23.4.2018

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 142/22

Odwołanie od wyroku Sądu (piąta izba) wydanego w dniu 26 października 2017 r. w sprawie T-704/14, Marine Harvest ASA/Komisja Europejska, wniesione w dniu 5 stycznia 2018 r. przez Marine Harvest ASA

(Sprawa C-10/18 P)

(2018/C 142/30)

Język postępowania: angielski

Strony

Wnosząca odwołanie: Marine Harvest ASA (przedstawiciel: R. Subiotto QC)

Druga strona postępowania: Komisja Europejska

Żądania wnoszącej odwołanie

Wnosząca odwołanie wnosi do Trybunału o:

—	uchylenie wyroku Sądu w całości lub w części;

—	stwierdzenie nieważności decyzji Komisji z dnia 23 lipca 2014 r. lub, tytułem żądania ewentualnego, uchylenie grzywien nałożonych w tej decyzji na wnoszącą odwołanie lub, tytułem dalszego żądania ewentualnego, znaczne obniżenie wysokości grzywien nałożonych w tej decyzji na wnoszącą odwołanie;

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania i innymi wydatkami poniesionymi przez wnoszącą odwołanie zarówno w ramach niniejszego postępowania, jak i w ramach postępowania przed Sądem;

—	w razie potrzeby skierowanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd zgodnie z wyrokiem Trybunału;

—	podjęcie wszelkich innych środków, jakie Trybunał uzna za stosowne.

Zarzuty i główne argumenty

Wnosząca odwołanie podnosi dwa zarzuty na poparcie odwołania.

W ramach zarzutu pierwszego wnosząca odwołanie podnosi, że Sąd naruszył prawo, gdy nie zastosował w niniejszej sprawie art. 7 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 139/2004 (1) (zwanego dalej „rozporządzeniem nr 139/2004”).

a.	Po pierwsze, Sąd naruszył prawo przy dokonywaniu wykładni pojęcia „jednolitej koncentracji”, w szczególności nie uwzględniając motywu 20 rozporządzenia nr 139/2004 jako podstawy wykładni zamiaru ustawodawcy Unii, by traktować jako „jednolitą koncentrację” wszystkie transakcje „powiązane warunkowo”.

b.	Po drugie, Sąd naruszył prawo, dokonując wykładni ratio legis art. 7 ust. 2 rozporządzenia nr 139/2004.

W ramach zarzutu drugiego wnosząca odwołanie podnosi, że Sąd naruszył prawo, nakładając dwie grzywny za to samo zachowanie.

Sad naruszył w wyroku zasadę ne bis in idem, nakładając dwukrotnie na Marine Harvest grzywnę za nabycie udziału w wysokości 48,5 % należącego pana Maleka: wpierw grzywnę wynoszącą 10 mln EUR na podstawie art. 14 ust. 2 lit. a) rozporządzenia nr 139/2004 za rzekome przeprowadzenie koncentracji przed zgłoszeniem (zarzucane naruszenie art. 4 ust. 1 rozporządzenia nr 139/2004), a następnie grzywnę wynoszącą 10 mln EUR na podstawie art. 14 ust. 2 lit. b) rozporządzenia nr 139/2004 za rzekome przeprowadzenie koncentracji przed wydaniem zezwolenia na nią (zarzucane naruszenie art. 7 ust. 1 rozporządzenia nr 139/2004).

b.	Wnosząca odwołanie podnosi pomocniczo, że Sąd naruszył w wyroku zasadę zaliczenia, ponieważ nie uwzględnił pierwszej grzywny przy określeniu wysokości drugiej grzywny.

Wnosząca odwołanie podnosi w dalszej kolejności pomocniczo, że Sąd naruszył w wyroku prawo, ponieważ nie zastosował zasady zbiegu naruszeń; rzekome naruszenie obowiązku zgłoszenia określonego w art. 4 ust. 1 jest naruszeniem bardziej szczególnym, w związku z czym obejmuje zarzucane naruszenie obowiązku zachowania status quo z art. 7 ust. 1 rozporządzenia nr 139/2004, które jest naruszeniem bardziej ogólnym.

(1) Rozporządzenie Rady (WE) nr 139/2004 z dnia 20 stycznia 2004 r. w sprawie kontroli koncentracji przedsiębiorstw (rozporządzenie WE w sprawie kontroli łączenia przedsiębiorstw) (Dz.U. 2004, L 24, s. 1).