1. 

Niniejsza sprawa odnosi się do odesłania prejudycjalnego pochodzącego od rechtbank Noord-Holland (sądu prowincji Holandia Północna, Niderlandy) dotyczącego ważności rozporządzenia wykonawczego (UE) nr 501/2013 ( 2 ) (zwanego dalej „rozporządzeniem wykonawczym”), w którym Rada Unii Europejskiej rozszerzyła ostateczne cło antydumpingowe nałożone na przywóz rowerów pochodzących z Chińskiej Republiki Ludowej, na przywóz rowerów wysyłanych w szczególności ze Sri Lanki.

2. 

Sąd Unii Europejskiej stwierdził nieważność tego rozporządzenia w wyroku z dnia 19 marca 2015 r., City Cycle Industries/Rada ( 3 ), utrzymanym w mocy przez Trybunał w postępowaniu odwoławczym w wyroku z dnia 26 stycznia 2017 r., Maxcom/City Cycle Industries ( 4 ), w odniesieniu do jedynego producenta ze Sri Lanki, który wniósł skargę o stwierdzenie nieważności tego rozporządzenia, mianowicie spółki City Cycle Industries (zwanej dalej „City Cycle”).

3. 

Spółka Trace Sport, francuski importer rowerów, kwestionuje przed sądem odsyłającym dwa wezwania wystawione przez organy podatkowe Niderlandów do zapłaty ceł antydumpingowych należnych z tytułu przywozu rowerów ze Sri Lanki. Trace Sport zamierza powoływać się przed tym sądem na wyżej wspomniane wyroki wydane przez sądy Unii Europejskiej w odniesieniu do City Cycle, aby podnieść zarzut nieważności spornego rozporządzenia w odniesieniu do producentów‑eksporterów ze Sri Lanki, od których dokonała ona przywozu rowerów objętych spornymi wezwaniami do zapłaty, tj. spółek Kelani Cycles (PVT) Ltd (zwanej dalej „Kelani Cycles”) i Creative Cycles (PVT) Ltd (zwanej dalej „Creative Cycles”).

4. 

Zainteresowani, którzy złożyli uwagi na piśmie przed Trybunałem, twierdzą jednak, że ze względu na szczególne okoliczności dotyczące Trace Sport, będącej importerem powiązanym z tymi dwoma producentami ze Sri Lanki, nie może ona powoływać się na nieważność spornego rozporządzenia przed sądem odsyłającym na mocy orzecznictwa wynikającego z wyroku z dnia 9 marca 1994 r., TWD Textilwerke Deggendorf (C‑188/92, EU:C:1994:90). Zgodnie z tym orzecznictwem podmiot prawa, który bez wątpienia miałby legitymację procesową w rozumieniu art. 263 akapit czwarty TFUE do wniesienia skargi o stwierdzenie nieważności aktu Unii, nie może powoływać się na nieważność tego aktu przed sądami krajowymi w ramach wniosku o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym (zwane dalej „orzecznictwem TWD”) ( 5 ).

5. 

W tych okolicznościach, zgodnie z wnioskiem Trybunału niniejsza opinia będzie nakierowana na kwestię dopuszczalności pytań prejudycjalnych przedstawionych przez sąd odsyłający, a w szczególności na możliwość zastosowania w niniejszej sprawie orzecznictwa TWD.

6.

We wrześniu 2012 r. Komisja Europejska wszczęła dochodzenie dotyczące możliwego obchodzenia środków antydumpingowych nałożonych na przywóz rowerów pochodzących z Chińskiej Republiki Ludowej przez przywóz rowerów wysyłanych między innymi ze Sri Lanki ( 6 ).

7.

W toku tego dochodzenia Kelani Cycles złożyła wniosek o przyznanie zwolnienia z rozszerzenia ceł antydumpingowych ( 7 ). W dniu 16 stycznia 2013 r. Komisja odbyła wizytę weryfikacyjną w zakładach produkcyjnych Kelani Cycles. Następnie Komisja, uznawszy jej współpracę za niewystarczającą, poinformowała Kelani Cycles, że ma zamiar nie brać pod uwagę informacji dostarczonych Kelani Cycles, oprzeć swoje ustalenia na dostępnych informacjach ( 8 ) i odrzucić jej wniosek o zwolnienie. W tych okolicznościach Komisja umożliwiła Kelani Cycles udzielenie dalszych wyjaśnień ( 9 ), co ta uczyniła pismem z dnia 7 lutego 2013 r. wraz z 43 załącznikami. Z różnych powodów Komisja nie wzięła pod uwagę tych dalszych wyjaśnień i ostatecznie odrzuciła wniosek o zwolnienie złożony przez Kelani Cycles.

8.

W następstwie odmowy przez Komisję uwzględnienia dokumentów i dowodów dostarczonych przez Kelani Cycles i wskazanych w poprzednim punkcie, Trace Sport podczas postępowania administracyjnego prowadzonego przez Komisję wystąpiła z wnioskiem o przesłuchanie przez Komisję w celu przedstawienia, mimo tej odmowy, tych samych dokumentów i dowodów przekazanych przez Kelani Cycles na poparcie swoich dalszych wyjaśnień. Komisja nie uwzględniła jednak wniosku złożonego przez Trace Sport.

9.

W dniu 29 maja 2013 r. Rada przyjęła sporne rozporządzenie, na mocy którego rozszerzyła ostateczne cło antydumpingowe w wysokości 48,5% na przywóz rowerów pochodzących z Chin, na przywóz rowerów wysyłanych między innymi ze Sri Lanki. W tym rozporządzeniu Kelani Cycles została uznana za spółkę niewspółpracującą ( 10 ), natomiast nie wspomniano wyraźnie o Creative Cycles.

10.

W 2012 r. i 2013 r., agenci celni działający w imieniu i na rachunek Trace Sport dokonali w Niderlandach zgłoszenia celem dopuszczenia do swobodnego obrotu rowerów wysyłanych ze Sri Lanki, podając jako eksporterów tych rowerów Creative Cycles i Kelani Cycles.

11.

W wyniku kontroli po zwolnieniu towarów prawidłowości omawianych zgłoszeń, Inspecteur van de Belastingdienst/Douane, kantoor Eindhoven (inspektor skarbowy/celny, biuro Eindhoven, Niderlandy) uznał, że należało zapłacić cło antydumpingowe w wysokości 48,5% za dopuszczenie do swobodnego obrotu zgłoszonych rowerów. W związku z tym wystawił on dwa wezwania do zapłaty należnych ceł antydumpingowych w wysokości, odpowiednio, 229990,88 EUR i 234275,37 EUR. Po złożeniu odwołań od tych wezwań przez Trace Sport, zostały one utrzymane w mocy w dwóch decyzjach z dnia 24 września 2015 r.

12.

W międzyczasie, wyrokiem z dnia 19 marca 2015 r., City Cycle Industries/Rada ( 11 ), Sąd stwierdził nieważność art. 1 ust. 1 i 3 spornego rozporządzenia ( 12 ) w zakresie, w jakim dotyczyło ono City Cycle.

13.

Trace Sport zaskarżyła do sądu odsyłającego te dwie decyzje z dnia 24 września 2015 r. utrzymujące w mocy wezwania do zapłaty.

14.

Wyrokiem z dnia 26 stycznia 2017 r., Maxcom/City Cycle Industries ( 13 ), Trybunał utrzymał w mocy w postępowaniu odwoławczym wyrok Sądu w sprawie City Cycle Industries/Rada.

15.

W sprawie zawisłej przed sądem odsyłającym Trace Sport wywodzi argument z wyroku Trybunału Maxcom/City Cycle Industries w celu zakwestionowania ważności spornego rozporządzenia w odniesieniu do Creative Cycles i Kelani Cycles. Sąd odsyłający uważa, że wniosek sformułowany przez Trybunał w tym wyroku w odniesieniu do City Cycle dotyczy również Kelani Cycles i Creative Cycles oraz zastanawia się w związku z tym nad ważnością spornego rozporządzenia w odniesieniu do tych dwóch innych producentów-eksporterów ze Sri Lanki.

16.

W tych okolicznościach rechtbank Noord-Holland (sąd prowincji Północnej Holandii, Niderlandy) postanowił zawiesić postępowanie i zwrócić się do Trybunału z następującymi pytaniami:

17.

Wszyscy zainteresowani, którzy przedstawili Trybunałowi uwagi na piśmie, a mianowicie rząd niderlandzki, Rada i Komisja, wyrażają wątpliwości co do dopuszczalności niniejszego wniosku o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym dotyczącego oceny ważności. Wspomniani zainteresowani, w oparciu o orzecznictwo TWD, podnoszą w istocie, że Trace Sport nie może powoływać się w sporze w postępowaniu głównym na nieważność spornego rozporządzenia, ponieważ bez wątpienia mogła wnieść skargę o stwierdzenie nieważności tego rozporządzenia.

18.

Jak wskazałem w pkt 5 niniejszej opinii, zgodnie z wnioskiem Trybunału będzie ona nakierowana na kwestię dopuszczalności pytań prejudycjalnych przedstawionych przez sąd odsyłający.

19.

W tym względzie dokonam w pierwszej kolejności przeglądu zasad wynikających z orzecznictwa TWD i ich stosowania w dziedzinie prawa antydumpingowego Unii. Następnie, na podstawie tej analizy zbadam dopuszczalność pytań prejudycjalnych przedstawionych przez sąd odsyłający.

20.

Należy na wstępie przypomnieć, że zgodnie z utrwalonym orzecznictwem akt przyjęty przez instytucje Unii, który nie został zaskarżony przez jego adresata ani przez żadną instytucję lub osobę uprawnioną do żądania stwierdzenia jego nieważności w terminie zawitym przewidzianym w art. 263 akapit szósty TFUE, staje się ostateczny. Orzecznictwo to jest w szczególności oparte na przekonaniu, że terminy na wniesienie skargi zmierzają do zapewnienia pewności prawa poprzez zapobieżenie podważaniu w nieskończoność aktów Unii wywierających skutki prawne ( 14 ).

21.

Następnie Trybunał uznał, że w prawie Unii istnieje ogólna zasada, zgodnie z którą każda strona w postępowaniu krajowym ma prawo powołać się na nieważność przepisów zawartych w aktach Unii, stanowiących podstawę decyzji lub aktu krajowego, na które się wobec nich powołano, i spowodować skierowanie przez sąd krajowy tego pytania prejudycjalnego do Trybunału ( 15 ). Choć sądy krajowe mogą orzec, że akt prawa Unii jest ważny, nie mogą jednak stwierdzić jego nieważności ( 16 ).

22.

Jednakże te same wymogi pewności prawa określone w pkt 20 powyżej skłoniły Trybunał do orzeczenia, że wspomniana zasada ogólna, która gwarantuje każdemu podmiotowi prawo do podniesienia, w ramach skargi wniesionej przeciwko środkowi krajowemu, który jest dla niego niekorzystny, zarzutu nieważności aktu Unii służącego za podstawę tego środka, nie wyklucza w żaden sposób tego, że akt ten stanie się ostateczny dla podmiotu, wobec którego wspomniany akt należy uważać za decyzję indywidualną, a który bez wątpienia mógł wnieść o stwierdzenie jego nieważności na podstawie art. 263 TFUE ( 17 ).

23.

Tak więc, w zastosowaniu orzecznictwa TWD, w przypadku gdy można uznać, że podmiot byłby bez wątpienia uprawniony do wniesienia skargi o stwierdzenie nieważności aktu Unii, podmiot ten nie ma prawa powoływać się na jego nieważność przed właściwym sądem krajowym ( 18 ).

24.

Jak bowiem Trybunał podkreślał wielokrotnie, uznanie, że podmiot prawa, który bez jakichkolwiek wątpliwości miał legitymację procesową do wniesienia skargi o stwierdzenie nieważności aktu Unii na podstawie art. 263 akapit czwarty TFUE, może po upływie terminu zawitego na wniesienie skargi określonego w art. 263 akapit szósty TFUE zakwestionować ważność tego aktu przed sądem krajowym, oznaczałoby umożliwienie mu uchylenia się od ostatecznego charakteru skutków, jakie wspomniany akt wywołuje wobec niego, po upływie terminu na wniesienie skargi ( 19 ).

25.

Wyjątek od ogólnej zasady, przedstawionej w pkt 21 powyżej, który wynika z zastosowania orzecznictwa TWD, jest zatem uzasadniony wymogiem zagwarantowania pewności prawa poprzez zapobieżenie podważaniu w nieskończoność aktów Unii, a także wymogiem unikania nadużywania środków zaskarżenia, jakie prawo Unii udostępnia jednostkom ( 20 ).

26.

Jeśli chodzi w szczególności o dziedzinę prawa antydumpingowego Unii, Trybunał stwierdził, że wnioski wynikające z orzecznictwa TWD mają zastosowanie do rozporządzeń nakładających cła antydumpingowe, ze względu na ich dwoisty charakter, przejawiający się w tym, iż są one zarazem aktami normatywnymi – w zakresie, w jakim mają zastosowanie do ogółu zainteresowanych podmiotów gospodarczych – i aktami, które mogą dotyczyć bezpośrednio i indywidualnie niektórych z tych podmiotów gospodarczych ( 21 ).

27.

Tak więc w przypadku gdy można uznać, że podmiot gospodarczy miałby bez wątpienia legitymację procesową, a zatem mógłby bez wątpienia w sposób dopuszczalny wnieść na podstawie art. 263 akapit czwarty TFUE skargę o stwierdzenie nieważności rozporządzenia nakładającego cła antydumpingowe, wspomniany podmiot nie może powoływać się na nieważność tego rozporządzenia przed właściwym sądem krajowym ( 22 ).

28.

W tym względzie w swoim orzecznictwie Trybunał określił niektóre kategorie podmiotów gospodarczych, co do których można uznać, zgodnie z art. 263 akapit czwarty TFUE, że rozporządzenie ustanawiające cła antydumpingowe dotyczy ich bezpośrednio i indywidualnie, oraz że w konsekwencji są uprawnione żądać stwierdzenia jego nieważności przed sądami Unii.

29.

I tak Trybunał orzekł, po pierwsze, że takie rozporządzenia mogą dotyczyć bezpośrednio i indywidualnie, w rozumieniu rzeczonego przepisu, tych z producentów i eksporterów danego produktu, którym praktyki dumpingowe zostały przypisane z wykorzystaniem danych dotyczących ich działalności handlowej ( 23 ).

30.

Po drugie, może tak być także w wypadku producentów omawianego produktu, których ceny odsprzedaży zostały uwzględnione dla celów skonstruowania cen eksportowych i których w konsekwencji dotyczą ustalenia odnoszące się do istnienia praktyki dumpingowej ( 24 ).

31.

Po trzecie, może tak być także w przypadku importerów powiązanych z eksporterami rozpatrywanego produktu, w szczególności w wypadku, gdy cena eksportowa została obliczona na podstawie cen odsprzedaży na rynku Unii stosowanych przez tychże importerów oraz w wypadku gdy samo cło antydumpingowe zostało obliczone w oparciu o te ceny odsprzedaży ( 25 ).

32.

Z powyższego wynika, że w orzecznictwie uznano, iż legitymację procesową w rozumieniu art. 263 akapit czwarty TFUE do wniesienia skargi o stwierdzenie nieważności rozporządzenia nakładającego cło antydumpingowe mogą posiadać producenci, eksporterzy i importerzy – powiązani lub nie z producentem-eksporterem – produktu objętego cłem antydumpingowym.

33.

W tym względzie wskazano, że okolicznością przesądzającą dla ustalenia, że akt dotyczy zainteresowanego podmiotu gospodarczego indywidualnie, co może uzasadnić jego legitymację procesową, jest stwierdzenie praktyk dumpingu w oparciu o dane pochodzące z jego działalności handlowej ( 26 ).

34.

Trybunał orzekał jednak także wielokrotnie, że przyznanie niektórym kategoriom podmiotów gospodarczych prawa do wniesienia skargi o stwierdzenie nieważności rozporządzenia antydumpingowego nie stoi na przeszkodzie temu, aby to rozporządzenie dotyczyło bezpośrednio i indywidualnie również innych podmiotów ze względu na pewne szczególne dla nich cechy, odróżniające je od wszystkich pozostałych osób ( 27 ).

35.

Wynika stąd, że niezależnie od kategorii podmiotów gospodarczych wymienionych w pkt 29–31 niniejszej opinii, którym Trybunał przyznał legitymację do wniesienia skargi o stwierdzenie nieważności, decydujące kryterium dla ustalenia legitymacji czynnej, a w szczególności tego, czy akt dotyczy podmiotu indywidualnie, odnosi się do kwestii, czy zgodnie z orzecznictwem wynikającym z wyroku Plaumann ( 28 ), rozporządzenie antydumpingowe dotyczy rozpatrywanego podmiotu gospodarczego ze względu na określone cechy, które są dla niego szczególne, lub sytuację faktyczną, która wyodrębnia go spośród wszystkich innych osób i w związku z tym indywidualizuje go w sposób analogiczny do adresata aktu.

36.

I tak, na przykład w sprawie Extramet, Trybunał przyznał legitymację czynną niepowiązanemu importerowi produktu objętego cłem antydumpingowym, którego cena sprzedaży nie była brana pod uwagę w dochodzeniu, ale który wykazał istnienie ogółu czynników składających się na szczególną sytuację, która odróżniała go w odniesieniu do rozpatrywanego środka od wszystkich innych podmiotów gospodarczych ( 29 ).

37.

Jeśli chodzi szczególnie o importerów produktu objętego środkami antydumpingowymi, jak wynika odpowiednio z pkt 30 i 31 niniejszej opinii, w orzecznictwie przyznano legitymację do wniesienia skargi o stwierdzenie nieważności w sprawach antydumpingowych zarówno importerom niepowiązanym, jak i importerom powiązanym z producentem/eksporterem rozpatrywanego produktu.

38.

Mając na uwadze przesłankę powiązania, wskazano, że samo powiązanie importera z danym producentem/eksporterem nie jest jako takie wystarczające, aby można było uznać, że akt dotyczy importera indywidualnie w rozumieniu art. 263 akapit czwarty TFUE ( 30 ).

39.

Z orzecznictwa przypomnianego w pkt 31 powyżej wynika jednak: po pierwsze, że istnienie związku pomiędzy importerem i eksporterem rozpatrywanego produktu z pewnością jest istotnym elementem dla uznania legitymacji procesowej importera do żądania stwierdzenia nieważności rozporządzenia nakładającego cła antydumpingowe; po drugie, że w tym celu jednakże importer i producent/eksporter muszą być wystarczająco powiązani ( 31 ); i po trzecie, że powiązanemu importerowi przyznaje się legitymację czynną w przypadku występowania innych czynników mogących odróżniać go od każdego podmiotu gospodarczego, jak na przykład w przypadku gdy jego dane handlowe zostały wzięte pod uwagę w dochodzeniu.

40.

I tak w sprawie Neotype ( 32 ) Trybunał uznał, że akt dotyczy bezpośrednio i indywidualnie w rozumieniu art. 263 TFUE importera powiązanego, którego cena odsprzedaży została wykorzystana do obliczenia cła antydumpingowego.

41.

W sprawie Nachi ( 33 ) Trybunał uznał legitymację do wniesienia skargi o stwierdzenie nieważności i zastosował w związku z tym orzecznictwo TWD w odniesieniu do importera powiązanego (będącego spółką zależną producenta rozpatrywanego produktu), którego ceny odsprzedaży stanowiły podstawę skonstruowania ceny eksportowej przyjętej w celu ustalenia marginesu dumpingu dotyczącego danego eksportera.

42.

W sprawie TMK ( 34 ) natomiast Trybunał zaprzeczył istnieniu legitymacji procesowej i nie zastosował więc orzecznictwa TWD, w odniesieniu do importera powiązanego, co do którego nie zostało wykazane, że jest on wystarczająco powiązany z rozpatrywanymi przedsiębiorstwami eksportującymi, ani że znajdował się on w szczególnej sytuacji odróżniającej go od innych podmiotów gospodarczych.

43.

Zatem to, czy w niniejszym przypadku, przy zastosowaniu orzecznictwa TWD, należy uznać, że Trace Sport nie ma możliwości powoływania się w ramach sprawy zawisłej przed sądem odsyłającym na nieważność spornego rozporządzenia w odniesieniu do Kelani Cycles i Creative Cycles, należy ocenić, biorąc pod uwagę wszystkie zasady wynikające z orzecznictwa przedstawione w poprzednim rozdziale.

44.

W tym względzie wydaje mi się niezbędne sformułowanie dwóch uwag wstępnych.

45.

W pierwszej kolejności pragnę zauważyć, że niniejsza sprawa różni się od wszystkich innych spraw, o których mowa w poprzednim rozdziale, ponieważ nie dotyczy ona ważności rozporządzenia nakładającego cła antydumpingowe, ale ważności rozporządzenia rozszerzającego te cła, które zostało przyjęte w następstwie dochodzenia w sprawie obejścia środków przeprowadzonego na podstawie art. 13 rozporządzenia podstawowego.

46.

W tym względzie należy zauważyć, że unijne przepisy dotyczące obchodzenia środków, zawarte w art. 13 rozporządzenia podstawowego, stanowią ramy prawne, które choć włączone w przepisy antydumpingowe Unii, mają jednak własną specyfikę ( 35 ).

47.

W tym kontekście z jednej strony uważam, że względy, które skłoniły Trybunał, jak wynika z pkt 26 powyżej, do zastosowania zasad wynikających z orzecznictwa TWD do rozporządzeń nakładających cła antydumpingowe, dotyczą w tym samym stopniu również rozporządzeń rozszerzających cła antydumpingowe, takich jak sporne rozporządzenie.

48.

Takie rozporządzenia skutkują bowiem jedynie rozszerzeniem zakresu stosowania rozporządzenia pierwotnego, które nałożyło cła antydumpingowe na przywóz produktów podobnych lub ich części. Rozporządzenie rozszerzające cło antydumpingowe ma zatem takie same skutki prawne w stosunku do przedsiębiorstw objętych tak rozszerzonym cłem, co rozporządzenie nakładające ostateczne cło w stosunku do przedsiębiorstw objętych takim cłem ( 36 ) i ono również wykazuje dwoisty charakter wspomniany w pkt 26 niniejszej opinii.

49.

Z drugiej strony pragnę jednak zaznaczyć, że jakkolwiek kryteria wypracowane w orzecznictwie przywołanym w pkt 28 i nast. niniejszej opinii w odniesieniu do kwestii dopuszczalności skargi o stwierdzenie nieważności rozporządzeń nakładających cła antydumpingowe można zastosować odpowiednio do oceny dopuszczalności skarg o stwierdzenie nieważności rozporządzeń rozszerzających takie cła, to jednak konieczne jest uwzględnienie specyficznych cech dochodzeń w sprawie obejścia środków na podstawie art. 13 rozporządzenia podstawowego.

50.

Chociaż bowiem dochodzenia w sprawie obejścia środków wykazują bez wątpienia podobieństwa do dochodzeń zmierzających do nałożenia cła antydumpingowego, charakteryzują się one jednak koniecznością ustalenia czterech elementów, które według definicji zawartej w art. 13 ust. 1 zdanie trzecie rozporządzenia podstawowego tworzą pojęcie obejścia ( 37 ).

51.

W drugiej kolejności, nadal tytułem wstępu pragnę zaznaczyć, że nie ma żadnej wątpliwości, iż Kelani Cycles miała legitymację procesową w rozumieniu art. 263 akapit czwarty TFUE do wniesienia skargi do Sądu o stwierdzenie nieważności spornego rozporządzenia.

52.

Z jednej strony bowiem, jeżeli chodzi o to, czy rozporządzenie dotyczy jej bezpośrednio, należy zauważyć, że organy celne państw członkowskich, nie dysponując żadnym zakresem uznania, są zobowiązane pobierać cła antydumpingowe rozszerzone spornym rozporządzeniem na przywóz rowerów wywożonych przez Kelani Cycles ze Sri Lanki do Unii ( 38 ).

53.

Z drugiej strony, w odniesieniu do tego, czy dotyczy jej ono indywidualnie, Kelani Cycles aktywnie uczestniczyła w dochodzeniu w sprawie obchodzenia środków, w toku którego złożyła wniosek o zwolnienie. Ponadto została ona wyraźnie wymieniona w motywach 39–42 spornego rozporządzenia i we wspomnianym rozporządzeniu poczyniono wobec niej ustalenia oparte na dostępnych danych, z powodu niewystarczającej współpracy z jej strony ( 39 ).

54.

Po przedstawieniu tych dwóch uwag wstępnych pragnę zauważyć, że rząd niderlandzki, Rada i Komisja opierają swój zarzut niedopuszczalności pytań prejudycjalnych zasadniczo na dwóch elementach, które mogą ich zdaniem odróżniać Trace Sport i w związku z tym indywidualizować ją w porównaniu do każdego innego podmiotu gospodarczego ( 40 ).

55.

Taka indywidualizacja opiera się, po pierwsze, na istnieniu ścisłych więzi między Trace Sport i dwoma producentami/eksporterami ze Sri Lanki, Kelani Cycles i Creative Cycles, i po drugie, na okoliczności, że Trace Sport próbowała interweniować na poparcie Kelani Cycles w toku postępowania administracyjnego prowadzonego przez Komisję.

56.

Należy zatem zbadać, czy te dwa elementy mogą w niniejszej sprawie uzasadnić wniosek, że Trace Sport była w sposób niewątpliwy uprawniona do wniesienia skargi o stwierdzenie nieważności spornego rozporządzenia, a zatem w zastosowaniu orzecznictwa TWD nie może ona powoływać się na nieważność tego rozporządzenia przed sądem krajowym.

57.

Co się tyczy w pierwszej kolejności istnienia ścisłych powiązań między Trace Sport, z jednej strony, a Kelani Cycles i Creative Cycles, z drugiej strony, z pkt 39 niniejszej opinii wynika, że istnienie powiązania między zainteresowanymi eksporterem i importerem stanowi element istotny dla ustalenia, czy importer może w sposób dopuszczalny żądać stwierdzenia nieważności rozporządzenia w dziedzinie antydumpingu.

58.

W tym względzie Trybunał orzekł już, że jeżeli Komisja kwestionuje dopuszczalność zarzutu niezgodności z prawem takiego rozporządzenia podniesionego przed sądem krajowym przez importera powiązanego, musi przedstawić dowody pozwalające na ustalenie, że importer jest wystarczająco powiązany z rozpatrywanymi przedsiębiorstwami eksportującymi ( 41 ).

59.

Tymczasem w niniejszej sprawie Komisja przedstawiła jako dowody fragmenty sprawozdania końcowego Europejskiego Urzędu ds. Zwalczania Nadużyć Finansowych (OLAF) dotyczącego dochodzenia w sprawie obchodzenia ceł i ceł antydumpingowych nałożonych na przywóz rowerów pochodzących z Chin do Unii, w następstwie doniesień o chińskich rowerach fałszywie zgłaszanych jako pochodzące ze Sri Lanki.

60.

Sprawozdanie to odnosi się do dokumentów zajętych przez francuskie organy celne w Trace Sport, a konkretnie do wykazu spółek „offshore”, z których wynika, że właściciel Trace Sport posiadał 50% akcji spółki (której pozostały kapitał był własnością dwóch chińskich inwestorów), której Creative Cycles była spółką zależną. Z owych dokumentów wynika również, że ten sam właściciel Trace Sport był współwłaścicielem, w wysokości 50%, wraz z jednym z omawianych chińskich inwestorów, innej spółki, której Kelani Cycles była spółką zależną. Z tego sprawozdania OLAF‑u wynika następnie, że Kelani Cycles została w istocie utworzona w celu przejęcia całej działalności Creative Cycles.

61.

W sprawozdaniu OLAF‑u wskazano również, że wszystkie te przedsiębiorstwa, a także inne należące do tej samej grupy, były zaangażowane w operacje fałszywego fakturowania dotyczące przywozów do Unii rowerów pochodzących z Chin, które doprowadziły do nadużyć w zakresie ceł i ceł antydumpingowych.

62.

Istnienie tych bliskich powiązań między Trace Sport, z jednej strony, a Kelani Cycles i Creative Cycles, z drugiej strony, znajduje ponadto potwierdzenie w niektórych dokumentach wchodzących w skład dokumentów zwanych „Panama Papers” ( 42 ), które Komisja przedstawiła jako dowody.

63.

Tymczasem istnienie tych wszystkich powiązań, a także wnioski płynące ze sprawozdania końcowego OLAF‑u, w żaden sposób nie zostały zakwestionowane przez Trace Sport, która nie uznała za konieczne przedstawienia uwag przed Trybunałem.

64.

W tych okolicznościach uważam, że należy uznać, iż w niniejszej sprawie Komisja przedstawiła dowody pozwalające na ustalenie istnienia wystarczających więzi zgodnie z orzecznictwem między odnośnym importerem, Trace Sport, a przedsiębiorstwami producentami/eksporterami ze Sri Lanki, Kelani Cycles i Creative Cycles.

65.

Jeśli chodzi w drugiej kolejności, o drugi element, na którym rząd niderlandzki, Rada i Komisja opierają zarzut niedopuszczalności, z postanowienia odsyłającego wynika, że w toku postępowania administracyjnego, w którym Kelani Cycles brała udział, złożywszy wniosek o przyznanie zwolnienia ostatecznie odrzucony przez Komisję z powodu jej niewystarczającej współpracy, Trace Sport zwróciła się do Komisji o możliwość interweniowania na poparcie Kelani Cycles.

66.

Z postanowienia odsyłającego wynika bowiem, że Trace Sport sama przyznała, iż zwróciła się do Komisji o spotkanie w celu przedstawienia dokładnie tych samych argumentów i dokładnie tych samych dokumentów i dowodów, które zostały już przedłożone przez Kelani Cycles, jako dalsze uwagi, po otrzymaniu od Komisji informacji o zamiarze odrzucenia jej wniosku o przyznanie zwolnienia. Komisja odrzuciła te dokumenty i dowody z powodów wyjaśnionych w motywie 40 spornego rozporządzenia.

67.

Jednakże to wystąpienie Trace Sport na poparcie Kelani Cycles w dochodzeniu w sprawie obejścia środków prowadzonym przez Komisję, choć ostatecznie nie było skuteczne ze względu na to, że Komisja odmówiła dokonania ponownej analizy argumentów i dokumentów w sprawie, wskazuje na kilka kwestii istotnych dla tej analizy.

68.

Po pierwsze, wykazuje ono istnienie tak ścisłej więzi między Trace Sport a Kelani Cycles, że ta pierwsza została poinformowana o dochodzeniu toczącym się wobec drugiej, podczas gdy taka informacja nie została podana do wiadomości publicznej.

69.

Po drugie, wykazuje istnienie wspólnoty interesów między danym eksporterem a importerem powiązanym, która skłania tego ostatniego do prób ingerowania w dochodzenie dotyczące producenta powiązanego w celu usiłowania przezwyciężenia odmowy Komisji wzięcia pod uwagę argumentów i dowodów, które ten pierwszy próbował przedstawić. Istnienie takiej wspólnoty interesów doprowadziło ostatecznie te dwa podmioty gospodarcze do działania w ramach dochodzenia w sposób podobny do jednego i tego samego podmiotu.

70.

Po trzecie, można rozsądnie przyjąć, że rozpatrywane informacje i dokumenty dotyczyły przynajmniej częściowo samej Trace Sport. Z jednej bowiem strony, z motywu 40 spornego rozporządzenia wynika, że jedna z kwestii spornych między Komisją a Kelani Cycles odnosiła się do wyjaśnień dotyczących spółek powiązanych, takich jak Trace Sport. Z drugiej strony, gdyby informacje i dokumenty, które Trace Sport miała zamiar przedłożyć Komisji, jej nie dotyczyły, niezrozumiałe byłoby, w jaki sposób Trace Sport mogłaby uzasadnić przed Komisją własną interwencję, aby móc przedstawić te informacje i dokumenty.

71.

W tym względzie należy jeszcze podnieść, że w niniejszej sprawie, jeżeli odmiennie od tego, co miało miejsce w sprawach wymienionych w pkt 29–31 niniejszej opinii, Komisja nie mogła oprzeć swoich ustaleń w dochodzeniu w sprawie obejścia środków, w celu ustalenia rozszerzenia cła antydumpingowego, na danych przedstawionych przez producenta i importera powiązanych ze sobą, to było to spowodowane niewystarczającą współpracą Kelani Cycles (i Trace Sport) w dochodzeniu.

72.

Wszystkie te elementy skłaniają mnie do uznania, że w rzeczywistości Kelani Cycles i Trace Sport działały w trakcie dochodzenia tak, jakby popierały interesy jednego i tego samego podmiotu gospodarczego. Creative Cycles natomiast nie uczestniczyła w dochodzeniu, ponieważ jak wynika z pkt 60 niniejszej opinii, została ona w istocie zastąpiona w jej działalności przez Kelani Cycles.

73.

Z całości powyższych rozważań wynika, że w szczególnych okolicznościach niniejszej sprawy, należy moim zdaniem uznać za ustalone istnienie ogółu czynników składających się na szczególną sytuację, która charakteryzuje Trace Sport w stosunku do spornego rozporządzenia, w porównaniu do każdego innego podmiotu gospodarczego, a która może zatem zindywidualizować ją w sposób analogiczny do sytuacji powiązanego z nią producenta Kelani Cycles.

74.

Z powyższego wynika, że w szczególnych okolicznościach niniejszej sprawy moim zdaniem Trace Sport bez wątpienia była uprawniona do wniesienia skargi o stwierdzenie nieważności spornego rozporządzenia na podstawie art. 263 TFUE, a zatem, stosując orzecznictwo TWD, nie może ona powoływać się na ewentualną nieważność tego rozporządzenia przed sądami krajowymi.

75.

W tym względzie powinienem również wskazać, że mam świadomość, z jednej strony, iż art. 263 akapit czwarty TFUE przewiduje rygorystyczne kryteria dopuszczalności skarg o stwierdzenie nieważności ( 43 ), a z drugiej strony, że w zakresie, w jakim orzecznictwo TWD stanowi, jak już wskazałem w pkt 21–25 niniejszej opinii, wyjątek od ogólnej zasady, musi ono mieć zakres ograniczony w szczególności wyłącznie do przypadków, gdy nie ma wątpliwości co do dopuszczalności skargi jednostki o stwierdzenie nieważności przed Sądem ( 44 ).

76.

Jednakże w tym względzie, z jednej strony, uważam, że przyznanie Trace Sport legitymacji procesowej do żądania stwierdzenia nieważności spornego rozporządzenia wpisuje się niewątpliwie w linię orzecznictwa dotyczącego dopuszczalności skarg o stwierdzenie nieważności w dziedzinie antydumpingu, o którym mowa w pkt 31 i 34–42 powyżej.

77.

Z drugiej strony, w bardzo szczególnych okolicznościach niniejszej sprawy, uważam, że umożliwienie importerowi powiązanemu, takiemu jak Trace Sport – co do którego wykazano po pierwsze, że jest wystarczająco powiązany z eksporterem biorącym udział w dochodzeniu w sprawie obejścia środków, który w sposób oczywisty posiadał legitymację procesową do wniesienia skargi o stwierdzenie nieważności rozpatrywanego środka, a po drugie, że brał on udział, choć bez powodzenia, w dochodzeniu w sprawie obejścia środków dotyczącym tego powiązanego producenta, działając w tym dochodzeniu, tak jakby reprezentowali oni interesy jednego i tego samego podmiotu gospodarczego – powoływania się przed sądem krajowym na nieważność rozpatrywanego rozporządzenia jest sprzeczne z uzasadnieniem orzecznictwa TWD, wskazanym w pkt 25 niniejszej opinii, a mianowicie zagwarantowaniem pewności prawa oraz unikaniem nadużywania środków zaskarżenia, jakie prawo Unii udostępnia jednostkom.

78.

W świetle wszystkich powyższych rozważań proponuję, aby Trybunał na pytania prejudycjalne zadane przez rechtbank Noord-Holland (sąd prowincji Holandia Północna, Niderlandy) udzielił następujących odpowiedzi: