3

Skarżące są dwiema spółkami prawa chińskiego z siedzibą w Chinach. Wraz ze spółką utworzoną na mocy prawa Samoa Ningbo Wheelsky Company Limited (zwaną dalej „WS”), HT i TC należą do grupy Hangtong (zwanej dalej „grupą HT”) i wszystkie trzy stanowią powiązane przedsiębiorstwa.

4

W ramach tej grupy HT produkuje felgi stalowe sprzedawane zarówno na chińskim rynku krajowym, jak i na eksport, podczas gdy TC jest przedsiębiorstwem handlowym, a WS pobiera zapłatę za sprzedaż na rzecz klientów-importerów. W odniesieniu do niektórych operacji wywozu grupa HT korzysta z kanałów Ningbo Ningdian International Trade CO., Ltd (zwanego dalej „ND”), które jest agentem celnym, niepowiązanym ze skarżącymi.

[…]

25

W swej skardze skarżące wnoszą do Sądu o:

26

Komisja wnosi do Sądu o:

31

Zarzut drugi dzieli się na trzy części.

32

W części pierwszej skarżące podnoszą w istocie, że Komisja niesłusznie uznała, iż przekazane przez nie dane dotyczące ceny eksportowej nie były wiarygodne. W części drugiej zarzutu twierdzą one, że Komisja nie wzięła pod uwagę wysiłków, jakie podjęły one w celu pomyślnego zakończenia dochodzenia, i że nie obliczyła ceny eksportowej na podstawie przekazanych jej danych, nawet jeśli dane te nie były idealne pod każdym względem. W części trzeciej skarżące zarzucają Komisji, że nie obliczyła wartości normalnej i wykorzystała dostępne fakty w celu ustalenia marginesu dumpingu.

33

W dwóch pierwszych częściach zarzutu drugiego, które należy zbadać łącznie, skarżące twierdzą w pierwszej kolejności, że dane, które przekazały Komisji, były wystarczające, aby umożliwić tej instytucji ustalenie wiarygodnej ceny eksportowej.

34

W tym względzie skarżące wskazują, że ceny sprzedaży felg stalowych wpisane na rachunkach HT i TC były zgodne z cenami wskazanymi na fakturach VAT, a także w zgłoszeniach celnych HT względem TC, przy czym ceny te odpowiadają 90% wywozu felg stalowych dokonanych przez grupę HT do Unii w okresie objętym dochodzeniem.

35

Różnica między kwotami figurującymi na fakturach VAT wystawionych przez HT, których odbiorcą jest TC, a zgłoszeniami celnymi dotyczącymi wywozu z Chin dotyczyła bowiem jedynie 10% ich całkowitego wywozu do Unii, w związku z czym Komisja miała możliwość, zgodnie ze swą ogólną praktyką, nieuwzględniania tych pozostałych 10%.

36

W tym względzie skarżące podnoszą, że twierdzenia Komisji zawarte w motywach 35 i 40 zaskarżonego rozporządzenia świadczą o wewnętrznie sprzecznym rozumowaniu. Instytucja ta nie może bowiem jednocześnie twierdzić, że istnieje zasadnicza niepewność co do wiarygodności informacji księgowych skarżących, przyznając jednocześnie, że informacje dotyczące wartości normalnej były wiarygodne i zostały zweryfikowane, i to nawet, jak sama przyznała, w sytuacji gdy wartość normalna stanowi 50% obliczenia marginesu dumpingu.

37

Skarżące wyjaśniają, że niezależnie od braku ksiąg rachunkowych WS cena eksportowa produktów sprzedawanych w Unii mogła zostać ustalona z wykorzystaniem wykazu DMSAL, w którym ujęto i zidentyfikowano całą sprzedaż HT na rzecz TC w celu wywozu towarów do Unii. Dane z tego wykazu mogły zostać łatwo zestawione z formularzami odprawy celnej towarów wywożonych do Unii, fakturami VAT z tytułu wywozu do Unii oraz dowodami zapłaty klientów z Unii, wynikającymi z wyciągów z kont bankowych WS.

38

Skarżące kwestionują uwagi Komisji, zgodnie z którymi instytucja ta nie była w stanie ustalić w sposób pewny ceny eksportowej, podczas gdy zgodnie z jej ustaleniami zadeklarowana wartość celna odpowiadała początkowej fakturze handlowej niezależnie od faktu, że w odniesieniu do tej samej transakcji mogły istnieć dwie faktury, jedna dotycząca związku między HT a TC, a druga między TC a ND. Oznacza to, że Komisja mogła na podstawie cen naliczonych przez HT względem TC lub ND ustalić cenę eksportową po dostosowaniu jej zgodnie ze swą zwyczajową praktyką w przypadku, gdy dysponuje ona wiarygodnymi danymi dotyczącymi wartości normalnej.

39

Dane te można było ponadto zestawić ze statystykami chińskich organów celnych, które – wbrew temu, co próbuje wykazać Komisja za pośrednictwem dokumentu zawartego w załączniku B2 do odpowiedzi na skargę – były prawidłowe. Rzekomy brak wiarygodności tych danych polega bowiem na tym, że Komisja nie uwzględniła korekt dokonanych przez skarżące w dokumencie znajdującym się w załączniku C4 do repliki. Dane te pokrywają się ze zmienionym przez nie wykazem RLSALUR, który obejmował całą sprzedaż stron powiązanych z niezależnymi klientami w Unii.

40

Skarżące zarzucają Komisji, że nie zadała sobie trudu sprawdzania całkowitej sprzedaży eksportowej felg stalowych, analizując rejestry niezależnych klientów i faktury VAT z tytułu wywozu, do czego instytucja ta zobowiązała się jednak jednocześnie z notyfikowaniem rozporządzenia tymczasowego, w sytuacji gdy siedmiu z ich ośmiu klientów w Unii zgodziło się współpracować z Komisją.

41

Skarżące podnoszą, że w każdym razie zdołały udowodnić na podstawie wykazów bankowych WS 98% ich wywozu do Unii, a na podstawie formularzy celnych przywozowych do Unii 65% wywozu do Unii.

42

W tym względzie, co się tyczy danych odnoszących się do formularzy dotyczących przywozu towarów do Unii, skarżące podkreślają, że – jak wskazały Komisji w uwagach z dnia 27 sierpnia 2019 r. – przekazały one tej instytucji wykaz Eusales, który wymieniał ich ośmiu klientów w Unii, następnie zaś zaktualizowany wykaz tych klientów wraz z ich danymi, a w odniesieniu do większości z nich dowód uiszczenia należności celnych przy przywozie do Unii. Informacje te potwierdzały, w odniesieniu do istotnej części transakcji, zapłatę zafakturowanych cen eksportowych. Brak informacji w odniesieniu do pozostałych transakcji wynikał z faktu, że niektórzy z ich klientów nie chcieli przekazać im dokumentów dotyczących dokonanego przez nich przywozu.

43

Skarżące dodają, że jak wynika z orzecznictwa Trybunału i WTO, Komisja nie mogła w celu uzasadnienia odmowy ustalenia ceny eksportowej powołać się wobec skarżących na okoliczność, że nie przedstawiły one dowodu na jasny podział pomiędzy wywóz dokonany w Unii i poza Unią ze względu na brak przekazania przez nie tabeli podziału tego wywozu, w sytuacji gdy nigdy od nich tego nie zażądano. Podnoszą one, że w każdym razie wyniki tabeli DMSAL, która wskazywała na taki podział, pozwalały na odróżnienie sprzedaży dokonanych na rzecz importerów z Unii od sprzedaży dokonanej na rzecz importerów z siedzibą w państwach trzecich.

44

W tym względzie skarżące podkreślają, że korzystają z trójstronnego systemu fakturowania pomiędzy powiązanymi przedsiębiorstwami w związku z wywozem do Unii. Zgodnie z tym systemem ceny sprzedaży towarów widniejące na fakturach klientów z Unii pochodzących z Chin mogą różnić się i często różnią się od cen zgłoszonych organom celnym Unii w odniesieniu do tych towarów w chwili przywozu tych towarów.

45

Zatem w zakresie, w jakim wartość transakcyjna odzwierciedla sprzedaż eksportową i nie jest niższa od wartości rynkowej i kosztu własnego rozpatrywanych towarów, obejmującego fracht i ubezpieczenie na granicy Unii, ta wartość transakcyjna jest zgodnie z prawem wykorzystywana do celów ustalenia wartości celnej w Unii.

46

Skarżące twierdzą, że informacje, które przekazały Komisji, stanowiły zdecydowanie najlepsze dostępne informacje na temat sprzedaży eksportowej felg stalowych w rozumieniu załącznika II do porozumienia antydumpingowego WTO. Zostało to zresztą stwierdzone przez rzeczniczkę praw stron w jej pierwszym sprawozdaniu z przesłuchania, zgodnie z którym wskazała ona, że skarżące działały, dokładając wszelkich starań.

47

Skarżące wnioskują z tego, że odrzucając przekazane jej dane, rezygnując z przeprowadzenia czynności, które Komisja zobowiązała się wykonać w powiadomieniu dokonanym przy okazji notyfikowania rozporządzenia tymczasowego, i opierając swe wnioski na informacjach, o których przekazanie nie zwróciła się do nich, Komisja nie dokonała obiektywnego porównania cen, wykorzystując ceny eksportowe, jak przewiduje art. 2 ust. 11 rozporządzenia podstawowego.

48

W drugiej kolejności skarżące twierdzą, że jeśli chodzi o cenę eksportową, Komisja powinna była zastosować art. 18 ust. 3 rozporządzenia podstawowego, wykorzystując sprzedaż ex-works HT na rzecz TC i ND w celu obliczenia ceny i wielkości wywozu do Unii w okresie objętym dochodzeniem, tak aby mogła ona, na podstawie art. 18 ust. 3 rozporządzenia podstawowego, dokładnie określić dotyczące ich marginesy dumpingu i szkody, bez uwzględnienia transakcji WS, zgodnie z mającym zastosowaniem orzecznictwem, a w szczególności z pkt 120 i 121 wyroku z dnia 19 marca 2015 r., City Cycle Industries/Rada (T‑413/13, niepublikowanego, EU:T:2015:164).

49

W tym względzie skarżące podnoszą, że Komisja nigdy nie kwestionowała cen naliczanych przez HT względem TC i ND oraz wartości felg stalowych zgłoszonych organom celnym Unii przy przywozie felg stalowych skarżących. Dodają one, że ustalenie ceny eksportowej na podstawie takich danych jest zgodne z art. 2 ust. 8 i 9 rozporządzenia podstawowego.

50

Podkreślają one, że argumentacja Komisji dotycząca odrzucenia ustalenia ceny eksportowej na podstawie faktur wystawianych między HT a TC jest nieuzasadniona. Wiadomo bowiem, że ceny te są niższe od cen rzeczywiście naliczanych klientom z Unii. Ustalenie ceny eksportowej na podstawie tych danych może zatem powodować ustanowienie ceł antydumpingowych wyższych niż cło, które zostałoby ustalone na podstawie cen rzeczywiście naliczanych importerom unijnym.

51

W odniesieniu do zastrzeżenia Komisji dotyczącego braku możliwości zastosowania niepewnych wartości z uwagi na art. 9 ust. 6 rozporządzenia podstawowego skarżące podnoszą, że przepisy te mają zastosowanie nawet wówczas, gdy Komisja stosuje art. 18 rozporządzenia podstawowego w odniesieniu do producentów objętych próbą. Marże odnośnych producentów nie są zatem uwzględniane przy obliczaniu średniego ważonego marginesu dumpingu mającego zastosowanie do producentów, którzy nie zostali objęci próbą.

52

W każdym razie Komisja nie wykazała, w jaki sposób objęcie skarżących próbą, niezależnie od zastosowania art. 9 ust. 6 rozporządzenia podstawowego, mogło mieć istotny wpływ na wyniki dochodzenia.

53

Twierdzą one wreszcie, że na mocy przepisów WTO Komisja nie mogła zasadnie odmówić zastosowania art. 18 ust. 3 rozporządzenia podstawowego.

54

Komisja wnosi o oddalenie tych argumentów.

55

W tym względzie, aby odpowiedzieć na argumenty skarżących, konieczne jest w pierwszej kolejności zbadanie, czy przekazane dokumenty, takie jak wykaz DMSAL lub zgłoszenia celne, były wystarczająco wiarygodne, aby Komisja mogła ustalić cenę eksportową, a następnie w drugiej kolejności ustalenie, czy Komisja mogła zastosować art. 18 ust. 3 rozporządzenia podstawowego w celu ustalenia ceny eksportowej, w sytuacji gdy skarżące przekazały wszystkie dokumenty znajdujące się w ich posiadaniu.

56

Jeśli chodzi przede wszystkim o kwestię wiarygodności danych dotyczących ustalania ceny eksportowej, należy przypomnieć na wstępie, że zgodnie z utrwalonym orzecznictwem Trybunału w dziedzinie wspólnej polityki handlowej, a w szczególności w dziedzinie środków ochrony handlowej, Komisja dysponuje szerokim zakresem swobodnego uznania ze względu na złożoność sytuacji gospodarczych, politycznych i prawnych, których oceny musi dokonać. Jeżeli chodzi o kontrolę sądową takiej oceny, to musi ona ograniczać się do weryfikacji poszanowania zasad proceduralnych, prawidłowości ustaleń okoliczności faktycznych będących podstawą zaskarżonych decyzji, braku oczywistych błędów w ocenie tych okoliczności faktycznych oraz braku nadużycia władzy [zob. wyrok z dnia 14 grudnia 2017 r., EBMA/Giant (China), C‑61/16 P, EU:C:2017:968, pkt 68 i przytoczone tam orzecznictwo].

57

Trybunał orzekł również, że dokonywana przez Sąd kontrola dowodów, na których Komisja oparła swe twierdzenia, nie stanowi nowej oceny faktów zastępującej ocenę dokonaną przez tę instytucję. Kontrola ta nie zastępuje szerokiego zakresu uznania tej instytucji w dziedzinie polityki handlowej, lecz ogranicza się do wykazania, czy dowody te są w stanie potwierdzić wnioski wyciągnięte przez Komisję. W związku z tym Sąd powinien dokonać weryfikacji nie tylko materialnej dokładności przytoczonego materiału dowodowego, jego wiarygodności i spójności, ale także kontroli tego, czy te materiały stanowią zbiór istotnych danych, które należy wziąć pod uwagę w celu oceny złożonej sytuacji, i czy może on stanowić poparcie dla wniosków wyciągniętych na jego podstawie [zob. wyrok z dnia 14 grudnia 2017 r., EBMA/Giant (China), C‑61/16 P, EU:C:2017:968, pkt 69 i przytoczone tam orzecznictwo].

58

Ponadto w ramach rozporządzenia podstawowego przedsiębiorstwa objęte dochodzeniem antydumpingowym są zobowiązane do przekazania Komisji informacji niezbędnych do ustalenia ich marginesu dumpingu. W przypadku nieprzekazania takich informacji przedsiębiorstwa te są narażone na ryzyko, że na podstawie art. 18 ust. 1 tego rozporządzenia zostaną zastosowane inne dane niż te, które przekazały (zob. podobnie wyrok z dnia 13 lipca 2006 r., Shandong Reipu Biochemicals/Rada, T‑413/03, EU:T:2006:211, pkt 65 i przytoczone tam orzecznictwo).

59

W tym względzie należy zauważyć, że analiza dokumentu Komisji znajdującego się w załączniku B1 do odpowiedzi na skargę, która nie została zakwestionowana przez skarżące, ukazuje w pierwszej kolejności, że w każdym z siedmiu kanałów sprzedaży wykorzystywanych przez grupę HT w celu wywozu jej produktów importerzy dokonywali płatności za sprzedane towary na rzecz WS, które nie wykazało żadnej księgowości. W konsekwencji i niezależnie od faktu, że prawo spółek Samoa nie przewiduje, iż powinny one wykazać poświadczoną księgowość, wyciągi bankowe WS nie miały żadnej mocy dowodowej.

60

W drugiej kolejności we wszystkich kanałach sprzedaży sprzedaż została dokonana na rzecz importerów, przy czym wystawione na nich faktury nie zostały zarejestrowane w grupie HT. TC bowiem albo rejestrowało w swych księgach rachunkowych faktury, których kwota była niższa od kwoty figurującej na fakturach wystawianych importerom, i na podstawie tych pierwszych faktur dokonywało nieprawdziwych zgłoszeń do organów celnych w odniesieniu do ceny eksportowej (kanał 1), albo TC wystawiała faktury w imieniu importerów, nie odnotowując ich jednak w jej księgach rachunkowych (kanały 2 i 3), albo WS wystawiało faktury, które nie były księgowane, w zakresie w jakim prawo Samoa nie zobowiązywało spółki spoza grupy do prowadzenia poświadczonej księgowości (kanały 4 i 5), albo wreszcie, faktury były wystawiane przez ND, która jest spółką spoza grupy i w odniesieniu do której Komisja nie mogła uzyskać żadnej informacji z uwagi na brak współpracy z jej strony w (kanały 6 i 7).

61

W trzeciej kolejności we wszystkich kanałach sprzedaży, z wyjątkiem pierwszego, sprzedaż towarów na wywóz odbywała się po sprzedaży towaru przez HT lub TC na rzecz ND, co z powodów wskazanych w pkt 60 powyżej oznaczało brak możliwości określenia przez Komisję ceny sprzedaży rzeczywiście zapłaconej przez europejskich importerów.

62

Połączenie wszystkich elementów wymienionych w pkt 59–61 powyżej nie pozwala uznać, że Komisja popełniła oczywisty błąd, przyjmując, że dane dotyczące ceny eksportowej były całkowicie pozbawione wiarygodności.

63

Oznacza to, że twierdzenia skarżących, zgodnie z którymi udowodniły one 98% płatności europejskich importerów na podstawie wyciągów bankowych WS, 90% cen sprzedaży na podstawie faktur VAT wystawionych przez HT i wreszcie, 65% transakcji wywozu do Unii na podstawie zgłoszeń celnych tych importerów, należy uznać za zwykłe twierdzenia, podobnie jak twierdzenie skarżących, zgodnie z którym Komisja nie uwzględniła przyjętego przez nie trójstronnego systemu handlu.

64

Te niespójności zostały zresztą wykazane na rozprawie, w trakcie której skarżące przyznały brak możliwości wykorzystania przez Komisję ksiąg rachunkowych WS, brak jakiejkolwiek księgowej rejestracji faktur TC adresowanych do importerów europejskich, a w konsekwencji trudności istniejące w celu ustalenia w niniejszym przypadku wiarygodnej ceny eksportowej.

65

W konsekwencji należy zbadać w pierwszej kolejności, czy ta cena eksportowa mogła zostać ustalona, jak sugerują skarżące, na podstawie wykazu DMSAL, faktur VAT wystawionych przez HT i adresowanych do TC oraz czy Komisja niesłusznie uznała, że ustalenie ceny eksportowej było niemożliwe w braku tabeli wprowadzającej rozróżnienie między wywozem do Unii a pozostałym wywozem, której przedstawienia nie zażądano w toku dochodzenia.

66

Co się tyczy najpierw wykazu DMSAL i faktur VAT wystawionych przez HT i adresowanych do TC, należy zauważyć, że – jak zostało to podkreślone na rozprawie przez Komisję – dowody te dotyczyły sprzedaży dokonanej przez HT na rzecz TC, a zatem sprzedaży wewnątrzgrupowej i krajowej, której cena była w konsekwencji różna od ceny rzeczywiście zapłaconej przez europejskich importerów. Ponadto, jak zostało to potwierdzone na rozprawie, Komisja nie miała możliwości zweryfikowania rzeczywistego charakteru wywozu do Unii zadeklarowanego przez skarżące w braku jakiejkolwiek wiarygodnej księgowości dotyczącej tego wywozu.

67

W tym względzie, co się tyczy argumentu skarżących opartego na nieprzedstawieniu tabeli odróżniającej wywozy dokonane z Unią i pozostałe wywozy, należy zauważyć, że na rozprawie skarżące stwierdziły najpierw, iż taka tabela była zbędna, ponieważ wszystkie zawarte w niej informacje były już zawarte w wykazie DMSAL, a następnie potwierdziły, że byłyby w stanie przedstawić taką tabelę, gdyby Komisja skierowała do nich odpowiedni wniosek w tym zakresie, jak wynika z uwag przesłanych w dniu 25 października 2019 r. w następstwie notyfikowania rozporządzenia tymczasowego, aby ostatecznie przyznać, że nie przekazały tej tabeli, ponieważ obawiały się, iż Komisja zarzuci im brak jej wiarygodności z uwagi na brak faktur potwierdzających te dane.

68

Te sprzeczne twierdzenia świadczą o sztucznym charakterze argumentu skarżących, zgodnie z którym Komisja nie mogła, w celu odrzucenia ich danych dotyczących ceny eksportowej, powołać się na brak przekazania tabeli poświadczającej wywóz do Unii.

69

Jeżeli bowiem Komisja nie uznała tych danych dotyczących wywozu, to stało się tak nie tylko z powodu braku takiej tabeli, ale właśnie dlatego, że jak wynika w szczególności z motywów 32, 35 i 40 zaskarżonego rozporządzenia, problemem, z którym borykała się ta instytucja, była „zasadnicza niewiarygodność dokumentacji” i niemożność ustalenia z pewnością rodzaju i liczby produktów wywożonych do Unii, co oznacza, że nie mogła ona ustalić ceny eksportowej na podstawie faktur VAT wystawionych przez HT i adresowanych do TC. Te ostatnie twierdzenia nie pozostają zresztą w żadnej sprzeczności z faktem, że Komisja uznała, iż dane dotyczące wartości normalnej były wiarygodne, gdyż były one systematycznie rejestrowane w rachunkowości HT, w odróżnieniu od danych dotyczących wywozu.

70

Ponadto rozporządzenia, do których odsyłają skarżące w celu wykazania, że Komisja odeszła od swej zwyczajowej praktyki w zakresie dostosowania cen eksportowych, nie wydają się istotne, ponieważ zgodność z prawem rozporządzenia nakładającego cła antydumpingowe należy oceniać w świetle przepisów prawa, a w szczególności przepisów rozporządzenia podstawowego, a nie na podstawie rzekomej wcześniejszej praktyki decyzyjnej Komisji [zob. podobnie wyrok z dnia 18 października 2016 r., Crown Equipment (Suzhou) i Crown Gabelstapler/Rada, T‑351/13, niepublikowany, EU:T:2016:616, pkt 107].

71

W drugiej kolejności, jeśli chodzi o argumenty przedstawione przez skarżące w odniesieniu do rzekomego braku staranności osób prowadzących dochodzenie u europejskich importerów oraz w odniesieniu do dokumentów dotyczących tych importerów, należy przede wszystkim zauważyć, że wbrew temu, co twierdzą skarżące, Komisja nigdy nie zobowiązała się do prowadzenia dochodzenia na miejscu u tych importerów w celu ustalenia ceny eksportowej. Ze szczególnego komunikatu skierowanego do skarżących w związku z rozporządzeniem tymczasowym wynika bowiem, że instytucja ta zapoznała się jedynie z ich propozycją w tej kwestii, przedstawioną w piśmie z dnia 27 sierpnia 2019 r. i znajdującą się w załączniku A 21 do skargi.

72

Następnie poza tym, że skarżące nie kwestionują okoliczności wskazanej w motywie 33 zaskarżonego rozporządzenia, zgodnie z którą tylko trzech importerów Unii zgodziło się współpracować z Komisją, należy zauważyć, że zadeklarowana liczba tych importerów zmieniała się w toku dochodzenia, wzrastając od ośmiu, jak wynika z dokumentu z dnia 27 sierpnia 2019 r., załączonego w załączniku A 21 do skargi, do dwunastu w styczniu 2020 r., jak wynika z dokumentów zawartych w załączniku A 28 do skargi.

73

Taka zmiana liczby importerów unijnych oznacza, jak potwierdziła Komisja na rozprawie, że mogła ona zasadnie uznać, iż nie ma żadnej pewności co do wiarygodności informacji przekazanych przez skarżące w odniesieniu do tych importerów, w związku z czym nie można jej zarzucać, że nie uwzględniła tych informacji ani że nie podjęła kroków w odniesieniu do tych importerów. Nie można zatem zarzucać Komisji, że naruszyła przepisy art. 6 ust. 4 rozporządzenia podstawowego.

74

W trzeciej kolejności, jeśli chodzi o argumenty dotyczące chińskich statystyk celnych, po pierwsze, tabele zbiorcze dokumentów celnych wskazywały na niespójności, które zostały podniesione przez Komisję w załączniku B2 do odpowiedzi na skargę. Skłoniło to skarżące do zmiany tych tabel, jednak bez przekonania służb prowadzących dochodzenie, ponieważ nie miały one możliwości porównania tych danych z danymi księgowymi i podatkowymi skarżących. Po drugie, wartość referencyjna towarów została wyrażona w tych dokumentach w kilogramach i wskazywała na całkowite kwoty płatności wyrażone w dolarach amerykańskich, tak że Komisja nie była w stanie poznać rodzaju i ilości produktów wywożonych do Unii, jak również jednostkowych kwot sprzedaży, które są przecież elementami koniecznymi do ustalenia ceny eksportowej. Wreszcie, dokumenty te pochodziły częściowo od ND – spółki, która nie jest powiązana ze skarżącymi, co uniemożliwiło Komisji sprawdzenie ich prawdziwości i w konsekwencji ich mocy dowodowej.

75

Wreszcie, w odniesieniu do zarzutu skarżących dotyczącego naruszenia przez Komisję art. 18 ust. 3 rozporządzenia podstawowego należy stwierdzić, że celem art. 18 rozporządzenia podstawowego jest umożliwienie Komisji prowadzenia dochodzenia, nawet jeśli strony odmówiłyby współpracy lub współpracowały w niewystarczający sposób. Poziom współpracy stron należy oceniać z uwzględnieniem pojęcia „niezbędnych informacji” użytego w tym artykule, ponieważ aby strony te można było uznać za współpracujące, powinny one przekazać Komisji informacje pozwalające tej instytucji na dokonanie odpowiednich ustaleń w ramach postępowania antydumpingowego, przy czym ocena „niezbędnego” charakteru informacji dokonywana jest w każdym poszczególnym przypadku [zob. podobnie wyrok z dnia 14 grudnia 2017 r., EBMA/Giant (China), C‑61/16 P, EU:C:2017:968, pkt 53, 55].

76

W związku z tym orzeczono już, że zakres starań podjętych przez zainteresowaną stronę w celu przekazania niektórych informacji nie pozostaje koniecznie w związku z istotną jakością przekazanych informacji, a w każdym razie nie jest jedynym rozstrzygającym elementem. Jeżeli zatem żądane informacje nie zostaną ostatecznie uzyskane, Komisja może odwołać się do dostępnych danych dotyczących tych informacji (zob. w odniesieniu do pkt 6.8 porozumienia antydumpingowego WTO sprawozdanie zespołu orzekającego utworzonego w ramach WTO, zatytułowane „Egipt – ostateczne cło antydumpingowe na przywóz stalowych prętów zbrojeniowych pochodzących z Turcji”, przyjęte w dniu 1 października 2002 r., pkt 7.242) (wyrok z dnia 4 marca 2010 r., Sun Sang Kong Yuen Shoes Factory/Rada, T‑409/06, EU:T:2010:69, pkt 104).

77

Ponadto zgodnie z utrwalonym orzecznictwem art. 18 ust. 3 rozporządzenia podstawowego przewiduje, że w przypadku gdy zainteresowana strona przekaże informacje, które nie są idealne pod każdym względem, nie zostaną one pomimo to pominięte, pod warunkiem że braki te nie spowodują nadmiernych trudności w dokonywaniu ustaleń o uzasadnionej dokładności, informacje są właściwe i terminowo przekazane oraz weryfikowalne, a zainteresowana strona działała, dokładając wszelkich starań. Z brzmienia tego przepisu wynika, że cztery przesłanki mają charakter kumulatywny. W konsekwencji fakt niespełnienia jednej z nich uniemożliwia stosowanie tego przepisu, a zatem uwzględnienie odnośnych informacji (zob. wyrok z dnia 19 marca 2015 r., City Cycle Industries/Rada, T‑413/13, niepublikowany, EU:T:2015:164, pkt 120 i przytoczone tam orzecznictwo).

78

W tym względzie należy stwierdzić, że z powodów wskazanych już w pkt 59–62 powyżej Komisja mogła skutecznie zastosować art. 18 ust. 1 rozporządzenia podstawowego w celu ustalenia ceny eksportowej, ponieważ braki w danych przekazanych przez skarżące nadmiernie utrudniły dokonanie ustaleń o uzasadnionej dokładności.

79

Z powyższego wynika, że nie popełniając oczywistego błędu w ocenie ani nie naruszając art. 18 ust. 1 i 3, a w konsekwencji art. 9 ust. 6 rozporządzenia podstawowego lub załącznika II pkt 3 do porozumienia antydumpingowego WTO, Komisja w motywach 29–41 zaskarżonego rozporządzenia zasadniczo uznała, iż niezależnie od tego, czy skarżące działały, dokładając wszelkich starań, głównym problemem w dochodzeniu był brak kompletnego i możliwego do zweryfikowania zestawu transakcji wywozowych, w szczególności produktów wywożonych, ilości i wartości, w związku z czym instytucja ta uznała, że nie mogła dokonać odpowiedniej i niezależnej kontroli tych danych i odrzuciła je w całości, wykorzystując fakty dostępne, zgodnie z art. 18 ust. 1 rozporządzenia podstawowego.

80

Wreszcie, należy stwierdzić, że samo powołanie się na naruszenie art. 2 ust. 6a, 8, 9, 10 i 11, art. 3 oraz 6 rozporządzenia podstawowego poza tym, że jest ono zwięzłe, nie wystarcza do wykazania znaczenia dla sprawy zarzutu naruszenia tych przepisów, a w konsekwencji do wykazania jakiejkolwiek niezgodności z prawem zaskarżonego rozporządzenia w tym względzie.

81

W konsekwencji należy oddalić część pierwszą i drugą zarzutu drugiego.

82

W części trzeciej zarzutu drugiego skarżące podnoszą zasadniczo, że odmawiając wykorzystania ich danych w celu ustalenia wartości normalnej, mimo iż zostały one uznane za wiarygodne, Komisja naruszyła art. 18 ust. 1 i 3 rozporządzenia podstawowego i załącznik II pkt 3 do porozumienia antydumpingowego WTO, a także art. 2, 3, art. 6 ust. 6 i 8 oraz art. 9 ust. 4 tego rozporządzenia. Dodają, że Komisja niewystarczająco wyjaśniła powody, dla których nie uwzględniła tych danych w celu ustalenia wartości normalnej.

83

W tym względzie skarżące podnoszą, że Komisja odeszła od swej zwyczajowej praktyki polegającej na posłużeniu się dostępnymi faktami jedynie w okolicznościach, w których dane nie są w pełni możliwe do zweryfikowania i wiarygodne.

84

Podkreślają one, że praktyka ta jest zgodna z orzecznictwem WTO.

85

Twierdzą, że Komisja nie wyjaśniła w wystarczający sposób, dlaczego nie obliczyła wartości normalnej, mimo że dysponowała wiarygodnymi informacjami w tym względzie, jak wynika z motywów 42 i 44 zaskarżonego rozporządzenia.

86

Skarżące podnoszą, że Komisja mogła wykorzystać ich wartość normalną w celu porównania jej z cenami eksportowymi do Unii, ich skonstruowanymi cenami eksportowymi do Unii lub przynajmniej z cenami eksportowymi stosowanymi przez jedynego producenta objętego próbą i współpracującego lub z cenami dostarczonymi przez innych producentów eksportujących, którzy zwrócili się o indywidualne badanie zgodnie z art. 17 ust. 3 rozporządzenia podstawowego, lub przez inne zainteresowane strony.

87

Skarżące dodają, że taki sposób postępowania uwzględniałby fakt, iż współpracowały one w pełni z Komisją przez cały okres dochodzenia, co zresztą zostało podkreślone przez rzeczniczkę praw stron i nie zostało zakwestionowane przez Komisję.

88

Komisja kwestionuje te argumenty.

89

W tym względzie na wstępie, co się tyczy argumentu skarżących, o którym mowa w pkt 87 powyżej, należy zauważyć, że w pierwotnym sprawozdaniu z przesłuchania z dnia 17 września 2019 r. w świetle wysiłków, jakie podjęły skarżące, rzeczniczka praw stron uznała wprawdzie, że zastosowanie wobec skarżących kwalifikacji „niewspółpracujące” w zakresie, w jakim dostarczyły one nieprawdziwe lub wprowadzające w błąd informacje, nie było najlepsze, i w związku z tym wniosła ona o wyjaśnienie w tym względzie przesłanek zastosowania art. 18. Nie zmienia to faktu, że w drugim i ostatnim sprawozdaniu z przesłuchania z dnia 7 lutego 2020 r. ta sama rzecznika praw stron nie poczyniła już żadnych uwag co do powołania się przez Komisję na ten artykuł, wobec czego z tych dwóch dokumentów nie można wyciągnąć żadnego wniosku co do stopnia współpracy skarżących.

90

Co się tyczy rozporządzeń, na których opierają się skarżące dla wykazania istnienia rzekomej praktyki Komisji, polegającej na posłużeniu się dostępnymi faktami jedynie w okolicznościach, w których dane nie są w pełni możliwe do zweryfikowania i wiarygodne, wystarczy oddalić ten argument na podstawie orzecznictwa przytoczonego w pkt 70 powyżej.

91

Co się tyczy porozumienia antydumpingowego WTO, a w szczególności załącznika II do tego porozumienia, jak również odnoszącego się do niego orzecznictwa, które było przedmiotem pytania na piśmie w celu udzielenia odpowiedzi na rozprawie, należy zauważyć, że to w ich świetle należy interpretować w miarę możliwości art. 18 rozporządzenia podstawowego, ponieważ stanowi on transpozycję treści tych przepisów do prawa Unii (zob. podobnie wyrok z dnia 22 maja 2014 r., Guangdong Kito Ceramics i in./Rada, T‑633/11, niepublikowany, EU:T:2014:271, pkt 40).

92

W tym względzie należy podkreślić, że w pkt 7.354 i nast. sprawozdania zespołu orzekającego WTO z dnia 16 listopada 2007 r. Wspólnoty Europejskie – środki antydumpingowe w odniesieniu do łososia hodowlanego (WT/DS 337/R), na które powołują się skarżące, ten zespół orzekający, w ramach odrzucenia przez Wspólnoty Europejskie dowodu dotyczącego ustalenia wartości normalnej, podkreślił, że organ prowadzący dochodzenie powinien był na podstawie art. 6.8 porozumienia antydumpingowego WTO i załącznika II pkt 3 do niego wykorzystać „możliwe do zweryfikowania” informacje, które zostały mu przekazane.

93

Ponadto w sprawie Stany Zjednoczone – Środki antydumpingowe i wyrównawcze dotyczące blach walcowanych z Indii (WT/DS 206/R), na którą również powołują się skarżące, prawdą jest, że w pkt 7.60 i nast. sprawozdania zespół orzekający WTO uznał zasadniczo, że organy dochodzeniowe powinny dążyć do wykorzystania w maksymalnym stopniu danych, które zostały im przekazane przez strony, zważywszy, że jednym z podstawowych celów porozumienia antydumpingowego WTO jako takiego było zapewnienie, aby obiektywne ustalenia były w miarę możliwości dokonywane w oparciu o fakty.

94

Nie zmienia to faktu, że w pkt 7.62 i 7.64 tego samego sprawozdania zespół orzekający WTO uznał, iż nie można było stwierdzić, że organ prowadzący dochodzenie powinien był wykorzystać informacje, które na przykład nie były możliwe do zweryfikowania lub nie zostały przekazane w odpowiednim czasie, lub też że organ ten powinien je wykorzystać niezależnie od związanych z tym trudności.

95

Ponadto, jak podkreśliła Komisja na rozprawie, a skarżące nie zdołały podważyć jej stanowiska, należy zauważyć, że sprawy, których dotyczyły te dwa sprawozdania WTO, różnią się od niniejszej sprawy, ponieważ w tych sprawach zasadnicza trudność napotkana przez organy prowadzące dochodzenie nie była związana, jak w niniejszym przypadku, z ustaleniem ceny eksportowej ze względu na brak przekazania wszystkich wiarygodnych danych dotyczących wywozu, w szczególności rodzajów wywożonych towarów i ich ceny, ale z ustaleniem wartości normalnej.

96

Z obu tych sprawozdań wynika, że o ile co do zasady organ prowadzący dochodzenie powinien starać się wykorzystać przekazane przez strony informacje, które są możliwe do zweryfikowania, o tyle powinien to czynić w możliwym zakresie. Oznacza to, że organ ten może nie brać pod uwagę informacji, które ostatecznie mogą dawać wyniki niepozwalające na dokonanie ustaleń o uzasadnionej dokładności.

97

Tymczasem w kontekście niniejszej sprawy jakiekolwiek ustalenie wartości normalnej byłoby zbędne, ponieważ niemożliwe było ustalenie jakiegokolwiek marginesu dumpingu w braku możliwości ustalenia ceny eksportowej odnoszącej się do skarżących, jak wynika z pkt 56–81 powyżej.

98

Wniosku tego nie podważa argument skarżących, zgodnie z którym możliwe było ustalenie ich wartości normalnej w celu porównania jej ze skonstruowaną ceną eksportową dla innych producentów. Jak bowiem podkreśliła Komisja na rozprawie, zastosowanie takiej metody w braku jakiejkolwiek pewności co do identyczności i ilości typów produktów będących przedmiotem wywozu, jak wynika z pkt 69 powyżej, nieuchronnie skutkowałoby powiązaniem wartości nieodpowiadających, a w konsekwencji asymetrycznych, tak że ostatecznie ustalenia dotyczące marginesu dumpingu nie cechowałyby się uzasadnioną dokładnością.

99

Jeśli chodzi o zarzut dotyczący niewystarczającego uzasadnienia powodów, dla których Komisja nie obliczyła wartości normalnej, należy zauważyć, że Sąd orzekł już, iż uzasadnienie, jakiego wymaga art. 296 TFUE, powinno przedstawiać w sposób jasny i jednoznaczny rozumowanie instytucji, która wydała zaskarżony akt, pozwalając zainteresowanym poznać podstawy podjętej decyzji w celu obrony ich praw, a sądowi dokonać jej kontroli. Nie ma jednak wymogu, by uzasadnienie wyszczególniało wszystkie istotne elementy faktyczne i prawne, ponieważ kwestię, czy uzasadnienie aktu spełnia wymogi art. 296 TFUE, należy oceniać w świetle nie tylko jego treści, ale również jego kontekstu i całości zasad prawnych regulujących daną dziedzinę (zob. wyrok z dnia 10 października 2012 r., Shanghai Biaowu High-Tensile Fastener i Shanghai Prime Machinery/Rada, T‑170/09, niepublikowany, EU:T:2012:531, pkt 126 i przytoczone tam orzecznictwo). Uzasadnienie zaskarżonego rozporządzenia należy oceniać z uwzględnieniem w szczególności informacji przekazanych skarżącej i uwag przedstawionych przez nią w toku postępowania administracyjnego (wyrok z dnia 4 marca 2010 r., Sun Sang Kong Yuen Shoes Factory/Rada, T‑409/06, EU:T:2010:69, pkt 150). W szczególności nie ma wymogu, aby uzasadnienie rozporządzeń antydumpingowych określało poszczególne elementy stanu faktycznego i prawnego, często bardzo liczne i złożone, które stanowią ich przedmiot, jeżeli rozporządzenia te wchodzą w ramy systemowe ogółu środków, których są elementem. W tym względzie wystarczy, aby rozumowanie instytucji zawarte w rozporządzeniach zostało przedstawione w sposób jasny i jednoznaczny (zob. podobnie wyrok z dnia 15 października 1998 r., Industrie des poudres sphériques/Rada, T‑2/95, EU:T:1998:242, pkt 357).

100

W tym względzie należy zauważyć, że wbrew temu, co twierdzą skarżące, uzasadnienie podane przez Komisję w zaskarżonym rozporządzeniu pozwala zrozumieć powody, dla których uważa ona, że dane dotyczące wartości normalnej nie stanowią połowy informacji niezbędnych do ustalenia marginesu dumpingu.

101

Jak wskazała bowiem w sposób jasny i jednoznaczny Komisja w motywie 42 zaskarżonego rozporządzenia, określenie wartości normalnej nie miało znaczenia w niniejszej sprawie, ponieważ informacje przekazane w celu ustalenia ceny eksportowej, która stanowi podstawowy element obliczenia marginesu dumpingu, nie były wiarygodne, gdyż nie mogły zostać zweryfikowane.

102

Ponadto należy stwierdzić, że uzasadnienie to pozwoliło skarżącym zrozumieć powody, dla których Komisja w niniejszym przypadku nie ustaliła odnoszącej się do nich wartości normalnej i zakwestionować zgodność z prawem takiej decyzji, jak wynika z argumentów podniesionych w szczególności w ramach niniejszego zarzutu. Takie uzasadnienie pozwala również sądowi Unii przeprowadzić kontrolę zgodności z prawem zaskarżonego rozporządzenia.

103

Wreszcie, z tych samych powodów co przedstawione w pkt 80 powyżej należy oddalić podnoszone naruszenie art. 2, 3, art. 6 ust. 6 i 8 oraz art. 9 ust. 4 rozporządzenia podstawowego.

104

Z powyższego wynika, że należy oddalić część trzecią zarzutu drugiego, a w konsekwencji zarzut drugi w całości.

[…]

Z powyższych względów

SĄD (pierwsza izba)

orzeka, co następuje: