27.11.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 402/41

—

połączenie niniejszej sprawy ze sprawą T-236/17;

—

stwierdzenie, na podstawie art. 265 akapit trzeci TFEU, że Komisja uchybiła zobowiązaniom ciążącym na niej na mocy prawa Unii, nie wydając uzasadnionej decyzji dotyczącej wniosku skarżącej o finansowanie i nakazanie Komisji dokonania dogłębnej oceny wniosku skarżącej o finansowanie, wydanie uzasadnionej decyzji i doręczenie skarżącej tej decyzji;

—

ewentualnie, na wypadek gdyby Sąd uznał, że przesłanki bezczynności nie są spełnione, skarżąca wnosi do Sądu o stwierdzenie nieważności decyzji wykonawczej Komisji z dnia 14 marca 2017 r. w sprawie wyboru i przyznawania dotacji na działania przyczyniające się do realizacji projektów będących przedmiotem wspólnego zainteresowania w ramach instrumentu „Łącząc Europę” w zakresie transeuropejskiej infrastruktury energetycznej (C(2017) 1593 final); oraz

—

obciążenie strony pozwanej własnymi kosztami oraz kosztami poniesionymi przez stronę skarżącą.

1.

W ramach zarzutu pierwszego skarżąca twierdzi, że w decyzji wykonawczej Komisji z dnia 14 marca 2017 r. w sprawie wyboru i przyznawania dotacji na działania przyczyniające się do realizacji projektów będących przedmiotem wspólnego zainteresowania w ramach instrumentu „Łącząc Europę” w zakresie transeuropejskiej infrastruktury energetycznej [C(2017) 1593 final] wskazano jedynie skarżących otrzymujących finansowanie, podczas gdy Komisja nie wydała uzasadnionej decyzji dotyczącej wniosku skarżącej o finansowanie.

2.

W ramach zarzutu drugiego skarżąca twierdzi, że Komisja naruszyła istotne wymogi proceduralne i nie przedstawiła uzasadnienia decyzji.

3.

W ramach zarzutu trzeciego skarżąca twierdzi, że Agencja Wykonawcza ds. Innowacyjności i Sieci (INEA)/Komisja przekroczyły swe uprawnienia. INEA/Komisja odmówiły finansowania na podstawie argumentacji, że terminal LNG Paldiski nie jest już konieczny dla bezpieczeństwa dostaw gazu ziemnego regionu Morza Bałtyckiego. Skarżąca uważa, że to twierdzenie skutkuje istotną zmianą wykazu projektów będących przedmiotem wspólnego zainteresowania (PWZ) (rozporządzenie (UE) nr 347/2013 i rozporządzenie (EU) nr 2016/89). Taka zmiana wymaga zaś przyjęcia przez Komisję rozporządzenia delegowanego i nie może zostać dokonana w drodze pisma skierowanego do skarżącej.

4.

W ramach zarzutu czwartego skarżąca twierdzi, że INEA/Komisja naruszyła istotny wymóg proceduralny ze względu na brak uzasadnienia zaskarżonej decyzji – INEA/Komisja nie uzasadniła w wystarczający sposób okoliczności, że skarżąca nie otrzymała co najmniej 3 punktów we wszystkich kategoriach, a uzasadnienie przedstawione przez INEA/Komisja było oparte na błędnym rozumieniu okoliczności faktycznych.