1

We wniesionym odwołaniu spółki Nexans France SAS i Nexans SA wnoszą o uchylenie postanowienia prezesa Sądu z dnia 23 listopada 2017 r., Nexans France i Nexans/Komisja (T‑423/17 R, niepublikowanego, zwanego dalej „zaskarżonym postanowieniem”, EU:T:2017:835), w którym odrzucono ich wniosek dotyczący, po pierwsze, zawieszenia wykonania decyzji Komisji C(2017) 3051 final z dnia 2 maja 2017 r. w przedmiocie oddalenia wniosku o zachowanie poufności informacji (sprawa COMP/AT.39610 – Kable elektryczne, zwanej dalej „sporną decyzją”) w zakresie, w jakim wniosek ten został odrzucony w zakresie dotyczącym informacji wskazanych w pkt 7 i 8 spornej decyzji i uzyskanych wskutek zajęcia dokonanego u Nexans France i Nexans oraz innego podmiotu gospodarczego (zwanych dalej „spornymi informacjami”), i po drugie, nakazania Komisji powstrzymania się od publikacji zawierającej sporne informacje wersji jej decyzji C(2014) 2139 final z dnia 2 kwietnia 2014 r. (sprawa COMP/AT.39610 – Kable elektryczne, zwanej dalej „decyzją w sprawie kabli elektrycznych”).

2

Okoliczności powstania sporu i postępowanie przed Sądem zostały pokrótce przedstawione w pkt 1–16 zaskarżonego postanowienia w następujący sposób:

3

Po przypomnieniu w pkt 18–22 zaskarżonego postanowienia orzecznictwa Trybunału i Sądu odnoszącego się do przesłanek zarządzenia środków tymczasowych prezes Sądu w pkt 23 tego postanowienia uznał, że w niniejszym przypadku należy przede wszystkim przeanalizować, czy spełniona została przesłanka odnosząca się do pilnego charakteru.

4

W tym względzie Sąd w pkt 24–31 tego postanowienia przypomniał obowiązujące w tej dziedzinie zasady określone w orzecznictwie Trybunału i Sądu. W świetle tych zasad w pkt 32–48 zaskarżonego postanowienia stwierdził on, co następuje:

5

Tak więc w pkt 48–81 zaskarżonego postanowienia prezes Sądu zbadał, czy skarżące zdołały wykazać pilny charakter wniosku, co uzasadniałoby zastosowanie środków tymczasowych. W tym celu przeanalizował on trzy rodzaje szkody, która zdaniem skarżących zostałaby im wyrządzona w przypadku niezawieszenia wykonania spornej decyzji, a mianowicie szkodę wynikającą z naruszenia ich reputacji oraz z narażenia się na wniesienie skargi o odszkodowanie, przeanalizowaną w pkt 54–67 tego postanowienia, a także z prawdopodobieństwa pozbawienia skarżących przysługującego im prawa podstawowego do skutecznego środka ze względu na to, że ewentualne stwierdzenie nieważności decyzji w przedmiocie kabli elektrycznych zostałoby pozbawione „pełnej skuteczności”, która to kwestia została przeanalizowana w pkt 68–81 tego postanowienia.

6

W ramach analizy tego trzeciego rodzaju szkody prezes Sądu w pkt 69–78 zaskarżonego postanowienia przeanalizował podniesiony przez skarżące argument, zgodnie z którym bez zawieszenia wykonania spornej decyzji aż do momentu sprawdzenia, czy zajęcie spornych informacji było zgodne z prawem, nie można było zapewnić poszanowania przysługującego im prawa do skutecznego środka prawnego. Następnie w pkt 79–81 tego postanowienia stwierdził on tytułem uzupełnienia, co następuje:

7

Na podstawie tej analizy prezes Sądu oddalił złożony przez skarżące wniosek w przedmiocie środka tymczasowego i uchylił postanowienie z dnia 12 lipca 2017 r.

8

W odwołaniu wnoszące je wnoszą do Trybunału o:

9

W odrębnym piśmie złożonym w sekretariacie Sądu w dniu 31 stycznia 2018 r. skarżące złożyły wniosek w przedmiocie środka tymczasowego.

10

Zgodnie z art. 160 § 7 regulaminu postępowania przed Trybunałem w drodze postanowienia wiceprezesa Trybunału z dnia 2 lutego 2018 r., Nexans France i Nexans/Komisja [C‑65/18 P(R)‑R, niepublikowanego, EU:C:2018:62], wydanego bez wysłuchania pozostałych uczestników postępowania, wykonanie spornej decyzji Komisji zostało zawieszone, a instytucji tej nakazano wstrzymać się z opublikowaniem jawnej wersji decyzji w przedmiocie kabli elektrycznych zawierającej informacje wskazane w pkt 7 i 8 spornej decyzji do momentu wydania albo postanowienia kończącego postępowanie w przedmiocie środka tymczasowego, albo postanowienia kończącego postępowanie odwoławczego, w zależności od tego, które z nich zostanie wydane wcześniej.

11

W swej odpowiedzi na odwołanie wniesionej do sekretariatu Trybunału w dniu 6 marca 2018 r. Komisja wnosi o:

12

Na poparcie niniejszego odwołania podnoszone są dwa zarzuty, oparte na naruszeniach prawa, jakich miał dopuścić się Sąd ze względu na to, po pierwsze, że odmówił on wyjścia z założenia, iż sporne informacje były objęte tajemnicą zawodową, i po drugie, że nieprawidłowo ocenił przysługujące skarżącym prawo do skutecznego środka prawnego przed sądem.

13

Na poparcie pierwszego zarzutu odwołania wnoszące je podnoszą, że Sąd w pkt 33–37 zaskarżonego postanowienia błędnie uznał, iż niniejsza sprawa różni się od tych, w których wydano postanowienia wiceprezesa Trybunału z dnia 10 września 2013 r., Komisja/Pilkington Group [C‑278/13 P(R), EU:C:2013:558], oraz z dnia 2 marca 2016 r., Evonik Degussa/Komisja (C‑162/15 P‑R, EU:C:2016:142), w których sędzia orzekający w przedmiocie środka tymczasowego oparł przeprowadzoną analizę na założeniu, że rozpatrywane informacje były poufne. Podobnie bowiem jak wnoszące odwołanie w tamtych sprawach, wnoszące odwołanie w niniejszej sprawie zakwestionowały w swej skardze o stwierdzenie nieważności dokonaną przez Komisję ocenę, zgodnie z którą sporne informacje nie były objęte tajemnicą zawodową, a jeśli nawet tak było, to nie twierdziły one w tym względzie, iż informacje te stanowią tajemnice handlowe, lecz tym niemniej domagały się one uznania, że mają one poufny charakter, i co za tym idzie, powinny zostać objęte tajemnicą zawodową, i to w zastosowaniu ustalonych w orzecznictwie Sądu i Trybunału kryteriów. Ponadto, wbrew temu, co rozstrzygnął prezes Sądu w pkt 46 i 47 zaskarżonego postanowienia, okoliczność polegająca na tym, że ta kwestia pokrywa się z analizą przesłanki fumus boni iuris, nie powinna była stanąć na przeszkodzie wyjściu z takiego założenia.

14

Wydając rozstrzygnięcie w przedmiocie niniejszego zarzutu, należy przypomnieć, że zgodnie z art. 156 § 4 regulaminu postępowania przed Sądem we wnioskach w przedmiocie środka tymczasowego należy określić przedmiot sporu, wskazać okoliczności świadczące o pilnym charakterze sprawy, a także uprawdopodobnić z faktycznego i prawnego punktu widzenia konieczność zastosowania środka. Zgodnie zaś z utrwalonym orzecznictwem Trybunału sędzia orzekający w przedmiocie środka tymczasowego może zatem zawiesić wykonanie aktu i zastosować inne środki tymczasowe, jeśli z faktycznego i prawnego punktu widzenia uprawdopodobniono konieczność zastosowania takich środków (fumus boni iuris) i wykazano ich pilny charakter w tym znaczeniu, że ich ustanowienie i wywoływanie przez nie skutków przed wydaniem orzeczenia co do istoty skargi jest niezbędne w celu uniknięcia poważnej i nieodwracalnej szkody dla interesów strony, która o nie wnosi. Przesłanki te mają charakter kumulatywny, co oznacza, że wnioski o zastosowanie środków tymczasowych winny zostać oddalone, gdy którakolwiek z nich nie jest spełniona. Sędzia rozpatrujący wniosek o zastosowanie środków tymczasowych dokonuje również, o ile to konieczne, wyważenia wchodzących w grę interesów [zob. w szczególności postanowienia wiceprezesa Trybunału: z dnia 10 września 2013 r., Komisja /Pilkington Group, C‑278/13 P(R), EU:C:2013:558, pkt 35; z dnia 4 października 2017 r., Wall Street Systems UK/EBC, C‑576/17 P(R)‑R, niepublikowane, EU:C:2017:735, pkt 22, 23].

15

W tym względzie Sąd w pkt 46 zaskarżonego postanowienia w istocie słusznie uznał, że w sytuacji gdy trzeba poddać ocenie to, czy należy pilnie zastosować środki tymczasowe, aby nie doszło do ujawnienia potencjalnie poufnych informacji, ocena ta w pewnym stopniu pokrywa się z analizą tego, czy mamy do czynienia z fumus boni iuris odnoszącym się do poufnego charakteru tych informacji, na który powołuje się strona domagająca się zastosowania tych środków.

16

Jak bowiem zresztą podnoszą same wnoszące odwołanie, w pkt 38 postanowienia wiceprezesa Trybunału z dnia 10 września 2013 r., Komisja/Pilkington Group [C‑278/13 P(R), EU:C:2013:558], w ramach której powołana przez spółkę Pilkington szkoda miała wyniknąć z opublikowania rzekomo poufnych informacji, rozstrzygnięto, że w celu dokonania oceny tego, czy doszło do wyrządzenia poważnej i nieodwracalnej szkody, prezes Sądu musiał wyjść z założenia, iż rzekomo poufne informacje, zgodnie z tym, co twierdziła w tym względzie spółka Pilkington, rzeczywiście miały taki charakter.

17

Tymczasem w tym samym pkt 38 wiceprezes Trybunału wyjaśnił również, że uwzględnienie takiej przesłanki nie pociąga za sobą uszczerbku dla badania fumus boni iuris, które jest związane z dokonaniem oceny istnienia poważnej i nieodwracalnej szkody, ponieważ stanowi ono całkiem odrębną kwestię.

18

W pkt 45 postanowienia prezesa Trybunału z dnia 11 marca 2013 r., Pilkington Group/Komisja (T‑462/12 R, EU:T:2013:119), od którego wniesiono odwołanie, w przedmiocie którego wiceprezes Trybunału wydał postanowienie z dnia 10 września 2013 r., Komisja/Pilkington Group [C‑278/13 P(R), EU:C:2013:558], sam prezes Sądu wyraźnie zaś wyjaśnił, że w owym przypadku dopiero po zbadaniu przesłanki dotyczącej fumus boni iuris można stwierdzić możliwość zaistnienia poważnej i nieodwracalnej szkody. Tak więc dopiero po zbadaniu w pkt 67–72 tego pierwszego postanowienia, czy przesłanka dotycząca fumus boni iuris została spełniona – która to analiza nie została zresztą zakwestionowana w odwołaniu – prezes Sądu mógł rzeczywiście wyjść z założenia, że rozpatrywane informacje były poufne, i, co za tym idzie, zastosować środki tymczasowe, o które wnioskowano.

19

To samo dotyczy sprawy, w której wydano postanowienie z dnia 2 marca 2016 r., Evonik Degussa/Komisja (C‑162/15 P‑R, EU:C:2016:142), w której skierowano do wiceprezydenta Trybunału wniosek w przedmiocie środka tymczasowego związany z odwołaniem od wyroku Sądu. W tamtej sprawie sędzia orzekający w przedmiocie środka tymczasowego – zanim rozstrzygnął w pkt 85 tego postanowienia, że aby ocenić pilny charakter w niniejszym przypadku, należy wyjść z przesłanki, zgodnie z którą rozpatrywane w tej sprawie informacje są objęte tajemnicą zawodową – w pkt 84 rzeczonego postanowienia podniósł nie tylko, że wnosząca odwołanie w tej sprawie w ramach tego odwołania zakwestionowała dokonaną przez Sąd ocenę, zgodnie z którą sporne informacje nie stanowią tajemnicy handlowej i nie były też objęte tajemnicą zawodową, lecz również że na podstawie przeprowadzonej prima facie analizy argumentów podniesionych na poparcie istotnych w tym względzie zarzutów odwołania nie można wyciągnąć wniosku, iż informacje te ewidentnie nie mają poufnego charakteru.

20

Natomiast w postanowieniu z dnia 14 stycznia 2016 r., AGC Glass Europe i in./Komisja (C‑517/15 P‑R, EU:C:2016:21), wiceprezes Trybunału, do którego skierowany został wniosek w przedmiocie środka tymczasowego związany z odwołaniem od wyroku Sądu z dnia 15 lipca 2015 r., AGC Glass Europe i in./Komisja (T‑465/12, EU:T:2015:505), nie mógł wyjść z tego samego założenia, jak wynika to z pkt 33 tego postanowienia, ponieważ w sprawie, w przedmiocie której wydano to postanowienie, Sąd w pkt 22–54 swego wyroku przeanalizował i oddalił szósty z zarzutów podnoszonych przez skarżące na poparcie ich skargi o stwierdzenie nieważności, w ramach której to skargi kwestionowały one dokonaną przez urzędnika przeprowadzającego spotkanie wyjaśniające ocenę, zgodnie z którą rozpatrywane w tej sprawie informacje nie stanowiły tajemnicy handlowej, a wniesione odwołanie nie dotyczyło tej części tego wyroku, efektem czego należało uznać, iż ostatecznie rozstrzygnięto, że informacje te nie stanowią tajemnicy handlowej.

21

Tak więc jedynie w sytuacji, po pierwsze, gdy podmiot składający wniosek w przedmiocie środka tymczasowego twierdzi, że informacje, których publikacji chce on tymczasowo zapobiec, stanowią tajemnicę handlową czy też są poza tym objęte tajemnicą zawodową, i po drugie, gdy twierdzenie to spełnia przesłankę fumus boni iuris, sędzia orzekający w przedmiocie środków tymczasowych jest w ramach badania przesłanki dotyczącej pilnego charakteru co do zasady zobowiązany do wyjścia z założenia, że informacje te, odpowiednio, stanowią tajemnice handlowe lub są objęte tajemnicą zawodową.

22

Tak więc, wbrew temu, co zdają się podnosić wnoszące odwołanie, aby móc skorzystać ze środków tymczasowych, nie wystarczy twierdzić, że mające podlegać ujawnieniu informacje mają poufny charakter, jeśli takie twierdzenie nie spełnia warunku fumus boni iuris. W niniejszym przypadku z pkt 37–46 zaskarżonego postanowienia wynika, że podnoszone przez wnoszące odwołanie twierdzenie, zgodnie z którym sporne informacje miały poufny charakter, nie spełnia warunku fumus boni iuris.

23

W tym względzie należy podnieść, że jak przypomina prezes Sądu w pkt 21 zaskarżonego postanowienia, w ramach całościowego badania przesłanek, od których kumulatywnego spełnienia uzależnione jest zarządzenie zawieszenia wykonania aktu czy też innych środków tymczasowych, sędziemu orzekającemu w przedmiocie środka tymczasowego przysługuje szeroki zakres swobodnego uznania i ma on – w świetle konkretnych okoliczności danego przypadku – swobodę w określeniu sposobu, w jaki różne przesłanki powinny być zbadane, oraz kolejności ich badania, gdyż żaden przepis prawa nie narzuca mu z góry określonego schematu postępowania przy ocenie konieczności zarządzenia środków tymczasowych (postanowienie z dnia 19 lipca 2012 r., Akhras/Rada, C‑110/12 P, niepublikowane, EU:C:2012:507, pkt 23 i przytoczone tam orzecznictwo).

24

W niniejszym przypadku prezes Sądu w pkt 23 zaskarżonego postanowienia wskazał, że w pierwszej kolejności zamierza on zbadać, czy spełniony został warunek dotyczący pilnego charakteru. Niemniej jednak, w ramach badania przeprowadzonego w pkt 37–46 tego postanowienia, w rzeczywistości zajął się on analizą zasadności twierdzeń skarżących odnoszących się do kwestii tego, czy sporne informacje były objęte tajemnicą zawodową, bez wyciągania na tej podstawie wyraźnych wniosków co do kwestii tego, czy twierdzenia te spełniają przesłankę fumus boni iuris.

25

Pomimo niezbyt spójnej struktury tej analizy z zaskarżonego postanowienia w wystarczająco jasny sposób wynika, że prezes Sądu uznał, iż w niniejszym przypadku twierdzenie skarżących, zgodnie z którym informacje te były poufne, nie spełnia przesłanki fumus boni iuris.

26

W tym względzie, po pierwsze, prezes Sądu w pkt 42 zaskarżonego postanowienia przypomniał orzecznictwo Trybunału, zgodnie z którym informacje, które były tajne lub poufne, lecz pochodzą sprzed pięciu lub więcej lat, powinny być, ze względu na upływ czasu, uważane co do zasady za historyczne lub za takie, które utraciły z tego powodu swój tajny lub poufny charakter, chyba że, w drodze wyjątku, strona powołująca się na ten charakter wykaże, iż pomimo swojej dawności informacje te stanowią nadal zasadnicze elementy jej strategii handlowej czy też strategii handlowej osób trzecich, których dotyczą. To rozumowanie, z którego wynika wzruszalne domniemanie, ma zastosowanie zarówno w kontekście wniosku o zachowanie poufności względem interwenientów w ramach skargi przed sądami Unii, jak i w kontekście wniosków o zachowanie poufności w związku z opublikowaniem przez Komisję decyzji stwierdzającej naruszenie prawa konkurencji (zob. wyrok z dnia 14 marca 2017 r., Evonik Degussa/Komisja, C‑162/15 P, EU:C:2017:205, pkt 64).

27

Z drugiej strony prezes Sądu w pkt 43 zaskarżonego postanowienia uznał, że w niniejszym przypadku sporne informacje zostały zebrane podczas kontroli przeprowadzonej przez służby Komisji w ciągu 2009 r., a skarżące nie usiłowały wykazać powodów, dla których sporne informacje ze swej natury nie utraciły, pomimo upływu czasu, swego tajnego lub poufnego charakteru.

28

Już na samej tej podstawie wiceprezes Sądu miał prawo uznać, że przesłanka fumus boni iuris nie została spełniona. Tak więc pozostałe podstawy uzasadnienia zaskarżonego postanowienia, zawarte w jego pkt 37–41 i 44–46, zmierzające do wykluczenia poufnego charakteru tych informacji, mają charakter uzupełnienia.

29

Tak więc w ramach swego odwołania wnoszące je ograniczają się do zakwestionowania tych ostatnich punktów zaskarżonego postanowienia, nie podważając przy tym twierdzenia zawartego w jego pkt 43, efektem czego argumenty podnoszone przez nie przeciwko tym podstawom uzasadnienia należy odrzucić jako nieistotne dla sprawy.

30

W tych okolicznościach prezes Sądu, nie dopuszczając się naruszenia prawa, uznał, że niniejsza sprawa różni się od tych, w których wydane zostały postanowienia wiceprezesa Trybunału z dnia 10 września 2013 r., Komisja/Pilkington Group [C‑278/13 P(R), EU:C:2013:558], i z dnia 2 marca 2016 r., Evonik Degussa/Komisja (C‑162/15 P‑R, EU:C:2016:142).

31

Z tych względów pierwszy zarzut odwołania nie jest zasadny.

32

W drugim zarzucie odwołania wnoszące je kwestionuje zawartą w pkt 68–81 zaskarżonego postanowienia ocenę prezesa Sądu, po przeprowadzeniu której oddalił on ich argument, zgodnie z którym sporna decyzja narusza przysługujące im prawo do skutecznego środka prawnego.

33

W tym względzie prezes Sądu, po pierwsze, w pkt 69–78 tego postanowienia przeanalizował i oddalił podniesiony przez skarżące argument, zgodnie z którym bez zawieszenia wykonania spornej decyzji aż do momentu sprawdzenia, czy zajęcie spornych informacji było zgodne z prawem, nie można było zapewnić poszanowania przysługującego skarżącym prawa do skutecznego środka prawnego. Z drugiej strony, tytułem uzupełnienia, w pkt 79–81 tego postanowienia prezes Sądu uznał, że w każdym razie skarżące nie wykazały tego, iż szkoda, jaka mogłaby dla nich konkretnie wyniknąć z tego rzekomego naruszenia prawa do skutecznego środka prawnego, różni się od szkody, jaka mogłaby wyniknąć z narażenia się na naruszenie ich reputacji oraz na wniesienie skargi o odszkodowanie, choć twierdzenie odnoszące się do istnienia tego drugiego rodzaju szkody zostało oddalone w pkt 62–67 tego samego postanowienia.

34

Biorąc pod uwagę strukturę rozumowania prezesa Sądu, należy więc sprawdzić na wstępie, czy w swym odwołaniu wnoszące je zdołały wykazać, że dopuścił się on naruszenia prawa w uzupełniających podstawach przedstawionego uzasadnienia.

35

Taka sytuacja zaś nie występuje.

36

W zakresie, w jakim przede wszystkim wnoszące odwołanie twierdzą, że podnoszone naruszenie przysługującego im prawa do skutecznego środka prawnego może samo w sobie doprowadzić do wyrządzenia im poważnej i nieodwracalnej szkody, wystarczy bowiem stwierdzić, podobnie jak uczyniła to Komisja i jak przypomniał to prezes Sądu w pkt 79 zaskarżonego postanowienia – który to punkt nie został przez wnoszące odwołanie zakwestionowany – że teza, zgodnie z którą szkoda jest z definicji poważna i nieodwracalna, ponieważ dotyka ona sfery praw podstawowych, nie może zostać przyjęta, ponieważ niewystarczające jest podniesienie w abstrakcyjny sposób naruszenia praw podstawowych w celu wykazania, że szkoda, która mogłaby stąd wyniknąć, musi być poważna i nieodwracalna [postanowienie wiceprezesa Trybunału 10 września 2013 r., Komisja/Pilkington Group, C‑278/13 P(R), EU:C:2013:558, pkt 40 i przytoczone tam orzecznictwo].

37

W odniesieniu następnie do podnoszonego przez wnoszące odwołanie argumentu, zgodnie z którym publikacja spornych informacji może wyrządzić im poważną i nieodwracalną szkodę wynikającą ze związaną z tą publikacją skargą o odszkodowanie, należy podnieść, że tego rodzaju przyczyna powstania szkody została przeanalizowana przez prezesa Sądu, który w pkt 60 i 61 zaskarżonego postanowienia uznał, iż nawet zakładając, że sporna decyzja byłaby decydującą przyczyną powstania ponoszonej szkody i że ta szkoda o charakterze finansowym byłaby nie do naprawienia, skarżące w pierwszej instancji nie dostarczyły informacji umożliwiających wykazanie poważnego charakteru szkody, na której zaistnienie się powołują.

38

To samo dotyczy szkody, jaka miałaby wynikać z naruszenia reputacji wnoszących odwołanie. W pkt 67 tego postanowienia prezes Sądu doszedł bowiem również do wniosku, że skarżące nie przedstawiły niczego, na podstawie czego można byłoby wykazać, czy i w jakim stopniu efektem wynikającej ze spornej decyzji publikacji decyzji w przedmiocie kabli elektrycznych naruszenie ich reputacji stałoby się jeszcze bardziej poważne.

39

W tych okolicznościach prezes Sądu nie dopuścił się żadnego naruszenia prawa, powołując się w pkt 81 zaskarżonego postanowienia na wnioski, które wyciągnął w pkt 62 i 67 tego postanowienia celem oddalenia podniesionego przez skarżące argumentu, zgodnie z którym naruszenie przysługującego im prawa do skutecznego środka prawnego wyrządziłoby im poważną szkodę wynikającą z naruszenia ich reputacji oraz narażenia na wniesienie przeciw nim skargi o odszkodowanie.

40

Jeśli chodzi wreszcie o podniesiony przez wnoszące odwołanie argument, zgodnie z którym pkt 81 zaskarżonego postanowienia został błędnie oparty na stwierdzeniu, że „decydującym powodem” wystąpienia każdego z poszczególnych rodzajów szkody nie była publikacja spornych informacji, tylko naruszenie źródłowe związane z decyzją w przedmiocie kabli elektrycznych – ponieważ w przypadku stwierdzenia jej nieważności decydującym powodem wystąpienia szkody nie byłaby ta decyzja, tylko publikacja spornych informacji sama w sobie – wystarczy stwierdzić, że wnoszące odwołanie nie przedstawiły niczego, co pozwoliłoby zrozumieć powody, dla których, przy założeniu zasadności ich argumentu, miałoby to podważać wydane przez prezesa Sądu rozstrzygnięcie, zgodnie z którym skarżące przed nim nie przedstawiły informacji wystarczających do wykazania poważnego charakteru szkód mających wynikać z naruszenia ich reputacji oraz narażenia na wniesienie przeciw nim skargi o odszkodowanie.

41

Wynika z tego, że ze względu na to, iż prezes Sądu nie dopuścił się w pkt 81 zaskarżonego postanowienia żadnego naruszenia prawa, podniesione na poparcie niniejszego zarzutu odwołania argumenty skierowane przeciwko pkt 68–78 tego postanowienia należy uznać, biorąc pod uwagę uzasadnienie przedstawione w pkt 33 i 34 niniejszego postanowienia, za nieistotne dla sprawy.

42

Ponieważ drugi zarzut odwołania został również uznany za bezzasadny, odwołanie należy odrzucić.

43

Zgodnie z art. 138 § 1 regulaminu postępowania przed Trybunałem, mającym zastosowanie do postępowania odwoławczego na podstawie art. 184 § 1 tego regulaminu, kosztami zostaje obciążona, na żądanie strony przeciwnej, strona przegrywająca sprawę.

44

Ponieważ Komisja wniosła o obciążenie wnoszących odwołanie kosztami postępowania, a te ostatnie przegrały sprawę, należy obciążyć je kosztami poniesionymi w ramach niniejszego postępowania odwoławczego oraz postępowania w przedmiocie środków tymczasowych w sprawie C‑65/18 P(R)‑R.

Z powyższych względów wiceprezes Trybunału postanawia, co następuje: