19.6.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 195/34

Skarga wniesiona w dniu 7 kwietnia 2017 r. – Mabrouk/Rada

(Sprawa T-216/17)

(2017/C 195/47)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Mohamed Marouen Ben Ali Bel Ben Mohamed Mabrouk (Tunis, Tunezja) (przedstawiciele: adwokaci J.R. Farthouat, J.P. Mignard i N. Boulay, S. Crosby, solicitor)

Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej

Żądania

Skarżący wnosi do Sądu o:

—

stwierdzenie nieważności decyzji Rady (WPZiB) 2017/153 z dnia 27 stycznia 2017 r. zmieniającej decyzję 2011/72/WPZiB dotyczącą środków ograniczających skierowanych przeciwko niektórym osobom i podmiotom w związku z sytuacją w Tunezji (Dz.U. 2017, L 23, s. 19) w zakresie, w jakim dotyczy ona skarżącego; oraz

—

obciążenie Rady kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi cztery zarzuty.

1.

Zarzut pierwszy, w ramach którego skarżący twierdzi, że zamrożenie jego środków finansowych narusza prawo do rozpatrzenia sprawy w rozsądnym terminie zagwarantowane w art. 6 EKPC i art. 47 Karty Praw Podstawowych Unii Europejskiej.

2.

Zarzut drugi dotyczący braku wystarczających podstaw do zamrożenia jego środków finansowych:

—

niezależnie od dowodów, które przedstawił skarżący, Rada utrzymuje, że posiadane przez niego środki finansowe pochodzą z nielegalnych źródeł, w żaden sposób nie uzasadniając jednak tego twierdzenia;

—

twierdząc, że środki finansowe skarżącego pochodzą z nielegalnych źródeł, Rada – zakładając, że w ogóle przeprowadziła jakąkolwiek analizę – popełnia błąd w ocenie okoliczności faktycznych;

—

zamrożenie środków finansowych skarżącego jest bezcelowe, gdyż z założenia ma ono pomóc Tunezji w odzyskaniu sprzeniewierzonych środków publicznych. Niemniej posiadane przez skarżącego środki finansowe nie zostały sprzeniewierzone.

3.

Zarzut trzeci, w ramach którego skarżący twierdzi, że zamrożenie posiadanych przez niego środków finansowych już po upadku prezydenta Ben Allego narusza jego prawo do pracy.

4.

Zarzut czwarty, w ramach którego skarżący twierdzi, że zamrożenie jego środków finansowych w każdym razie jest nieproporcjonalne i narusza jego prawo własności.