1)

Artykuł 12 ust. 1 lit. a) człon drugi dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2011/95/UE z dnia 13 grudnia 2011 r. w sprawie norm dotyczących kwalifikowania obywateli państw trzecich lub bezpaństwowców jako beneficjentów ochrony międzynarodowej, jednolitego statusu uchodźców lub osób kwalifikujących się do otrzymania ochrony uzupełniającej oraz zakresu udzielanej ochrony należy interpretować w ten sposób, że w celu ustalenia, czy ochrona lub pomoc Agencji Narodów Zjednoczonych dla Pomocy Uchodźcom Palestyńskim na Bliskim Wschodzie (UNRWA) ustały, należy wziąć pod uwagę, w ramach indywidualnej oceny wszystkich istotnych okoliczności rozpatrywanej sytuacji, wszystkie sektory strefy działania UNRWA, na których terytoria bezpaństwowiec pochodzenia palestyńskiego po opuszczeniu przez niego tej strefy ma konkretną możliwość wjazdu i bezpiecznego tam przebywania.

2)

Artykuł 12 ust. 1 lit. a) człon drugi dyrektywy 2011/95 należy interpretować w ten sposób, że nie można uznać, iż ochrona lub pomoc UNRWA ustała, gdy bezpaństwowiec pochodzenia palestyńskiego opuścił strefę działania UNRWA, wyjeżdżając z sektora tej strefy, w którym jego bezpieczeństwo osobiste było poważnie zagrożone i w którym agencja ta nie była w stanie zapewnić temu bezpaństwowcowi ochrony lub pomocy, po pierwsze, jeśli udał się on dobrowolnie do tego sektora z innego sektora wspomnianej strefy, w którym jego bezpieczeństwo osobiste nie było poważnie zagrożone i w którym mógł korzystać z ochrony lub pomocy tej agencji, a po drugie, jeśli nie mógł racjonalnie oczekiwać na podstawie konkretnych informacji, jakimi dysponował, uzyskania ochrony lub pomocy UNRWA w sektorze, do którego się udał, lub możliwości powrotu w krótkim czasie do sektora, z którego przybył, czego sprawdzenie należy do sądu odsyłającego.