—

stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji w zakresie, w jakim zostały w niej wykluczone z finansowania Unii określone wydatki Republiki Greckiej na łączną kwotę (brutto) 17869131,75 EUR (wpływ na budżet 14857076,98 EUR), które zostały poniesione i zadeklarowane w ramach EFRROW w związku ze środkami 125A, 321 i 322 (kwota brutto 15631043,52 EUR i wpływ na budżet 12618988,75 EUR) i ze środkiem 123A (kwota 2238088,23 EUR), jak również wydatki w wysokości 588103,59 EUR, które zostały poniesione w ramach EFRG w następstwie środka kontroli transakcji w latach budżetowych 2011–2014, oraz

—

obciążenie pozwanej kosztami poniesionymi przez Republikę Grecką.

1.

Zarzut pierwszy jest oparty na błędnej wykładni i błędnym zastosowaniu przypadku przewidzianego w art. 52 ust. 4 rozporządzenia (UE) nr 1306/2013, dotyczącego przekroczenia przez Komisję kompetencji ratione temporis do nałożenia spornych korekt finansowych oraz błędu w ocenie okoliczności faktycznych popełnionego przez Komisję przy ustalaniu podstawy obliczenia spornej korekty.

2.

W zarzucie drugim strona skarżąca powołuje się, posiłkowo, na naruszenie zasad ne bis in idem, pewności prawa, dobrej administracji, uzasadnionych oczekiwań państwa członkowskiego i proporcjonalności.

3.

Zarzut trzeci jest oparty na naruszeniu przepisów art. 71 ust. 2 i art. 75 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1698/2005 ( 2 ), art. 43 rozporządzenia (WE) nr 1974/2006 ( 3 ), postanowień krajowego Programu rozwoju obszarów wiejskich zatwierdzonego przez Komisję (PROW 2007–2013), jak również art. 24 ust. 2 lit. b) rozporządzenia (UE) nr 65/2011 ( 4 ), na braku podstawy prawnej i uzasadnienia, jak również na błędzie w ocenie okoliczności faktycznych w odniesieniu do nałożonej ryczałtowej korekty finansowej w wysokości 10 %, mimo że instytucja zarządzająca wykonała w pełni swoje kompetencje zgodnie z prawem.

4.

W zarzucie czwartym, podniesionym posiłkowo w stosunku do zarzutu trzeciego, strona skarżąca powołuje się na naruszenie zasad proporcjonalności, uzasadnionych oczekiwań państwa członkowskiego i wytycznych zawartych w dokumentach VI/5330/1997 i C(2015) 3675 z dnia 8 czerwca 2015 r., oraz na niewystarczające uzasadnienie w odniesieniu do stawki 10 % zastosowanej korekty finansowej.

5.

Zarzut piąty dotyczy naruszenia art. 24 ust. 2 rozporządzenia (UΕ) nr 65/2011, błędu w ocenie okoliczności faktycznych i niewystarczającego uzasadnienia w odniesieniu do domniemanych uchybień w zakresie oceny wniosków o przyznanie pomocy, jakich miała się dopuścić instytucja zarządzająca, jak również domniemanego braku kontroli zarządczej w odniesieniu do prac w zakresie oceny, ale także naruszenia zasady proporcjonalności.

6.

Zarzut szósty jest oparty na naruszeniu art. 24 ust. 1 i 2 rozporządzenia (UE) nr 65/2011, zasady proporcjonalności, na błędzie w ocenie okoliczności faktycznych i na niewystarczającym uzasadnieniu w odniesieniu do domniemanego braku oceny rozsądnego charakteru wydatków.

7.

Zgodnie z zarzutem siódmym należy stwierdzić nieważność korekty finansowej zastosowanej w odniesieniu do lat budżetowych 2011–2013, ponieważ jest ona pozbawiona podstawy prawnej; w szczególności w odniesieniu do roku 2013 jest ona sprzeczna z zasadą dobrej administracji.

8.

W zarzucie ósmym, który składa się z pięciu odrębnych części, strona skarżąca twierdzi, że sporna korekta została nałożona wskutek błędu Komisji w ocenie okoliczności faktycznych z całkowitym pominięciem uzasadnienia i z naruszeniem prawa do obrony przysługującego Republice Greckiej.