Skarga wniesiona w dniu 5 lipca 2018 r. – Altice Europe / Komisja

(Sprawa T-425/18)

(2018/C 341/31)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Altice Europe NV (Amsterdam, Niderlandy) (przedstawiciele: adwokaci R. Allendesalazar Corcho i H. Brokelmann)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—

stwierdzenie nieważności art. 1, 2, 3 i 4 decyzji Komisji C(2018) 2418 final z dnia 24 kwietnia 2018 r., w której Komisja nałożyła grzywnę za dokonanie koncentracji z naruszeniem art. 4 ust. 1 i art. 7 ust. 1 rozporządzenia Rady (WE) nr 139/2004 (1) (sprawa M.7993 — Altice/PT Portugal, postępowanie z art. 14 ust. 2);

—	tytułem żądania ewentualnego – wykonanie nieograniczonego prawa orzekania poprzez znaczące obniżenie kwot grzywien nałożonych w art. 3 i 4 decyzji oraz

—	w każdym wypadku – obciążenie Komisji kosztami postępowania

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi pięć zarzutów.

Zarzut pierwszy dotyczy tego, że naruszone zostały art. 4 ust. 1 i art. 7 ust. 1 rozporządzenia nr 139/2004 oraz zasada legalności i zasada domniemania niewinności, ponieważ zaskarżona decyzja stosuje pojęcie „wykonania” koncentracji w sposób wykraczający poza jego zakres i znaczenie.

—

Skarżąca podnosi, że „wykonanie” koncentracji w rozumieniu art. 4 ust. 1 i art. 7 ust. 1 rozporządzenia nr 139/2004 wymaga czegoś więcej niż „możliwość wywierania decydującego wpływu” na przedsiębiorcę i że żaden z elementów przywołanych w zaskarżonej decyzji nie jest równoznaczny z wykonaniem. Skarżąca podnosi następnie, że poprzez nadmierne rozszerzenia zakresu pojęcia „wykonania” zaskarżona decyzja narusza zasadę legalności wyrażoną w art. 49 ust. 1 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej i art. 7 europejskiej Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności, a także domniemanie niewinności zagwarantowane w art. 48 ust. 1 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej i w art. 6 ust. 2 europejskiej Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności.

Zarzut drugi dotyczy naruszenia przez Komisję prawa i popełnienia przez nią błędu w ocenie, ponieważ zaskarżona decyzja stwierdza, że skarżąca nabyła wyłączną kontrolę nad PT Portugal.

—	Zaskarżona decyzja narusza prawo i zawiera błąd w ocenie, ponieważ stwierdza, że skarżąca nabyła wyłączną kontrolę nad PT Portugal i dokonała koncentracji poprzez nabycie wyłącznej kontroli nad PT Portugal.

Zarzut trzeci dotyczy naruszenia przez Komisję prawa i popełnienia przez nią błędu w ocenie poprzez stwierdzenie istnienia naruszenia art. 4 ust. 1 i art. 7 ust. 1 rozporządzenia nr 139/2004.

—

Wstępne porozumienia zawarte w umowie kupna-sprzedaży mają charakter pomocniczy i nie są równoznaczne z wykonaniem koncentracji. Co więcej, skarżąca nie wywierała decydującego wpływu na PT Portugal przed zamknięciem transakcji. Komisja nie miała rozsądnych podstaw, aby w oparciu o siedem kwestii, o których jest mowa w pkt 4.2.1 zaskarżonej decyzji, stwierdzić sprawowanie przez skarżącą skutecznej kontroli nad PT Portugal. Wreszcie, zaskarżona decyzja narusza prawo i zawiera błąd w ocenie, ponieważ stwierdza, że przekazanie informacji skarżącej przemawia za stwierdzeniem sprawowania kontroli.

Zarzut czwarty dotyczy naruszenia przez Komisję zasady ne bis in idem, zasady proporcjonalności, zakazu podwójnego karania i podnosi zarzut niezgodności z prawem w odniesieniu do art. 4 ust. 1 i art. 14 ust. 2 lit. a) rozporządzenia nr 139/2004.

—

Poprzez nałożenie na tego samego sprawcę dwóch grzywien za to samo zachowanie na podstawie dwóch przepisów prawa, które chronią ten sam interes prawny, zaskarżona decyzja narusza zasadę ne bis in idem wyrażoną w art. 50 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej i w art. 4 ust. 1 protokołu nr 7 do europejskiej Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności, zasadę proporcjonalności wyrażoną w art. 49 ust. 3 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej i zakaz podwójnego karania zakorzeniony w ogólnych zasadach wspólnych dla systemów prawnych państw członkowskich. Zarzut niezgodności z prawem zostaje podniesiony zgodnie z art. 277 TFUE w odniesieniu do art. 4 ust. 1 i art. 14 ust. 2 lit. a) rozporządzenia nr 139/2004 umożliwiających Komisji dwukrotne ukaranie tego samego sprawcy za jedno zachowanie ukarane już na podstawie art. 7 ust. 1 i art. 14 ust. 2 lit. b) rozporządzenia nr 139/2004.

Zarzut piąty dotyczy tego, że grzywny są niezgodne z prawem i naruszają zasadę proporcjonalnego obniżania grzywien.

—

Zaskarżona decyzja narusza art. 14 ust. 2 rozporządzenia nr 139/2004, ponieważ nakłada na skarżącą grzywny pomimo braku jakiegokolwiek umyślnego lub nieumyślnego naruszenia celów unijnych przepisów dotyczących kontroli łączenia przedsiębiorstw. Zaskarżona decyzja narusza art. 296 TFUE i art. 41 ust. 2 Karty praw podstawowych Unii europejskiej ze względu na brak uzasadnienia wysokości grzywien. Zaskarżona decyzja narusza ponadto zasadę proporcjonalności, ponieważ nakłada drugą grzywnę na podstawie art. 14 ust. 2 lit. a) rozporządzenia nr 139/2004 za to samo zachowanie, które zostało już ukarane na podstawie art. 14 ust. 2 lit. b) rozporządzenia nr 139/2004. Wreszcie, grzywny naruszają zasadę proporcjonalności, ponieważ zaskarżona decyzja nie uwzględnia w sposób należyty istotnych okoliczności przy ustalaniu ich wysokości.

(1) Rozporządzenie Rady (WE) nr 139/2004 z dnia 20 stycznia 2004 r. w sprawie kontroli koncentracji przedsiębiorstw (rozporządzenie WE w sprawie kontroli łączenia przedsiębiorstw) (Dz.U. 2004, L 24, s. , wyd. spec. w jęz. polskim, rozdz. 8, t. 3, s. 40)