Sprawa C‑247/16

Heike Schottelius

przeciwko

Falkowi Seifertowi

(wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Landgericht Hannover)

Odesłanie prejudycjalne – Ochrona konsumentów – Dyrektywa 1999/44/WE – Sprzedaż towarów konsumpcyjnych i związane z tym gwarancje – Pojęcie „umowy sprzedaży” – Brak możliwości zastosowania tej dyrektywy – Brak właściwości Trybunału

Streszczenie – wyrok Trybunału (dziesiąta izba) z dnia 7 września 2017 r.

1. Pytania prejudycjalne–Właściwość Trybunału–Granice–Wniosek o wykładnię przepisów prawa Unii, które oczywiście nie mogą znaleźć zastosowania w postępowaniu głównym–Brak możliwości zastosowania dyrektywy 1999/44 do mowy o dzieło

   (art. 267 TFUE; dyrektywa 1999/40 Parlamentu Europejskiego i Rady)

2. Ochrona konsumentów–Sprzedaż towarów konsumpcyjnych i związane z tym gwarancje–Dyrektywa 1999/44–Zakres stosowania–Umowa sprzedaży–Pojęcie

   (dyrektywa 1999/40 Parlamentu Europejskiego i Rady, art. 1 ust. 1, 4, art. 2 ust. 5)

1.  Zobacz tekst orzeczenia.

   (zob. pkt 23–25, 44, 46)

2.  Choć tekst dyrektywy 1999/44 nie zawiera definicji terminu „umowa sprzedaży”, nie odsyła on jednak również do krajowych przepisów prawa w odniesieniu do znaczenia, jakie należy nadać temu terminowi. Wynika stąd zatem, że do celów stosowania tej dyrektywy ów termin należy uznać za autonomiczne pojęcie prawa Unii, które podlega jednolitej wykładni na jej obszarze (zob. analogicznie wyrok z dnia 18 października 2011 r., Brüstle, C‑34/10, EU:C:2011:669, pkt 26).

   Zarówno bowiem z przepisów dyrektywy 1999/44, jak i z jej kontekstu wynika, że pojęcie „umowy sprzedaży” rozciąga się jedynie na niektóre umowy, które zgodnie z krajowymi przepisami prawa mogą zostać inaczej zakwalifikowane, mianowicie jako umowy o świadczenie usług lub umowy o dzieło.

   A zatem z jednej strony zgodnie z art. 1 ust. 4 tej dyrektywy „[u]mowy na dostawę towarów konsumpcyjnych, które mają być wytworzone czy wyprodukowane uważane będą za umowę sprzedaży”. Wobec tego umowa mająca za przedmiot sprzedaż towaru, który musi najpierw zostać wytworzony lub wyprodukowany, wchodzi w zakres stosowania wspomnianej dyrektywy.

   Z drugiej strony w art. 2 ust. 5 dyrektywy 1999/44 brak zgodności wynikający z nieprawidłowego montażu towaru konsumpcyjnego został uznany za równoznaczny z brakiem zgodności tego towaru, w szczególności jeżeli montaż stanowi część umowy sprzedaży danego towaru. A zatem usługa montażu towaru, w przypadku gdy pozostaje ona w związku z umową sprzedaży, wchodzi w zakres stosowania tej dyrektywy.

   Z powyższych ustaleń wynika, że z jednej strony dyrektywa 1999/44 znajduje zastosowanie nie tylko do umów sprzedaży stricto sensu, ale także do niektórych kategorii umów wiążących się ze świadczeniem usług, które zgodnie z mającym zastosowanie prawem krajowym mogą zostać zakwalifikowane jako umowa o świadczenie usług lub umowa o dzieło, mianowicie umowy o dostawę towarów konsumpcyjnych, które mają zostać wytworzone lub wyprodukowane, jak również umowy przewidujące montaż takich towarów w związku z umową sprzedaży.

   Z drugiej strony, aby owe kategorie umów wiążących się ze świadczeniem usług mogły zostać zakwalifikowane jako „umowy sprzedaży” w rozumieniu tej dyrektywy, świadczenie usług musi być jedynie akcesoryjne w stosunku do sprzedaży.

   (zob. pkt 32, 34–38)