27.11.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 402/11

1)

Czy art. 6 ust. 1 dyrektywy w sprawie nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich (1) należy intepretować – przy uwzględnieniu również przepisów krajowych nakazujących obowiązkowe zastępstwo procesowe – w ten sposób, że każdy z warunków umowy należy przeanalizować odrębnie od kątem tego, czy może on zostać uznany za nieuczciwy, niezależnie od tego, czy badanie całości postanowień umownych jest rzeczywiście konieczne dla orzeczenia w przedmiocie roszczenia sformułowanego w żądaniu pozwu?

2)

Czy też, przeciwnie do tego, co zostało zasugerowane w pytaniu pierwszym, art. 6 ust. 1 dyrektywy w sprawie nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich należy interpretować w ten sposób, że dla ustalenia nieuczciwego charakteru warunku umowy, na którym oparte jest roszczenie, należy rozpatrzyć wszystkie pozostałe postanowienia tej umowy?

3)

W przypadku udzielenia na pytanie drugie odpowiedzi twierdzącej, czy może to oznaczać, że aby ustalić nieuczciwy charakter danego warunku umowy, konieczne jest przeanalizowanie całej umowy, czyli że badanie nieuczciwego charakteru każdego z warunków umowy nie może być dokonywane odrębnie, w sposób niezależny od postanowienia umownego podważonego w żądaniu pozwu?