1)

Czy klauzulę 4 Porozumienia ramowego w sprawie pracy na czas określony, stanowiącego załącznik do dyrektywy Rady 1999/70 ( 1 ), należy interpretować w ten sposób, że sprzeciwia się ona hiszpańskiemu uregulowaniu krajowemu, które w art. 12 ust. 3 Texto refundido del Estatuto del Empleado Público (Real Decreto Legislativo [5]/2015, de 30 de octubre) (ustawa o statucie osób zatrudnionych w sektorze publicznym – tekst jednolity, królewski dekret ustawodawczy 2/2015 z dnia 30 października) przewiduje swobodne odwołanie bez odprawy, a z drugiej strony, ustanawia odprawę w art. 49.1.c) Texto refundido del Estatuto de los Trabajadores (Real Decreto Legislativo 2/2015, de 23 de octubre) (kodeks pracy – tekst jednolity, królewski dekret ustawodawczy 2/2015 z dnia 23 października) na wypadek rozwiązania umowy o pracę z przyczyn określonych przez prawo?

2)

W razie udzielenia odpowiedzi przeczącej na pytanie pierwsze, czy zakresem regulacji klauzuli 5 porozumienia ramowego jest objęty środek, taki jak ten ustanowiony przez prawodawcę hiszpańskiego, polegający na ustaleniu odprawy w wysokości 12 dziennych stawek wynagrodzenia za każdy przepracowany rok, którą pracownik ma otrzymać po rozwiązaniu umowy o pracę na czas określony, nawet gdy zatrudnienie na czas określony ograniczono do jednej umowy?

3)

Na wypadek udzielenia odpowiedzi twierdzącej na pytanie drugie, czy za sprzeczny z klauzulą 5 porozumienia ramowego należy uznać przepis prawa, który przyznaje pracownikom zatrudnionym na czas określony odprawę z tytułu rozwiązania umowy o pracę w wysokości 12 dziennych stawek wynagrodzenia za każdy przepracowany rok, ale wyklucza taką odprawę w odniesieniu do wspomnianych wcześniej pracowników zatrudnianych na stanowiskach doradczych i asystenckich w sytuacji, gdy dochodzi do ich swobodnego odwołania[?]