1

W swoim odwołaniu spółka Hércules Club de Fútbol SAD (zwana dalej „Hércules CF”) wnosi o uchylenie postanowienia prezesa Sądu Unii Europejskiej z dnia 22 marca 2018 r., Hércules Club de Fútbol/Komisja (T‑766/16 R, niepublikowanego, zwanego dalej „zaskarżonym postanowieniem”, EU:T:2018:170), w którym oddalił on jej wniosek o zawieszenie wykonania decyzji Komisji (UE) 2017/365 z dnia 4 lipca 2016 r. w sprawie pomocy państwa SA.36387 (2013/C) (ex 2013/NN) (ex 2013/CP) wdrożonej przez Hiszpanię na rzecz Valencia Club de Fútbol [SAD], Hércules Club de Fútbol [SAD] i Elche Club de Fútbol [SAD] (Dz.U. 2017, L 55, s. 12, zwanej dalej „sporną decyzją”).

2

Wnosząca odwołanie Hércules CF jest założonym w 1922 r. hiszpańskim zawodowym klubem piłkarskim, który bierze udział w rozgrywkach hiszpańskiej drugiej ligi (B) piłki nożnej.

3

W 2012 r. i 2013 r. Komisja Europejska została powiadomiona o istnieniu domniemanej pomocy państwa, przyznanej przez Generalitat Valenciana w postaci gwarancji kredytów bankowych na rzecz trzech klubów piłkarskich ze wspólnoty autonomicznej Walencji, w tym Hércules CF.

4

W dniu 4 lipca 2016 r. Komisja wydała sporną decyzję. W art. 1 tej decyzji Komisja stwierdziła w istocie,, że Królestwo Hiszpanii przyznało bezprawnie pomoc państwa niezgodną z rynkiem wewnętrznym, w szczególności na rzecz Fundación Hércules Club de Fútbol (zwanej dalej „Fundación Hércules”) w wysokości 6143000 EUR w postaci gwarancji publicznej udzielonej przez Instituto Valenciano de Finanzas, instytucję finansową Generalitat Valenciana, na zabezpieczenie kredytu bankowego udzielonego Fundación Hércules na zakup akcji Hércules CF w związku z podwyższeniem kapitału tej spółki. W art. 2–4 spornej decyzji Komisja nakazała Królestwu Hiszpanii odzyskanie w sposób natychmiastowy i skuteczny od Hércules CF wskazanej pomocy państwa wraz z odsetkami od dnia, w którym pomoc została przekazana do jej dyspozycji, i przedstawienie Komisji informacji na temat wykonania tej decyzji.

5

Pismem złożonym w sekretariacie Sądu w dniu 7 listopada 2016 r. wnosząca odwołanie wniosła skargę zmierzającą w istocie do stwierdzenia nieważności spornej decyzji.

6

Odrębnym pismem złożonym w sekretariacie Sądu tego samego dnia wnosząca odwołanie złożyła wniosek o zastosowanie środka tymczasowego w postaci zawieszenia wykonania art. 2 spornej decyzji w zakresie, w jakim Komisja nakazała w nim odzyskanie od niej rozpatrywanej pomocy państwa.

7

W dniu 9 listopada 2016 r. prezes Sądu zadał wnoszącej odwołanie pytania na piśmie, na które udzieliła ona odpowiedzi w tym samym dniu.

8

Postanowieniem z dnia 11 listopada 2016 r. prezes Sądu zgodnie z art. 157 § 2 regulaminu postępowania przed Sądem tymczasowo przyznał zawieszenie wykonania do momentu wydania postanowienia kończącego postępowanie w przedmiocie środka tymczasowego.

9

W dniu 11 grudnia 2017 r. prezes Sądu wezwał wnoszącą odwołanie „do udzielenia aktualnych informacji na temat jej sytuacji finansowej, popartych odpowiednimi dowodami z dokumentów, w tym ostatnim poddanym audytowi sprawozdaniem finansowym, a także – wszelkich innych istotnych informacji dotyczących zmian, które miały miejsce po złożeniu wniosku o zastosowanie środków tymczasowych”. Wnosząca odwołanie zastosowała się do tego wezwania w dniu 21 grudnia 2017 r. W dniu 18 stycznia 2018 r. Komisja przedstawiła swe stanowisko w przedmiocie odpowiedzi przekazanych przez wnoszącą odwołanie.

10

W dniu 22 marca 2018 r. prezes Sądu wydał zaskarżone postanowienie, w którym oddalił wniosek o zastosowanie środka tymczasowego.

11

Prezes Sądu zbadał bowiem na wstępie, czy spełniona została przesłanka dotycząca pilnego charakteru. W związku z tym w pkt 33 zaskarżonego postanowienia przypomniał on w szczególności, że zgodnie z utrwalonym orzecznictwem Trybunału w przypadku złożenia wniosku o zawieszenie wykonania aktu Unii zastosowanie wnioskowanego środka tymczasowego jest uzasadnione tylko wtedy, gdy dany akt stanowi decydującą przyczynę podniesionej poważnej i nieodwracalnej szkody. W pkt 35 tego postanowienia dodał, że jeżeli podniesiona szkoda ma charakter finansowy, wnioskowane środki tymczasowe są uzasadnione, jeśli okaże się, że brak tych środków przed wydaniem orzeczenia kończącego postępowanie co do istoty sprawy mógłby zagrozić stabilności finansowej strony, która o nie wnosi, lub istotnie i bezpowrotnie zmienić jej udział w rynku, zwłaszcza z uwagi na rozmiar jej przedsiębiorstwa i osiąganych przez nie obrotów oraz, w stosownych przypadkach, charakterystykę grupy, do której należy.

12

Jak wynika z pkt 41 zaskarżonego postanowienia, w celu wykazania pilnego charakteru wniosku o zawieszenie wykonania wnosząca odwołanie podniosła, po pierwsze, że odzyskanie rozpatrywanej kwoty zagroziłoby jej stabilności finansowej i doprowadziło do likwidacji, i, po drugie, że jej likwidacja miałaby konsekwencje o charakterze niefinansowym, gdyż wnosząca odwołanie nie byłaby już w stanie uczestniczyć w zawodach sportowych, co miałoby negatywne konsekwencje zarówno dla ich organizatorów, jak i dla uczestniczących w nich klubów, przy czym jej zamknięcie wywołałoby w regionie konflikty społeczne i straty gospodarcze.

13

W tym względzie prezes Sądu stwierdził w pkt 42 zaskarżonego postanowienia, że szkoda podnoszona przez wnoszącą odwołanie ma charakter pieniężny.

14

Po przeprowadzeniu analizy dowodów przedstawionych przez wnoszącą odwołanie prezes Sądu orzekł w istocie w pkt 48–53 zaskarżonego postanowienia, że mając na względzie fakt niedostarczenia przez wnoszącą odwołanie wystarczających informacji, nie jest w stanie ocenić, czy rozpatrując pilny charakter wniosku, może on ograniczyć się do zbadania samej tylko sytuacji wnoszącej odwołanie, czy też powinien uwzględnić ewentualne wkłady osób trzecich lub jej akcjonariuszy. Prezes Sądu doszedł tym samym do wniosku, że z powodu nieprzedstawienia przez wnoszącą odwołanie wiarygodnego i całościowego obrazu jej sytuacji finansowej nie może stwierdzić istnienia zagrożenia dla jej stabilności finansowej.

15

Prezes Sądu w konsekwencji oddalił złożony przez wnoszącą odwołanie wniosek o zastosowanie środka tymczasowego i uchylił postanowienie z dnia 11 listopada 2016 r.

16

W swoim odwołaniu wnosząca odwołanie wnosi do Trybunału o:

17

Odrębnym pismem, złożonym w sekretariacie Trybunału w dniu 27 czerwca 2018 r., wnosząca odwołanie złożyła wniosek o zastosowanie środka tymczasowego.

18

Ponieważ wiceprezes i prezes pierwszej izby Trybunału nie mogli uczestniczyć w dalszym postępowaniu, do pełnienia obowiązków sędziego orzekającego w przedmiocie środków tymczasowych zgodnie z art. 13 regulaminu postępowania przed Trybunałem został wyznaczony w dniu 4 czerwca 2018 r. prezes drugiej izby Trybunału.

19

W odpowiedzi na odwołanie, złożonej w sekretariacie Trybunału w dniu 20 czerwca 2018 r., Komisja wnosi o:

20

Postanowieniem prezesa drugiej izby Trybunału z dnia 5 lipca 2018 r., Hércules Club de Fútbol/Komisja [C‑334/18 P(R)‑R, niepublikowanym, EU:C:2018:548], wydanym bez wysłuchania pozostałych stron postępowania zgodnie z art. 160 § 7 regulaminu postępowania przed Trybunałem, wykonanie spornej decyzji zawieszono do czasu wydania albo postanowienia kończącego postępowanie w przedmiocie środka tymczasowego, albo postanowienia w przedmiocie niniejszego odwołania, zależnie od tego, które zostanie wydane najwcześniej.

21

W odwołaniu wnosząca odwołanie wniosła o zawieszenie wykonania spornej decyzji inaudita altera parte.

22

Zgodnie z art. 160 § 4 regulaminu postępowania przed Trybunałem wniosek taki musi zostać złożony w odrębnym piśmie, takim zresztą jak wskazane w pkt 17 niniejszego postanowienia pismo złożone w sekretariacie Trybunału.

23

Z powyższego wynika, że wniosek ów, jako przedstawiony w odwołaniu, jest niedopuszczalny [zob. podobnie wyroki: z dnia 21 stycznia 1965 r., Merlini/Wysoka Władza, 108/63, EU:C:1965:4, s. 12; z dnia 17 czerwca 1965 r., Włochy/Komisja, 32/64, EU:C:1965:61, s. 484; a także postanowienie wiceprezesa Trybunału z dnia 16 czerwca 2016 r., ICA Laboratories i in./Komisja, C‑170/16 P(R), niepublikowane, EU:C:2016:462, pkt 21–24].

24

Komisja kwestionuje dopuszczalność odwołania, gdyż jej zdaniem zmierza ono do przeprowadzenia ponownej oceny okoliczności faktycznych ustalonych przez Sąd.

25

W tym względzie należy zauważyć, że w ramach zarzutu pierwszego wnosząca odwołanie twierdzi w istocie, iż prezes Sądu niesłusznie uznał, po pierwsze, że do celów oceny sytuacji finansowej przedsiębiorstwa należy uwzględnić hipotetyczne dobrowolne wkłady osób trzecich lub akcjonariuszy mniejszościowych wnoszone z sympatii dla klubu i, po drugie, że wkłady takich osób pozwoliłyby w niniejszym przypadku osiągnąć kwotę określoną w nakazie odzyskania pomocy.

26

Zarzut ten zmierza w istocie do podważenia wystarczającego charakteru uzasadnienia stwierdzenia zawartego w pkt 49 zaskarżonego postanowienia, zgodnie z którym wnosząca odwołanie w celu wypełniania swoich zobowiązań finansowych wynikających z nakazu odzyskania pomocy może wykorzystać wkłady wniesione przez osoby trzecie.

27

Kwestia tego, czy uzasadnienie postanowienia prezesa Sądu jest niewystarczające, stanowi zgodnie z utrwalonym orzecznictwem zagadnienie prawne, które jako takie może zostać podniesione w ramach odwołania (zob. podobnie wyrok z dnia 19 grudnia 2013 r., Siemens i in./Komisja, C‑239/11 P, C‑489/11 P i C‑498/11 P, niepublikowany, EU:C:2013:866, pkt 67).

28

W drugim zarzucie wnosząca odwołanie utrzymuje, że prezes Sądu naruszył jej prawo do obrony, ponieważ oparł swoje stwierdzenie dotyczące braku przedstawienia wiarygodnego i całościowego obrazu sytuacji finansowej na rzekomej zmianie akcjonariatu wnoszącej odwołanie, która to kwestia nie została w żaden sposób poruszona w toku postępowania przed Sądem.

29

Ewentualne naruszenie prawa do obrony przed Sądem stanowi zaś kwestię prawną, która jest dopuszczalna na etapie odwołania (zob. podobnie wyrok z dnia 14 czerwca 2016 r., Marchiani/Parlament, C‑566/14 P, EU:C:2016:437, pkt 38).

30

Wynika stąd, że odwołanie jest dopuszczalne.

31

Na poparcie odwołania wnosząca odwołanie podnosi dwa zarzuty.

32

W zarzucie pierwszym, skierowanym przeciwko pkt 49 zaskarżonego postanowienia, wnosząca odwołanie zarzuca prezesowi Sądu, że swój wniosek, zgodnie z którym informacje dostarczone przez wnoszącą odwołanie nie są ani kompletne, ani wiarygodne, oparł na podwójnym domniemaniu. Prezes Sądu niesłusznie bowiem jej zdaniem przyjął, po pierwsze, że w celu oceny sytuacji finansowej przedsiębiorstwa należy uwzględnić hipotetyczne dobrowolne wkłady osób trzecich lub akcjonariuszy mniejszościowych, a tym samym uznać, że osoby gotowe wnieść skromne środki do przedsiębiorstwa kontrolują je lub należą do tej samej grupy. Po drugie, wnosząca odwołanie twierdzi, że nawet przy założeniu, iż przyjęcie takiego domniemania nie stanowi naruszenia prawa, prezes Sądu niesłusznie przyjął założenie, że wkłady takich osób mogły osiągnąć kwotę określoną w nakazie odzyskania pomocy.

33

Komisja kwestionuje argumenty przedstawione przez wnoszącą odwołanie. Jej zdaniem Sąd przy ocenie sytuacji majątkowej wnoszącej odwołanie słusznie wziął pod uwagę zasoby, jakimi dysponuje ogólnie grupa, do której wnosząca odwołanie należy. Podejście takie jest prawidłowe szczególnie w odniesieniu do klubu piłkarskiego, w przypadku którego nie tylko akcjonariusze, lecz także członkowie i sympatycy mają interes w tym, aby klub kontynuował działalność sportową.

34

W pkt 28 zaskarżonego postanowienia prezes Sądu przypomniał w szczególności, że, po pierwsze, zawieszenie wykonania oraz inne środki tymczasowe mogą zostać przyznane przez sędziego orzekającego w przedmiocie środków tymczasowych, jeżeli zostanie wykazane, że ich przyznanie jest zasadne prima facie z faktycznego i prawnego punktu widzenia (fumus boni iuris) oraz są one pilne w tym sensie, że w celu uniknięcia poważnej i nieodwracalnej szkody dla interesów strony, która o nie występuje, konieczne jest ich ustanowienie i wywołanie przez nie skutków przed rozstrzygnięciem w postępowaniu głównym, a po drugie, że przesłanki te mają charakter kumulatywny, co oznacza, iż wnioski o zastosowanie środka tymczasowego winny zostać oddalone, gdy którakolwiek z nich nie jest spełniona. W pkt 38 zaskarżonego postanowienia podkreślił on także, że sędzia orzekający w przedmiocie środków tymczasowych musi posiadać konkretne i precyzyjne wskazówki, wsparte szczegółowymi dowodami z poświadczonych dokumentów, określającymi sytuację, w jakiej znajduje się strona występująca o środki tymczasowe, i pozwalającymi ocenić konsekwencje, jakie prawdopodobnie wynikłyby z braku wnioskowanych środków, co zasadniczo oznacza, iż strona ta, w szczególności powołując się na zaistnienie szkody o charakterze finansowym, powinna przedstawić poparty odpowiednimi dokumentami wiarygodny i całościowy obraz swej sytuacji finansowej.

35

Prezes Sądu zbadał następnie, czy spełniona została przesłanka dotycząca pilnego charakteru.

36

W tym względzie przypomniał on w pkt 44–47 zaskarżonego postanowienia, iż w celu dokonania oceny sytuacji majątkowej przedsiębiorstwa, w szczególności jego stabilności finansowej, należy wziąć pod uwagę cechy charakterystyczne grupy przedsiębiorstw, do której należy ono poprzez powiązania kapitałowe, a w szczególności – zasoby, jakimi dysponuje łącznie ta grupa, co może prowadzić sędziego orzekającego w przedmiocie środków tymczasowych do uznania, że mimo przewidywanej niewypłacalności wnoszącego odwołanie przedsiębiorstwa rozpatrywanego osobno przesłanka pilnego charakteru nie została spełniona. Podkreślił również, że poważny charakter podnoszonej szkody należy oceniać na poziomie grupy, składającej się z osób fizycznych lub prawnych, które ją kontrolują lub są jej członkami, ponieważ zbieżność interesów danego przedsiębiorstwa i tych osób powoduje, że oceny interesu tego przedsiębiorstwa leżącego w kontynuacji jego działalności nie można przeprowadzać w oderwaniu od interesu, jaki w jego przetrwaniu mają te osoby. Dodał, że orzecznictwo to ma zastosowanie nie tylko do osób prawnych, ale również do osób fizycznych, które kontrolują rozpatrywane przedsiębiorstwo.

37

Jeśli chodzi o zastosowanie tego orzecznictwa do sytuacji majątkowej wnoszącej odwołanie, prezes Sądu w pkt 48 i 49 zaskarżonego postanowienia stwierdził, co następuje:

38

Należy przypomnieć, że z utrwalonego orzecznictwa wynika, iż decyzje Sądu powinny być uzasadnione w stopniu wystarczającym, aby Trybunał mógł przeprowadzić kontrolę sądową. W tym względzie wystarcza, by rozumowanie było jasne i zrozumiałe, a ponadto by mogło uzasadniać wniosek, który ma wspierać [zob. podobnie postanowienie prezesa Trybunału z dnia 18 października 2002 r., Komisja/Technische Glaswerke Ilmenau, C‑232/02 P(R), EU:C:2002:601, pkt 56; postanowienie wiceprezesa Trybunału z dnia 19 grudnia 2013 r., Komisja/Niemcy, C‑426/13 P(R), EU:C:2013:848, pkt 66].

39

Jak wynika ponadto z równie utrwalonego orzecznictwa Trybunału, obowiązek ów nie wymaga, by Sąd przedstawił wyjaśnienia odpowiadające w sposób wyczerpujący na każdy punkt rozumowania przedstawionego przez strony sporu, a zatem uzasadnienie Sądu może być dorozumiane, pod warunkiem że pozwala zainteresowanym na poznanie powodów, dla których Sąd nie przychylił się do ich argumentów, a Trybunał dysponuje wystarczającymi elementami dla sprawowania kontroli [postanowienie wiceprezesa Trybunału z dnia 14 czerwca 2016 r., Chemtura Netherlands/EFSA, C‑134/16 P(R), niepublikowane, EU:C:2016:442, pkt 47 i przytoczone tam orzecznictwo].

40

W niniejszej sprawie, jak podnosi wnosząca odwołanie, z pkt 48 zaskarżonego postanowienia wynika, że w swoim piśmie z dnia 21 grudnia 2017 r. poinformowała ona prezesa Sądu, na jego wniosek, o którym mowa w pkt 9 niniejszego postanowienia, że ze względu na okoliczność, iż kwota wynagrodzenia niektórych zawodników przekraczała jej przychody, jej prezes zobowiązał się pokryć odnotowany z tego powodu deficyt za pomocą wkładów osób indywidualnych.

41

Chociaż, jak wskazał w istocie prezes Sądu w pkt 49 zaskarżonego postanowienia, prawdą jest, że rzeczone oświadczenie prezesa wnoszącej odwołanie świadczy o tym, iż może ona w ograniczonym stopniu dysponować wkładami osób indywidualnych celem wskazanego w tym oświadczeniu pokrycia deficytu kasowego, to jednak nie pozwala ono samo w sobie i w braku innych przesłanek w tym względzie stwierdzić, do celów oceny sytuacji majątkowej wnoszącej odwołanie, że wkłady takie należy, zgodnie z orzecznictwem wymienionym przez prezesa Sądu w pkt 44–47 zaskarżonego postanowienia i przypomnianym w pkt 36 niniejszego postanowienia, uważać za pochodzące od grupy przedsiębiorstw, do której wnosząca odwołanie należy poprzez powiązania kapitałowe, przy czym prezes Sądu podkreślił zresztą wyraźnie w tym względzie, że chodzi tu o wkłady „osób trzecich”.

42

Ponadto, jak słusznie zauważyła wnosząca odwołanie, na podstawie takiego oświadczenia samego w sobie, bez poparcia go innymi dowodami na tę okoliczność, nie można dojść do wniosku, że takie pochodzące od osób indywidualnych wkłady, których wysokość ograniczona jest do deficytu kasowego spowodowanego wypłatą wynagrodzeń dla personelu sportowego klubu działającego w drugiej lidze (B) hiszpańskiej ligi piłki nożnej, mogłyby osiągnąć kwotę określoną w nakazie odzyskania pomocy.

43

Należy zatem uznać, że zawarte w tym względzie w zaskarżonym postanowieniu uzasadnienie jest niewystarczające.

44

Wynika z tego, że pierwszy zarzut odwołania jest zasadny.

45

W ramach zarzutu drugiego, skierowanego przeciwko pkt 50 zaskarżonego postanowienia, wnosząca odwołanie podnosi, że Sąd naruszył jej prawo do obrony, opierając swoje ustalenia na temat zmian, jakie miały zajść w jej akcjonariacie, na informacjach, które nie znajdowały się w aktach sprawy Sądu i co do których strony nie zostały wysłuchane.

46

Komisja kwestionuje argumenty przedstawione przez wnoszącą odwołanie. Jej zdaniem bezsporne jest, że wnosząca odwołanie nie poinformowała prezesa Sądu o zmianie, jaka zaszła w jej akcjonariacie. Uwzględnienie tego elementu przy badaniu stabilności finansowej wnoszącej odwołanie powinno być w tym względzie bez znaczenia.

47

Zasada kontradyktoryjności stanowi część praw obrony. Znajduje ona zastosowanie do każdej procedury, która może doprowadzić do wydania decyzji instytucji Unii wpływającej w istotny sposób na interesy danej osoby. Sądy Unii czuwają nad tym, aby w toczącym się postępowaniu przestrzegana była zasada kontradyktoryjności, i same tej zasady przestrzegają (wyrok z dnia 2 grudnia 2009 r., Komisja/Irlandia i in., C‑89/08 P, EU:C:2009:742, pkt 50, 51 i przytoczone tam orzecznictwo).

48

Tak jak to już Trybunał orzekł, oparcie uzasadnienia orzeczenia sądowego na okolicznościach faktycznych i dokumentach, odnośnie do których strony lub jedna z nich nie mogły zająć stanowiska, stanowi naruszenie podstawowej zasady prawa (zob. podobnie wyrok z dnia 2 grudnia 2009 r., Komisja/Irlandia i in., C‑89/08 P, EU:C:2009:742, pkt 52 i przytoczone tam orzecznictwo).

49

W niniejszej sprawie, w zakresie dotyczącym uwzględnienia przez prezesa Sądu ewentualnej zmiany w składzie akcjonariatu wnoszącej odwołanie, pkt 50–52 zaskarżonego postanowienia brzmią następująco:

50

W tym względzie, jak wynika z pkt 50 zaskarżonego postanowienia, a w szczególności z użycia wyrażenia „wydaje się”, prezes Sądu oparł swoje ustalenie dotyczące rzekomych zmian akcjonariatu wnoszącej odwołanie na elementach, które nie znajdowały się w aktach sprawy Sądu, przy czym Komisja w tym względzie wskazała w odpowiedzi na odwołanie, że owa zmiana akcjonariusza została „opisana w bieżącej prasie”.

51

Ponadto jest bezsporne, że chociaż na takich właśnie elementach oparty został wniosek prezesa Sądu, zgodnie z którym wnosząca odwołanie nie przedstawiła wiarygodnego i całościowego obrazu swej sytuacji finansowej, strony nie miały, z naruszeniem zasady kontradyktoryjności, możliwości zajęcia stanowiska w kwestii prawdziwości i znaczenia tych elementów.

52

Z powyższego wynika, że również drugi zarzut odwołania jest zasadny.

53

Mając na względzie powyższe rozważania, zaskarżone postanowienie należy uchylić.

54

Na podstawie art. 61 akapit pierwszy statutu Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, jeżeli Trybunał uchyla orzeczenie Sądu, może on wydać orzeczenie ostateczne w sprawie, jeśli stan postępowania na to pozwala, lub skierować sprawę do ponownego rozpoznania przez Sąd. Ten przepis ma także zastosowanie do odwołań wnoszonych zgodnie z art. 57 akapit drugi tego statutu [postanowienie wiceprezesa Trybunału z dnia 23 kwietnia 2015 r., Komisja/Vanbreda Risk & Benefits, C‑35/15 P(R), EU:C:2015:275, pkt 59; postanowienie wiceprezesa Trybunału z dnia 18 października 2016 r., EMA/Pari Pharma, C‑406/16 P(R), niepublikowane, EU:C:2016:775, pkt 49].

55

Ponieważ stan postępowania w niniejszej sprawie nie pozwala na wydanie rozstrzygnięcia, należy skierować ją, zgodnie z art. 61 statutu Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, do ponownego rozpoznania przez Sąd.

Z tych powodów sędzia orzekający w przedmiocie środków tymczasowych postanawia: