29.11.2021 |
PL |
Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej |
C 481/10 |
Wyrok Trybunału (czwarta izba) z dnia 6 października 2021 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Curtea de Apel Constanţa – Rumunia) – TS, UT, VU / Casa Naţională de Asigurări de Sănătate, Casa de Asigurări de Sănătate Constanţa
(Sprawa C-538/19) (1)
(Odesłanie prejudycjalne - Zabezpieczenie społeczne - Ubezpieczenie zdrowotne - Rozporządzenie (WE) nr 883/2004 - Artykuł 20 ust. 1 i 2 - Świadczenia opieki zdrowotnej udzielane w państwie członkowskim innym niż państwo miejsca zamieszkania ubezpieczonego - Uprzednie zezwolenie - Przesłanki - Wymóg przedstawienia zaświadczenia lekarza krajowego publicznego systemu ubezpieczenia zdrowotnego zalecającego dane leczenie - Przepisanie w ramach drugiej opinii lekarskiej, wydanej w państwie członkowskim innym niż państwo miejsca zamieszkania ubezpieczonego, alternatywnego leczenia, którego zaletą jest to, że nie powoduje niepełnosprawności - Pełny zwrot kosztów tego alternatywnego leczenia - Swoboda świadczenia usług - Artykuł 56 TFUE)
(2021/C 481/13)
Język postępowania: rumuński
Sąd odsyłający
Curtea de Apel Constanţa
Strony w postępowaniu głównym
Wnoszący odwołanie: TS, UT, VU
Strona przeciwna: Casa Naţională de Asigurări de Sănătate, Casa de Asigurări de Sănătate Constanţa
Sentencja
Artykuł 20 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 883/2004 z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego, zmienionego rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 988/2009 z dnia 16 września 2009 r. w związku z art. 56 TFUE należy interpretować w ten sposób, że ubezpieczony, który poddał się w państwie członkowskim innym niż państwo jego zamieszkania leczeniu, które należy do świadczeń przewidzianych w ustawodawstwie państwa członkowskiego miejsca zamieszkania, jest uprawniony do pełnego zwrotu kosztów tego leczenia, z zastrzeżeniem warunków przewidzianych we wspomnianym rozporządzeniu, jeżeli ubezpieczony ten nie mógł uzyskać zezwolenia właściwej instytucji zgodnie z art. 20 ust. 1 tegoż rozporządzenia, ponieważ, jakkolwiek lekarz należący do systemu ubezpieczenia zdrowotnego państwa członkowskiego miejsca zamieszkania potwierdził diagnozę i konieczność pilnego leczenia, to przepisał on inne leczenie niż to, które ubezpieczony wybrał na podstawie drugiej opinii lekarskiej wydanej przez lekarza innego państwa członkowskiego i które – w przeciwieństwie do pierwszego zaleconego leczenia – nie powodowało niepełnosprawności.