1)

Czy w przypadku naruszenia wzoru wspólnotowego sąd krajowy rozpoznający sprawę naruszenia w ramach jurysdykcji międzynarodowej ustalonej zgodnie z art. 82 ust. 5 rozporządzenia nr 6/2002 (1) na podstawie miejsca, w którym nastąpiło naruszenie, może stosować prawo krajowe państwa członkowskiego, w którym znajduje się ten sąd (lex fori), do roszczeń dodatkowych dotyczących terytorium tego państwa członkowskiego?

2)

W przypadku udzielenia odpowiedzi przeczącej na pytanie pierwsze: Czy „pierwotne miejsce naruszenia” w rozumieniu wyroku Trybunału w sprawach C-24/16 i C-25/16 (Nintendo/BigBen) (2) służące do określenia prawa mającego zastosowanie do roszczeń dodatkowych na podstawie art. 8 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 864/2007 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 11 lipca 2007 r. dotyczącego prawa właściwego dla zobowiązań pozaumownych („Rzym II”) (zwanego dalej „rozporządzeniem Rzym II”) (3) może być położone również w państwie członkowskim, w którym mieszkają konsumenci, do których skierowana jest reklama internetowa, i w którym wprowadza się do obrotu przedmioty naruszające wzór w rozumieniu art. 19 rozporządzenia nr 6/2002, jeżeli kwestionowane jest tylko oferowanie i wprowadzanie do obrotu w danym państwie członkowskim i to również wówczas, gdy oferty internetowe stanowiące podstawę takiego oferowania i wprowadzania do obrotu stosowane były także w innym państwie członkowskim?