1

W swoich odwołaniach Kenzo Tsujimoto wnosi o uchylenie wyroków Sądu Unii Europejskiej z dnia 2 grudnia 2015 r., Tsujimoto/OHIM – Kenzo (KENZO ESTATE) (T‑414/13, niepublikowanego, EU:T:2015:923), oraz z dnia 2 grudnia 2015 r., Tsujimoto/OHIM – Kenzo (KENZO ESTATE) (T‑522/13, niepublikowanego, EU:T:2015:922) (zwanych dalej łącznie „zaskarżonymi wyrokami”), którymi Sąd ten oddalił skargi mające na celu stwierdzenie nieważności decyzji Drugiej Izby Odwoławczej Urzędu Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO), odpowiednio, z dnia 22 maja 2013 r. (sprawa R 333/2012‑2) i z dnia 3 lipca 2013 r. (sprawa R 1363/2012‑2), dotyczących postępowania w sprawie sprzeciwu pomiędzy Kenzo a K. Tsujimotem.

2

Rozpatrywane zgłoszenia do rejestracji zostały dokonane przez wnoszącego odwołania, pierwsze, na podstawie rozporządzenia Rady (WE) nr 40/94 z dnia 20 grudnia 1993 r. w sprawie wspólnotowego znaku towarowego (Dz.U. 1994, L 11, s. 1), ze zmianami (zwanego dalej „rozporządzeniem nr 40/94”), a drugie, na podstawie rozporządzenia Rady (WE) nr 207/2009 z dnia 26 lutego 2009 r. w sprawie [znaku towarowego Unii Europejskiej] (Dz.U. 2009, L 78, s. 1), które weszło w życie w dniu 13 kwietnia 2009 r., dokonało kodyfikacji rozporządzenia nr 40/94 i je uchyliło.

3

Artykuł 8 rozporządzenia nr 207/2009, zatytułowany „Względne podstawy odmowy rejestracji”, stanowi w ust. 5:

„Ponadto w wyniku sprzeciwu właściciela wcześniejszego znaku towarowego w rozumieniu ust. 2, zgłoszonego znaku towarowego nie rejestruje się, jeżeli jest on identyczny lub podobny do wcześniejszego znaku [identyczny z wcześniejszym znakiem lub do niego podobny] i jest zarejestrowany dla towarów lub usług, które nie są podobne do tych, dla których wcześniejszy znak jest zarejestrowany, jeżeli, w przypadku wcześniejszego [unijnego] znaku towarowego, cieszy się on renomą [w Unii Europejskiej] i, w przypadku wcześniejszego krajowego znaku towarowego, cieszy się on renomą w danym państwie członkowskim i jeżeli używanie bez uzasadnionego powodu tego znaku towarowego przynosiłoby nienależyte korzyści z tego powodu lub byłoby szkodliwe dla odróżniającego charakteru lub renomy takiego wcześniejszego znaku towarowego [jeżeli używanie tego znaku towarowego bez uzasadnionego powodu powodowałoby czerpanie nienależnej korzyści z odróżniającego charakteru lub z renomy wcześniejszego znaku towarowego bądź też działało na ich szkodę]”.

4

Artykuł 76 tego rozporządzenia, zatytułowany „Badanie przez Urząd stanu faktycznego z urzędu”, przewiduje w ust. 2:

„Urząd może nie wziąć pod uwagę stanu faktycznego lub dowodów, których zainteresowane strony nie przedstawiły w odpowiednim terminie”.

5

Przepisy wykonawcze do rozporządzenia nr 40/94 zostały zawarte w rozporządzeniu Komisji (WE) nr 2868/95 z dnia 13 grudnia 1995 r. (Dz.U. 1995, L 303, s. 1), zmienionym rozporządzeniem Komisji (WE) nr 1041/2005 z dnia 29 czerwca 2005 r. (Dz.U. 2005, L 172, s. 4, zwanym dalej „rozporządzeniem wykonawczym”). To rozporządzenie wykonawcze stosuje się również do rozporządzenia nr 207/2009.

6

Zasada 19 rozporządzenia wykonawczego, zatytułowana „Uzasadnienie sprzeciwu”, przewiduje w ust. 1 i 2:

„1.   Urząd daje stronie wnoszącej sprzeciw możliwość przedstawienia faktów, dowodów i argumentów na poparcie sprzeciwu lub uzupełnienia faktów, dowodów i argumentów, które zostały już przedstawione zgodnie z zasadą 15 ust. 3, w określonym przez Urząd terminie co najmniej dwóch miesięcy od dnia uznanego za datę wszczęcia postępowania w sprawie sprzeciwu zgodnie z zasadą 18 ust. 1.

2.   W okresie, o którym mowa w ust. 1, strona wnosząca sprzeciw przedkłada ponadto dowód istnienia, ważności i zakresu ochrony jej wcześniejszego znaku lub wcześniejszego prawa oraz dowód jej uprawnienia do wniesienia tego sprzeciwu. W szczególności strona wnosząca sprzeciw przedstawia następujące dowody:

[…]”.

7

Zasada 20 tego rozporządzenia wykonawczego, zatytułowana „Rozpatrywanie sprzeciwu”, przewiduje w ust. 1:

„Jeżeli do upływu terminu, o którym mowa w zasadzie 19 ust. 1, strona wnosząca sprzeciw nie przedstawi dowodu na istnienie, ważność i zakres ochrony jej wcześniejszego znaku lub wcześniejszego prawa, jak również swojego uprawnienia do wniesienia sprzeciwu, sprzeciw jest odrzucany jako bezzasadny”.

8

Zasada 50 ust. 1 akapit trzeci rozporządzenia wykonawczego przewiduje:

„W przypadku gdy odwołanie dotyczy decyzji Wydziału Sprzeciwów, izba ogranicza rozpatrywanie odwołania do faktów i dowodów przedstawionych w terminie ustalonym lub określonym przez Wydział Sprzeciwów zgodnie z postanowieniami rozporządzenia i niniejszych zasad, chyba że izba uzna, iż należy uwzględnić dodatkowe lub uzupełniające fakty i dowody zgodnie z art. [74] ust. 2 rozporządzenia [nr 207/2009]”.

9

W dniu 21 stycznia 2008 r. wnoszący odwołania złożył wniosek o międzynarodową rejestrację wskazującą Unię, notyfikowany EUIPO w dniu 13 marca 2008 r., na mocy rozporządzenia nr 40/94.

10

Znakiem towarowym, dla którego wniesiono o rejestrację, jest oznaczenie słowne KENZO ESTATE.

11

Towary, dla których wniesiono o rejestrację międzynarodową, należą do klasy 33 w rozumieniu Porozumienia nicejskiego dotyczącego międzynarodowej klasyfikacji towarów i usług dla celów rejestracji znaków z dnia 15 czerwca 1957 r., ze zmianami, i odpowiadają następującemu opisowi: „wina; napoje alkoholowe z owoców; likiery zachodnie (ogólnie)”.

12

Wniosek o rejestrację został opublikowany w Biuletynie Wspólnotowych Znaków Towarowych nr 12/2008 z dnia 17 marca 2008 r.

13

W dniu 16 grudnia 2008 r. Kenzo wniosło sprzeciw na podstawie art. 41 rozporządzenia nr 207/2009 wobec rejestracji międzynarodowej zgłoszonego znaku towarowego dla wszystkich towarów, o których mowa w pkt 11 powyżej.

14

Podstawą sprzeciwu był wcześniejszy słowny wspólnotowy znak towarowy KENZO, zarejestrowany w dniu 20 lutego 2001 r. pod numerem 720706 dla towarów należących między innymi do klas 3, 18 i 25 w rozumieniu porozumienia nicejskiego i odpowiadających, dla każdej z tych klas, następującemu opisowi:

15

W uzasadnieniu sprzeciwu powołano się na podstawę odmowy rejestracji określoną w art. 8 ust. 5 rozporządzenia nr 207/2009.

16

Decyzją z dnia 20 grudnia 2011 r. Wydział Sprzeciwów oddalił sprzeciw.

17

W dniu 15 lutego 2012 r. Kenzo, działając na podstawie art. 58–64 rozporządzenia nr 207/2009, wniosło do EUIPO odwołanie od decyzji Wydziału Sprzeciwów.

18

Decyzją z dnia 22 maja 2013 r. Druga Izba Odwoławcza EUIPO uwzględniła odwołanie. Zdaniem Izby Odwoławczej trzy kumulatywne przesłanki zastosowania art. 8 ust. 5 rozporządzenia nr 207/2009 zostały w niniejszym przypadku spełnione. Jeśli chodzi o pierwszą przesłankę, Izba Odwoławcza zauważyła, że kolidujące ze sobą znaki towarowe są bardzo podobne dla znaczącej części właściwego kręgu odbiorców. Jeśli chodzi o drugą przesłankę, stwierdziła ona w przeciwieństwie do Wydziału Sprzeciwów, że Kenzo wykazało, iż wcześniejszy znak towarowy cieszy się renomą. Jeśli chodzi o trzecią przesłankę, Izba ta uznała, że wydaje się wysoce prawdopodobne, iż zgłoszony znak towarowy, dla którego nie wykazano żadnego uzasadnionego powodu używania, będzie korzystać z ugruntowanej pozycji rynkowej wcześniejszego znaku towarowego cieszącego się renomą w celu czerpania korzyści z jego siły przyciągania, reputacji i prestiżu oraz w celu odniesienia pożytku, bez żadnej rekompensaty finansowej, z wysiłków marketingowych włożonych przez właściciela tego znaku w wykreowanie i podtrzymywanie wizerunku tego znaku. Izba Odwoławcza stwierdziła zatem, że istnieje ryzyko, iż korzystanie z ochrony wnioskowanej dla międzynarodowej rejestracji w Unii powodowałoby czerpanie nienależnej korzyści z renomy wcześniejszego znaku towarowego w rozumieniu art. 8 ust. 5 rozporządzenia nr 207/2009.

19

Pismem złożonym w sekretariacie Sądu w dniu 8 sierpnia 2013 r. wnoszący odwołania wniósł skargę mającą na celu stwierdzenie nieważności wspomnianej decyzji. Na poparcie skargi podniósł dwa zarzuty, z których pierwszy dotyczył naruszenia art. 76 ust. 2 rozporządzenia nr 207/2009, a drugi – naruszenia art. 8 ust. 5 tego rozporządzenia.

20

Sąd oddalił te zarzuty oraz w związku z tym skargę w całości.

21

W dniu 18 sierpnia 2009 r. wnoszący odwołania złożył wniosek o międzynarodową rejestrację wskazującą Unię, notyfikowany EUIPO w dniu 5 listopada 2009 r., na mocy rozporządzenia nr 207/2009.

22

Znakiem towarowym, dla którego wniesiono o rejestrację, jest oznaczenie słowne KENZO ESTATE.

23

Towary i usługi, dla których wniesiono o rejestrację, należą do klas 29, 30, 31, 35, 41 i 43 w rozumieniu porozumienia nicejskiego i odpowiadają, dla każdej z tych klas, następującemu opisowi:

24

Wniosek o rejestrację został opublikowany w Biuletynie Wspólnotowych Znaków Towarowych nr 44/2009 z dnia 16 listopada 2009 r.

25

W dniu 12 sierpnia 2010 r. Kenzo wniosło sprzeciw na podstawie art. 41 rozporządzenia nr 207/2009 wobec rejestracji zgłoszonego znaku towarowego dla wszystkich towarów i usług wskazanych w pkt 23 powyżej.

26

Podstawą sprzeciwu był wcześniejszy słowny wspólnotowy znak towarowy KENZO, zarejestrowany w dniu 20 lutego 2001 r. pod numerem 720706 dla towarów należących między innymi do klas 3, 18 i 25 w rozumieniu porozumienia nicejskiego i odpowiadających, dla każdej z tych klas, opisowi zawartemu w pkt 14 powyżej.

27

W uzasadnieniu sprzeciwu powołano się na podstawę odmowy rejestracji określoną w art. 8 ust. 5 rozporządzenia nr 207/2009.

28

Decyzją z dnia 24 maja 2012 r. Wydział Sprzeciwów oddalił sprzeciw.

29

W dniu 23 lipca 2012 r. Kenzo, działając na podstawie art. 58–64 rozporządzenia nr 207/2009, wniosło do EUIPO odwołanie od decyzji Wydziału Sprzeciwów.

30

Decyzją z dnia 3 lipca 2013 r. Druga Izba Odwoławcza OHIM częściowo uwzględniła to odwołanie. Zdaniem Izby Odwoławczej trzy kumulatywne przesłanki zastosowania art. 8 ust. 5 rozporządzenia nr 207/2009 zostały w niniejszym przypadku spełnione dla usług wskazanych w żądanej rejestracji. Jeśli chodzi o pierwszą przesłankę, Izba Odwoławcza zauważyła, że kolidujące ze sobą znaki towarowe są bardzo podobne. Jeśli chodzi o drugą przesłankę, stwierdziła ona w przeciwieństwie do Wydziału Sprzeciwów, że Kenzo wykazało, że wcześniejszy znak towarowy cieszy się renomą. Jeśli chodzi o trzecią przesłankę, Izba ta uznała w odniesieniu do usług objętych znakiem towarowym, dla którego wniesiono o rejestrację, że wydaje się wysoce prawdopodobne, iż ten znak towarowy, dla którego nie wykazano żadnego uzasadnionego powodu używania, będzie korzystać z ugruntowanej pozycji rynkowej wcześniejszego znaku towarowego cieszącego się renomą w celu czerpania korzyści z jego siły przyciągania, reputacji i prestiżu oraz w celu odniesienia pożytku, bez żadnej rekompensaty finansowej, z wysiłków marketingowych włożonych przez właściciela tego znaku w wykreowanie i podtrzymywanie wizerunku tego znaku.

31

Natomiast Izba Odwoławcza uznała, że towary zawarte w klasach 29–31 w rozumieniu porozumienia nicejskiego i wskazane w żądanej rejestracji nie są uważane za towary luksusowe i nie są one niezmiennie kojarzone ze światem splendoru lub mody. Są to produkty spożywcze masowej konsumpcji, kupowane w każdym sklepie spożywczym, i mają one jedynie poboczny związek z towarami Kenzo. Kenzo nie uzasadniło powodów, dla których żądana rejestracja powodowałaby czerpanie nienależnej korzyści z charakteru odróżniającego lub renomy wcześniejszego znaku towarowego KENZO lub działała na ich szkodę. Izba Odwoławcza oddaliła sprzeciw w odniesieniu do tych towarów.

32

Pismem złożonym w sekretariacie Sądu w dniu 26 września 2013 r. wnoszący odwołania wniósł skargę mającą na celu stwierdzenie nieważności decyzji z dnia 3 lipca 2013 r. Na poparcie skargi podniósł dwa zarzuty, z których pierwszy dotyczył naruszenia art. 76 ust. 2 rozporządzenia nr 207/2009, a drugi – naruszenia art. 8 ust. 5 tego rozporządzenia.

33

Sąd oddalił te zarzuty oraz w związku z tym skargę w całości.

34

Postanowieniem prezesa Trybunału z dnia 18 maja 2016 r. sprawy C‑85/16 P i C‑86/16 P zostały połączone do łącznego rozpoznania w ramach pisemnego i ustnego etapu postępowania oraz w celu wydania wyroku.

35

W swoich odwołaniach wnoszący je zwraca się do Trybunału o:

36

EUIPO i Kenzo wnoszą do Trybunału o oddalenie odwołań i o obciążenie wnoszącego odwołania kosztami postępowania.

37

W uzasadnieniu odwołań wnoszący je podniósł dwa zarzuty dotyczące naruszenia, odpowiednio, art. 76 ust. 2 rozporządzenia nr 207/2009 i art. 8 ust. 5 tego rozporządzenia.

38

W zarzucie pierwszym wnoszący odwołania twierdzi, że Sąd naruszył prawo, orzekając w pkt 23 każdego z zaskarżonych wyroków, iż Izba Odwoławcza słusznie stwierdziła, że dowody używania i renomy były nierozerwalnie związane, tak że te pierwsze mogły być przedstawiane jako te drugie. Wnoszący odwołania uważa, że Sąd, orzekając w ten sposób, pominął okoliczność, iż uprawnienia dyskrecjonalne przysługujące izbie odwoławczej na mocy art. 76 ust. 2 rozporządzenia nr 207/2009 są ograniczone zasadą 20 ust. 1 oraz zasadą 19 ust. 1 i 2 rozporządzenia wykonawczego.

39

Zdaniem wnoszącego odwołania z przepisów tych wynika, że sprzeciw oparty na art. 8 ust. 5 rozporządzenia nr 207/2009 powinien zostać odrzucony, jeśli strona wnosząca sprzeciw nie przedłoży dowodu renomy wcześniejszego znaku towarowego w terminie wyznaczonym przez EUIPO dla celów ustalenia istnienia i ważności wcześniejszego prawa. Interpretację tę potwierdził wyrok z dnia 13 czerwca 2002 r., Chef Revival USA/OHIM – Massagué Marín (Chef) (T‑232/00, EU:T:2002:157, pkt 44).

40

Jak zaś wynika z pkt 23 każdego z zaskarżonych wyroków, Sąd, podobnie jak Izba Odwoławcza, niesłusznie wziął pod uwagę dokumenty złożone po upływie terminu wyznaczonego dla celów ustalenia dowodu rzeczywistego używania wcześniejszego znaku towarowego, a mianowicie załączniki 1–21 do uwag Kenzo, aby dokonać oceny renomy wspomnianego znaku towarowego. Zdaniem wnoszącego odwołania ani rozporządzenie nr 207/2009, ani rozporządzenie wykonawcze nie przewidują, by dokumenty przedstawione w celu ustalenia dowodu używania, złożone po upływie terminu wyznaczonego na przedstawienie dowodu wcześniejszych praw, mogły pozwolić na ustalenie dowodu renomy wcześniejszego znaku towarowego.

41

Kenzo podnosi tytułem głównym, że zarzut pierwszy jest niedopuszczalny. Posiłkowo Kenzo uważa, że jest on również bezzasadny. EUIPO twierdzi, że zarzut pierwszy jest bezzasadny.

42

Co się tyczy dopuszczalności zarzutu pierwszego, należy przypomnieć, że zgodnie z art. 256 TFUE i art. 58 akapit pierwszy statutu Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej odwołanie jest ograniczone do kwestii prawnych. Dlatego też jedynie Sąd jest uprawniony do ustalenia i dokonania oceny istotnych okoliczności faktycznych, a także do dokonywania oceny dowodów. Ocena tych okoliczności faktycznych i dowodów nie stanowi zatem – z zastrzeżeniem przypadków ich wypaczenia – kwestii prawnej podlegającej jako taka kontroli Trybunału w postępowaniu odwoławczym (zob. w szczególności wyrok z dnia 2 września 2010 r., Calvin Klein Trademark Trust/OHIM, C‑254/09 P, EU:C:2010:488, pkt 49 i przytoczone tam orzecznictwo).

43

W tym względzie wystarczy stwierdzić, że zarzut pierwszy podnosi kwestię prawną dotyczącą charakteru uprawnień dyskrecjonalnych, które przysługują izbie odwoławczej na mocy art. 76 ust. 2 rozporządzenia nr 207/2009 przy uwzględnieniu zasady 20 ust. 1 oraz zasady 19 ust. 1 i 2 rozporządzenia wykonawczego. Wobec powyższego zarzut pierwszy jest dopuszczalny.

44

Co się tyczy natomiast zasadności tego zarzutu, należy przypomnieć, że Trybunał orzekł w istocie w wyroku z dnia 3 października 2013 r., Rintisch/OHIM (C‑120/12 P, EU:C:2013:638), że uprawnienia dyskrecjonalne przysługujące izbie odwoławczej na mocy art. 76 ust. 2 rozporządzenia nr 207/2009 powinny być wykonywane w granicach normy przewidzianej w zasadzie 50 ust. 1 akapit trzeci rozporządzenia wykonawczego, a nie w zasadzie 20 ust. 1 tego rozporządzenia. Uznał w szczególności w pkt 32 tego wyroku, że rozporządzenie wykonawcze przewiduje wyraźnie, iż izbie odwoławczej przysługują podczas rozpatrywania odwołania skierowanego przeciwko decyzji Wydziału Sprzeciwów uprawnienia dyskrecjonalne wynikające z zasady 50 ust. 1 akapit trzeci rozporządzenia wykonawczego i z art. 76 ust. 2 rozporządzenia nr 207/2009 w przedmiocie tego, czy należy uwzględnić dodatkowe lub uzupełniające fakty i dowody, które nie zostały przedstawione w terminach ustalonych lub określonych przez Wydział Sprzeciwów. W rezultacie w razie wniesienia takiego odwołania przepisy te przyznają Izbie Odwoławczej możliwość przyjęcia lub nie przedstawionych po upływie terminu dokumentów, które odnoszą się do istnienia, ważności i zakresu ochrony wcześniejszego znaku towarowego.

45

W pkt 38 wspomnianego wyroku Trybunał przypomniał, że korzystanie z przysługujących EUIPO uprawnień dyskrecjonalnych dla celów uwzględnienia dowodów lub okoliczności faktycznych przedstawionych lub przywołanych po terminie, w razie gdy ma on orzekać w ramach postępowania w sprawie sprzeciwu, jest zależne od spełniania podwójnego warunku, zgodnie z którym, po pierwsze, te dowody lub okoliczności faktyczne przedstawione lub przywołane po terminie mogą na pierwszy rzut oka posiadać rzeczywiste znaczenie dla wyniku toczącego się przed nim postępowania w sprawie wniesionego sprzeciwu, a po drugie, stadium postępowania, w którym ma miejsce takie opóźnione przedstawienie i okoliczności z nim związane nie stoją na przeszkodzie ich uwzględnieniu.

46

W niniejszym przypadku Sąd w pierwszej kolejności przypomniał w pkt 16 i 17 zaskarżonych wyroków to orzecznictwo Trybunału i słusznie zauważył w pkt 18 każdego z tych wyroków, że należy interpretować uprawnienia dyskrecjonalne izby odwoławczej nie w świetle zasady 20 ust. 1 rozporządzenia wykonawczego, lecz jedynie zasady 50 ust. 1 akapit trzeci tego rozporządzenia.

47

W drugiej kolejności zbadał w pkt 19–23 zaskarżonych wyroków, czy Izba Odwoławcza mogła w niniejszym przypadku uwzględnić te dowody, w tym znaczeniu, że mogły one mieć rzeczywiste znaczenie, i czy etap postępowania i pewne okoliczności niniejszej sprawy na to pozwalały. W pkt 23 każdego ze wspomnianych wyroków Sąd uznał, że tak jest z uwagi na to, iż „wskazując, że dowody używania i dowody renomy są nierozerwalnie związane i że tylko skutkiem nadmiernego i bezprawnego formalizmu byłoby to, że dowody używania nie mogłyby być przedstawione jako dowody renomy, Izba Odwoławcza skorzystała ze swoich uprawnień dyskrecjonalnych wynikających z art. 76 ust. 2 rozporządzenia nr 207/2009, aby postanowić o potrzebie uwzględnienia wspomnianych elementów”.

48

Orzekając w ten sposób, Sąd prawidłowo zastosował art. 76 ust. 2 rozporządzenia nr 207/2009 w związku z zasadą 50 ust. 1 akapit trzeci rozporządzenia wykonawczego. W rezultacie zarzut pierwszy należy oddalić jako bezzasadny.

49

W zarzucie drugim dotyczącym naruszenia art. 8 ust. 5 rozporządzenia nr 207/2009 wnoszący odwołania twierdzi, że Sąd naruszył prawo przy ocenie każdej z czterech przesłanek przewidzianych w tym przepisie, na podstawie których można odmówić rejestracji zgłoszonego znaku towarowego. I tak jego zarzut dzieli się na cztery części, dotyczące naruszenia prawa, którego miał dopuścić się Sąd przy ocenie, odpowiednio, podobieństwa kolidujących ze sobą znaków, renomy wcześniejszego znaku towarowego, braku czerpania nienależnej korzyści i wreszcie istnienia uzasadnionego powodu używania znaku towarowego, dla którego wniesiono o rejestracje.

50

W pierwszej części zarzutu drugiego wnoszący odwołania twierdzi na wstępie, że Sąd, oceniając w pkt 31–33 zaskarżonych wyroków podobieństwo kolidujących ze sobą znaków bez dokonania w tym względzie porównania wspomnianych znaków, postrzeganych każdy jako całość, naruszył prawo. Uważa, że Sąd niesłusznie przeprowadził wymagane porównanie z wcześniejszym znakiem towarowym w świetle tylko jednego ze składników znaku towarowego, dla którego wniesiono o rejestracje. Podnosi on, że gdyby Sąd przeprowadził niezbędne porównanie kolidujących ze sobą znaków towarowych pod względem wizualnym, fonetycznym i konceptualnym, wywiódłby na tej podstawie, że nie wykazują one żadnego podobieństwa. Jego zdaniem element „estate” zajmuje istotną pozycję w znaku towarowym, dla którego wniesiono o rejestracje, ponieważ składa się z sześciu liter i jest zatem dłuższy od elementu „kenzo”, złożonego z pięciu liter. Element „estate” zwiększa również znacząco długość wspomnianego znaku towarowego pod względem wizualnym i fonetycznym i powoduje istotne różnice między kolidującymi ze sobą znakami towarowymi, zarówno pod względem ich brzmienia, jak i ich rytmu.

51

Wnoszący odwołania podnosi następnie, że Sąd nie uzasadnił swojej oceny, zgodnie z którą elementem dominującym znaku towarowego KENZO ESTATE jest element „kenzo”. Uważa on przeciwnie, że element „estate” ma charakter odróżniający w odniesieniu do towarów i usług objętych znakiem towarowym, dla którego wniesiono o rejestrację. Nawet bowiem jeśli istnieje związek między wspomnianym określeniem a tymi ostatnimi, związek ten nie jest wystarczająco bezpośredni, by pozbawić elementu „estate” charakteru odróżniającego i czynić automatycznie z elementu „kenzo” element dominujący.

52

Wreszcie wnoszący odwołania zarzuca Sądowi, że ów niesłusznie odrzucił w pkt 34 każdego z zaskarżonych wyroków zastosowanie orzecznictwa wynikającego z wyroków z dnia 7 maja 2009 r., Klein Trademark Trust/OHIM – Zafra Marroquineros (CK CREACIONES KENNYA) (T‑185/07, EU:T:2009:147), i z dnia 2 września 2010 r., Calvin Klein Trademark Trust/OHIM (C‑254/09 P, EU:C:2010:488).

53

Kenzo i EUIPO podnoszą, iż pierwsza część zarzutu drugiego jest niedopuszczalna, a w każdym razie bezzasadna.

54

Co się tyczy dopuszczalności pierwszej części zarzutu drugiego, należy stwierdzić, że argumentacja wnoszącego odwołania, w której utrzymuje, że Sąd naruszył prawo, nie porównując kolidujących ze sobą znaków postrzeganych każdy jako całość i nie stosując wyroków z dnia 7 maja 2009 r., Klein Trademark Trust/OHIM – Zafra Marroquineros (CK CREACIONES KENNYA) (T‑185/07, EU:T:2009:147), i z dnia 2 września 2010 r., Calvin Klein Trademark Trust/OHIM (C‑254/09 P, EU:C:2010:488), oraz argumentacja dotycząca braku uzasadnienia oceny odnoszącej się do dominującego charakteru elementu „kenzo” składającego się na znak towarowy KENZO ESTATE podnoszą kwestie prawne. Te zaś są dopuszczalne w ramach odwołania zgodnie z orzecznictwem przypomnianym w pkt 42 niniejszego wyroku.

55

Natomiast argumentacja wnoszącego odwołania, w której stwierdza on, że element „estate” ma charakter odróżniający, jest niedopuszczalna z uwagi na to, że za jej pomocą zmierza on w rzeczywistości do podważenia oceny stanu faktycznego dokonanej przez Sąd w pkt 33 każdego z zaskarżonych wyroków, zgodnie z którą wyraz „estate”, skojarzony z towarami i usługami wskazanymi w żądanych rejestracjach, nie ma charakteru odróżniającego dla znacznej części właściwych konsumentów.

56

Co się tyczy w pierwszej kolejności zasadności argumentu dotyczącego tego, że Sąd nie przeprowadził porównania kolidujących ze sobą znaków towarowych postrzeganych każdy jako całość, należy przypomnieć, że zgodnie z utrwalonym orzecznictwem istnienie związku między wcześniejszym znakiem towarowym a zgłoszonym znakiem towarowym w rozumieniu art. 8 ust. 5 rozporządzenia nr 207/2009 należy oceniać całościowo przy uwzględnieniu wszystkich czynników mających znaczenie w danej sprawie, do których zalicza się w szczególności stopień charakteru odróżniającego wcześniejszego znaku towarowego i stopień podobieństwa między kolidującymi ze sobą znakami towarowymi, zakładający istnienie w szczególności elementów podobieństwa wizualnego, fonetycznego lub konceptualnego (zob. wyroki: z dnia 23 października 2003 r., Adidas-Salomon i Adidas Benelux, C‑408/01, EU:C:2003:582, pkt 28; a także z dnia 24 marca 2011 r., Ferrero/OHIM, C‑552/09 P, EU:C:2011:177, pkt 52, 64).

57

W niniejszej sprawie Sąd wskazał w pkt 31 i 32 zaskarżonych wyroków, że okoliczność, iż znak towarowy składa się wyłącznie z wcześniejszego znaku towarowego, do którego dodano inny wyraz, stanowi wskazówkę co do podobieństwa pomiędzy tymi dwoma znakami towarowymi i że w zasadzie konsument zwraca zazwyczaj większą uwagę na początek oznaczenia niż na jego zakończenie. Co się tyczy braku charakteru odróżniającego elementu „estate”, Sąd zauważył w pkt 33 każdego z zaskarżonych wyroków, że dla „osób anglojęzycznych wyraz ten może odnosić się do miejsca, gdzie uprawia się i produkuje wino, winogrona i pokrewne produkty, jako że »estate« oznacza »nieruchomość gruntową o dużych rozmiarach«”. Sąd orzekł zatem, że Izba Odwoławcza mogła słusznie uznać, że właściwi konsumenci będą przywiązywać mniejszą uwagę do tego wyrazu i będą się koncentrować na pierwszym elemencie, mianowicie na określeniu „kenzo”, bardziej odróżniającym.

58

Z pkt 31–33 zaskarżonych wyroków wynika, że dla celów oceny podobieństwa kolidujących ze sobą znaków towarowych Sąd uznał, po pierwsze, że znak, dla którego wniesiono o rejestracje, składa się wyłącznie z wcześniejszego znaku towarowego, do którego dodano element „estate”, pozbawiony charakteru odróżniającego, a po drugie, że ponieważ konsument zwraca co do zasady większą uwagę na początek oznaczenia niż na jego koniec, właściwy krąg odbiorców skoncentruje się na pierwszym elemencie, bardziej odróżniającym, którym jest określenie „kenzo”.

59

W tych okolicznościach, skoro oba kolidujące ze sobą znaki towarowe są słownymi znakami towarowymi, z których jeden składa się wyłącznie z wcześniejszego znaku towarowego z dodaniem elementu pozbawionego charakteru odróżniającego, Sąd mógł słusznie stwierdzić, że znaki te, każdy z nich postrzegany jako całość, są podobne.

60

Co się tyczy w drugiej kolejności argumentacji wnoszącego odwołania dotyczącej braku uzasadnienia zaskarżonych wyroków w odniesieniu do dominującego charakteru elementu „kenzo”, należy ją oddalić jako bezzasadną.

61

W pkt 32 każdego z zaskarżonych wyroków Sąd przypomniał bowiem orzecznictwo, zgodnie z którym co do zasady konsument zwraca zazwyczaj większą uwagę na początek oznaczenia niż na jego zakończenie. W pkt 33 każdego ze wspomnianych wyroków stwierdził on, że wyraz „estate”, skojarzony z towarami i usługami objętymi znakiem towarowym, dla którego wniesiono o rejestracje, nie ma charakteru odróżniającego dla znacznej części właściwych konsumentów. Sąd wywiódł na tej podstawie, że „Izba Odwoławcza mogła słusznie uznać, że właściwi konsumenci będą przywiązywać mniejszą uwagę do tego określenia i będą się koncentrować na pierwszym elemencie, bardziej odróżniającym, którym jest określenie »kenzo«”.

62

Co się tyczy w trzeciej kolejności argumentacji wnoszącego odwołania dotyczącej tego, że Sąd niesłusznie odrzucił stosowanie wyroków z dnia 7 maja 2009 r., Klein Trademark Trust/OHIM – Zafra Marroquineros (CK CREACIONES KENNYA) (T‑185/07, EU:T:2009:147), i z dnia 2 września 2010 r., Calvin Klein Trademark Trust/OHIM (C‑254/09 P, EU:C:2010:488), należy ją również oddalić jako bezzasadną.

63

Jak bowiem Sąd słusznie stwierdził w pkt 34 każdego z zaskarżonych wyroków, okoliczności faktyczne spraw, w których zapadły przytoczone w poprzednim punkcie wyroki, różnią się od okoliczności niniejszych spraw, jako że wystarczy stwierdzić, że w tych pierwszych sprawach kolidowały ze sobą zgłoszony znak towarowy składający się z oznaczenia słownego i wcześniejsze znaki towarowe tworzone przez oznaczenia graficzne, podczas gdy w niniejszych sprawach kolidują ze sobą dwa słowne znaki towarowe. W związku z tą okolicznością Sąd uznał, że w sprawach, w których zapadły przytoczone wyroki, elementy odróżniające i dominujące kolidujących ze sobą znaków towarowych nie są takie same, podczas gdy w niniejszym przypadku Sąd stwierdził, że określenie „kenzo”, wspólne dla kolidujących ze sobą znaków towarowych, jest także ich elementem najbardziej odróżniającym.

64

W związku z powyższym pierwszą część zarzutu drugiego należy oddalić w całości.

65

W drugiej części zarzutu drugiego wnoszący odwołania twierdzi, że Sąd naruszył prawo, uznając w pkt 41 każdego z zaskarżonych wyroków, iż Izba Odwoławcza słusznie potwierdziła, że wcześniejszy znak towarowy KENZO cieszy się renomą w Unii w odniesieniu do odzieży, kosmetyków i perfum, choć dowody przedstawione w tym celu zostały złożone po terminie i nie powinny były zostać wzięte pod uwagę.

66

Kenzo i EUIPO twierdzą, że druga część tego zarzutu powinna zostać oddalona jako bezzasadna.

67

Należy zauważyć, że w pkt 41 każdego z zaskarżonych wyroków ocena Sądu dotyczy argumentu wnoszącego odwołania dotyczącego tego, że Izba Odwoławcza nie powinna była uwzględnić dowodów przedstawionych przez Kenzo w postępowaniu przed Wydziałem Sprzeciwów przed dniem 17 maja 2010 r. w sprawie C‑85/16 P oraz przed dniem 14 lutego 2011 r. w sprawie C‑86/16 P dla celów wykazania renomy wcześniejszego znaku towarowego, ponieważ dowodom tym nie towarzyszyło żadne wyjaśnienie. Sąd uznał w owym pkt 41, że w rzeczywistych datach rejestracji międzynarodowych znaku towarowego KENZO ESTATE w tych dwóch sprawach, mianowicie, odpowiednio, w dniach 21 stycznia 2008 r. i 18 sierpnia 2009 r., renoma wcześniejszego znaku towarowego była wykazana w świetle dowodów przedstawionych w pewnych poprzednich sprawach, na których Wydział Sprzeciwów oparł się w niniejszych sprawach.

68

Wnoszący odwołania nie może zatem skutecznie twierdzić w ramach drugiej części zarzutu drugiego, że Sąd naruszył prawo we wspomnianym pkt 41, uwzględniając dowody dotyczące renomy wcześniejszego znaku towarowego KENZO złożone po terminie, ponieważ ocena Sądu nie odnosi się do przedstawienia wspomnianych dowodów po terminie.

69

W tych okolicznościach drugą część zarzutu pierwszego należy uznać za pozbawioną znaczenia dla sprawy.

70

W trzeciej części zarzutu drugiego wnoszący odwołania twierdzi, że Sąd naruszył prawo, uznając, że używanie znaku towarowego KENZO ESTATE, dla którego wniesiono o rejestracje, powodowało czerpanie nienależnej korzyści z renomy wcześniejszego znaku towarowego, mimo że nie dokonał całościowej oceny kolidujących ze sobą znaków towarowych przy uwzględnieniu wszystkich czynników istotnych w danym przypadku, do których zalicza się charakter towarów lub usług objętych rejestracją tych znaków, w tym stopień pokrewności i różnic między tymi towarami lub usługami. I tak wyjaśnia on, że koncepcja, kolor i zapach są istotnymi elementami powodzenia ubrań, perfum i kosmetyków, czyli towarów objętych wcześniejszym znakiem towarowym, podczas gdy żaden z tych aspektów nie stanowi elementu nadającego walor towarom oznaczonym znakami towarowymi, dla których wniesiono o rejestrację. Ponadto przy uwzględnieniu bardzo zróżnicowanego charakteru rozpatrywanych sektorów handlowych jest bardzo mało prawdopodobne, by wizerunek wyłączności i luksusu, który wiąże się z ubraniami, perfumami i kosmetykami, mógł zostać przeniesiony na jeden z towarów oznaczonych znakiem towarowym, dla którego wniesiono o rejestracje, a który obejmuje artykuły powszechnego użytku dostępne w supermarketach.

71

Wnoszący odwołania podnosi ponadto, że uzasadnienie Sądu opiera się na zwykłych przypuszczeniach oraz spekulacjach i nie jest poparte żadnymi dowodami.

72

Kenzo i EUIPO twierdzą, że trzecią część zarzutu drugiego należy oddalić jako bezzasadną.

73

Należy stwierdzić, że w zakresie, w jakim poprzez swoją argumentację wnoszący odwołania zarzuca Sądowi, że nie wziął pod uwagę charakteru i bardzo zróżnicowanych aspektów towarów i usług objętych kolidującymi ze sobą znakami towarowymi, to należy ją odrzucić jako niedopuszczalną zgodnie z orzecznictwem przypomnianym w pkt 42 niniejszego wyroku. W drodze tej argumentacji wnoszący odwołania dąży bowiem do podważenia ocen okoliczności faktycznych dokonanych przez Sąd w tym względzie w pkt 50–53 zaskarżonych wyroków, zgodnie z którymi w istocie towary i usługi oznaczone znakiem towarowym, dla którego wniesiono o rejestracje, mogą, jak ubrania, perfumy i kosmetyki objęte wcześniejszym znakiem towarowym, należeć do sektora towarów luksusowych.

74

W zakresie, w jakim poprzez swoją argumentację wnoszący odwołania podnosi, że Sąd nie przeprowadził całościowej oceny wszystkich czynników istotnych dla dokonania oceny prawdopodobieństwa czerpania nienależnej korzyści z renomy wcześniejszego znaku towarowego i że Sąd nie uzasadnił należycie swojej oceny w tym względzie, należy stwierdzić, że argumentacja ta podnosi kwestię prawną, która jest dopuszczalna w ramach odwołania zgodnie z orzecznictwem przypomnianym w pkt 42 niniejszego wyroku.

75

Jednak argumentacja ta opiera się na błędnej interpretacji zaskarżonych wyroków.

76

Należy bowiem stwierdzić, że Sąd przypomniał w pkt 45–49 zaskarżonych wyroków stosowne orzecznictwo w celu ustalenia w niniejszej sprawie, czy używanie znaku towarowego, dla którego wniesiono o rejestracje, powoduje czerpanie nienależnej korzyści z renomy wcześniejszego znaku towarowego. W pkt 50 i 51 tych wyroków Sąd zbadał charakter i stopień pokrewności rozpatrywanych towarów i usług. Potwierdził on w pkt 53 każdego ze wspomnianych wyroków ocenę Izby Odwoławczej dotyczącą istnienia związku, jaki można ustalić między towarami objętymi wcześniejszym znakiem towarowym a towarami i usługami oznaczonymi znakiem towarowym, dla którego wniesiono o rejestracje, mianowicie przynależność do sektora towarów luksusowych. W pkt 54 każdego z tych wyroków Sąd zaaprobował dokonaną przez Izbę Odwoławczą ocenę, zgodnie z którą jest bardzo prawdopodobne, że ten znak towarowy powodowałby czerpanie nienależnej korzyści z renomy wcześniejszego znaku towarowego z uwagi na istnienie związku między towarami i usługami objętymi kolidującymi ze sobą znakami towarowymi, znaczącej renomy wcześniejszego znaku towarowego, wysokiego stopnia podobieństwa wspomnianych znaków towarowych oraz wyrafinowanego i ikonicznego wizerunku, którego nośnikiem jest wcześniejszy znak towarowy. W pkt 56 wyroku zaskarżonego w sprawie C‑86/16 P Sąd dodał, że usługi należące do klas 35 i 43 w rozumieniu porozumienia nicejskiego, objęte wnioskiem o rejestrację, mogą jednak być postrzegane jako usługi pomocnicze w produkcji i sprzedaży wina.

77

W tych okolicznościach nie można zarzucać Sądowi, że nie przeprowadził całościowej oceny wszystkich czynników istotnych dla dokonania oceny, czy znak towarowy, dla którego wniesiono o rejestracje, powodowałby czerpanie nienależnej korzyści z renomy wcześniejszego znaku towarowego, i że nie uzasadnił należycie tej oceny.

78

W związku z tym trzecią część zarzutu drugiego należy częściowo odrzucić jako niedopuszczalną, a częściowo oddalić jako bezzasadną.

79

W czwartej części zarzutu drugiego wnoszący odwołania podnosi, że zaskarżone wyroki są obarczone brakiem uzasadnienia, ponieważ Sąd, oddalając podniesioną przed nim czwartą część zarzutu drugiego, ograniczył się do potwierdzenia stwierdzenia Izby Odwoławczej, zgodnie z którym „żaden uzasadniony powód nie został wykazany”.

80

Wnoszący odwołania utrzymuje, że Izba Odwoławcza i Sąd również naruszyły prawo, nie uwzględniając w sposób wystarczający okoliczności, że wchodzący w skład znaku towarowego KENZO ESTATE element „kenzo” oznacza imię wnoszącego odwołania. Uściśla on, że nie dążył do czerpania nienależnej korzyści z renomy wcześniejszego znaku towarowego ani nie działał także w złej wierze.

81

Kenzo podnosi, że czwarta część zarzutu drugiego jest bezzasadna. EUIPO twierdzi, że w zakresie, w jakim naruszenie podnoszone przez wnoszącego odwołania odnosi się do decyzji izb odwoławczych, jest ono z tego względu niedopuszczalne. W każdym razie zdaniem EUIPO ta część zarzutu jest bezzasadna.

82

Co się tyczy pierwszego argumentu podniesionego na poparcie czwartej części zarzutu drugiego, dotyczącego braku uzasadnienia, należy przypomnieć, że zgodnie z utrwalonym orzecznictwem Trybunał nie nakłada na Sąd obowiązku ustosunkowania się w sposób wyczerpujący do każdego punktu rozumowania przedstawionego przez strony sporu, a przedstawione przez Sąd uzasadnienie może zatem być dorozumiane, pod warunkiem że pozwala zainteresowanym na poznanie powodów, dla których Sąd nie przychylił się do ich argumentów, a Trybunał dysponuje wystarczającymi elementami dla sprawowania kontroli (wyrok z dnia 11 maja 2017 r., Dyson/Komisja,C‑44/16 P, EU:C:2017:357, pkt 38 i przytoczone tam orzecznictwo).

83

Z pkt 58 wyroku zaskarżonego w sprawie C‑85/16 P i z pkt 59 wyroku zaskarżonego w sprawie C‑86/16 P wynika, że Sąd zbadał argument wnoszącego odwołania, zgodnie z którym użycie jego imienia w znaku towarowym, dla którego wniesiono o rejestracje, stanowi uzasadniony powód w rozumieniu art. 8 ust. 5 rozporządzenia nr 207/2009, pozwalający mu na używanie tego oznaczenia. Sąd uznał, że chociaż odpowiedź Izby Odwoławczej na ten argument jest zwięzła, jest ona jednak wystarczająca, ponieważ rozporządzenie nr 207/2009 nie przyznaje żadnego bezwarunkowego prawa do rejestracji nazwiska lub imienia jako unijnego znaku towarowego. Wywiódł on na tej podstawie, że okoliczność, iż Kenzo jest imieniem wnoszącego odwołania, nie wystarcza do tego, by stanowić uzasadniony powód w rozumieniu tego przepisu.

84

Z powyższego wynika, że nie można zarzucać Sądowi, że nie wskazał powodów, dla których oddalił argument wnoszącego odwołania.

85

Co się tyczy drugiego argumentu podniesionego na poparcie czwartej części zarzutu drugiego, dotyczącego tego, że użycie imienia wnoszącego odwołania w znaku towarowym, dla którego wniesiono o rejestracje, stanowi uzasadniony powód w rozumieniu art. 8 ust. 5 rozporządzenia nr 207/2009, należy stwierdzić, że jest on niedopuszczalny w zakresie, w jakim jest on skierowany przeciwko decyzjom Drugiej Izby Odwoławczej z dnia 22 maja i z dnia 3 lipca 2013 r. (postanowienie z dnia 26 maja 2016 r., Dairek Attoumi/EUIPO, C‑578/15 P, niepublikowane, EU:C:2016:377, pkt 26 i przytoczone tam orzecznictwo).

86

W zakresie, w jakim argument ten jest skierowany przeciwko zaskarżonym wyrokom, należy przypomnieć, że Trybunał dokonał już wykładni pojęcia „uzasadnionej przyczyny”, zawartego w art. 5 ust. 2 pierwszej dyrektywy Rady 89/104/EWG z dnia 21 grudnia 1988 r. mającej na celu zbliżenie ustawodawstw państw członkowskich odnoszących się do znaków towarowych (Dz.U. 1989, L 40, s. 1), w ten sposób, że nie może ono obejmować wyłącznie względów obiektywnie nadrzędnych, lecz może wiązać się ono również z subiektywnymi interesami osób trzecich używających oznaczenia identycznego ze znakiem towarowym cieszącym się renomą lub do niego podobnego (wyrok z dnia 6 lutego 2014 r., Leidseplein Beheer i de Vries, C‑65/12, EU:C:2014:49, pkt 45).

87

Ponadto Trybunał uściślił także, że ponieważ art. 5 ust. 2 oraz art. 4 ust. 4 lit. a) pierwszej dyrektywy 89/104 mają w istocie identyczne brzmienie i zmierzają do przyznania takiej samej ochrony znakom towarowym cieszącym się renomą, wykładnia nadana pierwszemu z tych przepisów obowiązuje także w odniesieniu do drugiego (zob. w szczególności wyroki: z dnia 27 listopada 2008 r., Intel Corporation, C‑252/07, EU:C:2008:655, pkt 25; z dnia 9 stycznia 2003 r., Davidoff, C‑292/00, EU:C:2003:9, pkt 17).

88

Jako że brzmienie art. 4 ust. 4 lit. a) pierwszej dyrektywy 89/104 jest identyczne z brzmieniem art. 8 ust. 5 rozporządzenia nr 207/2009, wykładnia dokonana przez Trybunał w odniesieniu do art. 5 ust. 2 wspomnianej pierwszej dyrektywy może być również zastosowana do art. 8 ust. 5 rozporządzenia nr 207/2009.

89

I tak, jak podkreśliła rzecznik generalna w pkt 34 opinii, ochrona udzielona na podstawie tego art. 8 ust. 5 znakom towarowym cieszącym się renomą ma szeroki zakres. Szczególnym warunkiem objęcia tą ochroną jest używanie identycznego z zarejestrowanym znakiem towarowym lub podobnego do niego oznaczenia bez uzasadnionego powodu, co mogłoby powodować czerpanie nienależnej korzyści z charakteru odróżniającego lub renomy tego znaku towarowego bądź też mogłoby działać na ich szkodę (zob. w szczególności wyrok z dnia 6 lutego 2014 r., Leidseplein Beheer i de Vries, C‑65/12, EU:C:2014:49, pkt 33 i przytoczone tam orzecznictwo).

90

Jednakże użytkownik oznaczenia podobnego do znaku towarowego cieszącego się renomą może powołać się – jak wynika to z art. 8 ust. 5 rozporządzenia nr 207/2009 – na „uzasadniony powód” używania tego oznaczenia, który jest wyrazem realizowanego przez wspomniane rozporządzenie ogólnego celu, jakim jest wyważenie z jednej strony interesów właściciela znaku towarowego w zapewnieniu podstawowej funkcji znaku, a z drugiej strony interesów osoby trzeciej związanych z używaniem w obrocie gospodarczym takiego oznaczenia dla celów oznaczania sprzedawanych przez nią towarów i usług (zob. podobnie wyrok z dnia 6 lutego 2014 r., Leidseplein Beheer i de Vries, C‑65/12, EU:C:2014:49, pkt 41, 43).

91

W wykonaniu tego przepisu powołanie się przez osobę trzecią na uzasadniony powód w celu używania oznaczenia podobnego do znaku towarowego cieszącego się renomą nie może prowadzić do uznania – z korzyścią dla niej – praw związanych z zarejestrowanym znakiem towarowym, lecz zobowiązuje właściciela cieszącego się renomą znaku towarowego do tolerowania używania podobnego oznaczenia (wyrok z dnia 6 lutego 2014 r., Leidseplein Beheer i de Vries, C‑65/12, EU:C:2014:49, pkt 46).

92

W niniejszym przypadku w pkt 54 każdego z zaskarżonych wyroków Sąd potwierdził stwierdzenie Izby Odwoławczej, zgodnie z którym w istocie jest bardzo prawdopodobne, że znak towarowy, dla którego wniesiono o rejestracje, powodowałby czerpanie nienależnej korzyści z wcześniejszego znaku towarowego. W pkt 58 wyroku zaskarżonego w sprawie C‑85/16 P i pkt 59 wyroku zaskarżonego w sprawie C‑86/16 P Sąd orzekł, że użycie imienia wnoszącego odwołania, czyli Kenzo, w ramach znaku towarowego KENZO ESTATE nie wystarcza do tego, by stanowić uzasadniony powód używania tego oznaczenia w rozumieniu art. 8 ust. 5 rozporządzenia nr 207/2009.

93

Sąd nie naruszył zatem prawa, uznając, że wnoszący odwołania nie wykazał istnienia z korzyścią dla siebie uzasadnionego powodu używania rozpatrywanego oznaczenia.

94

Sama bowiem okoliczność, że określenie „kenzo” składające się na znak towarowy KENZO ESTATE odpowiada imieniu wnoszącego odwołania, jest bez znaczenia dla kwestii, czy użycie tego określenia stanowi uzasadniony powód w rozumieniu art. 8 ust. 5 rozporządzenia nr 207/2009, ponieważ – jak podnosi w istocie rzecznik generalna w pkt 38 opinii – analiza wyważenia wchodzących w grę interesów nie może negatywnie wpływać na podstawową funkcję wcześniejszego znaku towarowego, którą jest zagwarantowanie pochodzenia produktu.

95

Sąd mógł zatem słusznie uznać, dokonując wyważenia wchodzących w grę interesów, że biorąc pod uwagę rozszerzony zakres ochrony przyznanej przez rozporządzenie nr 207/2009 znakom towarowym cieszącym się renomą, Izba Odwoławcza mogła uznać, że żaden uzasadniony powód nie został wykazany przez wnoszącego odwołania i że w związku z tym ten ostatni zamierzał – poprzez rejestracje zgłoszone w dniach 21 stycznia 2008 r. i 18 sierpnia 2009 r. – czerpać nienależną korzyść z renomy znaku towarowego KENZO, zarejestrowanego w dniu 20 lutego 2001 r.

96

Wynika stąd, że drugi argument podniesiony na poparcie czwartej części zarzutu drugiego należy oddalić jako bezzasadny. Tym samym zarzut drugi także należy oddalić.

97

Z całości powyższych rozważań wynika, że odwołania należy oddalić w całości.

98

Zgodnie z art. 184 § 2 regulaminu postępowania przed Trybunałem, jeżeli odwołanie jest bezzasadne, Trybunał rozstrzyga o kosztach. Zgodnie z art. 138 § 1 tego regulaminu, mającym zastosowanie do postępowania odwoławczego na podstawie art. 184 § 1 tego regulaminu, kosztami zostaje obciążona, na żądanie strony przeciwnej, strona przegrywająca sprawę. Ponieważ EUIPO i Kenzo wniosły o obciążenie K. Tsujimota kosztami postępowania, a K. Tsujimoto przegrał sprawę, należy obciążyć go kosztami postępowania.

Z powyższych względów Trybunał (dziesiąta izba) orzeka, co następuje: