1

Europejski Urząd Nadzoru Ubezpieczeń i Pracowniczych Programów Emerytalnych (EIOPA) został utworzony w drodze rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1094/2010 z dnia 24 listopada 2010 r. w sprawie zmiany decyzji nr 716/2009/WE i uchylenia decyzji Komisji 2009/79/WE.

2

Zgodnie z art. 1 ust. 2 i 3 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1092/2010 z dnia 24 listopada 2010 r. w sprawie unijnego nadzoru makroostrożnościowego nad systemem finansowym i ustanowienia Europejskiej Rady ds. Ryzyka Systemowego (Dz.U. 2010, L 331, s. 1) EIOPA jest częścią Europejskiego Systemu Nadzoru Finansowego (ESNF), którego celem jest zapewnienie nadzoru nad systemem finansowym Unii Europejskiej.

3

ESNF tworzą ponadto jeszcze dwa inne europejskie urzędy nadzoru, a mianowicie Europejski Urząd Nadzoru Bankowego (EUNB), utworzony na mocy rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1093/2010 z dnia 24 listopada 2010 r. w sprawie zmiany decyzji nr 716/2009/WE oraz uchylenia decyzji Komisji 2009/78/WE (Dz.U. 2010, L 331, s. 12), oraz Europejski Urząd Nadzoru Giełd i Papierów Wartościowych (ESMA), utworzony na mocy rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1095/2010 z dnia 24 listopada 2010 r. w sprawie zmiany decyzji nr 716/2009/WE i uchylenia decyzji Komisji 2009/77/WE (Dz.U. 2010, L 331, s. 84). W skład ESNF wchodzą także Wspólny Komitet Europejskich Urzędów Nadzoru oraz właściwe organy lub organy nadzoru państw członkowskich.

4

Artykuł 1 ust. 2 rozporządzenia nr 1094/2010 stanowi, że EIOPA działa w ramach uprawnień przyznanych tym rozporządzeniem i w zakresie przepisów aktów prawnych, o których mowa w tym przepisie, w tym w szczególności dyrektywy Rady 92/49/EWG z dnia 18 czerwca 1992 r. w sprawie koordynacji przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych odnoszących się do ubezpieczeń bezpośrednich innych niż ubezpieczenia na życie oraz zmieniającej dyrektywy 73/239/EWG i 88/357/EWG (trzeciej dyrektywy w sprawie ubezpieczeń innych niż ubezpieczenia na życie) (Dz.U. 1992, L 228, s. 1). Artykuł 1 ust. 6 tego rozporządzenia stanowi, że celem EIOP‑y jest ochrona interesu publicznego przez przyczynianie się do zapewniania w perspektywie krótko-, średnio- i długoterminowej stabilności i efektywności systemu finansowego na korzyść gospodarki Unii, jej obywateli i przedsiębiorstw.

5

Artykuł 17 rozporządzenia nr 1094/2010 wprowadza mechanizm umożliwiający EIOP‑ie zajęcie się przypadkami naruszenia prawa Unii przez praktyki nadzorcze organów krajowych. Artykuł 17 ust. 2, 3 i 6 rozporządzenia nr 1094/2010 wprowadza w tym celu trzyetapowy mechanizm. Artykuł 17 ust. 1 i 2 tego rozporządzenia stanowi:

„1.   W przypadku gdy właściwy organ nie zastosował aktów unijnych, o których mowa w art. 1 ust. 2, w tym regulacyjnych standardów technicznych i wykonawczych standardów technicznych ustanowionych zgodnie z art. 10–15, lub zastosował je w sposób, który wydaje się stanowić naruszenie prawa Unii, w szczególności nie zapewniając spełnienia przez instytucję finansową wymogów ustanowionych w tych aktach, [EIOPA] podejmuje działania zgodnie z uprawnieniami określonymi w ust. 2, 3 i 6 niniejszego artykułu.

2.   Na wniosek co najmniej jednego właściwego organu, Parlamentu Europejskiego, Rady, Komisji, odpowiedniej grupy interesariuszy lub z własnej inicjatywy i po poinformowaniu właściwego organu, którego to dotyczy, [EIOPA] może przeprowadzać postępowanie wyjaśniające w sprawie domniemanego naruszenia lub niezastosowania prawa unijnego.

Bez uszczerbku dla uprawnień ustanowionych w art. 35 właściwy organ niezwłocznie przekazuje [EIOP‑ie] wszelkie informacje uznane przez [EIOP‑ę] za niezbędne dla prowadzonego przez ni[ą] postępowania wyjaśniającego”.

6

Artykuł 60 rozporządzenia nr 1094/2010 reguluje kwestię odwołań, które można wnieść do komisji odwoławczej europejskich urzędów nadzoru (zwanej dalej „komisją odwoławczą”). Przepis ten stanowi, co następuje:

„1.   Osoba fizyczna lub prawna, w tym właściwe organy, może odwołać się od decyzji [EIOP‑y], o której mowa w art. 17, 18 i 19, oraz od każdej innej decyzji wydanej przez [EIOP‑ę] zgodnie z aktami unijnymi, o których mowa w art. 1 ust. 2, która jest do niej skierowana, oraz od decyzji, która dotyczy jej bezpośrednio i indywidualnie, mimo że została przyjęta w postaci decyzji skierowanej do innej osoby.

[…]

4.   Jeżeli odwołanie jest dopuszczalne, komisja odwoławcza bada, czy jest ono uzasadnione. Wzywa ona strony postępowania odwoławczego do wnoszenia w określonym terminie uwag do skierowanych przez nią pism lub do pism pochodzących od innych stron postępowania odwoławczego. Strony postępowania odwoławczego są uprawnione do ustnego przedstawienia swojego stanowiska.

[…]”.

7

W myśl art. 61 ust. 1–3 rozporządzenia nr 1094/2010:

„1.   Od decyzji podjętej przez Komisję Odwoławczą lub – w przypadku gdy nie przysługuje odwołanie do Komisji Odwoławczej – od decyzji [EIOP‑y] może zostać wniesiona skarga do Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, zgodnie z art. 263 TFUE.

2.   Państwa członkowskie i instytucje unijne, jak i wszelkie osoby fizyczne i prawne mogą zaskarżyć decyzje podejmowane przez [EIOP‑ę] bezpośrednio do Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, zgodnie z art. 263 TFUE.

3.   W przypadku gdy [EIOPA] jest zobowiązan[a] do działania, ale zaniechał[a] wydania decyzji, może zostać wszczęte postępowanie z tytułu zaniechania działania zgodnie z art. 265 TFUE przed Trybunałem Sprawiedliwości Unii Europejskiej”.

8

Skarżąca, Onix Asigurări SA, jest towarzystwem ubezpieczeniowym prawa rumuńskiego z siedzibą w Rumunii. Prowadzi ona działalność w szeregu państw członkowskich Unii, w tym w szczególności w Republice Włoskiej.

9

W drodze decyzji z dnia 20 grudnia 2013 r. Istituto per la Vigilanza sulle Assicurazioni (IVASS, włoski organ nadzoru sektora ubezpieczeń) zabronił skarżącej bezterminowo zawierania nowych umów ubezpieczenia we Włoszech (zwanej dalej „decyzją IVASS”). Wskazana decyzja, podjęta zgodnie z art. 193 ust. 4 Codice delle assicurazioni private (kodeksu ubezpieczeń prywatnych), implementującego art. 40 trzeciej dyrektywy w sprawie ubezpieczeń innych niż ubezpieczenia na życie, umotywowana była poważnymi zastrzeżeniami IVASS co do reputacji jedynego akcjonariusza.

10

W dniu 5 lutego 2014 r. skarżąca skierowała do EIOP‑y pismo. W piśmie tym poinformowała w szczególności urząd o decyzji IVASS i podała powody, dla których jej zdaniem decyzja ta nie jest zgodna z prawem Unii. W istocie twierdziła ona, że IVASS nie jest właściwy do oceniania reputacji jej akcjonariusza i że art. 40 ust. 6 trzeciej dyrektywy w sprawie ubezpieczeń innych niż ubezpieczenia na życie nie znajduje zastosowania. EIOPA potraktowała to pismo jako skargę na podstawie art. 17 rozporządzenia nr 1094/2010.

11

W następstwie korespondencji prowadzonej w okresie od marca do maja 2014 r. przez skarżącą i EIOP‑ę przewodniczący EIOP‑y wydał w dniu 6 czerwca 2014 r. dwie decyzje.

12

Po pierwsze, w drodze decyzji EIOPA‑14‑266, dotyczącej dopuszczalności wniosku złożonego na podstawie art. 17 rozporządzenia nr 1094/2010, skarga skarżącej została uznana za niedopuszczalną.

13

Po drugie, w drodze decyzji EIOPA‑14‑267, dotyczącej wszczęcia postępowania wyjaśniającego na podstawie art. 17 rozporządzenia nr 1094/2010, przewodniczący EIOP‑y postanowił nie wszczynać postępowania wyjaśniającego w przedmiocie ewentualnego naruszenia prawa Unii przez IVASS (zwanej dalej „decyzją odmowną”). Z uzasadnienia tej decyzji wynika, że o ile zgodnie z art. 40 ust. 6 trzeciej dyrektywy w sprawie ubezpieczeń innych niż ubezpieczenia na życie właściwe organy państw członkowskich mogą stosować pilne środki w celu zapobiegania powstawaniu nieprawidłowości na ich terytorium, o tyle zakres i granice tego uprawnienia określa prawo krajowe pod kontrolą krajowych sądów. W rzeczonej decyzji wskazano ponadto, że nie ma żadnych podstaw do podniesienia naruszenia przez IVASS przepisów trzeciej dyrektywy w sprawie ubezpieczeń innych niż ubezpieczenia na życie.

14

Wskazane decyzje przekazano skarżącej w wiadomości elektronicznej z dnia 12 czerwca 2014 r.

15

W dniu 18 czerwca 2014 r. skarżąca zwróciła się do przewodniczącego EIOP‑y, w odpowiedzi na decyzję odmowną, z pismem, wnioskując o uchylenie tej decyzji i o wszczęcie postępowania wyjaśniającego na podstawie art. 17 rozporządzenia nr 1094/2010 w sprawie naruszenia prawa Unii przez IVASS. Skarżąca podtrzymała zasadniczo swoje stanowisko, iż IVASS nie jest właściwy do oceniania reputacji jej akcjonariusza, gdyż taka ocena należy wyłącznie do organów rumuńskich.

16

W okresie od czerwca do listopada 2014 r. skarżąca i EIOPA prowadziły korespondencję w postaci szeregu wiadomości elektronicznych. W szczególności, w wiadomości elektronicznej z dnia 2 października 2014 r., EIOPA odpowiedziała na prezentowane przez skarżącą argumenty merytoryczne i wyjaśniła stanowisko wyrażone w decyzji odmownej. Skarżąca odpowiedziała pismem z dnia 8 października 2014 r.

17

W wiadomości elektronicznej z dnia 3 listopada 2014 r. skarżąca powiadomiła EIOP‑ę, że jeśli nie otrzyma do dnia 15 listopada 2014 r. odpowiedzi w sprawie wszczęcia postępowania na podstawie art. 17 rozporządzenia nr 1094/2010, wystąpi do Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej ze skargą na podstawie art. 61 tego rozporządzenia.

18

W piśmie datowanym na dzień 24 listopada 2014 r. EIOPA, odnosząc się do pisma skarżącej z dnia 8 października 2014 r., „ponownie potwierdziła, że [jej] stanowisko […] w sprawie [decyzji odmownej] nie zmieniło się”.

19

W dniu 22 grudnia 2014 r. skarżąca wniosła do komisji odwoławczej odwołanie w rozumieniu art. 60 rozporządzenia nr 1094/2010. Przedmiotem tego odwołania było „[pismo] EIOP‑y z dnia 24 listopada 2014 r., utrzymujące w mocy decyzję [odmowną]”. Na poparcie odwołania skarżąca podniosła w istocie, że EIOPA powinna była wszcząć postępowanie wyjaśniające, ponieważ IVASS, poprzez zajęcie stanowiska na temat reputacji jedynego akcjonariusza skarżącej, naruszył prawo Unii. Jej zdaniem IVASS wkroczył tym samym w kompetencje organów rumuńskich. Ponadto art. 40 ust. 6 trzeciej dyrektywy w sprawie ubezpieczeń innych niż ubezpieczenia na życie nie mógł stanowić ważnej podstawy prawnej decyzji IVASS. W załączniku do pisma przedłożonego do celów postępowania przed komisją odwoławczą znajdowało się w szczególności pismo skarżącej z dnia 18 czerwca 2014 r.

20

W drodze decyzji z dnia 3 sierpnia 2015 r. (zwanej dalej „decyzją komisji odwoławczej”; łącznie z decyzją odmowną zwane dalej „zaskarżonymi decyzjami”) komisja odwoławcza odrzuciła odwołanie skarżącej ze względu na to, że jest ono niedopuszczalne, gdyż nie zostało wniesione na akt objęty zakresem właściwości owej komisji. Komisja odwoławcza uznała w istocie, że pismo EIOP‑y z dnia 24 listopada 2014 r. jest aktem wyłącznie potwierdzającym w stosunku do decyzji odmownej i nie stanowi w związku z tym decyzji, od której przysługuje odwołanie do tej komisji. Wskazała ponadto, że skarżąca nie odwołała się od decyzji odmownej i że w każdym razie odwołanie zostało wniesione w dniu 22 grudnia 2014 r., w związku z czym skarżąca przekroczyła prekluzyjny termin do zakwestionowania tej decyzji.

21

Decyzja komisji odwoławczej została podana do wiadomości skarżącej tego samego dnia. Na jej wniosek wydano do tej decyzji sprostowanie materialnego błędu, o czym poinformowano skarżącą w dniu 13 sierpnia 2015 r.

22

Skarżąca wniosła skargę w niniejszej sprawie pismem złożonym w sekretariacie Sądu w dniu 12 października 2015 r.

23

W dniu 18 stycznia 2016 r. EIOPA złożyła w sekretariacie Sądu odpowiedź na skargę.

24

W swej skardze skarżąca wnosi do Sądu o:

25

EIOPA wnosi do Sądu o:

26

Zgodnie z art. 126 regulaminu postępowania przed Sądem, jeżeli Sąd jest oczywiście niewłaściwy do rozpoznania skargi lub jeżeli skarga jest oczywiście niedopuszczalna albo oczywiście pozbawiona podstawy prawnej, Sąd może, bez dalszych czynności procesowych, na wniosek sędziego sprawozdawcy, podjąć decyzję, wydając postanowienie z uzasadnieniem.

27

W niniejszej sprawie Sąd uznaje, że po zapoznaniu się z aktami sprawy ma wystarczającą wiedzę, w związku z czym postanawia orzec bez dalszych czynności procesowych.

28

Skarżąca wnosi do Sądu w istocie o stwierdzenie, że EIOPA niezgodnie z prawem zaniechała wydania decyzji dotyczącej wniosku skarżącej o wszczęcie postępowania na podstawie art. 17 rozporządzenia nr 1094/2010. W kwestii dopuszczalności wskazuje ona w skardze, że termin do wniesienia skargi określony w art. 265 ust. 2 TFUE rozpoczął swój bieg w dniu 3 sierpnia 2015 r., kiedy podano jej do wiadomości decyzję komisji odwoławczej. Dopiero bowiem ta decyzja rozwiała wątpliwości dotyczące odpowiedzi EIOP‑y na jej pismo z dnia 18 czerwca 2014 r., w którym skarżąca wystąpiła do EIOP‑y z wnioskiem o wydanie decyzji i wszczęcie postępowania wyjaśniającego w przedmiocie naruszenia prawa Unii przez IVASS.

29

EIOPA twierdzi w odpowiedzi, że wniosek ten jest niedopuszczalny.

30

Należy wskazać, że zgodnie z art. 61 ust. 3 rozporządzenia nr 1094/2010, jeżeli EIOPA ma obowiązek działania, a zaniecha wydania decyzji, może zostać wszczęte postępowanie z tytułu zaniechania działania zgodnie z art. 265 TFUE.

31

W tym względzie należy przypomnieć, że procedura zaskarżenia przewidziana w art. 265 TFUE opiera się na idei, iż niezgodna z prawem bezczynność instytucji uprawnia zainteresowanych do skierowania sprawy do sądu Unii, aby ten stwierdził, że zaniechanie działania jest niezgodne z traktatem FUE. Artykuł ten dotyczy bezczynności w postaci zaniechania wydania decyzji lub zajęcia stanowiska, a nie wydania aktu innego niż ten, którego przyjęcie strona skarżąca uznała za pożądane lub niezbędne (wyrok z dnia 19 listopada 2013 r., Komisja/Rada, C‑196/12, EU:C:2013:753, pkt 22; zob. także podobnie wyroki: z dnia 24 listopada 1992 r., Buckl i in./Komisja, C‑15/91 i C‑108/91, EU:C:1992:454, pkt 17; z dnia 16 litego 1993 r., ENU/Komisja, C‑107/91, EU:C:1993:56, pkt 10).

32

Zgodnie z art. 265 akapit drugi TFUE skarga na bezczynność jest dopuszczalna tylko wtedy, gdy dana instytucja została uprzednio wezwana do działania. Formalne wezwanie instytucji do działania jest istotnym wymogiem proceduralnym, którego skutkami są, po pierwsze, rozpoczęcie biegu dwumiesięcznego terminu, w którym instytucja musi określić swoje stanowisko, oraz po drugie, określenie granic skargi, jaka może zostać złożona w wypadku, gdyby instytucja nie zajęła stanowiska. Choć wezwanie do działania nie podlega żadnym warunkom dotyczącym szczególnej formy, niezbędne jest jednak, by było na tyle wyraźne i dokładne, aby pozwana instytucja była w stanie zapoznać się konkretnie z treścią decyzji, której wydania się od niej żąda, i aby wynikało z niego, że ma na celu zmuszenie tej instytucji do zajęcia stanowiska (zob. wyrok z dnia 3 czerwca 1999 r., TF1/Komisja, T‑17/96, EU:T:1999:119, pkt 41 i przytoczone tam orzecznictwo; postanowienie z dnia 27 listopada 2012 r., H‑Holding/Parlament, T‑672/11, niepublikowane, EU:T:2012:628, pkt 12 i przytoczone tam orzecznictwo; postanowienie z dnia 10 lipca 2014 r., Kafetzakis i in./Parlament i in., T‑38/14, niepublikowane, EU:T:2014:685, pkt 26).

33

Zgodnie z art. 265 akapit drugi TFUE, jeśli w terminie dwóch miesięcy od wezwania do działania instytucja nie zajęła stanowiska, skarga może zostać wniesiona w ciągu następnych dwóch miesięcy. Zgodnie z art. 60 regulaminu postępowania termin ten należy przedłużyć o dziesięciodniowy termin uwzględniający odległość.

34

W niniejszym przypadku skarżąca podnosi w istocie, że w piśmie z dnia 18 czerwca 2014 r. wezwała EIOP‑ę do działania (zob. pkt 28 powyżej). Nie wskazuje natomiast w swoich pismach żadnego innego pisma, w odpowiednim razie nowszego, w którym wezwałaby EIOP‑ę do działania, ani nawet nie twierdzi, że tak uczyniła.

35

Należy przypomnieć, że w piśmie z dnia 18 czerwca 2014 r. skarżąca zwróciła się do przewodniczącego EIOP‑y o uchylenie decyzji odmownej i wszczęcie postępowania wyjaśniającego na podstawie art. 17 rozporządzenia nr 1094/2010.

36

Zaś, po pierwsze, gdyby pismo skarżącej z dnia 18 czerwca 2014 r. należało traktować jako wezwanie do działania w rozumieniu orzecznictwa przytoczonego w pkt 32 powyżej, należałoby zauważyć, że ani z dokumentów zawartych w aktach, ani nawet z twierdzeń skarżącej nie wynika, że EIOPA zajęła stanowisko w terminie dwóch miesięcy, o którym mowa w art. 265 TFUE. Zatem to po upływie tego terminu, czyli po dniu 18 sierpnia 2014 r., zaczął biec wynoszący dwa miesiące i dziesięć dni termin do wniesienia skargi, w którym skarżąca powinna była wnieść do Sądu skargę na bezczynność. Skarga w niniejszej sprawie została wniesiona dopiero w dniu 12 października 2015 r., należy więc stwierdzić, że została wniesiona z oczywistym przekroczeniem terminu.

37

Po drugie, i w każdym razie, należy stwierdzić, że w wiadomości elektronicznej z dnia 2 października 2014 r. EIOPA udzieliła w istocie odpowiedzi na argumenty skarżącej, które przedstawiła w szczególności w piśmie z dnia 18 czerwca 2014 r. Potwierdziła ona jeszcze swoje stanowisko w piśmie z dnia 24 listopada 2014 r. W związku z tym skarżąca wskazuje ponadto w skardze, w opisie okoliczności leżących u podstaw sporu, że EIOPA „wyjaśniła” swoje stanowisko w piśmie z dnia 2 października 2014 r. oraz „podała szczegółowe uzasadnienie decyzji [odmownej]” w piśmie z dnia 24 listopada 2014 r. Jak widać – jakkolwiek być może po upływie dwumiesięcznego terminu, w którym EIOPA była obowiązana zająć stanowisko – bezczynność zarzucana przez skarżącą w każdym razie jednak ustała. Zważywszy na orzecznictwo przytoczone w pkt 31 powyżej, trzeba tak uznać, mimo że EIOPA ponowiła, we wskazanej wiadomości elektronicznej i we wskazanym piśmie, odmowę wszczęcia postępowania wyjaśniającego na podstawie art. 17 ust. 2 rozporządzenia nr 1094/2010.

38

Wynika z tego, że niniejsza skarga na bezczynność jest oczywiście niedopuszczalna.

39

Wniosku tego nie podważa argument skarżącej, że termin do wniesienia skargi na bezczynność zaczął biec w dniu 3 sierpnia 2015 r., czyli w dniu podania jej do wiadomości decyzji komisji odwoławczej. Zdaniem skarżącej decyzja ta rozwiała wątpliwości co do odpowiedzi EIOP‑y na pismo skarżącej z dnia 18 czerwca 2014 r. (zob. pkt 28 powyżej).

40

W tym względzie, po pierwsze, należy zauważyć, że argumentacja skarżącej oparta jest na założeniu, iż przed przyjęciem przez komisję odwoławczą decyzji EIOPA odpowiedziała na jej pismo z dnia 18 czerwca 2014 r., przy czym zaznaczono jednak, że zdaniem skarżącej odpowiedź ta rodziła wątpliwości. Tymczasem zgodnie z orzecznictwem odmowa podjęcia działania na wezwanie do działania przedstawione zgodnie z art. 265 TFUE stanowi zajęcie stanowiska kładące kres bezczynności i zaskarżalne w drodze skargi o stwierdzenie nieważności [zob. podobnie postanowienie z dnia 4 maja 2005 r., Holcim (France)/Komisja, T‑86/03, EU:T:2005:157, pkt 36 i przytoczone tam orzecznictwo].

41

Po drugie, należy przypomnieć, że zgodnie z utrwalonym orzecznictwem terminy procesowe mają charakter bezwzględnie wiążący, ponieważ zostały ustanowione w celu zapewnienia jasności i pewności stanów prawnych oraz uniknięcia jakiejkolwiek dyskryminacji lub arbitralnego traktowania przy administrowaniu wymiarem sprawiedliwości, a sąd Unii powinien z urzędu weryfikować, czy zostały one dotrzymane (postanowienie z dnia 14 grudnia 2006 r., Smanor i Ségaud/Komisja, T‑150/06, niepublikowane, EU:T:2006:402, pkt 14; zob. także podobnie postanowienie z dnia 13 grudnia 2000 r., Sodima/Komisja, C‑44/00 P, EU:C:2000:686, pkt 51).

42

Należy więc stwierdzić, że skarżąca nie może, dopuściwszy do upływu terminu do wniesienia skargi na bezczynność (zob. pkt 36 powyżej), skorzystać z nowego terminu liczonego od daty, w której jej zdaniem wątpliwości co do stanowiska EIOP‑y w odpowiedzi na jej pismo z dnia 18 czerwca 2014 r. zostały rozwiane. Tym bardziej nie może ona obejść faktu niedopuszczalności swojej skargi na bezczynność wynikającej z przekroczenia terminu oraz z istnienia zajęcia stanowiska, poprzez wysłanie do EIOP‑y pakietu pism i sprzeciwów wobec wyrażonego przezeń stanowiska.

43

W świetle powyższych rozważań skargę na bezczynność należy odrzucić jako oczywiście niedopuszczalną.

44

Należy kolejno zbadać żądania stwierdzenia nieważności, po pierwsze, decyzji odmownej, a po drugie, decyzji komisji odwoławczej.

45

Na poparcie żądania stwierdzenia nieważności decyzji odmownej skarżąca podnosi w istocie jeden zarzut, dotyczący braku uzasadnienia. W zakresie dopuszczalności tego żądania wskazuje ona w skardze, że termin do wniesienia skargi rozpoczął bieg dopiero w dniu 13 sierpnia 2015 r., kiedy to decyzja komisji odwoławczej stała się niezmienna w następstwie sprostowania błędów materialnych. Po pierwsze bowiem, w postępowaniu przed komisją odwoławczą nie brano pod uwagę jej pisma z dnia 18 czerwca 2014 r. Po drugie, termin do wniesienia skargi o stwierdzenie nieważności uległ zawieszeniu na czas trwania postępowania przed komisją odwoławczą.

46

EIOPA podnosi, że żądanie stwierdzenia nieważności decyzji odmownej jest niedopuszczalne. Po pierwsze, zostało ono wniesione po terminie. Po drugie, decyzja odmowna nie jest aktem zaskarżalnym w rozumieniu art. 263 TFUE. W każdym razie jedyny zarzut podniesiony na poparcie żądania stwierdzenia nieważności decyzji odmownej jest bezzasadny.

47

Nie przesądzając, po pierwsze, o tym, czy – zważywszy w szczególności na argumenty skarżącej, przedstawione zwięźle w pkt 45 powyżej – żądanie stwierdzenia nieważności decyzji odmownej zostało przedstawione po terminie, a po drugie, o ewentualnym wpływie postępowania przed komisją odwoławczą na możliwość zakwestionowania tej decyzji przed Sądem, należy na wstępie sprawdzić, czy decyzja ta stanowi akt zaskarżalny w rozumieniu art. 263 TFUE.

48

W tym względzie przede wszystkim należy przypomnieć, że zgodnie z orzecznictwem za akty zaskarżalne w rozumieniu art. 263 TFUE uznaje się wszelkie przepisy wydane przez instytucje, organy i jednostki organizacyjne Unii, bez względu na ich formę, które mają na celu wywołanie wiążących skutków prawnych (wyrok z dnia 31 marca 1971 r., Komisja/Rada, 22/70, EU:C:1971:32, pkt 42; zob. także wyrok z dnia 13 października 2011 r., Deutsche Post i Niemcy/Komisja, C‑463/10 P i C‑475/10 P, EU:C:2011:656, pkt 36 i przytoczone tam orzecznictwo).

49

W sytuacjach gdy skargę o stwierdzenie nieważności aktu wydanego przez instytucję, organ lub jednostkę organizacyjną Unii wnosi osoba fizyczna lub prawna, Trybunał wielokrotnie orzekał, że legitymacja procesowa czynna przysługuje takiej osobie jedynie w wypadku, gdy wiążące skutki prawne tego aktu są tego rodzaju, iż mogą wpłynąć na interes strony skarżącej, zmieniając w istotny sposób jej sytuację prawną (wyrok z dnia 11 listopada 1981 r., IBM/Komisja, 60/81, EU:C:1981:264, pkt 9; zob. także wyrok z dnia 13 października 2011 r., Deutsche Post i Niemcy/Komisja, C‑463/10 P i C‑475/10 P, EU:C:2011:656, pkt 37 i przytoczone tam orzecznictwo). Orzecznictwo to powstało na gruncie skarg wnoszonych do sądu Unii przez osoby fizyczne lub prawne na akty, których osoby te były adresatami. W sytuacji gdy skarga o stwierdzenie nieważności zostaje złożona przez nieuprzywilejowaną skarżącą na akt, którego skarżąca nie jest adresatem, wymóg, aby wiążące skutki prawne zaskarżanego aktu były tego rodzaju, że mogą wpłynąć na interes skarżącej w taki sposób, iż zmienią w istotny sposób jej sytuację prawną, pokrywa się z wymogami określonymi w art. 263 akapit czwarty TFUE (wyrok z dnia 13 października 2011 r., Deutsche Post i Niemcy/Komisja, C‑463/10 P i C‑475/10 P, EU:C:2011:656, pkt 38).

50

Należy wreszcie wskazać, w drodze analogii, że Trybunał orzekł już, iż decyzja o niepodjęciu działania na podstawie art. 106 ust. 3 TFUE nie stanowi aktu zaskarżalnego, ponieważ z brzmienia tego postanowienia oraz z jego ogólnego kontekstu systemowego wynika, że Komisja nie była zobowiązana do podjęcia działania. Jednostki nie mogą więc domagać się tego, by Komisja zajęła określone stanowisko. Trybunał wywiódł z tego, że pisma, w którym Komisja informowała autora skargi, iż nie ma zamiaru nadać jej dalszego biegu, nie można uznać za pismo wywołujące wiążące skutki prawne, przez co nie stanowi ono aktu zaskarżalnego, przy czym na rozwiązanie to nie ma wpływu fakt, że jednostce może w danym wypadku przysługiwać prawo do wniesienia skargi o stwierdzenie nieważności na decyzję Komisji skierowaną do państwa członkowskiego na podstawie art. 106 ust. 3 TFUE, jeżeli spełnione zostaną przesłanki określone w art. 263 akapit czwarty TFUE (zob. podobnie wyrok z dnia 22 lutego 2005 r., Komisja/max.mobil, C‑141/02 P, EU:C:2005:98, pkt 68–70).

51

W niniejszym przypadku bezsporne jest, że skarżąca skierowała do EIOP‑y wniosek na podstawie art. 17 rozporządzenia nr 1094/2010. Przepis ten wprowadza mechanizm umożliwiający EIOP‑ie zajęcie się przypadkami naruszenia prawa Unii przez praktyki nadzorcze organów krajowych. I tak, zgodnie z art. 17 ust. 1, „[w] przypadku gdy właściwy organ nie zastosował aktów unijnych, o których mowa w art. 1 ust. 2, w tym regulacyjnych standardów technicznych i wykonawczych standardów technicznych ustanowionych zgodnie z art. 10–15, lub zastosował je w sposób, który wydaje się stanowić naruszenie prawa Unii, w szczególności nie zapewniając spełnienia przez instytucję finansową wymogów ustanowionych w tych aktach, [EIOPA] podejmuje działania zgodnie z uprawnieniami określonymi w ust. 2, 3 i 6 niniejszego artykułu”.

52

W art. 17 ust. 2, 3 i 6 rozporządzenia nr 1094/2010 określono trzy etapy tego mechanizmu. W szczególności art. 17 ust. 2 tego rozporządzenia stanowi, że „[n]a wniosek co najmniej jednego właściwego organu, Parlamentu Europejskiego, Rady, Komisji, odpowiedniej grupy interesariuszy lub z własnej inicjatywy i po poinformowaniu właściwego organu, którego to dotyczy, [EIOPA] może przeprowadzać postępowanie wyjaśniające w sprawie domniemanego naruszenia lub niezastosowania prawa unijnego”.

53

Z przepisu tego, a zwłaszcza w użycia czasownika „móc”, wynika tym samym, że EIOP‑ie przysługuje uznanie w zakresie postępowań wyjaśniających, zarówno kiedy wpłynie do niej wniosek od jednego z podmiotów wymienionych wyraźnie w art. 17 ust. 2 rozporządzenia nr 1094/2010, jak i kiedy działa ona z własnej inicjatywy (zob. analogicznie wyrok z dnia 9 września 2015 r., SV Capital/ABE, T‑660/14, odwołanie w toku, EU:T:2015:608, pkt 47).

54

Wynika z tego, że wbrew temu, co twierdzi skarżąca w ramach skargi na bezczynność, EIOPA wcale nie ma obowiązku działania na podstawie art. 17 rozporządzenia nr 1094/2010.

55

Takie rozumienie tego przepisu jest ponadto zgodne z celami i zadaniami EIOP‑y, a także ze strukturą systemową mechanizmu ustanowionego w art. 17 rozporządzenia nr 1094/2010. Zgodnie z art. 1 ust. 6 tego rozporządzenia celem EIOP‑y jest bowiem ochrona interesu publicznego przez przyczynianie się do zapewniania w perspektywie krótko-, średnio- i długoterminowej stabilności i efektywności systemu finansowego na korzyść gospodarki Unii, jej obywateli i przedsiębiorstw. Ponadto z motywu 26 tego rozporządzenia wynika, że mechanizm wprowadzony w art. 17 tego rozporządzenia zmierza do zapewnienia integralności, przejrzystości, efektywności i prawidłowego funkcjonowania rynków finansowych, stabilności systemu finansowego i równych warunków konkurencji dla instytucji finansowych w Unii. Gwarancja prawidłowego i pełnego stosowania prawa Unii stanowi tego niezbędną przesłankę. Innymi słowy, jak ponadto wskazuje EIOPA, mechanizm ten nie ma na celu przyznania ochrony lub naprawy szkód w sposób indywidualny w sporach między osobą fizyczną lub prawną a organem właściwym na szczeblu krajowym.

56

W świetle powyższego należy zauważyć, że złożenie wniosku takiego jak ten, z którym wystąpiła skarżąca w niniejszym przypadku, nie stwarza jakiegokolwiek szczególnego stosunku prawnego łączącego skarżącą z EIOP‑ą i nie może skutkować zobowiązaniem EIOP‑y do prowadzenia postępowania wyjaśniającego na podstawie art. 17 ust. 2 rozporządzenia nr 1094/2010.

57

W tych okolicznościach należy uznać, w drodze analogii do orzecznictwa przedstawionego w pkt 50 powyżej, że decyzja odmowna nie rodzi wiążących skutków prawnych. W szczególności skarżąca nie mogła wymagać od EIOP‑y wszczęcia postępowania wyjaśniającego na podstawie art. 17 ust. 2 rozporządzenia nr 1094/2010, zaś odmowa wszczęcia przez EIOP‑ę z urzędu takiego postępowania nie mogła wpłynąć na interesy skarżącej poprzez istotną zmianę jej sytuacji prawnej.

58

Zatem decyzji odmownej nie można uznać za akt zaskarżalny.

59

W związku z powyższym należy odrzucić żądanie stwierdzenia nieważności decyzji odmownej jako oczywiście niedopuszczalne, bez potrzeby badania argumentów wysuniętych przez strony w przedmiocie zachowania terminu do wniesienia skargi.

60

Na poparcie żądania stwierdzenia nieważności decyzji komisji odwoławczej, które ma być dopuszczalne z racji posiadania przez skarżącą legitymacji procesowej i dotrzymania przez nią terminu do wniesienia skargi, skarżąca podnosi w istocie tylko jeden zarzut, dotyczący naruszenia istotnego wymogu formalnego, ponieważ komisja odwoławcza nie orzekła co do całego przedmiotu sporu. Skarżąca zauważa, że jej odwołanie do komisji odwoławczej było wprawdzie skierowane wyłącznie przeciwko pismu EIOP‑y z dnia 24 listopada 2014 r., jednak uważa, że mimo to omawiana komisja powinna była wziąć pod uwagę jej argumenty przedstawione w piśmie z dnia 18 czerwca 2014 r., w którym wnosiła o uchylenie decyzji odmownej i które załączyła do swojego odwołania.

61

EIOPA odpiera w istocie, że żądanie stwierdzenia nieważności decyzji komisji odwoławczej jest niedopuszczalne, ponieważ decyzja ta nie jest aktem zaskarżalnym w rozumieniu art. 263 TFUE, i że w każdym razie jedyny zarzut podniesiony przez skarżącą jest nieskuteczny.

62

Należy przypomnieć, że zgodnie z orzecznictwem Sąd powinien ocenić, czy prawidłowe administrowanie wymiarem sprawiedliwości uzasadnia w okolicznościach niniejszej sprawy oddalenie co do istoty twierdzeń skarżącej dotyczących zasadności decyzji komisji odwoławczej bez orzekania w przedmiocie dopuszczalności niniejszego żądania stwierdzenia nieważności (zob. podobnie wyrok z dnia 26 lutego 2002 r., Rada/Boehringer, C‑23/00 P, EU:C:2002:118, pkt 52).

63

W niniejszym przypadku w trosce o ekonomikę postępowania należy skorzystać z tej możliwości, gdyż jedyny podniesiony przez skarżącą zarzut w oczywisty sposób nie pozwala, ze wskazanych powyżej względów, wykazać, że decyzja komisji odwoławczej obarczona jest wadą niezgodności z prawem.

64

Należy przypomnieć, że zgodnie z art. 60 ust. 4 rozporządzenia nr 1094/2010, „[j]eżeli odwołanie jest dopuszczalne, komisja odwoławcza bada, czy jest ono uzasadnione”. Na mocy art. 9 ust. 1 regulaminu postępowania komisji odwoławczej, komisja ta ocenia dopuszczalność odwołania, zanim zbada jego zasadność, jeżeli strona pozwana podnosi, że odwołanie jest niedopuszczalne.

65

W niniejszym przypadku z akt sprawy wynika, że EIOPA złożyła do komisji odwoławczej odpowiedź na odwołanie, datowane na dzień 25 czerwca 2015 r., ograniczoną do kwestii dopuszczalności. W piśmie tym żądała ona odrzucenia odwołania z powodu niedopuszczalności.

66

W swojej decyzji komisja odwoławcza odrzuciła odwołanie skarżącej jako niedopuszczalne w istocie ze względu na to, że nie zostało ono wniesione na akt objęty zakresem właściwości tej komisji. Jej zdaniem pismo EIOP‑y z dnia 24 listopada 2014 r. stanowiło bowiem akt wyłącznie potwierdzający w stosunku do decyzji odmownej. Wskazała ponadto, że skarżąca nie odwołała się od decyzji odmownej i że w każdym razie odwołanie zostało wniesione w dniu 22 grudnia 2014 r., w związku z czym skarżąca przekroczyła prekluzyjny termin do zakwestionowania tej decyzji.

67

Komisja odwoławcza odrzuciła odwołanie z powodu niedopuszczalności, natomiast nie wypowiedziała się wcale w przedmiocie zasadności odwołania skarżącej. W ten sposób postąpiła zgodnie z art. 9 ust. 1 swojego regulaminu postępowania, czego skarżąca zresztą nie kwestionuje.

68

Należy zaś stwierdzić, po pierwsze, że przed Sądem skarżąca nie podniosła żadnego zarzutu lub argumentu zmierzającego do podania w wątpliwość zasadności oceny komisji odwoławczej w przedmiocie dopuszczalności wniesionego do niej odwołania.

69

W swoim jedynym zarzucie skarżąca krytykuje bowiem w istocie komisję odwoławczą za to, że ta nie orzekła w przedmiocie argumentów przedstawionych przez nią w piśmie z dnia 18 czerwca 2014 r. Z pisma tego wynika tymczasem, że argumenty te zmierzały do wykazania naruszenia przez IVASS prawa Unii; charakter tego naruszenia mógł zdaniem skarżącej uzasadniać wszczęcie postępowania wyjaśniającego na podstawie art. 17 rozporządzenia nr 1094/2010.

70

Wynika z tego, że jedyny zarzut podniesiony na poparcie niniejszego żądania dotyczy wyłącznie oceny zasadności odmowy wszczęcia postępowania wyjaśniającego na podstawie art. 17 rozporządzenia nr 1094/2010, której to oceny komisja odwoławcza jednak nie przeprowadziła.

71

W związku z tym ten jedyny zarzut należy oddalić jako oczywiście nieskuteczny.

72

Po drugie, w każdym razie należy wskazać, że skarżąca przyznaje w swoich pismach, „iż w odwołaniu wniesionym w dniu 22 grudnia 2014 r., wymieniła [ona] jedynie [pismo EIOP‑y] z dnia 24 listopada 2014 r. jako zaskarżoną decyzję”. Należy uznać, że skarżąca przyznaje w ten sposób, iż przedmiotem odwołania wniesionego do komisji odwoławczej było jedynie pismo EIOP‑y z dnia 24 listopada 2014 r. Stwierdzenie to nasuwa się także w świetle akt sprawy, a w szczególności w świetle treści odwołania wniesionego przez skarżącą do komisji odwoławczej, w której wyraźnie wskazano jako przedmiot „pismo EIOP‑y z dnia 24 listopada 2014 r., potwierdzające decyzję [odmowną]”, a także pisma złożonego przez skarżącą do komisji odwoławczej, zgodnie z którym skarżąca uznała, że wspomniane pismo potwierdzające decyzję odmowną jest niezgodne z prawem Unii.

73

Jest bezsporne, że komisja odwoławcza wydała rozstrzygnięcie w przedmiocie odwołania od pisma EIOP‑y z dnia 24 listopada 2014 r., odrzucając je jako niedopuszczalne. W ten sposób wyczerpała ona przedmiot sporu, który stanowiła, jak wynika z powyższych wywodów, zgodność tego pisma z prawem.

74

Zatem skarżąca oczywiście niesłusznie twierdzi, że komisja odwoławcza orzekła jedynie w części co do przedmiotu sporu, ponieważ nie wydała rozstrzygnięcia w przedmiocie pisma z dnia 18 czerwca 2014 r.

75

Do wniosku takiego należy dojść mimo tego, że pismo skarżącej z dnia 18 czerwca 2014 r. było załączone do pisma procesowego dotyczącego postępowania przed komisją odwoławczą, oraz mimo tego, że w piśmie tym skarżąca wyjaśniała, iż załączniki stanowią integralną część jej wywodów. Niezależnie bowiem od tego, czy podczas oceny co do istoty komisja odwoławcza powinna orzekać nie tylko na temat argumentów przedawnionych w przedłożonych pismach, lecz także na temat argumentów znajdujących się wyłącznie w załącznikach do tych pism, należy uznać, że fakt, iż omawiane pismo było załączone do pisma procesowego skarżącej, nie może zmienić przedmiotu sporu przed komisją odwoławczą, który jasno ograniczał się do pisma EIOP‑y z dnia 24 listopada 2014 r.

76

Ponadto, nawet przy założeniu, że skarżąca zamierza zarzucić EIOP‑ie brak rozpatrzenia jej pisma z dnia 18 czerwca 2014 r. jako odwołania wniesionego na podstawie art. 60 rozporządzenia nr 1094/2010 lub brak rozstrzygnięcia w przedmiocie odwołania wniesionego w tym piśmie, należy dodać, że z pisma tego nie wynika bynajmniej, iż skarżąca zamierzała skierować do komisji odwoławczej tego rodzaju odwołanie. Pismo to, skierowane do przewodniczącego EIOP‑y, zawierające argumenty skarżącej zmierzające do zakwestionowania decyzji odmownej, zawierało najwyżej wniosek, aby przewodniczący EIOP‑y uchylił tę decyzję i postanowił wszcząć postępowanie wyjaśniające na podstawie art. 17 tego rozporządzenia.

77

Wynika z tego, że jedyny zarzut podnoszony na poparcie żądania stwierdzenia nieważności decyzji komisji odwoławczej należy oddalić jako oczywiście nieskuteczny, a w każdym razie oczywiście bezzasadny.

78

W konsekwencji należy oddalić to żądanie jako oczywiście pozbawione podstawy prawnej.

79

Skarżąca wnosi do Sądu o „stwierdzenie odpowiedzialności [EIOP‑y]” za wyrządzoną jej przez ten urząd szkodę, po pierwsze, z racji zaniechania wydania decyzji, a po drugie, z racji wydania zaskarżonych decyzji. Odnosząc się w szczególności do argumentów przedstawionych w ramach swej skargi na bezczynność i żądania stwierdzenia nieważności, podnosi ona, że EIOPA naruszyła w dostatecznie poważny sposób art. 17 i 60 rozporządzenia nr 1094/2010 oraz przepisy trzeciej dyrektywy w sprawie ubezpieczeń innych niż ubezpieczenia na życie, które mają na celu przyznanie jej uprawnień. Wskazane naruszenia prawa miały spowodować zarówno szkodę majątkową, z racji zmniejszenia w latach 2013 i 2014 o 59% jej obrotów dotyczących polis zawieranych we Włoszech, utraty zysku oraz kosztów związanych z zablokowaniem otwarcia oddziału we Włoszech, jak i uszczerbek na reputacji lub wizerunku. Jeśli chodzi o związek przyczynowy, skarżąca uważa, że chociaż łańcuch przyczynowy został uruchomiony przez decyzję IVASS, to EIOPA przyczyniła się jednak w decydujący sposób do utrzymania skutków tej decyzji.

80

EIOPA odpiera, że żądanie odszkodowawcze jest oczywiście niedopuszczalne, a tytułem ewentualnym – oczywiście pozbawione podstawy prawnej.

81

Należy przypomnieć, że zgodnie z art. 21 statutu Trybunału Sprawiedliwości i art. 76 lit. d) regulaminu postępowania przed Sądem skarga powinna w szczególności zawierać przedmiot sporu oraz zwięzłe przedstawienie powołanych zarzutów. Aby wymogi te zostały spełnione, skarga o odszkodowanie za szkodę wyrządzoną przez instytucję Unii powinna zawierać elementy umożliwiające zidentyfikowanie zachowania, które strona skarżąca zarzuca instytucji, powody, dla których uważa ona, iż między zachowaniem a podnoszoną szkodą istnieje związek przyczynowy, jak również charakter i rozmiar tej szkody (wyroki: z dnia 18 września 1996 r., Asia Motor France i in./Komisja, T‑387/94, EU:T:1996:120, pkt 106, 107; z dnia 6 maja 1997 r., Guérin automobiles/Komisja, T‑195/95, EU:T:1997:66, pkt 20, 21). Natomiast żądanie jakiegokolwiek odszkodowania nie ma niezbędnego stopnia precyzji i w związku z tym należy je uznać za niedopuszczalne (wyrok z dnia 2 grudnia 1971 r., Zuckerfabrik Schöppenstedt/Rada, 5/71, EU:C:1971:116, pkt 9).

82

Wprawdzie skarżący może nie określić liczbowo wysokości szkody, jaką swoim zdaniem poniósł, jednakże musi jasno wskazać elementy pozwalające ocenić jej charakter i zakres, aby strona pozwana miała możliwość zapewnić sobie obronę. W takich okolicznościach brak danych liczbowych w skardze nie ma wpływu na prawo do obrony drugiej strony (postanowienie z dnia 22 lipca 2005 r., Polyelectrolyte Producers Group/Rada i Komisja, T‑376/04, EU:T:2005:297, pkt 55).

83

Jednak w niniejszym przypadku skarżąca poprzestała na luźnym odniesieniu zarówno do rzekomej szkody majątkowej, polegającej na zmniejszeniu o 59% jej obrotów dotyczących polis zawieranych we Włoszech, utracie zysku oraz kosztach związanych z zablokowaniem otwarcia oddziału we Włoszech, jak i do uszczerbku na reputacji lub wizerunku, nie podając nic na poparcie swoich twierdzeń. W ten sposób skarżąca nie dostarczyła elementów wystarczających do tego, by Sąd i EIOPA mogły ocenić charakter i zakres poniesionej szkody.

84

Ponadto skarżąca nie wyjaśniła wystarczająco jasno, dlaczego uważa, że istnieje związek przyczynowy między zachowaniem zarzucanym EIOP‑ie a podnoszoną szkodą. Poprzestała ona bowiem na wskazaniu, że „[w]prawdzie łańcuch przyczynowy, który doprowadził do poniesienia przez nią szkody, został uruchomiony przez decyzję IVASS, to jednak EIOPA, poprzez zaniechanie wydania decyzji lub podjęcie decyzji obarczonych materialnymi błędami, przyczyniła się w decydujący sposób do utrzymania skutków tej decyzji […] i do zaniechania podjęcia środków mogących zaradzić temu ograniczeniu”. Należy zaś stwierdzić, że tego rodzaju niekonkretne i niczym niepoparte twierdzenia nie spełniają wymogów przypomnianych w pkt 81 powyżej.

85

W tych okolicznościach należy odrzucić żądanie odszkodowawcze jako oczywiście niedopuszczalne.

86

W świetle całości powyższych wywodów, a w szczególności wniosków przedstawionych w pkt 43, 59, 78 i 85 powyżej, należy w części odrzucić skargę w niniejszej sprawie jako oczywiście niedopuszczalną, a w części oddalić jako oczywiście pozbawioną podstawy prawnej.

87

Zgodnie z art. 134 § 1 regulaminu postępowania kosztami zostaje obciążona, na żądanie strony przeciwnej, strona przegrywająca sprawę. Ponieważ skarżąca przegrała sprawę, należy – zgodnie z żądaniem EUIPO – obciążyć ją kosztami postępowania.

Z powyższych względów

SĄD (druga izba)

postanawia, co następuje: