—

Komisja naruszyła art. 1 lit. d) rozporządzenia 2015/1589 i art. 107 ust. 1 TFUE, gdyż błędnie zakwalifikowała sporny środek jako pomoc państwa. Sporny środek nie może zostać przyznany wyłącznie na podstawie art. 185 § 1 lit. b) Wetboek van inkomstenbelastingen van 1992 (belgijskiego kodeksu podatku dochodowego z 1992 r.), ale do zastosowania tego przepisu niezbędne są dalsze środki wykonawcze.

—

Komisja naruszyła art. 296 TFUE, ponieważ przedstawione przez nią uzasadnienie jest wewnętrznie sprzeczne. Sprzeczność ta polega na tym, że przy ocenie kryterium selektywności Komisja nie wyjaśniła, dlaczego stoi na stanowisku, że podstawą wstępnych decyzji podatkowych nie był bezpośrednio art. 185 § 2 lit. b) Wetboek van inkomstenbelastingen van 1992, mimo że przy ocenie istnienia środka pomocy w decyzjach tych przyjęto, że wskazany przepis nie wymaga żadnych dodatkowych środków wykonawczych.

—

Komisja nie zbadała, czy sporny środek pomocy rzeczywiście prowadził do przyznania korzyści w rozumieniu art. 107 ust. 1 TFUE przedsiębiorstwom, wobec których został zastosowany. Przesłanka ta jest jednak istotnym elementem pomocy pastwa, wobec czego Komisja musi ją zbadać, aby mogła stwierdzić istnienie pomocy państwa, gdyż w przeciwnym wypadku narusza ciążący na niej na mocy art. 296 TFUE obowiązek uzasadnienia.

—

Wydając wstępną decyzję podatkową w odniesieniu do skarżącej państwo belgijskie postępowało dokładnie jak podmiot gospodarczy działający w warunkach gospodarki rynkowej. Państwo belgijskie zainwestowało przy tym w skarżącą określoną kwotę pieniężną, poprzez przyznanie jej ulgi podatkowej, i na tej podstawie, w świetle nałożonych na skarżącą zobowiązań, mogło oczekiwać, że osiągnie znaczący zysk, z gospodarczego punktu widzenia. Ponieważ kryterium inwestora prywatnego nie jest wyjątkiem, który Komisja powinna stosować wyłącznie na wniosek danego państwa członkowskiego, instytucja ta naruszyła art. 107 ust. 1 TFUE i wynikający z art. 296 TFUE obowiązek uzasadnienia, rezygnując ze zbadania, czy kryterium inwestora prywatnego zostało spełnione.

—

Artykuł 185 § 2 lit. b) Wetboek van de inkomstenbelastingen van 1992 i ustanowiony w nim system zwolnienia z podatku nadwyżek zysku jest dostępny dla wszystkich przedsiębiorstw, które znajdują się w sytuacji porównywalnej pod względem faktycznym i prawnym i które realizują transakcje gospodarcze objęte zakresem spornego środka. Sporny środek nie jest więc ograniczony do określonych przedsiębiorstw, które można wyselekcjonować na podstawie konkretnych cech, wobec czego nie jest on selektywny w rozumieniu art. 107 ust. 1 TFUE.

—

Komisja popełniła oczywisty błąd w ocenie, uznając, że zwolnienie z podatku nadwyżek zysku nie jest częścią układu odniesienia. Zwolnienie z podatku nadwyżek zysku oparte na synergii i korzyściach skali, w zastosowaniu zasady równości broni, jest istotną częścią przepisów określających całkowitą wysokość podlegającego opodatkowaniu dochodu, wobec czego nie może być postrzegane jako prowadzące do selektywności odstępstwo od układu odniesienia.

—

Komisja nie zdołała wykazać, że zasada równości broni została nieprawidłowo zastosowana przez Belgische Rulingcommissie (organ decyzyjny służby ds. wstępnych decyzji podatkowych) w kontekście stosowania art. 185 § 2 lit. b) Wetboek van de inkomstenbelastingen van 1992. Argumentacja Komisja jest niespójna, gdyż mimo że zostały w niej uwzględnione istotne elementy, to jednak są one ze sobą sprzeczne lub brak im wymaganej spójności.