—

stwierdzenie dopuszczalności zarzutu niezgodności z prawem i stwierdzenie nieważności art. 33 ust. 1 i 2 PWSP (przepisów wykonawczych do statutu posła);

—

konsekwencji orzeczenie, że decyzja sekretarza generalnego z dnia 21 września 2020 r. jest pozbawiona podstawy prawnej i stwierdzenie jej nieważności;

tytułem żądania głównego,

—

stwierdzenie, że Marie=Christine Arnautu przedstawiła dowody na okoliczność, że praca jej asystentki jest zgodna z art. 33 ust. 1 i 2 PWSP oraz z orzecznictwem Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej;

w kosekwencji,

—

stwierdzenie nieważności decyzji sekretarza generalnego Parlamentu Europejskiego z dnia 21 września 2020 r., doręczonej drogą elektroniczną w dniu 23 października 2020 r., wydanej na podstawie art. 68 decyzji 2009/C 159/01 Prezydium Parlamentu Europejskiego z dnia 19 maja i 9 lipca 2008 r.„ustanawiającej przepisy wykonawcze do Statutu posła do Parlamentu Europejskiego” ze zmianami, stwierdzającej w stosunku do skarżącej wierzytelność w wysokości 87 203,46 EUR z tytułu nienależnie wypłaconych kwot w ramach zatrudniania asystentów parlamentarnych i uzasadniającą jego windykację;

—

stwierdzenie nieważności noty obciążeniowej nr 7000001577 z dnia 22 października 2020 r. informującej Marie-Christine Arnautu, że w odniesieniu do niej została stwierdzona wierzytelność w związku z decyzją sekretarza generalnego z dnia 21 września 2020 r., przyjętą na podstawie art. 68 przepisów wykonawczych do Statutu posła do Parlamentu Europejskiego dotyczących kosztów pomocy parlamentarnej;

—

obciążenie Parlamentu Europejskiego całością kosztów postępowania.

1.

Zarzut pierwszy dotyczący niezgodności z prawem w związku z naruszeniem zasad pewności prawa i uzasadnionych oczekiwań przez art. 33 i 68 przepisów wykonawczych do statutu posła (zwanych dalej „przepisami wykonawczymi”), przyjętych na mocy decyzji Prezydium Parlamentu Europejskiego z dnia 19 maja i 9 lipca 2008 r., w szczególności ze względu na ich niejasność oraz brak precyzji. Skarżąca twierdzi, że brak precyzji zaskarżonych przepisów wymaga sądowej wykładni zgodności z prawem przepisów wykonawczych. Tymczasem szczegóły dotyczące dowodu pracy asystentów parlamentarnych zostały wywiedzione z orzeczenia Montel dopiero w 2017 r., bowiem orzeczenie Gorostiaga z 2005 r. dotyczyło jedynie dowodu wypłaty wynagrodzenia przez podmiot trzeci. W rezultacie zaskarżone przepisy od 2008 r. cechowały się niepewnością oraz brakiem jasności. Skarżąca dodaje, że mimo ryzyka braku pewności prawa, Parlament Europejski nie uregulował w sposób precyzyjny i jasny postępowania dotyczącego kontroli asystentów parlamentarnych, nie sformalizował obowiązku gromadzenia i przechowywania dokumentacji po stronie posłów ani systemu dopuszczalnych, możliwych do zidentyfikowania i opatrzonych datą dowodów.

2.

Zarzut drugi dotyczący naruszenia istotnych wymogów proceduralnych oraz prawa do obrony. Skarżąca podnosi, że sekretarz generalny zrezygnował z przeprowadzenia jakichkolwiek przesłuchań z naruszeniem art. 68 przepisów wykonawczych. Dodaje ona, że sekretarz generalny pozbawił ją tym zachowaniem prawa podstawowego polegającego na zapewnieniu bezpośredniej debaty z organem, który zamierza podjąć decyzję oraz kontradyktoryjnej debaty na temat dowodów.