30.1.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 30/22

—

uchylenie wyroku Sądu w sprawie T-460/13 oddalającego ich skargę o stwierdzenia nieważności decyzji Komisji Europejskiej z dnia 19 czerwca 2013 r. w sprawie COMP/39226 – Lundbeck (cytalopram) stwierdzającej naruszenie ze względu na cel art. 101 ust. 1 TFUE i art. 5 EOG, w zakresie, w jakim dotyczy ona wnoszących odwołanie;

—

stwierdzenie nieważności art. 1 ust. 4 decyzji w zakresie, w jakim dotyczy wnoszących odwołanie;

—

stwierdzenie nieważności art. 2 ust. 4 decyzji w zakresie, w jakim nakłada grzywny na wnoszące odwołanie lub ewentualnie obniżenie wysokości grzywny, oraz

—

obciążenie Komisji kosztami postępowania i innymi wydatkami poniesionymi przez wnoszące odwołanie w związku z niniejszym postępowaniem oraz orzeczenie o wszelkich innych środkach, które Trybunał uzna za właściwe.

1.

Sąd niewłaściwie zastosował kryterium służące wykazaniu naruszenia art. 101 ust. 1„ze względu na cel” ustanowione przez Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej (zwany dalej „Trybunałem” w wyroku CB/Komisja, C-67/13 P, ECLI:EU:C:2014:2204 (zwanym dalej „wyrokiem CB”). Porozumienie zawarte pomiędzy wnoszącymi odwołanie i spółką H. Lundbeck A/S (zwaną dalej „spółką Lundbeck”), które weszło w życie w dniu 16 czerwca 2002 r. (zwane dalej „porozumieniem”), nie było z samej swej natury szkodliwe dla konkurencji. Jego celem było w pierwszym rzędzie ugodowe rozstrzygnięcie sporu patentowego pomiędzy wnoszącymi odwołanie i spółką Lundbeck. Ustalenie, czy porozumienie było faktycznie szkodliwe dla konkurencji, wymagało zbadania przez Komisję jego skutków.

2.

Stwierdzając, że faktycznie istniała „potencjalna konkurencja” pomiędzy wnoszącymi odwołanie i spółką Lundbeck w dacie zawarcia porozumienia, Sąd w oczywisty sposób przeinaczył dowody z akt postępowania. Komisja była zobowiązana obiektywnie wykazać, że wnoszące odwołanie miały realną i konkretną możliwość wejścia na rynek w sposób racjonalny pod względem gospodarczym. Dowody świadczyły o tym, że (a) takie wejście nie było możliwością realną i konkretną, ani obiektywnie, ani pod względem racjonalności gospodarczej, przed wygaśnięciem porozumienia; (b) w ramach negocjacji zakończonych zawarciem porozumienia wnoszące odwołanie nie miały żadnego interesu w tym, aby być szczere co do swojej gotowości do wejścia na rynek, i podstępem doprowadziły spółkę Lundbeck do wyrażenia zgody zarówno na dostarczanie wnoszącym odwołanie jej własnych produktów po obniżonej cenie, jak i na dokonanie płatności na rzecz wnoszących odwołanie. Pozwoliło to w rzeczywistości wnoszącym odwołanie niezwłoczne wejść na rynek, czego w zasadzie w przeciwnym wypadku nie mogłyby zrobić. Sąd nie uwzględnił zasadniczej różnicy pomiędzy wnoszącymi odwołanie i innymi producentami leków generycznych, którzy zawarli porozumienie ze spółką Lundbeck, polegającej na tym, że wnoszące odwołanie nie miały realnej i konkretnej możliwości uzyskania zezwolenia na wprowadzenie do obrotu w okresie obowiązywania porozumienia.

3.

W każdym razie żadne kary nie powinny zostać nałożone na wnoszące odwołanie. W dacie zawarcia porozumienia wytyczne Komisji nie traktowały takiego porozumienia jako naruszenie „ze względu na cel”. Była to nietypowa sytuacja, w której spółka Lundbeck korzystała przede wszystkim z ochrony przed konkurencja w postaci swoich patentów i przeszkód regulacyjnych, natomiast wnoszące odwołanie w rzeczywistości zwiększyły swoją możliwość konkurowania ze spółką Lundbeck na odnośnym rynku poprzez uzyskanie zaopatrzenia po obniżonej cenie w produkty spółki Lundbeck, które mogły oznaczyć jako własne. Kara nałożona na wnoszące odwołanie nie uwzględnia nietypowego charakteru naruszenia i nieuzasadnionego opóźnienia Komisji: zawiadomienie o wszczęciu dochodzenia mogło z łatwością zostać skierowane do wnoszących odwołanie ponad pięć lat wcześniej, niż faktycznie zostało wysłane.