1

Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1151/2012 z dnia 21 listopada 2012 r. w sprawie systemów jakości produktów rolnych i środków spożywczych (Dz.U. 2012, L 343, s. 1) ustanawia w art. 4 system chronionych nazw pochodzenia i chronionych oznaczeń geograficznych, z którego mogą korzystać pewne produkty rolne i pewne środki spożywcze.

2

Artykuł 5 ust. 1 rozporządzenia nr 1151/2012 definiuje „nazwę pochodzenia” jako nazwę określającą produkt pochodzący z określonego miejsca, regionu lub, w wyjątkowych przypadkach, kraju, którego jakość lub cechy charakterystyczne są w istotnej lub wyłącznej mierze zasługą szczególnego środowiska geograficznego, na które składają się czynniki naturalne i ludzkie, oraz którego wszystkie etapy produkcji odbywają się na określonym obszarze.

3

Rejestracja jako chroniona nazwa pochodzenia (ChNP) oznaczenia produktu rolnego lub środka spożywczego, która musi spełniać warunki ustanowione przez rozporządzenie nr 1151/2012, a w szczególności być zgodna ze specyfikacją produktu określoną w art. 7 tego rozporządzenia, przyznaje tej nazwie ochronę na skalę Unii Europejskiej. Ochrona ta jest określona w art. 13 ust. 1 wspomnianego rozporządzenia.

4

Procedura rejestracji odbywa się w dwóch etapach. W ramach pierwszego etapu wniosek o rejestrację oznaczeń jest przedmiotem badania na poziomie krajowym. Etap ten jest uregulowany w art. 49 rozporządzenia nr 1151/2012, który stanowi:

„1.   Wnioski o rejestrację nazw w ramach systemów jakości, o których mowa w art. 48, mogą składać wyłącznie grupy pracujące z produktami, których nazwa ma być zarejestrowana […].

2.   […] [W]niosek ten kierowany jest do organów tego państwa członkowskiego.

Państwo członkowskie bada wniosek przy wykorzystaniu właściwych środków, aby sprawdzić, czy jest on uzasadniony i czy spełnia wymogi danego systemu.

3.   Państwo członkowskie – w ramach badania wniosku, o którym mowa w ust. 2 akapit drugi niniejszego artykułu – wszczyna krajową procedurę sprzeciwu, która zapewnia odpowiednie opublikowanie wniosku i pozostawia rozsądny okres, w którym każda osoba fizyczna lub prawna mająca uzasadniony interes oraz mająca siedzibę lub miejsce pobytu na terytorium tego państwa, może wnieść sprzeciw wobec wniosku.

Państwo członkowskie analizuje dopuszczalność sprzeciwów […].

4.   Jeżeli – po dokonaniu oceny wszelkich otrzymanych sprzeciwów – państwo członkowskie uzna, że wymogi niniejszego rozporządzenia zostały spełnione, może podjąć decyzję pozytywną i przekazać dokumentację wniosku Komisji. W takim przypadku informuje ono Komisję o dopuszczalnych sprzeciwach zgłoszonych przez osoby fizyczne lub prawne, które w sposób zgodny z prawem wprowadziły odnośne produkty na rynek, używając przedmiotowych nazw nieprzerwanie przez co najmniej pięć lat poprzedzających datę publikacji, o której mowa w ust. 3.

Państwo członkowskie zapewnia, aby wydana przez nie pozytywna decyzja została podana do wiadomości publicznej, oraz aby wszelkie osoby fizyczne i prawne mające uzasadniony interes miały możliwość złożenia odwołania.

Państwo członkowskie zapewnia publikację tej wersji specyfikacji produktu, na której oparta jest jego pozytywna decyzja, i umożliwia elektroniczny dostęp do specyfikacji produktu.

W odniesieniu do chronionej nazwy pochodzenia i chronionego oznaczenia geograficznego państwo członkowskie zapewnia również, aby została należycie opublikowana ta wersja specyfikacji produktu, na której oparta jest decyzja Komisji zgodnie z art. 50 ust. 2”.

5

W drugim etapie wniosek jest przedmiotem badania ze strony Komisji i – jeśli są spełnione warunki określone w rozporządzeniu nr 1151/2012 – jest publikowany dla celów sprzeciwu. Ta procedura przed Komisją, będąca przedmiotem niniejszej skargi, jest uregulowana w art. 50, zatytułowanym „Badanie wniosku przez Komisję i publikacja otwierająca procedurę sprzeciwu”, który ma następujące brzmienie:

„1.   Komisja bada każdy wniosek otrzymany na mocy art. 49 przy wykorzystaniu właściwych środków, aby sprawdzić, czy jest on uzasadniony i czy spełnia wymogi danego systemu […] .

2.   Jeżeli po rozpatrzeniu wniosku zgodnie z ust. 1 akapit pierwszy Komisja uzna, że wymogi określone w niniejszym rozporządzeniu zostały spełnione, publikuje ona w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej następujące informacje:

[…]”.

6

Ogłoszenie w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej wszczyna „[p]rocedurę sprzeciwu” zgodnie z art. 51 rozporządzenia nr 1151/2012, który uściśla, co następuje:

„1.   Zawiadomienie o sprzeciwie może zostać złożone w Komisji w terminie trzech miesięcy od dnia publikacji w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej przez organy państwa członkowskiego lub państwa trzeciego albo osobę fizyczną lub prawną mającą uzasadniony interes oraz mającą siedzibę na terytorium państwa trzeciego.

Każda osoba fizyczna lub prawna mająca uzasadniony interes, mająca siedzibę lub miejsce pobytu na terytorium państwa członkowskiego innego niż państwo, z którego pochodzi złożony wniosek, może przedłożyć zawiadomienie o sprzeciwie w państwie członkowskim, w którym ma siedzibę, w terminie, który umożliwia zgłoszenie sprzeciwu zgodnie z akapitem pierwszym.

Zawiadomienie o sprzeciwie zawiera oświadczenie, że wniosek może naruszać warunki określone w niniejszym rozporządzeniu […].

Komisja bezzwłocznie przekazuje zawiadomienie o sprzeciwie organowi lub jednostce, która złożyła wniosek.

2.   Jeśli w Komisji złożono zawiadomienie o sprzeciwie, a w ślad za nim w terminie dwóch miesięcy złożono uzasadnione oświadczenie o sprzeciwie, Komisja sprawdza dopuszczalność tego uzasadnionego oświadczenia o sprzeciwie.

3.   W terminie dwóch miesięcy od otrzymania dopuszczalnego uzasadnionego oświadczenia o sprzeciwie Komisja wzywa organ lub osobę, które zgłosiły sprzeciw, oraz organ lub jednostkę, która złożyła wniosek, do podjęcia odpowiednich konsultacji przez rozsądny okres czasu, który nie może przekroczyć trzech miesięcy [w rozsądnym okresie nieprzekraczającym trzech miesięcy].

Organ lub osoba, która zgłosiła sprzeciw oraz organ lub jednostka, która złożyła wniosek, bez zbędnej zwłoki rozpoczynają takie konsultacje. Wzajemnie dostarczają sobie odnośnych informacji, by ocenić, czy wniosek o rejestrację jest zgodny z warunkami niniejszego rozporządzenia. W przypadku braku porozumienia informacje te są również przekazywane Komisji.

[…]

4.   Jeżeli w wyniku odpowiednich konsultacji, o których mowa w ust. 3 niniejszego artykułu dokonano znaczących zmian w szczegółowych informacjach opublikowanych zgodnie z art. 50 ust. 2, Komisja powtarza procedurę badania wniosku, o której mowa w art. 50 […]”.

7

Artykuł 52 rozporządzenia nr 1151/2012 zatytułowany „Decyzja o rejestracji”, stanowi, co następuje:

„1.   Jeżeli – na podstawie informacji uzyskanych przez Komisję w toku badania wniosku zgodnie z art. 50 ust. 1 akapit pierwszy – Komisja uzna, że nie spełniono wymogów rejestracji, przyjmuje ona akty wykonawcze odrzucające wniosek. Te akty wykonawcze przyjmowane są zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 57 ust. 2.

2.   Jeżeli Komisja nie otrzyma zawiadomienia o sprzeciwie lub uzasadnionego dopuszczalnego oświadczenia o sprzeciwie [z uzasadnieniem] na mocy art. 51, przyjmuje ona bez stosowania procedury, o której mowa w art. 57 ust. 2, akty wykonawcze rejestrujące nazwę.

3.   Jeżeli Komisja otrzyma uzasadnione dopuszczalne oświadczenie o sprzeciwie [z uzasadnieniem], podejmuje ona – po przeprowadzeniu właściwych konsultacji, o których mowa w art. 51 ust. 3 oraz uwzględniając wyniki tych konsultacji – następujące działania:

4.   Akty rejestracyjne oraz decyzje o odrzuceniu publikuje się w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej”.

8

Artykuł 57 rozporządzenia nr 1151/2012 ma następujące brzmienie:

„1.   Komisję wspomaga Komitet ds. Polityki Jakości Produktów Rolnych. Komitet ten jest komitetem w rozumieniu rozporządzenia (UE) nr 182/2011.

2.   W przypadku odesłania do niniejszego ustępu stosuje się art. 5 rozporządzenia (UE) nr 182/2011.

W przypadku gdy komitet nie wyda opinii, Komisja nie przyjmuje projektu aktu wykonawczego i stosuje się art. 5 ust. 4 akapit trzeci rozporządzenia (UE) nr 182/2011”.

9

Artykuł 5 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 182/2011 z dnia 16 lutego 2011 r. ustanawiającego przepisy i zasady ogólne dotyczące trybu kontroli przez państwa członkowskie wykonywania uprawnień wykonawczych przez Komisję (Dz.U. 2011, L 55, s. 13) uściśla, co następuje:

„1.   W przypadku gdy zastosowanie ma procedura sprawdzająca, komitet wydaje swoją opinię większością głosów określoną w art. 16 ust. 4 i 5 Traktatu o Unii Europejskiej, a w stosownych przypadkach, w art. 238 ust. 3 TFUE, w odniesieniu do aktów, które mają zostać przyjęte na wniosek Komisji. Głosy przedstawicieli państw członkowskich w ramach komitetu są ważone w sposób określony w tych artykułach.

2.   W przypadku gdy opinia komitetu jest pozytywna, Komisja przyjmuje projekt aktu wykonawczego.

3.   Bez uszczerbku dla art. 7, jeżeli opinia komitetu jest negatywna, Komisja nie przyjmuje projektu aktu wykonawczego. W przypadku gdy uważa się akt wykonawczy za konieczny, przewodniczący może przedstawić zmienioną wersję projektu aktu wykonawczego temu samemu komitetowi w ciągu dwóch miesięcy od wydania negatywnej opinii albo przedstawić do dalszej dyskusji projekt aktu wykonawczego komitetowi odwoławczemu w ciągu miesiąca od takiego wydania opinii.

4.   W przypadku gdy komitet nie wyda żadnej opinii, Komisja może przyjąć projekt aktu wykonawczego, z wyjątkiem przypadków przewidzianych w akapicie drugim. W przypadku gdy Komisja nie przyjmie projektu aktu wykonawczego, przewodniczący może przedstawić komitetowi jego zmienioną wersję.

[…]”.

10

Skarżąca, Pagkyprios organismos ageladotrofon Dimosia Ltd (POA), jest organizacją hodowców bydła, którzy wytwarzają mleko krowie i mięso. Została ona utworzona i zarejestrowana w 2004 r. i liczy 157 członków, co odpowiada mniej więcej całkowitej liczbie cypryjskich producentów mleka krowiego. Na Cyprze wykorzystuje się rocznie średnio 54 mln litrów mleka w procesie produkcji sera nazywanego „halloumi”. W tym wypadku chodzi o szczególny rodzaj sera cypryjskiego, który jest wytwarzany w określony sposób i posiada szczególny smak, strukturę i właściwości kulinarne. Skarżąca jest głównym producentem cypryjskiego mleka krowiego wykorzystywanego przy produkcji halloumi. Prowadzi ona również działalność w zakresie produkcji sera halloumi pod własnymi markami oraz pod markami dystrybutorów poprzez spółkę zależną, Papouis Dairies Ltd, w której kapitale zakładowym posiada 100% udziałów.

11

W dniu 5 kwietnia 2012 r. kilka spółek i organizacji cypryjskich prowadzących działalność w sektorze produkcji sera, w szczególności produkcji halloumi, złożyło do cypryjskich organów wniosek o rejestrację chronionej nazwy pochodzenia halloumi jako ChNP. Wniosek ten opierał się na cypryjskiej normie produkcyjnej z 1985 r. (zwanej dalej „normą z 1985 r.”) i miał na celu, aby norma ta podlegała wykładni, zgodnie z którą producenci halloumi mieli obowiązek używania ponad 50% mleka owczego lub koziego. Innymi słowy, w wypadku dodania do mleka owczego lub koziego mleka krowiego lub ich mieszanki, nie byłoby dozwolone używanie przy produkcji halloumi ilości mleka krowiego w ilości przewyższającej ilość mleka owczego lub koziego lub ich mieszanki.

12

Ponieważ w niniejszej sprawie wniosek o rejestrację został opublikowany w dniu 30 listopada 2012 r. w Episimi Efimerida tis Kypriakis Dimokratias, skarżąca na podstawie art. 49 rozporządzenia nr 1151/2012 podniosła sprzeciw w ramach krajowej procedury sprzeciwu, kwestionując zakaz używania do produkcji halloumi ilości mleka krowiego przewyższającej ilość mleka owczego lub koziego. Skarżąca podnosiła w tym względzie, że zgodnie z normą z 1985 r. halloumi mógł być wytwarzany przy użyciu przeważającej ilości mleka krowiego, jeśli były używane spore ilości mleka owczego lub koziego.

13

W dniu 14 listopada 2013 r. odbyło się spotkanie między organami cypryjskimi i podmiotami, które podniosły sprzeciw; na spotkaniu tym nie osiągnięto jednak porozumienia.

14

W dniu 9 lipca 2014 r. cypryjski minister rolnictwa oddalił podniesione sprzeciwy i tego samego dnia opublikował w Episimi Efimerida tis Kypriakis Dimokratias wniosek o rejestrację halloumi jako ChNP.

15

W dniu 17 lipca 2014 r. organy cypryjskie złożyły do Komisji wniosek CY/PDO/0005/01243 mający na celu uzyskanie rejestracji halloumi jako ChNP (zwany dalej „wnioskiem”), uściślając przy tym, że skład mleka wymagany przez specyfikację produktu zwracał uwagę na zawartość w większości mleka owczego lub koziego albo ich mieszanki.

16

W dniu 22 lipca 2014 r., w następstwie oddalenia sprzeciwów przez cypryjskiego ministra rolnictwa, skarżąca wystąpiła do Anatato Dikastirio tis Kypriakis Dimokratias (sąd najwyższy Republiki Cypryjskiej, Cypr).

17

Pismami z dnia 25 marca i 25 czerwca 2015 r. skarżąca poinformowała o swoich obawach Dyrekcję Generalną (DG) Komisji ds. Rolnictwa i Rozwoju Obszarów Wiejskich. W swoim piśmie z dnia 25 marca 2015 r. skarżąca podnosi, że zawarta we wniosku wykładnia normy z 1985 r. była nieprawidłowa w zakresie, w jakim była oparta na błędnych i niczym niepopartych dowodach naukowych.

18

Pismem z dnia 20 lipca 2015 r. Komisja poinformowała skarżącą, że może ona przystąpić do postępowania w sprawie rejestracji wyłącznie w drodze krajowego postępowania w przedmiocie sprzeciwu i że w tych okolicznościach oddalenie sprzeciwu w ramach procedury krajowej nie podlega badaniu Komisji.

19

Aktem z dnia 28 lipca 2015 r. (Dz.U. 2015, C 246, s. 9, zwanym dalej „zaskarżonym aktem”), po przeanalizowaniu wniosku, Komisja zdecydowała się opublikować wniosek na podstawie art. 50 ust. 2 lit. a) rozporządzenia nr 1151/2012, przedstawiając streszczenie specyfikacji produktu przedstawione przez władze cypryjskie dla celów rejestracji halloumi jako ChNP. W drodze tej publikacji został wszczęty drugi etap procedury administracyjnej przed Komisją, czyli transgraniczna procedura sprzeciwu przewidziana w art. 51 rozporządzenia nr 1151/2012.

20

Pismem złożonym w sekretariacie Sądu w dniu 7 października 2015 r. skarżąca wniosła niniejszą skargę. Wniosła ona do Sądu o:

21

Odrębnym pismem złożonym w sekretariacie Sądu w dniu 8 października 2015 r. skarżąca złożyła wniosek o zastosowanie środków tymczasowych, w którym zasadniczo wystąpiła do prezesa Sądu z żądaniem zawieszenia wykonania zaskarżonego aktu, w tym również wszczęcia procedury sprzeciwu przewidzianej w art. 51 rozporządzenia nr 1151/2012, względnie każdej innej późniejszej decyzji w przedmiocie rejestracji halloumi jako ChNP na podstawie art. 52 tego rozporządzenia, i zastrzeżenie postanowienia w przedmiocie kosztów w orzeczeniu kończącym postępowanie w sprawie.

22

Postanowieniem z dnia 7 grudnia 2015 r. prezes Sądu odrzucił wniosek o zastosowanie środków tymczasowych z uwagi na brak pilnego charakteru. Kwestię kosztów pozostawiono do rozstrzygnięcia w orzeczeniu kończącym postępowanie w sprawie.

23

Odrębnym pismem złożonym w sekretariacie Sądu w dniu 15 stycznia 2016 r. Komisja podniosła, na podstawie art. 130 § 1 regulaminu postępowania przed Sądem, zarzut niedopuszczalności. Komisja wnosi do Sądu o:

24

Pismem złożonym w sekretariacie Sądu w dniu 9 marca 2016 r. skarżąca przedstawiła swoje uwagi w kwestii podniesionego przez Komisję zarzutu niedopuszczalności. Skarżąca wnosi do Sądu o:

25

Na podstawie art. 130 regulaminu postępowania, jeżeli strona wnosi o wydanie przez Sąd rozstrzygnięcia w przedmiocie niedopuszczalności skargi lub niewłaściwości Sądu bez rozpatrywania sprawy co do istoty, Sąd może, bez dalszego prowadzenia postępowania, wydać orzeczenie w drodze postanowienia z uzasadnieniem.

26

W niniejszej sprawie Sąd uznaje, że akta dostarczają mu wystarczających informacji, i w konsekwencji postanawia orzec bez przeprowadzenia dalszych czynności procesowych.

27

Komisja utrzymuje, że złożona przez skarżącą skarga o stwierdzenie nieważności jest niedopuszczalna, ponieważ, po pierwsze, zaskarżony akt nie jest aktem zaskarżalnym, albowiem jest on aktem o charakterze przygotowawczym, który nie określa w ostateczny sposób stanowiska Komisji, i po drugie, nie wpływa w sposób wystarczający pod względem prawnym na sytuację prawną lub na prawa proceduralne skarżącej.

28

Skarżąca kwestionuje przygotowawczy charakter zaskarżonego aktu. Utrzymuje ona, że zaskarżony akt może być przedmiotem kontroli sądowej, w wypadku gdy chodzi o środek zawierający „decyzję” Komisji, zgodnie z którą wniosek o rejestrację nazwy Halloumi spełnia wszystkie kryteria rejestracji jako ChNP określone w rozporządzeniu nr 1151/2012 i która wywołuje bezwzględne skutki prawne.

29

W celu wydania rozstrzygnięcia w przedmiocie podniesionego przez Komisję zarzutu niedopuszczalności należy przede wszystkim ustalić czy – jak to utrzymuje Komisja – zaskarżony akt ma charakter przygotowawczy względem decyzji ostatecznej, tak że jest niezaskarżalny.

30

Tytułem wstępu należy przypomnieć, że zgodnie z art. 263 akapit czwarty TFUE „[k]ażda osoba fizyczna lub prawna może wnieść, na warunkach przewidzianych w akapitach pierwszym i drugim, skargę na akty, których jest adresatem lub które dotyczą jej bezpośrednio i indywidualnie, oraz na akty regulacyjne, które dotyczą jej bezpośrednio i nie wymagają środków wykonawczych”.

31

W celu ustalenia, czy zaskarżone środki stanowią akty w rozumieniu art. 263 akapit czwarty TFUE, należy dokonać analizy ich istoty (wyrok z dnia 11 listopada 1981 r., IBM/Komisja, 60/81, EU:C:1981:264, pkt 9).

32

W tym względzie aktami prawnymi czy decyzjami mogącymi stanowić przedmiot skargi o stwierdzenie nieważności zgodnie z art. 263 TFUE są wyłącznie środki wywołujące wiążące skutki prawne, które mogą mieć wpływ na interesy skarżącego, zmieniając w istotny sposób jego sytuację prawną (zob. wyrok z dnia 19 stycznia 2010 r., Co‑Frutta/Komisja, T‑355/04 i T‑446/04, EU:T:2010:15, pkt 32 i przytoczone tam orzecznictwo).

33

W wypadku aktów prawnych, których opracowanie odbywa się w kilku fazach w ramach procedury wewnętrznej, jedynie środki, które w definitywny sposób określają stanowisko instytucji w momencie zakończenia owej procedury, stanowią co do zasady akty zaskarżalne, co wyklucza środki przejściowe, których celem jest przygotowanie ostatecznej decyzji i których niezgodność z prawem mogłaby być skutecznie podniesiona w ramach skargi wniesionej na tę decyzję (zob. postanowienie z dnia 3 września 2015 r., Hiszpania/Komisja, T‑676/14, EU:T:2015:602, pkt 13 i przytoczone tam orzecznictwo).

34

W niniejszej sprawie, po pierwsze, na podstawie art. 50 ust. 2 rozporządzenia nr 1151/2012, przedmiotem decyzji dotyczącej „publikacj[i] otwierając[ej] procedurę sprzeciwu”, jak wskazuje tytuł tego artykułu, jest otwarcie procedury sprzeciwu przewidzianej w art. 51 tego rozporządzenia i w ten sposób przygotowanie „[d]ecyzji o rejestracji”, o której mowa w art. 52 tego rozporządzenia, która pozostaje decyzją ostateczną.

35

Wynika stąd, że decyzja dotycząca „publikacj[i] otwierając[ej] procedurę sprzeciwu”, o której mowa w art. 50 ust. 2 rozporządzenia nr 1151/2012, ma charakter przygotowawczy względem „decyzji o rejestracji”, tak że wyłącznie ta ostatnia może wywoływać wiążące skutki prawne, które mogą mieć wpływ na interesy skarżącego, i stąd być przedmiotem skargi o stwierdzenie nieważności na podstawie art. 263 TFUE (zob. podobnie postanowienie z dnia 10 września 2014 r., Zentralverband des Deutschen Bäckerhandwerks/Komisja, T‑354/13, niepublikowane, EU:T:2014:775, pkt 30).

36

Po drugie, ewentualna niezgodność z prawem, jaką może być dotknięty taki akt przygotowawczy, jest tego typu, że może być skutecznie podniesiona na poparcie skargi skierowanej przeciwko aktowi końcowemu, względem którego stanowi etap przygotowawczy (zob. podobnie wyrok z dnia 11 listopada 1981 r., IBM/Komisja, 60/81, EU:C:1981:264, pkt 12), o ile strona skarżąca wykaże, zgodnie z art. 263 akapit czwarty TFUE, że są spełnione przesłanki dopuszczalności skargi.

37

Mając na uwadze powyższe, decyzja dotycząca „publikacj[i] otwierając[ej] procedurę sprzeciwu” przewidziana w art. 50 ust. 2 rozporządzenia nr 1151/2012 nie jest aktem zaskarżalnym.

38

Stwierdzenia tego nie podważają argumenty wysuwane przez skarżącą.

39

Po pierwsze, skarżąca podnosi, że zaskarżony akt wywołuje w stosunku do niej wiążące skutki prawne oraz bardzo negatywne skutki gospodarcze. Podkreśla ona, że z prawnego punktu widzenia zaskarżony akt w sposób natychmiastowy czyni jej wyroby niezgodnymi z normą z 1985 r. w zakresie, w jakim od momentu opublikowania spornego wniosku o rejestrację są one jedynie uważane za „tolerowane” na rynku i nie będą postrzegane na rynku przez konsumentów jako „tradycyjne”. Wskazuje ona w tym względzie, iż nawet jeśli Komisja nie dokona rejestracji nazwy Halloumi jako ChNP, zaskarżony akt będzie miał dla niej niekorzystne skutki w zakresie, w jakim stwierdza, że analizowany wniosek o rejestrację spełnia kryteria określone w rozporządzeniu nr 1151/2012. Ponadto podnosi ona szkodę materialną znacznych rozmiarów związaną w szczególności z utratą udziału w rynku, klientów i umów dotyczących sprzedaży mleka krowiego wykorzystywanego do produkcji sera halloumi. Skarżąca wskazuje, że jeśli nie zostanie stwierdzona nieważność zaskarżonego aktu, mniej więcej 30 mln litrów mleka wyprodukowanego przez jej członków stanie się natychmiast nadwyżką, co nieuchronnie doprowadzi do ich utraty.

40

W tym względzie należy stwierdzić, iż argumenty skarżącej nie pozwalają na wykazanie skutków prawnych tego rodzaju, że miałyby one wpływ na jej interesy. Z jednej bowiem strony zaskarżony akt, przy uwzględnieniu jego charakteru aktu przygotowawczego, nie wywołuje jakichkolwiek bezwzględnych skutków prawnych, jakie mogłyby mieć wpływ na zgodność, z prawnego punktu widzenia, jej wyrobów z normą z 1985 r. W szczególności ani celem, ani skutkiem tego aktu jako takiego nie jest nadanie mocy wiążącej dokonanej w nim wykładni tej normy. Z drugiej strony powołana przez skarżącą szkoda materialna, nawet przy założeniu, że została wykazana, może wyłącznie pozostać bez wpływu na analizę zaskarżonej decyzji pod względem prawnym (zob. podobnie i analogicznie postanowienie z dnia 3 września 2015 r., Hiszpania/Komisja, T‑676/14, EU:T:2015:602, pkt 18).

41

Po drugie, należy pominąć jako bezpodstawną sugerowaną przez skarżącą analogię między z jednej strony wydaną na podstawie art. 52 ust. 1 rozporządzenia nr 1151/2012 decyzją w sprawie odrzucenia wniosku o rejestrację, która następuje w następstwie przewidzianego w art. 50 ust. 1 tego rozporządzenia badania wniosku i która jest decyzją ostateczną, oraz z drugiej strony decyzją dotyczącą „publikacj[i] otwierając[ą] procedurę sprzeciwu”, o której mowa w art. 50 ust. 2 tego rozporządzenia, wydawaną także w następstwie tego badania.

42

Jak wynika bowiem z art. 52 ust. 1 rozporządzenia nr 1151/2012 i z art. 50 ust. 2 tego rozporządzenia, decyzja w sprawie odrzucenia wniosku o rejestrację, o której mowa w pierwszym artykule, zamyka procedurę rejestracji, podczas gdy – wręcz odwrotnie – decyzja dotycząca „publikacj[i] otwierając[a] procedurę sprzeciwu”, o której mowa w drugim artykule, otwiera nowy etap tej procedury.

43

Po trzecie, skarżąca utrzymuje, że badanie prowadzone przez Komisję na podstawie art. 50 ust. 1 rozporządzenia nr 1151/2012 ma charakter definitywny, ponieważ Komisja może zgodnie z zasadami dobrej administracji, pewności prawa i uzasadnionych oczekiwań odmówić rejestracji w następstwie procedury sprzeciwu jedynie na podstawie dodatkowych informacji uzyskanych w ramach tej procedury, tak że sama decyzja przyjęta wskutek tego badania na podstawie art. 50 ust. 2 tego rozporządzenia jest ostateczna. Skarżąca w tym względzie wywodzi argument, że decyzja przyjęta na podstawie art. 50 ust. 2 rozporządzenia nr 1151/2012 nie mogłaby zostać zmieniona przez samą Komisję.

44

Niemniej jednak z jednej strony okoliczności te są bez wpływu na stwierdzenie dokonane w pkt 35 powyżej, zgodnie z którym decyzja, o której mowa w art. 50 ust. 2 rozporządzenia nr 1151/2012, ma jedynie charakter przygotowawczy. Z drugiej strony nic nie wyklucza na tym etapie procedury rejestracji, żeby Komisja, na podstawie art. 52 ust. 3 lit. b) rozporządzenia nr 1151/2012, odrzuciła wniosek o rejestrację w następstwie procedury sprzeciwu w ramach postępowania w sprawie opinii Komitetu ds. Polityki Jakości Produktów Rolnych, przewidzianej w art. 57 ust. 2 tego rozporządzenia.

45

W tym względzie – wbrew temu, co utrzymuje skarżąca – obowiązek odczekania do wydania ostatecznej decyzji w celu zakwestionowania ewentualnej niezgodności z prawem, jaką jest dotknięty akt o charakterze przygotowawczym, nie stanowi „straty czasu i środków”. Dopuszczenie skargi na taki akt byłoby więc niekompatybilne z zasadami podziału kompetencji pomiędzy Komisję i sądy Unii oraz z przewidzianym w traktacie systemem środków zaskarżenia, jak też z wymogami prawidłowego sprawowania wymiaru sprawiedliwości i właściwego przebiegu postępowania administracyjnego (zob. podobnie wyrok z dnia 13 października 2011 r., Deutsche Post i Niemcy/Komisja, C‑463/10 P i C‑475/10 P, EU:C:2011:656, pkt 51 i przytoczone tam orzecznictwo).

46

Wreszcie, okoliczność, że Komisja nie dysponuje jakąkolwiek swobodą uznania na mocy art. 52 ust. 2 rozporządzenia nr 1151/2012 lub art. 52 ust. 3 lit. a) tego rozporządzenia w celu odrzucenia wniosku o rejestrację i ma obowiązek rejestracji nazwy objętej wnioskiem, nie pozbawia aktu dotyczącego rejestracji zaskarżalnego charakteru, a skarżącej – przysługującego jej prawa do skutecznej ochrony prawnej zgodnie z art. 47 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej. Ewentualna niezgodność z prawem aktu przygotowawczego takiego jak zaskarżony akt jest tego rodzaju, że może zostać skutecznie podniesiona na poparcie skargi na akt ostateczny, zapewniając w związku z tym dostateczną ochronę sądową (zob. podobnie postanowienie z dnia 27 listopada 2013 r., MAF/EIOPA, T‑23/12, niepublikowane, EU:T:2013:632, pkt 33 i przytoczone tam orzecznictwo).

47

Po czwarte, o ile skarżąca twierdzi, opierając się na wyroku z dnia 11 listopada 1981 r., IBM/Komisja (60/81, EU:C:1981:264, pkt 11), że zaskarżony akt ma charakter „odrębny” od aktów, które mogą zostać wydane na podstawie art. 52 rozporządzenia nr 1151/2012, w zakresie, w jakim jest on wcześniejszy od tych aktów przyjętych w następstwie procedury dotyczącej sprzeciwu i niezależny od niej, o tyle trzeba stwierdzić, iż wbrew wymogom ustanowionym w pkt 11 ww. wyroku, zaskarżony akt nie stanowi „definitywnego zakończenia odrębnej procedury specjalnej”, lecz – wręcz przeciwnie – koniec pewnego etapu procedury, czyli „badani[a] wniosku przez Komisję i publikacj[i] otwierając[ej] procedurę sprzeciwu”, o którym mowa w art. 50 rozporządzenia nr 1151/2012 (zob. pkt 34 powyżej).

48

W konsekwencji skarga podlega odrzuceniu jako niedopuszczalna bez potrzeby rozpatrywania drugiej części zarzutu niedopuszczalności podniesionego przez Komisję.

49

Zgodnie z art. 134 § 1 regulaminu postępowania kosztami zostaje obciążona, na żądanie strony przeciwnej, strona przegrywająca sprawę. Ponieważ skarżąca przegrała niniejszą sprawę, należy obciążyć ją kosztami postępowania wraz z kosztami postępowania w przedmiocie zastosowania środków tymczasowych, zgodnie z żądaniem Komisji.

Z powyższych względów

SĄD (druga izba)

postanawia, co następuje: