29.1.2018

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 32/35

Skarga wniesiona w dniu 15 listopada 2017 r. – UPF / Komisja

(Sprawa T-747/17)

(2018/C 032/49)

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Union des Ports de France – UPF (Paryż, Francja) (przedstawiciele: adwokaci C. Vannini i E. Moraïtou)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania w całości.

Zarzuty i główne argumenty

W uzasadnieniu skargi o stwierdzenie nieważności decyzji Komisji Europejskiej C(2017) 5176 final z dnia 27 lipca 2017 sprawie programu pomocy SA.38393 (2016/C, ex 2015/E) wdrożonego przez Francję (zwanej dalej „zaskarżoną decyzją”) strona skarżąca podnosi pięć zarzutów.

Zarzut pierwszy, dotyczący naruszenia prawa, którego dopuściła się Komisja, kwalifikując środek podatkowy w całości jako pomoc państwa, naruszając tym samym kryterium odnoszące się do charakteru działalności gospodarczej prowadzonej przez porty francuskie. Strona skarżąca twierdzi w tym zakresie, że uznając, iż zastosowanie wobec portów francuskich zwolnienia podatkowego stanowi pomoc państwa w rozumieniu art. 107 ust. 1 TFUE bez uściślenia, że kwalifikacja jako pomocy odnosi się wyłącznie do działalności gospodarczej portów, Komisja w decyzji tej co do zasady naruszyła prawo.

Zarzut drugi, dotyczący naruszenia prawa, którego dopuściła się Komisja, w zakresie oceny charakteru gospodarczego działalności wykonywanej przez porty francuskie. Strona skarżąca ocenia, że Komisja również dopuściła się naruszenia prawa, dokonując analizy gospodarczego charakteru działalności prowadzonej przez porty francuskie, z dwóch powodów:

—	po pierwsze, ponieważ absolutnie nie ustosunkowała się w zaskarżonej decyzji do niektórych rodzajów działalności prowadzonej przez porty francuskie;

—

po drugie, w odniesieniu do licznych innych rodzajów działalności portów francuskich, ograniczyła się ona do powtórzenia ogólnych zasad wynikających z orzecznictwa TSUE w dziedzinie finansowania ze środków publicznych infrastruktury portowej, nie rozstrzygając czy miały one charakter gospodarczy czy nie, podczas gdy chodziło o kryterium zastosowania zasad obowiązujących w dziedzinie pomocy państwa.

Zarzut trzeci, dotyczący naruszenia prawa oraz niewystarczającego uzasadnienia w odniesieniu do warunków dotyczących naruszenia konkurencji i wpływu na wymianę handlową między państwami członkowskimi, ponieważ Komisja błędne uznała, że rozpatrywane zwolnienie podatkowe mogło prowadzić do naruszeń konkurencji i wywierać wpływ na wymianę handlową między państwami członkowskimi w odniesieniu do ogółu portów francuskich, a w szczególności do portów na wyspach oraz portów położonych w departamentach i regionach zamorskich. Zdaniem strony skarżącej zaskarżona decyzja jest obarczona niewystarczającym uzasadnieniem, ponieważ Komisja przyjęła, nie popierając swego stanowiska dowodami, że warunki w niniejszym przypadku zostały spełnione.

Zarzut czwarty, dotyczy naruszenia przepisów proceduralnych w zakresie kontroli istniejącej pomocy oraz naruszania art. 108 ust. 1 i 2 TFUE w związku z zasadą proporcjonalności, ponieważ z jednej strony, Komisja wymagając by organy francuskie dostarczyły dowodu na okoliczność zgodności z rynkiem wewnętrznym systemu zwolnienia portów francuskich z podatku od osób prawnych przeniosła na stronę skarżącą ciężar dowodu i działała w taki sposób jakby rozpatrywała wniosek o zatwierdzenie nowego sytemu pomocy. Z drugiej strony, wymagając od organów francuskich po prostu zniesienia wspomnianego systemu pomocy bez wykazania by możliwe było wprowadzenie jakiejkolwiek zmiany, która mógłby uczynić środek ten zgodnym z przepisami Unii obowiązującymi w dziedzinie pomocy, Komisja naruszyła art. 108 ust. 1 i 2 TFUE, art. 2 rozporządzenia nr 2015/1589 oraz zasadę proporcjonalności.

Zarzut piąty, dotyczy naruszenia zasady dobrej administracji w zakresie w jakim fakt, iż Komisja wymaga zniesienia systemu zwolnienia podatkowego, dopuszczając jednocześnie utrzymanie w mocy systemów pomocy na rzecz portów w innych państwach członkowskich, nie pozwala na zapewnienie równych warunków konkurencji pomiędzy portami europejskimi, ale przeciwnie prowadzi do nowych naruszeń konkurencji z bezpośrednim, naruszeniem roli powierzonej Komisji jako gwarantowi właściwego funkcjonowania rynku wewnętrznego. Komisja naruszyła w związku z tym zasadę bezstronności będącą konieczną konsekwencją zasady dobrej administracji.