|
23.4.2018 |
PL |
Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej |
C 142/29 |
Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Oberlandesgericht Wien (Austria) w dniu 26 stycznia 2018 r. – Skarb Pánstwa Rzeczpospolitej Polskiej – Generalny Dyrektor Dróg Krajowych i Autostrad / Stephan Riel, als Insolvenzverwalter im Insolvenzverfahren über das Vermögen der Alpine Bau GmbH.
(Sprawa C-47/18)
(2018/C 142/39)
Język postępowania: niemiecki
Sąd odsyłający
Oberlandesgericht Wien
Strony w postępowaniu głównym
Strona powodowa: Skarb Pánstwa Rzeczpospolitej Polskiej – Generalny Dyrektor Dróg Krajowych i Autostrad
Strona pozwana: Stephan Riel występujący w charakterze zarządcy tymczasowego w postępowaniu upadłościowym dotyczącym majątku Alpine Bau GmbH
Pytania prejudycjalne
Pytanie 1
Czy art. 1 ust. 2 lit. b) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1215/2012 z dnia 12 grudnia 2012 r. w sprawie jurysdykcji i uznawania orzeczeń sądowych oraz ich wykonywania w sprawach cywilnych i handlowych (zwane dalej „rozporządzeniem nr 1215/2012”) (1) należy interpretować w ten sposób, że powództwo o ustalenie istnienia wierzytelności w prawie austriackim dotyczy upadłości w rozumieniu art. 1 ust. 2 lit. b) rozporządzenia nr 1215/2012, a zatem jest wyłączone z przedmiotowego zakresu stosowania tego rozporządzenia?
Pytanie 2a (jedynie w przypadku udzielenia odpowiedzi twierdzącej na pytanie 1):
Czy art. 29 ust. 1 rozporządzenia nr 1215/2012 należy stosować analogicznie do powództw powiązanych objętych zakresem stosowania rozporządzenia nr 1346/2000?
Pytanie 2b (tylko w przypadku udzielenia odpowiedzi przeczącej na pytanie 1 lub udzielenia odpowiedzi twierdzącej na pytanie 2a):
Czy art. 29 ust. 1 rozporządzenia nr 1215/2012 należy interpretować w ten sposób, że występuje sprawa o to samo roszczenie między tymi samymi stronami, jeżeli wierzyciel — powód — który w austriackim głównym postępowaniu upadłościowym oraz w polskim wtórnym postępowaniu upadłościowym zgłosił (co do istoty) identyczną wierzytelność, którą dany zarządca tymczasowy (w przeważającej części) zakwestionował, najpierw wnosi o ustalenie istnienia wierzytelności wobec masy upadłościowej w określonej wysokości w Polsce przeciwko tamtejszemu zarządcy tymczasowemu we wtórnym postępowaniu upadłościowym, a następnie w Austrii przeciwko zarządcy tymczasowemu w głównym postępowaniu upadłościowym — pozwanemu?
Pytanie 3a:
Czy art. 41 rozporządzenia Rady (WE) nr 1346/2000 z dnia 29 maja 2000 r. w sprawie postępowania upadłościowego (zwanego dalej „rozporządzeniem nr 1346/2000”) należy interpretować w ten sposób, że wierzyciel, który ma siedzibę w innym państwie członkowskim niż państwo, w którym wszczęto postępowanie — powód — czyni zadość wymogowi wskazania „rodzaju, chwili powstania i wysokości wierzytelności”, jeżeli w zgłoszeniu wierzytelności w głównym postępowaniu upadłościowym — jak ma to miejsce w niniejszej sprawie —
|
a) |
zadowala się wskazaniem konkretnej kwoty wierzytelności, nie podając jednak chwili jej powstania (np. „wierzytelność podwykonawcy JSV Sławomir Kubica w związku z wykonaniem robót drogowych”); |
|
b) |
jednak chwila powstania wierzytelności wynika z załączników przedłożonych wraz ze zgłoszeniem wierzytelności (np. z daty wskazanej na przedłożonej fakturze), mimo że nie podano jej w samym zgłoszeniu? |
Pytanie 3b:
Czy art. 41 rozporządzenia Rady nr 1346/2000 należy interpretować w ten sposób, że przepis ten nie stoi na przeszkodzie stosowaniu przepisów krajowych, które w danym przypadku są korzystniejsze dla wierzyciela zgłaszającego wierzytelność z siedzibą w innym państwie członkowskim niż państwo, w którym wszczęto postępowanie – na przykład w odniesieniu do wymogu zgłoszenia chwili powstania wierzytelności?