1)

Artykuł 7 ust. 1 rozporządzenia Rady (WE) nr 423/2007 z dnia 19 kwietnia 2007 r. dotyczącego środków ograniczających wobec Iranu w związku z art. 1 lit. h) i j) rozporządzenia nr 423/2007, art. 16 ust. 1 rozporządzenia Rady (UE) nr 961/2010 z dnia 25 października 2010 r. w sprawie środków ograniczających wobec Iranu i uchylającego rozporządzenie (WE) nr 423/2007 w świetle art. 1 lit. h) i j) rozporządzenia nr 961/2010 oraz art. 23 ust. 1 rozporządzenia Rady (UE) nr 267/2012 z dnia 23 marca 2012 r. w sprawie środków ograniczających wobec Iranu i uchylającego rozporządzenie (UE) nr 961/2010 w związku z art. 1 lit. j) i k) rozporządzenia nr 267/2012 należy interpretować w ten sposób, że stoją one na przeszkodzie zastosowaniu wobec zamrożonych środków finansowych lub zasobów gospodarczych w ramach wspólnej polityki zagranicznej i bezpieczeństwa, bez uzyskania uprzedniego zezwolenia właściwego organu krajowego, środków zabezpieczających, które ustanawiają na rzecz danego wierzyciela prawo do zaspokojenia wierzytelności z pierwszeństwem przed innymi wierzycielami, nawet jeśli tego rodzaju środki nie powodują wyjścia składników majątkowych z majątku dłużnika.

2)

Okoliczność, że podstawa prawna wierzytelności podlegającej odzyskaniu od osoby lub podmiotu, których środki finansowe lub zasoby gospodarcze zostały zamrożone, nie jest związana z irańskim programem jądrowym i pocisków balistycznych, a zaistniała przed przyjęciem rezolucji Rady Bezpieczeństwa Narodów Zjednoczonych 1737 (2006) z dnia 23 grudnia 2006 r., nie ma znaczenia dla udzielenia odpowiedzi na pierwsze pytanie prejudycjalne.