—

stwierdzenie nieważności decyzji Rady (WPZiB) 2018/333 z dnia 5 marca 2018 r. ( 1 ) oraz rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) 2018/326 z dnia 5 marca 2018 r. ( 2 ) w zakresie, w jakim akty te dotyczą skarżącego; oraz

—

obciążenie Rady kosztami postępowania.

1.

Zarzut pierwszy dotyczy tego, że skarżący nie spełnia kryteriów wymaganych, aby w rozpatrywanym okresie umieścić jego nazwisko w wykazie. Rada Unii Europejskiej nie uwzględniła należycie wszystkich przedstawionych jej dokumentów – rozpatrując przy tym bardzo wybiorczo te dokumenty, które uwzględniła. Podniesione na poparcie tego zarzutu argumenty są następujące: skarżący został objęty jedynie dochodzeniem wstępnym, które utknęło w fazie stagnacji, i oczywiście nie jest wystarczające, aby spełnić rozpatrywane kryterium; dokumenty, na jakich oparła się Rada w celu utrzymania nazwiska skarżącego w wykazie, są całkowicie niewystarczające, wzajemnie sprzeczne i fałszywe oraz nie zostały wykazane za pomocą żadnego dowodu.

2.

Zarzut drugi dotyczy tego, że Rada popełniła oczywiste błędy w ocenie w ramach nałożenia spornych środków na skarżącego. Rada popełniła oczywisty błąd, ponownie wskazując nazwisko skarżącego – pomimo oczywistej rozbieżności między „uzasadnieniem umieszczenia nazwiska w wykazie” a istotnymi kryteriami umieszczenia w wykazie. Ponadto, podniesione na poparcie zarzutu pierwszego argumenty są także ważne w odniesieniu do zarzutu drugiego.

3.

Zarzut trzeci dotyczy tego, że Rada nie przestrzegała obowiązku uzasadnienia. Rada nie wskazała szczególnych i konkretnych przyczyn umieszczenia nazwiska skarżącego w wykazie. „Uzasadnienie” przedstawione w szóstej decyzji zmieniającej i w szóstym rozporządzeniu zmieniającym (zwanych dalej „szóstymi aktami zmieniającymi”) w celu umieszczenia nazwiska skarżącego w wykazie jest (nie tylko błędne), lecz również stereotypowe, nieodpowiednie i nieadekwatnie zindywidualizowane.

4.

Zarzut czwarty dotyczy naruszenia prawa skarżącego do obrony lub faktu, że ten ostatni został pozbawiony skutecznej ochrony sądowej. Między innymi, Rada nie przeprowadziła odpowiednich konsultacji ze skarżącym przed ponownym umieszczeniem jego nazwiska w wykazie, a skarżący nie mógł skorzystać ze sprawiedliwej i słusznej możliwości skorygowania błędu lub wskazania dowodów dotyczących jego sytuacji osobistej. Radzie ani skarżącemu nigdy nie przedstawiono istotnych, wiarygodnych lub konkretnych dowodów mogących uzasadnić nałożenie środków ograniczających.

5.

Zarzut piąty dotyczy tego, że Rada nie dysponuje odpowiednią podstawą prawną, aby uzasadnić szóste akty zmieniające. Podniesione na poparcie tego zarzutu argumenty są następujące: (a) szósta decyzja zmieniająca nie spełnia przesłanek umożliwiających Radzie oparcie się na art. 29 TUE. Między innymi: (i) Rada wyraźnie podniosła cele, które stanowią jedynie zwykłe twierdzenia; (ii) podstawa prawna nie wykazuje żadnego wystarczającego związku z odpowiednim poziomem kontroli sądowej wymaganym w niniejszych okolicznościach; (iii) nałożenie środków ograniczających faktycznie wspiera i uzasadnia zachowanie nowego reżimu ukraińskiego, który sam narusza prawo do obrony i państwo prawa, jak również w sposób systematyczny narusza prawa człowieka; (b) przesłanki umożliwiające Radzie oparcie się na art. 215 TFUE nie są spełnione, ponieważ nie przyjęto żadnej ważnej decyzji na mocy tytułu V, rozdział 2 TUE; (c) nie istnieje wystarczający związek umożliwiający powołanie się na art. 215 TFUE wobec skarżącego.

6.

Zarzut szósty dotyczy tego, że Rada dopuściła się nadużycia władzy. Rzeczywisty cel Rady związany z przyjęciem szóstych aktów zmieniających polega w istocie na uzyskaniu poparcia aktualnego reżimu ukraińskiego (tak aby Ukraina rozwijała ściślejsze więzi z Unią), a nie odpowiada natomiast celom ani uzasadnieniu wskazanym w szóstych aktach zmieniających. Kryteria umieszczenia w wykazie stanowią absolutne i nadzwyczajne delegowanie uprawnień wpisujące się w zamierzony przez Radę cel.

7.

Zarzut siódmy dotyczy tego, że przysługujące skarżącemu na podstawie art. 17 ust. 1 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej prawo własności zostało naruszone w szczególności ze względu na to, że środki ograniczające stanowią bezzasadne i nieproporcjonalne ograniczenie tego prawa własności, między innymi ponieważ: (i) nic nie wskazuje na to, że środki finansowe, jakie miały zostać sprzeniewierzone, zostały transferowane za granicę; (ii) zamrożenie wszystkich aktywów skarżącego nie jest ani niezbędne, ani odpowiednie, ponieważ na chwilę obecną organy ukraińskie wyliczyły kwotę strat podnoszonych przez nie w ramach toczących się aktualnie przeciwko skarżącemu postępowań karnych.