1)

Klauzulę 5 porozumienia ramowego w sprawie pracy na czas określony, zawartego w dniu 18 marca 1999 r., stanowiącego załącznik do dyrektywy Rady 1999/70/WE z dnia 28 czerwca 1999 r. dotyczącej Porozumienia ramowego w sprawie pracy na czas określony, zawartego przez Europejską Unię Konfederacji Przemysłowych i Pracodawców (UNICE), Europejskie Centrum Przedsiębiorstw Publicznych (CEEP) oraz Europejską Konfederację Związków Zawodowych (ETUC) należy interpretować w ten sposób, że do sądu krajowego należy dokonanie oceny, zgodnie z całością mających zastosowanie norm prawa krajowego, czy przepisy krajowe przewidujące zmianę zaszeregowania danej kategorii członków personelu tymczasowego, ze względu na zastąpienie statusu członka personelu statutowego do zadań doraźnych statusem członka zastępującego personelu statutowego i ze względu na ewentualne powołanie tych pracowników na czas nieokreślony po zakończeniu postępowań w sprawie naboru mających na celu obsadzenie w sposób ostateczny stanowisk zajmowanych tymczasowo przez tych ostatnich pracowników stanowią odpowiednie środki w celu zapobiegania wynikającym z wykorzystywania kolejnych umów o pracę lub stosunków pracy zawieranych na czas określony i w stosownym przypadku karania tych nadużyć lub też stanowią równoważne rozwiązanie prawne w rozumieniu tego postanowienia. Gdyby tak nie było, do tego sądu należy zweryfikowanie, czy w mających zastosowanie przepisach krajowych istnieją inne skuteczne środki w celu zapobiegania tym nadużyciom i ich karania.

2)

Klauzulę 5 porozumienia ramowego w sprawie pracy na czas określony, zawartego w dniu 18 marca 1999 r., stanowiącego załącznik do dyrektywy Rady 1999/70/WE należy interpretować w ten sposób, że nie stoi ona na przeszkodzie przepisom krajowym, które zastrzegają jedynie dla pracowników mających status członków personelu statutowego do zadań doraźnych możliwość zastąpienia tego statusu statusem członka zastępującego personelu statutowego, w sytuacji gdy to zastąpienie stanowi odpowiedni środek w celu zapobiegania nadużyciom wynikającym z wykorzystywania kolejnych umów o pracę lub stosunków pracy zawieranych na czas określony i ewentualnie karania tych nadużyć lub równoważne rozwiązanie prawne w rozumieniu tego przepisu, jeżeli w krajowym porządku prawnym istnieją inne skuteczne środki w celu zapobiegania takim nadużyciom i ich ukarania wobec pracowników zatrudnionych na czas określony, którzy nie należą do kategorii członków personelu statutowego do zadań doraźnych, czego zweryfikowanie należy do sądu krajowego.