Sprawa T‑305/19

Welmax + sp. z o.o. sp.k.

przeciwko

Urzędowi Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej

Wyrok Sądu (dziewiąta izba) z dnia 8 lipca 2020 r.

Znak towarowy Unii Europejskiej – Postępowanie w sprawie sprzeciwu – Rejestracja międzynarodowa wskazująca Unię Europejską – Słowny znak towarowy welmax – Wcześniejszy słowny unijny znak towarowy valmex – Termin do wniesienia odwołania do izby odwoławczej – Przekroczenie terminu – Rozpoczęcie biegu terminu – Doręczenie – Dowód doręczenia przesyłką poleconą – Powiadomienie dokonane za pomocą środków elektronicznych – Niedochowanie obowiązku uiszczenia opłaty za odwołanie w terminie – Odwołanie uznane za niewniesione – Zakres wezwań do uzupełnienia braków – Artykuł 68 ust. 1 rozporządzenia (UE) 2017/1001 – Artykuł 23 i art. 56–58 rozporządzenia delegowanego (UE) 2018/625

Znak towarowy Unii Europejskiej – Postępowanie odwoławcze – Termin do wniesienia odwołania i jego forma – Uiszczenie opłaty za odwołanie po upływie wyznaczonego terminu – Odwołanie uznane za niewniesione – Wezwanie do uzupełnienia braków wysłane po upływie terminu – Zakres

[rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady 2017/1001, art. 68 ust. 1, art. 104,105; rozporządzenie Komisji 2018/625, art. 23 ust. 1 lit. c), art. 23 ust. 3]

(zob. pkt 65, 71–77)

Streszczenie

W wyroku z dnia 8 lipca 2020 r., Welmax +/EUIPO – Valmex Medical Imaging (welmax) (T‑305/19), Sąd oddalił skargę wniesioną na decyzję Izby Odwoławczej Urzędu Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO), na mocy której Izba Odwoławcza odrzuciła wniesione przez Welmax + (zwaną dalej „skarżącą”) odwołanie, które zostało uznane za niewniesione z powodu nieuiszczenia opłaty w przepisanym terminie.

W niniejszej sprawie decyzją z dnia 4 lipca 2018 r. Wydział Sprzeciwów odmówił przyznania ochrony w Unii rejestracji międzynarodowej słownego znaku towarowego welmax dokonanej na rzecz skarżącej dla określonych towarów. W następstwie wystosowanej przez skarżącą wiadomości elektronicznej z dnia 20 września 2018 r., w której informowała ona EUIPO, że wciąż nie otrzymała decyzji Wydziału Sprzeciwów, EUIPO przekazało skarżącej tę decyzję w wiadomości elektronicznej z dnia 21 września 2018 r. Pismem, które wpłynęło do EUIPO w dniu 26 października 2018 r., skarżąca wniosła odwołanie od wspomnianej decyzji. Opłata za to odwołanie wpłynęła jednak do EUIPO dopiero w dniu 24 grudnia 2018 r. Izba Odwoławcza EUIPO odrzuciła zatem odwołanie, uznawszy je za niewniesione z uwagi na to, że opłata za odwołanie została uiszczona z opóźnieniem.

Przede wszystkim Sąd przypomniał, że uiszczenie opłaty jest wymagane do tego, by odwołanie zostało uznane za wniesione, w związku z czym owa płatność powinna być dokonana w terminie dwóch miesięcy od daty doręczenia zaskarżanej decyzji. Sąd zauważył następnie, że w niniejszej sprawie dwumiesięczny termin do wniesienia opłaty za odwołanie, który rozpoczął swój bieg w dniu 21 września 2018 r., upłynął w dniu 21 listopada 2018 r. Stwierdził on zatem, że opłata za odwołanie, która wpłynęła w dniu 24 grudnia 2018 r., została uiszczona z opóźnieniem.

W tym względzie Sąd zauważył, że możliwości uzupełnienia braków mające na celu uniknięcie niedopuszczalności odwołania, o których mowa w art. 23 ust. 1 lit. c) rozporządzenia delegowanego 2018/625 ( 1 ), nie przewidują przypadku nieuiszczenia opłaty za odwołanie. Zgodnie bowiem z art. 23 ust. 3 tego rozporządzenia, jeżeli opłata za odwołanie została uiszczona po upływie wyznaczonego terminu, odwołanie uznaje się za niewniesione bez możliwości uzupełnienia tego braku w inny sposób niż w drodze restitutio in integrum, które podlega szczególnemu uregulowaniu art. 104 rozporządzenia 2017/1001 ( 2 ). Tymczasem skarżąca nie wystąpiła z wnioskiem o przywrócenie stanu poprzedniego.

Ponadto Sąd wskazał, że tylko zaistnienie nieprzewidywalnych okoliczności lub siły wyższej czy też usprawiedliwionego błędu – na które skarżąca nie powoływała się – mogłyby uzasadnić brak wniesienia opłaty za odwołanie w przepisanym terminie. Dodatkowo Sąd podkreślił, że zadaniem EUIPO nie jest przypominanie skarżącej o wniesieniu opłaty w terminie.

W konsekwencji Sąd orzekł, że Izba Odwoławcza słusznie uznała odwołanie skarżącej za niewniesione, stwierdzając, że opłata za odwołanie, która wpłynęła w dniu 24 grudnia 2018 r., została uiszczona z opóźnieniem.

( 1 ) Rozporządzenie delegowane Komisji (UE) 2018/625 z dnia 5 marca 2018 r. uzupełniające rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001 w sprawie znaku towarowego Unii Europejskiej oraz uchylającego rozporządzenie delegowane (UE) 2017/1430 (Dz.U. 2018, L 104, s. 1).

( 2 ) Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001 z dnia 14 czerwca 2017 r. w sprawie znaku towarowego Unii Europejskiej (Dz.U. 2017, L 154, s. 1).