1)

Artykuł 274 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/138/WE z dnia 25 listopada 2009 r. w sprawie podejmowania i prowadzenia działalności ubezpieczeniowej i reasekuracyjnej (wypłacalność II), zmienionej dyrektywą Parlamentu Europejskiego i Rady 2013/58/UE z dnia 11 grudnia 2013 r., należy interpretować w ten sposób, że decyzja właściwego organu o cofnięciu udzielonego zakładowi ubezpieczeń zezwolenia na prowadzenie działalności ubezpieczeniowej i o powołaniu tymczasowego likwidatora dla tego zakładu może stanowić „decyzję o otwarciu [wszczęciu] postępowania likwidacyjnego w odniesieniu do zakładu ubezpieczeń” w rozumieniu tego artykułu tylko wtedy, gdy zgodnie z prawem państwa członkowskiego siedziby danego zakładu ubezpieczeń ów tymczasowy likwidator jest uprawniony do upłynnienia aktywów danego zakładu ubezpieczeń i do podziału uzyskanych z nich dochodów między jego wierzycieli, względnie gdy cofnięcie owemu zakładowi zezwolenia powoduje automatycznie wszczęcie postępowania likwidacyjnego bez konieczności wydania odpowiedniej formalnej decyzji przez odrębny organ.

2)

Artykuł 274 dyrektywy 2009/138, zmienionej dyrektywą 2013/58, należy interpretować w ten sposób, że jeżeli nie są spełnione przesłanki wymagane do tego, by decyzja o cofnięciu zezwolenia na prowadzenie działalności ubezpieczeniowej przez zakład ubezpieczeń i o powołaniu tymczasowego likwidatora dla tego zakładu ubezpieczeń stanowiła „decyzję o otwarciu [wszczęciu] postępowania likwidacyjnego w odniesieniu do zakładu ubezpieczeń” w rozumieniu tego artykułu, wspomniany artykuł nie ustanawia obowiązku stosowania przez sądy innych państw członkowskich prawa państwa członkowskiego siedziby danego zakładu ubezpieczeń, które przewiduje zawieszenie wszelkich postępowań sądowych wszczętych przeciwko temu zakładowi ubezpieczeń.