8.5.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 144/49

Skarga wniesiona w dniu 2 marca 2017 r. – Hércules Club de Fútbol/Komisja

(Sprawa T-134/17)

(2017/C 144/68)

Język postępowania: hiszpański

Strony

Strona skarżąca: Hércules Club de Fútbol, SAD (Alicante, Hiszpania) (przedstawiciele: S. Rating i Y. Martínez Mata, abogados)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

—

stwierdzenie nieważności decyzji C (2017) 736 wersja ostateczna Komisji Europejskiej z dnia 2 lutego 2017 r. w sprawie GESTDEM 2016/6034 – 2016/6044,

—

obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Niniejsza skarga jest skierowana przeciwko decyzji potwierdzającej decyzję w sprawie odmowy dostępu do dokumentów żądanych przez Hércules CF związanych z treścią akt dotyczących przyjęcia decyzji C (2016) 4060 wersja ostateczna z dnia 4 lipca 2016 r. w sprawie pomocy państwa SA.36387 (2013/C) (ex 2013/NN) (ex 2013/CP) udzielonej przez Hiszpanię na rzecz Valencia Club de Fútbol Sociedad Anónima deportiva, Hércules Club de Fútbol Sociedad Anónima Deportiva i Elche Club de Fútbol Sociedad Anónima Deportiva.

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi cztery zarzuty.

1.

Zarzut pierwszy dotyczący błędnego stwierdzenia, że na podstawie art. 4 ust. 2 tiret pierwsze i trzecie rozporządzenia (WE) nr 1049/2001 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 30 maja 2001 r. w sprawie publicznego dostępu do dokumentów Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji (Dz.U. 2001 L 145, s. 4) możliwe było wydanie odmowy dostępu do żądanych dokumentów.

—

Skarżąca podniosła, że Komisja zastosowała w sposób automatyczny uznane w orzecznictwie wspólnotowym ogólne domniemanie poufności procedury administracyjnej z zakresu pomocy państwa. Ponadto Komisja błędnie zastosowała na zasadzie analogii orzecznictwo dotyczące łączenia przedsiębiorstw w odniesieniu do skutków na handlowe interesy osób trzecich.

2.

Zarzut drugi dotyczący błędnego zastosowania art. 4 ust. 3 rozporządzenia nr 1049/2001.

—

Skarżąca podniosła, że również w tym zakresie brak jest możliwości zastosowania orzecznictwa dotyczącego łączenia przedsiębiorstw. Jakkolwiek jest w tych przypadkach zrozumiałe, że charakter poufny informacji pozostaje zachowany również po wydaniu decyzji Komisji, to nie dzieje się tak w przypadku pojedynczego kredytu, którego warunki zostały przez Komisję uznane za niezgodne z TFUE.

3.

W ramach zarzutu trzeciego skarżąca podniosła tytułem pomocniczym, że nawet gdyby przyjąć, że przedstawione przez Komisję podstawy poufności zachodziły w niniejszym przypadku, to istnieje nadrzędny interes publiczny uzasadniający żądany dostęp do dokumentów, polegający na zapewnieniu odpowiedniego wykonania praw do obrony uznanych w Karcie praw podstawowych Unii Europejskiej.

4.

W ramach zarzutu czwartego skarżącego podniosła również tytułem pomocniczym naruszenie art. 4 ust. 6 rozporządzenia nr 1049/2001, ponieważ Komisja jest ostatecznie zobowiązana do zapewnienia przynajmniej częściowego dostępu do żądanych informacji.