Skarga wniesiona w dniu 18 kwietnia 2016 r. – Ryanair i Airport Marketing Services/Komisja

(Sprawa T-165/16)

(2016/C 222/30)

Język postępowania: angielski

Strony

Skarżące: Ryanair Ltd (Dublin, Irlandia), Airport Marketing Services Ltd (Dublin) (przedstawiciele: G. Berrisch, E. Vahida i I. Metaxas-Maragkidis, adwokaci, oraz B. Byrne, Solicitor)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Skarżące wnoszą do Sądu o:

—	stwierdzenie nieważności art. 1 ust. 4 i art. 2–4 decyzji Komisji UE 2016/287 z dnia 15 października 2014 r. w sprawie pomocy państwa nr SA.26500 – (2012/C) (ex 2011/NN, ex CP 227/2008) wdrożonej przez Niemcy na rzecz Flughafen Altenburg-Nobitz GmbH i Ryanair Ltd (Dz.U. 2016 L 59, s.22), oraz

—	obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi skarżące podnoszą cztery zarzuty.

1.	Zarzut pierwszy dotyczący naruszenia w decyzji art. 41 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej, zasady dobrej administracji oraz prawa skarżących do obrony, ponieważ Komisja nie zezwoliła skarżącym na dostęp do akt dochodzenia i nie umożliwiła im skutecznego przedstawienia ich stanowiska.

2.	Zarzut drugi dotyczący naruszenia art. 107 ust. 1 TFUE, jako że Komisja nie wykazała selektywnego charakteru pomocy.

Zarzut trzeci dotyczący naruszenia art. 107 ust. 1 TFUE, jako że Komisja błędnie uznała, iż porozumienia między portem lotniczym a skarżącymi zapewniły korzyść tym ostatnim. Komisja niesłusznie odmówiła przyjęcia analizy porównawczej zaproponowanej przez skarżące, a ponadto dopuściła się oczywistych błędów w ocenie i nie przedstawiła uzasadnienia w swej analizie rentowności, ponieważ nie przypisała odpowiedniej wartości usługom marketingowym świadczonym na podstawie umów o świadczenie usług marketingowych, niesłusznie odrzuciła rozumowanie dotyczące decyzji portu lotniczego o nabyciu usług marketingowych, błędnie odrzuciła możliwość, że część usług marketingowych mogła zostać zakupiona dla realizacji celów interesu ogólnego, oparła swoje wnioski dotyczące obliczenia rentowności na niepełnych, niewiarygodnych i nieodpowiednich danych oraz niesłusznie pominęła szersze korzyści wynikające z umowy o świadczenie usług lotniskowych zawartej między portem lotniczym a Ryanairem.

Zarzut czwarty, podniesiony posiłkowo, dotyczący naruszenia art. 107 ust. 1 TFUE i art. 108 ust. 2 TFUE, jako że Komisja dopuściła się oczywistego błędu w ocenie oraz naruszyła prawo, uznając, iż pomoc dla Ryanaira i AMS była równa łącznym krańcowym stratom lotniska (obliczonym przez Komisję), a nie faktycznej korzyści dla Ryanaira oraz AMS. Komisja powinna była zbadać, w jakim zakresie rzekoma korzyść została rzeczywiście przeniesiona na pasażerów Ryanaira. Ponadto Komisja nie określiła ilościowo jakiejkolwiek przewagi konkurencyjnej, jaką Ryanair uzyskał dzięki rzekomej pomocy, i nie wyjaśniła należycie, dlaczego odzyskanie określonej w decyzji kwoty pomocy było konieczne do zapewnienia przywrócenia sytuacji sprzed przyznania pomocy.