23.1.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 22/39

—

stwierdzenie nieważności decyzji Komisji Europejskiej z dnia 1 października 2014 r. w sprawie pomocy państwa SA.34914(C/2013) (ex 2013/NN) – System poboru podatku dochodowego od osób prawnych w Gibraltarze;

—

obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania oraz pozostałymi kosztami i wydatkami poniesionymi przez stronę skarżącą w związku z niniejszą sprawą.

1.

Zarzut pierwszy dotyczący błędnych ustaleń faktycznych i naruszenia prawa oraz nieodpowiedniego uzasadnienia zaskarżonej decyzji odnośnie stwierdzenia, że decyzje podatkowe mogą być nową pomocą.

Na poparcie tego zarzutu, strona skarżąca podnosi: po pierwsze, nie stwierdzając od samego początku, że gdyby praktyki wydawania decyzji podatkowych lub indywidulnych decyzji podatkowych stanowiły pomoc państwa, to byłyby one istniejąca pomocą, Komisja naruszyła prawo; po drugie stwierdzając, że sekcja 42 Income Tax Act of 2010 (ustawy z 2010 r. o podatku dochodowym) jest podstawą prawną dla decyzji podatkowych Komisja popełniła błąd w zakresie ustaleń faktycznych; i po trzecie, że decyzja zawiera braki w uzasadnieniu w zakresie, w jakim stwierdza się w niej, że praktyka wydawania decyzji podatkowych stanowi nową pomoc, co jest sprzeczne z twierdzeniem, że praktyka wydawana decyzji jest równoznaczna z „faktycznym systemem pomocy”.

2.

Zarzut drugi dotyczący błędnych ustaleń faktycznych i naruszenia prawa oraz nieodpowiedniego uzasadnienia zaskarżonej decyzji.

Na poparcie tego zarzutu, strona skarżąca podnosi: po pierwsze, że ewidentnie brakuje w sprawie elementów potrzebnych do uzasadnienia rozszerzenia zakresu postępowania wyjaśniającego w sprawie pomocy państwa; po drugie, że Komisja dopuściła się rażącego błędu w ocenie oraz błędu w ustaleniach faktycznych, stwierdzając, że decyzje podatkowe powodują powstanie korzyści; po trzecie, że Komisja dopuściła się rażącego błędu w ocenie oraz błędu w ustaleniach faktycznych, stwierdzając, że decyzje podatkowe mają charakter selektywny; po czwarte, że Komisja dopuściła się rażącego błędu w ocenie oraz błędu w ustaleniach faktycznych, stwierdzając, że decyzje podatkowe mogą zakłócić konkurencję lub mają wpływ na handel wewnątrzwspólnotowy; i po piąte, że zaskarżona decyzja zawiera braki w uzasadnieniu.

3.

Zarzut trzeci dotyczący naruszenia przez zaskarżoną decyzję prawa w związku ze zmianą zakresu pierwszego dochodzenia Komisji i sztucznym „rozszerzeniem” zakresu postępowania dotyczącego ustawy o podatku dochodowym na decyzje podatkowe.