201806010421917352018/C 211/121392018CJC21120180618PL01PLINFO_JUDICIAL2018022191021

Sprawa C-139/18 P: Odwołanie od wyroku Sądu (pierwsza izba) wydanego w dniu 13 grudnia 2017 r. w sprawie T-602/16, CJ/Europejskie Centrum ds. Zapobiegania i Kontroli Chorób (ECDC), wniesione w dniu 21 lutego 2018 r. przez CJ

C2112018PL910120180221PL001291102

Odwołanie od wyroku Sądu (pierwsza izba) wydanego w dniu 13 grudnia 2017 r. w sprawie T-602/16, CJ/Europejskie Centrum ds. Zapobiegania i Kontroli Chorób (ECDC), wniesione w dniu 21 lutego 2018 r. przez CJ

(Sprawa C-139/18 P)

2018/C 211/12Język postępowania: angielski

Strony

Wnoszący odwołanie: CJ (przedstawiciel: V. Kolias, Δικηγόρος)

Druga strona postępowania: Europejskie Centrum ds. Zapobiegania i Kontroli Chorób (ECDC)

Żądania wnoszącego odwołanie

Wnoszący odwołanie wnosi do Trybunału o:

—	uchylenie wyroku Sądu z dnia 13 grudnia 2017 r. w sprawie T-602/16 CJ / ECDC (EU:T:2017:893) w całości;

—	w konsekwencji, w razie uznania odwołania za zasadne, stwierdzenie nieważności zaskarżonego sprawozdania z oceny z dnia 21 września 2015 r.;

—	obciążenie ECDC wszystkimi kosztami postępowania w pierwszej instancji oraz postępowania odwoławczego.

Zarzuty i główne argumenty

W uzasadnieniu odwołania wnoszący je podnosi cztery zarzuty.

Zarzut pierwszy dotyczący tego, że Sąd:

—	błędnie zinterpretował art. 3 ust. 1 w związku z art. 3 ust. 3 regulaminu wykonawczego ECDC nr 20, aby ustalić, że oceniający w postępowaniu odwoławczym nie musi być przewodniczącym zarządu w przypadkach takich jak niniejszy przypadek,

—	popełnił błąd w kwalifikacji prawnej faktów, gdy uznał, że w każdym razie jest mało prawdopodobne, aby prezes zarządu wydał decyzję na korzyść wnoszącego odwołanie,

—	błędnie zinterpretował argument, zgodnie z którym podwładny oceniającego nie może być oceniającym w postępowaniu odwoławczym, ponieważ nie posiada on niezbędnej niezależności od oceniającego.

Zarzut drugi dotyczący tego, że Sąd:

—	błędnie zinterpretował art. 7 ust. 1 oraz art. 8 ust. 3 i 4 regulaminu wykonawczego ECDC nr 20, aby ustalić, że cele i wskaźniki wydajności określone dla pracownika w poprzednim okresie oceny mogą zostać pominięte przez oceniającego,

—	pomocniczo, popełnił błąd w kwalifikacji prawnej faktów, gdy stwierdził, że cele i wskaźniki wydajności zostały należycie uwzględnione przez oceniającego.

Zarzut trzeci dotyczący tego, że Sąd:

—	błędnie zinterpretowała pojęcie „dialogu” w rozumieniu art. 8 ust. 9 regulaminu wykonawczego ECDC,

—

ewentualnie naruszył prawo w zakresie kwalifikacji prawnej „dialogu” w ramach oceny, gdy stwierdził, że może za taki zostać uznana sytuacja, która ze strony ECDC ogranicza się do tego, że zatwierdzający zwraca się do pracownika o dokument, który już posiada; do tego, że zatwierdzający zwraca się telefonicznie do pracownika z pytaniem: „[k]tóre aspekty oceny pracy uważa Pan za fałszywe?”; i nie zadaje żadnych dalszych pytań, po tym jak pracownik odpowiada merytorycznie i oferuje dalsze, bardziej szczegółowe informacje, których zatwierdzający mógłby wymagać.

Zarzut czwarty dotyczący tego, że Sąd:

—

błędnie zinterpretował art. 22a regulaminu pracowniczego, ponieważ zasadniczo stwierdził, że gdy pracownik podnosi, in tempore non suspecto, niegospodarność finansową, gdy przedstawia co najmniej zaczątek dowodu w tym zakresie, i gdy zarzuty te są prawdziwe, to agencja może zasadnie zlecić ocenę corocznych wyników pracy tego pracownika osobom, których właśnie dotyczą te zarzuty,

—

ewentualnie, naruszył prawo w zakresie kwalifikacji prawnej zarzutów wnoszącego odwołanie, stwierdzając, że nie zostały sformułowane in tempore non suspecto ani nie były prawdziwe czy poparte dowodami, i że pracownicy, których dotyczą te zarzuty mogli nadal neutralnie oceniać wyniki pracy wnoszącego odwołanie.