkowej, skuteczności i proporcjonalności należy interpretować w ten sposób, że nie stoją one na przeszkodzie przepisom i praktyce krajowej, zgodnie z którymi sprzedawca nieruchomości jest zobowiązany do dokonania korekty odliczenia podatku od wartości dodanej (VAT) naliczonego od tej nieruchomości w następstwie odmowy uznania jego prawa wyboru opodatkowania tej sprzedaży z tego powodu, że w chwili sprzedaży nabywca nie spełniał przesłanek przewidzianych dla wykonania tego prawa przez sprzedawcę. O ile rzeczywiste wykorzystanie przedmiotowej nieruchomości przez nabywcę w ramach działalności podlegającej opodatkowaniu VAT jest w tym względzie bez znaczenia, o tyle właściwe organy są jednak zobowiązane zbadać ewentualne istnienie oszustwa lub nadużycia po stronie podatnika, który zamierzał skorzystać z przysługującego mu prawa wyboru opodatkowania danej transakcji.