1)

Artykuł 4 oraz art. 14 ust. 1 akapit pierwszy rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1007/2011 z dnia 27 września 2011 r. w sprawie nazewnictwa włókien tekstylnych oraz etykietowania i oznakowywania składu surowcowego wyrobów włókienniczych, a także uchylenia dyrektywy Rady 73/44/EWG oraz dyrektyw Parlamentu Europejskiego i Rady 96/73/WE i 2008/121/WE w związku z motywem 10 tego rozporządzenia należy interpretować w ten sposób, że nakładają one ogólny obowiązek etykietowania lub oznakowywania w celu podania składu surowcowego wszystkich wyrobów włókienniczych, w tym wyrobów włókienniczych, które zdefiniowano w art. 7 wskazanego rozporządzenia.

2)

Artykuł 7 ust. 1 rozporządzenia nr 1007/2011 należy interpretować w ten sposób, że nie wymaga on, aby na etykiecie lub oznakowaniu czystego wyrobu włókienniczego umieszczone było jedno z trzech wskazanych w tym przepisie określeń, a mianowicie „100 %”, „czysty” lub „wykonany w całości z”. W wypadku posłużenia się tymi określeniami mogą one być ze sobą łączone.

3)

Artykuł 9 ust. 1 rozporządzenia nr 1007/2011 należy interpretować w ten sposób, że obowiązek wskazywania na etykiecie lub oznakowaniu nazwy i zawartości procentowej w masie całkowitej wszystkich włókien, z których składa się dany wyrób włókienniczy, nie ma zastosowania do czystego wyrobu włókienniczego.